دوج M4S، سوپراسپرت موتور وسط با پیشرانه کاسورث که تولید نشد

دوج M4S، یک سوپراسپرت کانسپت موتور وسط از دهه ۸۰ با طراحی آینده‌نگرانه و موتور ۲.۲ لیتری توربوشارژ کاسورث، قرار بود سریع‌ترین خودروی چهار سیلندر زمان خود باشد.

دوج با خودروهایی مانند چلنجر و چارجر، شهرتی درخشان در دنیای خودروهای عضلانی و پرقدرت دارد؛ اما در دهه ۸۰، این شرکت با معرفی کانسپت M4S (مخفف موتور وسط، چهار سیلندر، اسپرت)، گامی جسورانه به سمت سوپراسپرت‌ها برداشت. این خودرو که در سال ۱۹۸۱ با همکاری PPG Industries طراحی و ساخته شد، قرار بود به‌عنوان خودروی ایمنی مسابقات ایندی‌کار به کار گرفته شود. PPG، شرکت پیشرو در تولید رنگ و پوشش، بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۲ حامی اصلی این مسابقات بود و هرسال با خودروسازان آمریکایی برای خلق خودروهای ایمنی منحصربه‌فرد همکاری می‌کرد. M4S، تحت هدایت باب آکرمن، طراح ارشد دوج، به‌عنوان یک پروتوتایپ کاملاً کاربردی و نه صرفاً نمایشی ساخته شد. برخلاف بسیاری از خودروهای مفهومی، M4S با هدف دستیابی به سرعت ۳۲۰ کیلومتر در ساعت برای ایفای نقش خودروی ایمنی طراحی شد. بدنه آیرودینامیک آن با ضریب درگ تنها ۰.۲۳ Cd، نتیجه تست‌های گسترده در تونل باد بود.

قلب تپنده کاسورث

در سینهٔ M4S، یک موتور ۲.۲ لیتری چهار سیلندر خطی با دو توربوشارژر گرت T25 قرار داشت که توسط شرکت افسانه‌ای کاسورث بهینه‌سازی شده بود. این موتور با سرسیلندر ۱۶ سوپاپ DOHC و سیستم تزریق سوخت بوش، ۴۴۰ اسب بخار قدرت و ۶۰۰ نیوتن متر گشتاور با فشار بوست ۲۴ psi تولید می‌کرد. چنین قدرتی برای یک موتور چهار سیلندر در دهه ۱۹۸۰ بی‌سابقه بود و M4S را قادر می‌ساخت تا در ۴.۱ ثانیه به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت برسد و به حداکثر سرعت ۳۱۴ کیلومتر در ساعت دست یابد. ساخت M4S به چندین شرکت مختلف سپرده شد. شاسی نیمه‌مونوکوک مسابقه‌ای توسط Huffaker Motorsports در کالیفرنیا ساخته شد. شرکت D Industries-3 در میشیگان بدنه را مدل‌سازی کرد و قالب‌ها را ساخت. Special Projects بدنه فایبرگلاس را تولید کرد و Specialized Vehicles میشیگان نیز مونتاژ نهایی خودرو را بر عهده داشت.

از خودروی ایمنی تا ستارهٔ سینما

M4S از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۷ در مسابقات ایندی‌کار به‌صورت متناوب به‌عنوان خودروی ایمنی فعالیت کرد. بااین‌حال، این پروتوتایپ آزمایشی با مشکلاتی مانند کلاچ ضعیف و تعمیرات زمان‌بر مواجه بود زیرا چیدمان عرضی موتور و گیربکس پنج سرعته دستی، تعمیرات را پیچیده می‌کرد. به همین دلیل، PPG پس از یک فصل استفاده مداوم، آن را کنار گذاشت. شهرت M4S اما فراتر از پیست رفت. پس از نمایش در نمایشگاه خودروی دیترویت ۱۹۸۶، این خودرو به آریزونا منتقل شد تا در فیلم علمی تخیلی «ریث» (The Wraith) با بازی چارلی شین ایفای نقش کند. در این فیلم، M4S با نام «توربو اینترسپتور» به یک ستاره تبدیل شد. شش نسخه کپی برای فیلم ساخته شد که چهارتای آن‌ها نمایشی بودند و در صحنه‌های فیلم‌برداری نابود شدند و دو نسخه برای صحنه‌های رانندگی استفاده شدند. نسخه اصلی تنها برای نماهای نزدیک به کار رفت و پس از فیلم به موزه کرایسلر منتقل شد.

چرا M4S به تولید نرسید؟

با وجود آمادگی برای تولید، M4S هرگز به خط تولید نرسید. هزینه‌های بالای ساخت، پیچیدگی‌های فنی و تمرکز کرایسلر بر خودروهای اقتصادی، مانع از تولید انبوه این سوپراسپرت شد. بااین‌حال، دوج M4S با طراحی شبیه لامبورگینی و عملکردی که حتی امروز هم چشمگیر است، برای دههٔ ۸۰ سوپراسپرتی فوق‌العاده بود.