داستان دوج چارجر؛ عضلانی نمادین آمریکا با پیشینه پر فراز و نشیب

در سال 1949 خودروی اولدزموبیل راکت 88 که معمولاً به عنوان اولین خودروی عضلانی تاریخ در نظر گرفته می‌شود تولید شد. این خودرو از پیشرانه 8 سیلندر 4.9 لیتری با 135 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و در فصل 1950 مسابقات ناسکار از 19 مسابقه در 10 مسابقه پیروزی را به دست آورد. اولدزموبیل به توسعه راکت 88 تا اوایل دهه 60 میلادی ادامه داد تا همچنان به عنوان محصولی مطرح در بازار حضور داشته باشد. معرفی خودروهایی همچون فورد موستانگ، پونتیاک تمپست GTO و پلیموث باراکودا در اوایل دهه 60 میلادی تقاضا برای خودروهای 8 سیلندر را به طرز دیوانه‌واری افزایش داد. خودروسازان دیگر هم متوجه این امر شدند و در سال 1966 برند دوج خودرویی عضلانی با نام چارجر را معرفی کرد. اگرچه آینده این خودرو خیلی مشخص نیست اما نسل‌های قبلی آن جایگاهی استثنایی بین طرفداران دارند.

چارجر به عنوان مدل سال 1966 و با اندکی بحران هویت معرفی شد. طراحان دوج طراحی فست بک محبوب موستانگ را برای خودروی عضلانی میان سایز و دو در خود در نظر گرفته بودند. ترکیب عجیب طراحی جدیدی و قدیمی باعث شد این خودرو شبیه دوج پولارا با بخش عقب فست بک مانند باشد. پنج پیشرانه گوناگون از جمله نمونه 5.2 لیتری 230 اسب بخاری در دسترس بودند اما خریداران می‌توانستند نیروگاه‌های 5.9 لیتری 265 اسبی و 6.3 لیتری 325 اسب بخاری را نیز سفارش دهند. البته گل سرسبد این پیشرانه‌ها نمونه 7 لیتری همی با 425 اسب بخار قدرت بود. اولین نسل چارجر از نظر فروش ناامید کننده ظاهر شد و بین سال‌های 1966 تا 1967 حدود 53 هزار دستگاه از آن به فروش رفت. این اتفاق در حالی رخ داد که برای مثال شورولت شول فروش فراتر از 400 هزار دستگاهی در سال 1966 داشت.

از همان ابتدا واضح بود که نسل اول چارجر جا برای بهبود دارد. پس از مدت زمانی کوتاه، دوج نسل دوم چارجر را به عنوان مدل سال 1968 معرفی کرد تا در این نسل پیشرفت‌هایی را شاهد باشیم. اگرچه حالت فست بک خودرو حفظ شده بود اما باقی بخش‌ها از نظر طراحی ارتقا یافته بودند. با وجود پیشرانه‌های متنوع که بین 145 تا 425 اسب بخار قدرت تولید می‌کردند، چارجر از نظر قلب تپنده کمبودی نداشت. البته هنوز هم وزن خودرو بالا بود ولی در بین رقبا خودش را نشان می‌داد. بی‌شک نسل دوم چارجر حالت نمادین بیشتری داشته و نمونه‌های دست‌دوم آن امروزه با قیمت حدود 150 هزار دلار فروخته می‌شوند. این خودرو در سال اول خود به فروش 35 هزار دستگاهی رسید و کار خود را با فروش فراتر از 96 هزار دستگاهی به پایان رساند.

هم‌زمان با معرفی سومین نسل چارجر در سال 1971 بود که دنیای خودرو تحولات مهمی را تجربه می‌کرد. در آن سال‌ها بود که تصویب قوانین سخت‌گیرانه درباره آلایندگی خودروها بازار خودروهای عضلانی را به شدت تحت تأثیر قرار داد. در ادامه نیز بحران نفتی دهه 70 و 80 میلادی نیز رخ داد تا اوضاع برای این دسته از خودروها وخیم‌تر شود. با اینکه نسل سوم چارجر پیشرانه 6 سیلندر 110 اسبی را حفظ کرده بود اما پرفورمنس خودرو افت کرد. قوی‌ترین عضو خانواده 390 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما به‌هرحال عصر طلایی خودروهای عضلانی در حال افول بود هرچند دوج شدیداً تلاش می‌کرد تا نام چارجر را حفظ کند.

