داستان هیلمن اونجر که با نام پلیموث کریکت در آمریکا عرضه شد!

پلیموث کریکت که نسخه‌ای از هیلمن اونجر محسوب می‌شد، تلاش ناکام کرایسلر برای عرضۀ خودرویی اروپایی در آمریکا بود که تنها دو سال دوام آورد.

در نگاه اول، به نظر نمی‌رسد ارتباطی بین پلیموث، برندی آمریکایی متعلق به کرایسلر که به خودروهای عضلانی جذاب شهرت دارد و دنیای خودروهای بریتانیایی وجود داشته باشد. مدل‌های معروف پلیموث مانند باراکودا و فیوری نمادهای خودروسازی آمریکایی هستند و با ساخته‌های صنعت خودروی بریتانیا فاصله زیادی دارند. بااین‌حال، یک خودرو سعی کرد خودروسازی این دو سوی اقیانوس اطلس را به هم متصل کند و تکه‌ای از خودروسازی بریتانیا را به آمریکا آورد. این خودرو، پلیموث کریکت نام داشت؛ نسخه‌ای با نشان پلیموث از خودرویی بریتانیایی به نام هیلمن اونجر که شکست خورد و تنها برای دو سال در بازار آمریکا دوام آورد.

پلیموث کریکت

پلیموث کریکت اولین خودروی بریتانیایی نبود که کرایسلر به آمریکا آورد. پس از خرید شرکت فرانسوی سیمکا و گروه روتس بریتانیا (همان شرکت سازندۀ هیلمن هانتر یا پیکان) در اواسط دهه ۶۰، کرایسلر تلاش‌هایی برای وارد کردن برخی مدل‌های این دو خودروساز به آمریکا انجام داده بود. در ابتدای دهه ۷۰ اما کرایسلر استراتژی خود را تغییر داد و به‌جای تلاش برای فروش خودروهای اروپایی و بریتانیایی در آمریکا به‌عنوان محصولات کرایسلر که با استقبال خوبی مواجه نشدند، تصمیم گرفت از برند پلیموث برای بازاریابی مدل‌های روتس و سیمکا در این کشور استفاده کند. کریکت نتیجه این آزمایش بود.

این خودروی کوچک، نسخه‌ای با نشان پلیموث از هیلمن اونجر ساخت گروه روتس بود که تنها چند ماه قبل در فوریه ۱۹۷۰، در بریتانیا عرضه شده بود. نخستین محموله کریکت‌ شامل ۲۸۰ خودرو، در نوامبر همان سال به آمریکا رسید و برای سال مدل ۱۹۷۱ به فروش رفت. کریکت به موتور ۱.۵ لیتری چهار سیلندر خطی با ۷۰ اسب بخار مجهز بود که با گیربکس چهار سرعته دستی به‌صورت استاندارد یا سه سرعته اتوماتیک به‌عنوان آپشن عرضه می‌شد. چندین آپشن رفاهی مانند کولر، فندک سیگار و رادیو AM نیز در دسترس بودند. برای فروش در آمریکا، کرایسلر مجبور شد برای رعایت مقررات فدرال تغییراتی مثل افزودن چراغ‌های نشانگر جانبی، چراغ‌های جلوی گرد و پشت‌سری صندلی‌ها را در اونجر اعمال کند.

متأسفانه، کریکت یک تلاش ناکام دیگر کرایسلر برای وارد کردن خودروهای خارجی به آمریکا بود. صنعت خودروسازی بریتانیا در دهه ۷۰ به دلیل کیفیت و قابلیت اطمینان پایین شهرت داشت که در مدل‌هایی مانند کریکت هم تجلی داشت و نتوانست توجه عموم مردم آمریکا را جلب کند. این شکست تجربه سختی برای کرایسلر بود و درنهایت مدت کوتاهی بعد بخش اروپایی خود را به پژو فروخت.

هیلمن اونجر

درحالی‌که پلیموث کریکت پس از سال ۱۹۷۲ از آمریکا ناپدید شد، هیلمن اونجر عمر طولانی‌تری داشت. این خودرو تا سال ۱۹۸۱ روی خط تولید بود و تولید آن در آرژانتین برای یک دهه دیگر تا سال ۱۹۹۰ ادامه یافت. اونجر که در ابتدای سال ۱۹۷۰ معرفی شد، اولین خودرویی بود که گروه روتس پس از خرید توسط کرایسلر طراحی کرد و همچنین آخرین خودروی توسعه‌یافته توسط روتس بود، زیرا این گروه تا اواسط سال ۱۹۷۰ منحل شد. این خودرو ابتدا به‌صورت سدان چهاردر عرضه شد و در سه سال بعدی، نسخه‌های استیشن پنج‌در و کوپه دودر به آن اضافه شدند.

بسته به سال و منطقه‌ای که در آن فروخته می‌شد، اونجر با انواع موتورهای چهار سیلندر خطی از ۱.۲ تا ۱.۸ لیتر در دسترس بود. در سال ۱۹۷۶، کرایسلر تصمیم گرفت اونجر را با نشان خود عرضه کند. آخرین نسخه اونجر در سال ۱۹۷۹، پس از فروپاشی کرایسلر اروپا و تصاحب آن توسط پژو-سیتروئن، وارد بازار شد. این نسخه تالبوت اونجر نام داشت و به‌عنوان احیای برند فرانسوی تالبوت عرضه شد. بااین‌حال، تالبوت اونجر تنها دو سال در بازار دوام آورد و در سال ۱۹۸۱ برای همیشه کنار گذاشته شد.