بریستول فایتر، سوپراسپرت بریتانیایی ناکام با موتور V10 وایپر

بریتانیایی‌ها از دیرباز سابقهٔ ساخت خودروهای اسپرت منحصربه‌فرد و خیره‌کننده‌ای را داشته‌اند. اکثر این خودروها نیز به‌صورت دست‌ساز توسط شرکت‌های کوچک ساخته می‌شدند. در شهر ساحلی و صنعتی بریستول، دوتا از این سازندگان خودروهای اسپرت در کارخانه‌های کوچکی فعالیت می‌کردند. این شرکت‌ها TVR و بریستول بودند که هردو کوپه‌هایی با کاپوت کشیده و پیشرانه‌های قدرتمند اما بدون سیستم‌های ایمنی مثل ترمز ABS و کنترل پایداری تولید می‌کردند. این‌ها خودروهای اسپرت خالصی بودند که به رانندگان حرفه‌ای و باتجربه نیاز داشتند. در اوایل دههٔ 2000 اما بریستول تصمیم به ساخت خودرویی گرفت که هیچ فراری، پاگانی یا لامبورگینی نتواند به گرد پایش برسد.

بریستول شرکت کوچکی بود که پس از جنگ جهانی دوم به‌عنوان بخش خودروسازی شرکت هواپیماسازی بریستول تأسیس شد. زمانی که در سال 1997 «توبی سیلورتون» این شرکت را خرید، از مهندسان کار روی پروژه‌ای را خواست که هم توجه خریداران خودروهای فراری و هم خودروهای لوکس را جلب کند. نام این خودرو فایتر به معنای جنگنده گذاشته شد که به ریشه‌های هوانوردی بریستول اشاره داشت.

بریستول در طول تاریخ نزدیک به نیم قرنی خود، علاقهٔ زیادی به استفاده از پیشرانه‌های کرایسلر در خودروهای خود داشت و بنابراین منطقی بود که برای موتور فایتر هم سراغ همین شرکت آمریکایی برود. بدین منظور، موتور 8 لیتری V10 دوج وایپر انتخاب شد که در اوایل دههٔ 90 معرفی شده بود. فایتر اما صرفاً خودرویی با قدرت خالص V10 آمریکایی نبود زیرا طراح بریستول «مکس باکسستروم» که قبلا در تیم فرمول یک برابم کار می‌کرد، خودرویی را طراحی کرد که مطابق با سنت بریتانیایی‌ها باشد. کاپوت کشیده، کابین حبابی و انتهای کوتاه و عمودی، فایتر را به خودروهای شرکت همسایه، TVR شبیه کرده بود. البته طراحی باکسستروم هرگز رادیکال نبود و فرم گوه‌ای شکلی مشابه لامبورگینی کانتاش یا لوتوس اسپریت نداشت بلکه تمام خطوط بدنه منحنی و نرم بودند. روی دماغهٔ خودرو هم صرفاً چهار چراغ گرد ساده جای گرفته بود ولی خوشبختانه فایتر یک ویژگی جذاب داشت، درهای گالوینگ!

موتور 8 لیتری V10 وایپر در سینهٔ فایتر 525 اسب بخار قدرت و 710 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد ولی مشخص نیست که بریستول چطور توانسته بود از موتور دوج چنین قدرتی بیرون بکشد زیرا بیشترین قدرتی که این پیشرانه در وایپر تولید می‌کرد 415 اسب بخار بود. جالب اینکه دوج یک سال قبل از عرضهٔ فایتر، نسل دوم وایپر را معرفی کرد و حجم موتور را به 8.3 لیتر افزایش داد که قدرت را به 500 اسب بخار رساند ولی این رقم هنوز هم کمتر از قدرتی بود که بریستول از نسخهٔ کوچک‌تر موتور V10 بیرون کشید. نیروی این موتور هم توسط گیربکس‌های شش سرعته دستی یا چهار سرعته اتوماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد.

بدنهٔ فایتر از آلومینیوم و متریال کامپوزیت کربنی ساخته شده بود که این ویژگی در کنار فقدان هرگونه سیستم‌های کمکی مدرن، وزن خودرو را به تنها 1540 کیلوگرم رساند. علاوه بر این، طراحی بدنهٔ خودرو هم با ضریب درگ 0.28 Cd، بسیار آیرودینامیک بود. با وجود چنین قدرت و وزنی، فایتر ظرف تنها 4 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت 340 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. این ماشین برای اولین بار در می 2003 به نمایش درآمد و اولین نمونهٔ تولیدی آن یک سال بعد آماده شد. بررسی‌های اولیهٔ این خودرو به سهولت ورود و خروج به لطف درهای گالوینگ، دید رو به بیرون عالی و هندلینگ مناسب در سرعت‌های بالا به لطف سیستم تعلیق دو جناقی در جلو و عقب اشاره داشتند.

پس از عرضهٔ فایتر به بازار، بریستول در سال 2006 اعلام کرد که قصد ساخت نسخه‌ای دیوانه‌وارتر بنام فایتر T را دارد. مهندسان بریستول قصد داشتند در این نسخه دو توربوشارژر به پیشرانهٔ 8 لیتری V10 وایپر اضافه کنند تا خروجی را به اعداد خیره‌کنندهٔ 1020 اسب بخار و 1400 نیوتن متر برساند. به گفتهٔ بریستول، این نسخه می‌توانست از بوگاتی ویرون سریع‌تر باشد هرچند که حداکثر سرعت آن روی 360 کیلومتر بر ساعت محدود شده بود. بااین‌حال، فایتر T هیچ‌گاه ساخته نشد زیرا بریستول در سال 2011 ورشکست و کارخانهٔ آن تعطیل شد.

با وجود مشخصات هیجان‌انگیز، فایتر در بازار شکست خورد زیرا کسی حاضر نبود رقم گزاف 250 هزار دلار را برای یک خودروی ناشناخته پرداخت کند. علاوه بر این، وقوع بحران اقتصادی در سال 2008 نیز میخ آخر را بر تابوت بریستول فایتر زد. تا زمان تعطیلی بریستول در سال 2011، از این خودرو تنها 20 دستگاه ساخته و سپر پروندهٔ سوپراسپرت بریتانیایی با موتور V10 آمریکایی بسته شد.