دوج در چهارمین نسل چارجر دید خود را تغییر داد تا این خودرو کمی لوکس‌تر شود. چارجر 1975 از هویت عضلانی خود فاصله گرفته بود و خریداران می‌توانستند آپشن های لوکس‌تری همچون سقف وینیل شیک، کابین چوبی و... را سفارش دهند. مدل دیتونا چارجر بین سال‌های 1975 تا 1977 بازگشت هرچند با نسخه‌های قبلی فرسنگ‌ها فاصله داشت. این نسل با پیشرانه‌های متنوع 8 سیلندر عرضه شد. چهارمین نسل چارجر ظاهراً آغازی بر پایان چارجر بود چراکه قوانین آلایندگی میخی بر تابوت 8 سیلندرهای آمریکایی به شمار می‌رفت و بحران نفتی 1979 نیز در آستانه وقوع بود.

شاید طرفداران به ندرت می‌توانستند بازگشت دوباره چارجر را تشخیص دهند. در نگاه اول این خودرو شبیه فورد موستانگ نسل سوم بود و از پلتفرم مشابه اومنی و پلیموث هوریزون استفاده می‌کرد. پیشرانه 4 سیلندر این خودرو 62 تا 94 اسب بخار قدرت را به چرخ‌های جلو می‌فرستاد و خودرویی که در سال 1966 فقط با پیشرانه‌های 8 سیلندر تولید شده بود حالا با پیشرانه 4 سیلندر 1.6 و 2.2 لیتری عرضه می‌شد. البته با کمک‌های کارول شلبی، خودروی شلبی چارجر گیربکس دستی با قدرت 107 اسب بخار تولید شد. درحالی‌که موستانگ و کامارو تلاش می‌کردند تا پیشرانه 8 سیلندر خود را حفظ کنند اما چارجر مسیر دیگری را ادامه داد. کرایسلر نیازمند خودرویی با فروش بالا بود و مصرف سوخت کم هم به این هدف کمک می‌کرد.

با وقفه‌ای نسبتاً طولانی‌مدت، ششمین نسل این خودرو با ظاهری اسپرت و جذاب معرفی شد. با اینکه نسل‌های پیشین چارجر از بدنه‌ای دو در استفاده می‌کردند اما نسل ششم قول داد استایل یک کوپه مدرن را با کارایی خودرویی چهار در فراهم کند. این خودرو در واقع به عنوان یک سدان و از گور به پا خاست. شاید تصمیم دوج باعث عصبانیت برخی طرفداران شده باشد اما حداقل چارجر نسل ششم شباهت‌هایی به نسل‌های پیشین داشت. تکنولوژی خودرو کاملاً ارتقا یافته بود و پیشرانه‌های حجیم و پرقدرت یک‌بار دیگر در دسترس بودند. در پایان این نسل مدل SRT-8 با پیشرانه 6.1 لیتری 431 اسب بخاری در دسترس بود.

تاریخچه دوج چارجر بسیار پر فراز و نشیب بوده و درحالی‌که اولین نسل آن تنها 2 سال در بازار حضور داشته و بیشترین زمان عرضه یک نسل از آن نیز فقط 6 سال بوده است، هفتمین نسلش بیشترین موفقیت را به دست آورد. این نسل از چارجر با پیشرانه‌های پرقدرتی تولید شد که شاید گل سرسبد آن‌ها را بتوان مدل هلکت با 707 اسب بخار دانست. البته در ادامه مدل هلکت ردای 807 اسبی هم عرضه شد تا کاملاً پاسخگوی نیازهای طرفداران باشد. پس از 12 سال تولید، هفتمین نسل چارجر موفق‌ترین نسل آن لقب می‌گیرد.

حال که چارجر به عنوان یک سدان مطرح شده است، دوج همه‌چیز را به هم زده و نسل هشتم چارجر را در نسخه‌های گوناگون از جمله مدل کوپه و با قوای محرکه برقی رونمایی کرده است. مدل‌های دیتونا R/T و دیتونا اسکات پک فقط به‌صورت کوپه‌های برقی عرضه خواهند شد و دیگر خبری از پیشرانه درون‌سوز برای آن‌ها نخواهد بود. البته امکان سفارش پیشرانه‌های درون‌سوز برای سایر مدل‌ها وجود خواهد داشت. انتظار می‌رود چارجرهای پرقدرت همچنان در آینده تولید شوند و نکته مهم اینکه خودروی موردبحث در سال 2026 تولد 60 سالگی خود را جشن خواهد گرفت و تاریخچه دوج چارجر برای نسل جدید پشتوانه مهمی خواهد بود.