یادی از دوج چارجر R/T همی 1971، یکی از کمیاب‌ترین عضلانی‌های کلاسیک

دوج چارجر R/T با موتور همی هرچند زمان عرضه در سال 1971 با استقبال مواجه نشد اما امروز یکی از کمیاب‌ترین و گران‌ترین خودروهای کلاسیک موپار محسوب می‌شود.

در سال 1964، پونتیاک پکیج عملکرد بالای GTO را برای مدل میان سایز تمپست خود معرفی کرد و به لطف محبوبیت آن، اکثر برندهای بزرگ دیترویت در سال‌های بعد با پیشنهادهای مشابه پاسخ دادند. دوج چارجر که در اواسط سال مدل 1966 معرفی شد، در ابتدا رقیب مستقیمی برای GTO نبود اما درنهایت به یکی از رقبای پرتعداد ماسل کار پونتیاک تبدیل شد. چارجر که بر پایه کورونت ساخته شده بود، در نسل اول خود فرم فست‌بک منحصربه‌فردی داشت و با تریم‌های لوکس عرضه می‌شد که آن را در بخش بازار رامبلر مارلین قرار می‌داد. بااین‌حال، در سال 1968، دوج این مدل را به‌طور کامل بازطراحی و یکی از نمادین‌ترین خودروهای آمریکایی تمام دوران را خلق کرد.

پس از دو سال موفقیت در بازار، چارجر برای سال مدل 1971 یک‌بار دیگر بازطراحی شد و در قالب نسل سوم به بازار آمد. چارجر نسل سوم به‌جای استایل کلاسیک مدل‌های 1968 تا 1970، اکنون خطوط جسورانه‌تری داشت. همان‌طور که در مورد کورونت 1970 اتفاق افتاده بود، بازطراحی چارجر 1971 با واکنش‌های متفاوتی از سوی علاقه‌مندان مواجه شد. درحالی‌که هیچ‌کس از کابین جدید که با چلنجر مشترک بود شکایتی نداشت، انتقال چراغ‌های مخفی نمادین به فهرست آپشن‌ها و ظاهر کلی عجیب‌وغریب بدنه برای همه جذاب نبود. بااین‌حال، تریم پرچم‌دار و عملکرد بالای R/T با نوارهای منحصربه‌فرد و آپشن‌هایی که ظاهر تهاجمی آن را تقویت می‌کردند مانند اسپویلر عقب جدید و کاپوت رم‌چارجر، ارائه شد. کاپوت رم‌چارجر یک دریچه مخفی جدید را معرفی کرد که با فشردن یک کلید روی داشبورد باز می‌شد. این ویژگی‌ها جذابیت چارجر R/T جدید را افزایش دادند که با وجود بازطراحی جنجالی، همچنان یکی از بهترین خودروهای عضلانی بازار از نظر عملکرد محسوب می‌شد.

نسل سوم چارجر هرچند بدنه جدیدی داشت اما با همان پیشرانه‌های نسل قبلی عرضه شد. به‌صورت استاندارد، چارجر مجهز به موتور V8 مگنوم 7.2 لیتری با قدرت 370 اسب بخار بود که از یک کاربراتور چهار دهانه کارتر استفاده می‌کرد. گام بعدی موتور 7.2 لیتری معروف به سیکس پک بود که به لطف سه کاربراتور دو دهانه هالی، 390 اسب بخار تولید می‌کرد. در صدر فهرست موتورها نیروگاه قدرتمند 7 لیتری همی قرار داشت که مانند سیکس پک، الزاماً با کاپوت رم‌چارجر و سیستم تعلیق سنگین ارائه می‌شد. این پیشرانه که آخرین سال خود را زیر کاپوت خودروهای پرفورمنس گروه کرایسلر سپری می‌کرد، هرچند بهبودی را نسبت به قبل تجربه نکرده بود ولی به لطف معماری افسانه‌ای خود که شامل ویژگی‌هایی مانند میل‌لنگ و شاتون‌های فولادی فورج‌کاری شده، پیستون‌های آلومینیومی فورج‌کاری شده و دو کاربراتور کارتر AFB روی منیفولد ورودی آلومینیومی بود، خروجی فوق‌العادهٔ 425 اسب بخار قدرت و 665 نیوتن متر گشتاور را تولید می‌کرد. چارجر R/T مجهز به همی تنها با دو گیربکس چهار سرعته دستی و سه سرعته اتوماتیک قابل سفارش بود.

چارجر R/T مدل 1971 که مجهز به سیستم تعلیق سنگین اجباری و پکیج آپشنال سوپر ترک پک بود که فرمان هیدرولیک و ترمزهای دیسکی جلو را نیز اضافه می‌کرد، یکی از قدرتمندترین خودروهای عضلانی بازار در آن زمان محسوب می‌شد. طبق آزمایش‌های مستقل انجام‌شده توسط معتبرترین مجلات آن دوران، B-چارجر با موتور همی می‌توانست 400 متر را زیر 14 ثانیه طی کند. اگرچه چنین رقمی این برای آن دوران قطعاً سریع محسوب می‌شد اما به‌اندازه چلنجر و کودای سبک‌تر با موتور همی و حتی 7.2 لیتری سیکس پک سریع نبود.

سال 1971 آغاز پایان خودروهای عضلانی بود. به دلیل مقررات سخت‌گیرانه آلایندگی و افزایش حق بیمه، خودروهای عملکرد بالا محکوم به نابودی بودند. این موضوع، به‌علاوه بازطراحی جنجالی، در آمار فروش چارجر R/T منعکس شد. به همین دلیل، در سال 1971 تنها 2,743 دستگاه چارجر R/T فروخته شد که از این تعداد تنها 63 دستگاه به پیشرانهٔ همی مجهز بودند. به دلیل این آمار ناامیدکننده، تولید R/T در سال 1972 متوقف و موتور قدرتمند همی منقرض شد. بااین‌حال، در چند دهه اخیر، تصویر این خودرو بسیار تغییر کرده است. امروزه، این جوجه اردک زشت سابق از خانواده چارجر به یکی از پرطرفدارترین کلاسیک‌های موپار تبدیل شده است و کلکسیونرها حاضرند بیش از 300 هزار دلار برای یک نمونه کاملاً اصیل با کارکرد پایین و در شرایط بی‌نقص بپردازند.