کشتی هوایی هیدروژنی میشلن، ۳۰ تن بار را بدون خلبان حمل می‌کند!
دنیای حمل‌ونقل هوایی در آستانهٔ یک تحول بزرگ قرار گرفته است. شرکت فرانسوی وُلیریس با همکاری میشلن، از یک طرح مفهومی انقلابی به نام ناتاک (NATAC) رونمایی کرده است؛ یک کشتی هوایی باری که به‌جای بدنهٔ فلزی، ساختاری بادی و جمع شونده دارد و می‌تواند آیندهٔ لجستیک هوایی را با رویکردی سبز و کاملاً خودران بازنویسی کند. این پرندهٔ عجیب‌الخلقه که ترکیبی از هواپیما و کشتی هوایی است، برای حمل تا ۳۰ تن بار با آلایندگی بسیار کم طراحی شده است.
نوآوری‌های ناتاک به ظاهر عجیب آن محدود نمی‌شود. این هواپیمای باری به‌گونه‌ای طراحی شده که می‌توان تمام قطعات آن را در ۱۰ کانتینر استاندارد ۱۲ متری جای داد و به هر نقطه‌ای از جهان ارسال کرد و سپس در محل، آن را باد و آمادهٔ پرواز کرد. این ویژگی در کنار سیستم پرواز تمام‌خودکار، آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای عملیات در مناطق دورافتاده تبدیل می‌کند. مهم‌تر از همه، ناتاک با نگاهی به آینده طراحی شده و با هیدروژن کاملاً سازگار است. در حال حاضر، گاز هلیوم برای شناوری آن استفاده می‌شود اما در آینده می‌توان هیدروژن را جایگزین کرد و حتی موتورهای آن نیز قادر به استفاده از هیدروژن به‌عنوان سوخت خواهند بود.
بخش اصلی و بادشوندهٔ این پرنده که پوشش بالونی نام دارد، از یک طراحی پنج لوبی با حجم کلی ۲۵ هزار مترمکعب تشکیل شده است. این ساختار عظیم به یک سیستم کنترل فشار اختصاصی مجهز است که شکل آیرودینامیکی آن را در ارتفاعات مختلف تنظیم می‌کند. به لطف این فناوری، ناتاک نسبت به کشتی‌های هوایی معمولی بسیار کارآمدتر است و برای حمل محموله‌ای ۳۰ تنی، چهار برابر هلیوم کمتری مصرف می‌کند. همچنین، این طراحی هیبریدی باعث شده تا ناتاک برای حمل بار به چهار برابر قدرت موتور کمتری نسبت به یک هواپیمای باری معمولی نیاز داشته باشد و هنگام تخلیهٔ بار، نیازی به سیستم‌های وزنه تعادل نداشته باشد. تخصص میشلن در تولید پارچه‌های فنی و فرآیندهای مونتاژ پیچیده، نقش کلیدی در ساخت پوشش بالونی مقاوم و قابل‌اتکای ناتاک ایفا می‌کند.
تیم مشترک وُلیریس و میشلن قصد دارند به‌زودی پروتوتایپ این شاتل هوایی را در مقیاس ۱:۷ آزمایش کنند. گام بزرگ بعدی، ساخت یک نمونهٔ نمایشی در مقیاس کامل برای انجام آزمایش‌های زمینی است که برای سال ۲۰۲۸ برنامه‌ریزی شده است. این طرح مفهومی فراتر از ظاهر نامتعارفش، می‌تواند تأثیر مثبتی بر حوزه‌هایی مانند لجستیک امدادرسانی در شرایط اضطراری، تحویل کالا به مناطق فاقد زیرساخت و حتی توسعهٔ انرژی‌های تجدیدپذیر (از طریق حمل توربین‌های بادی و پنل‌های خورشیدی) داشته باشد.