نبرد F-22 رپتور و B-1B لنسر، پیروز جدال جنگنده و بمب‌افکن کدام است؟

تصور کنید دو غول آسمان، یکی نماد قدرت تخریب و دیگری اوج فناوری پنهان‌کاری، رودرروی هم قرار بگیرند. در یک سو، بمب‌افکن استراتژیک B-1B لنسر با توانایی حمل محموله‌ای عظیم و برد پروازی بین‌قاره‌ای ایستاده و در سوی دیگر، جنگنده برتری هوایی F-22 رپتور، شکارچی سریعی که با اتکا به رادارگریزی و چابکی بی‌نظیرش، آسمان را به قلمرو خود تبدیل کرده است. این رویارویی فرضی، بیش از آنکه یک نبرد تن‌به‌تن باشد، تقابل دو فلسفه متفاوت در طراحی و استراتژی نظامی است. در یک‌کلام، اگر این دو هواپیما وارد یک نبرد مستقیم هوایی یا همان داگ‌فایت شوند، F-22 پیروز بی‌چون‌وچرای میدان خواهد بود. رپتور به لطف فناوری پنهان‌کاری پیشرفته، سرعت و مانورپذیری فوق‌العاده‌اش می‌تواند B-1B را قبل از اینکه حتی شناسایی شود، هدف قرار داده و منهدم کند اما داستان به این سادگی نیست زیرا هرکدام از این پرنده‌ها برای مأموریت‌های کاملاً متفاوتی ساخته شده‌اند.

B-1B لنسر یک بمب‌افکن سنگین فراصوت دوربرد است که برای مأموریت‌های تهاجمی عمیق و حمل حجم عظیمی از مهمات طراحی شده است. در مقابل، F-22 رپتور یک جنگنده برتری هوایی پنهان‌کار است که برای سلطه کامل در نبردهای هوایی ساخته شده است. این یعنی درحالی‌که یکی به استقامت و ظرفیت حمل بار متکی است، دیگری به سرعت، پنهان‌کاری و دقت عمل وابسته است.

بزرگ‌ترین مزیت F-22، توانایی آن در پنهان ماندن از دید رادارهاست. سطح مقطع راداری این جنگنده حدود ۰.۰۰۰۱ مترمربع تخمین زده می‌شود که معادل اندازه یک زنبور روی صفحه رادار است. در مقابل، B-1B با وجود بهره‌گیری از طراحی آیرودینامیک و مواد جاذب امواج رادار، سطح مقطع راداری در حدود ۱۰ مترمربع دارد که هرچند بسیار کمتر از سطح مقطع بمب‌افکن‌های قدیمی مثل B-52 است ولی در برابر رپتور هیچ حرفی برای گفتن ندارد. این یعنی درحالی‌که لنسر برای رادار دشمن شبیه یک هواپیمای کوچک به نظر می‌رسد، رپتور عملاً تا لحظه حمله نامرئی باقی می‌ماند.

F-22 با دستیابی به سرعت بیش از ۲٬۴۷۰ کیلومتر بر ساعت و قابلیت سوپرکروز (پرواز با سرعت مافوق صوت بدون استفاده از پس‌سوز)، یک شکارچی سریع و بی‌رحم است. در مقابل، حداکثر سرعت B-1B به ۱٬۳۳۵ کیلومتر بر ساعت محدود می‌شود. علاوه بر سرعت، نازل‌های موتور با قابلیت تغییر بُردار رانش در F-22، به آن اجازه می‌دهد مانورهایی را در آسمان اجرا کند که برای بمب‌افکن سنگینی مانند B-1B کاملاً غیرممکن است.

برتری مطلق B-1B در ظرفیت حمل مهمات و برد عملیاتی آن نهفته است. این بمب‌افکن قادر است محموله‌ای به وزن ۳۴ تن شامل انواع بمب‌ها و موشک‌های کروز را تا مسافتی بیش از ۹٬۴۰۰ کیلومتر حمل کند. این ویژگی، آن را به ابزاری ایده‌آل برای حملات استراتژیک به اهدافی در عمق خاک دشمن تبدیل می‌کند. در مقابل، F-22 با برد پروازی کمتر از ۳ هزار کیلومتر، تنها می‌تواند حدود ۲٬۲۰۰ کیلوگرم مهمات را در محفظه‌های داخلی خود جای دهد.

در یک درگیری مستقیم، F-22 از ارتفاع بالا و فاصله‌ای امن، B-1B را با موشک‌های خود هدف قرار می‌دهد، بدون آنکه لنسر فرصت دفاع یا مقابله پیدا کند؛ اما اگر سناریو را تغییر دهیم، ورق برمی‌گردد. در یک عملیات گسترده، B-1B می‌تواند با پرتاب موشک‌های کروز دوربرد مانند JASSM، پایگاه‌های هوایی، آشیانه‌ها و زیرساخت‌هایی که F-22 از آن‌ها استفاده می‌کند را نابود کند. در چنین شرایطی، لنسر بدون درگیر شدن مستقیم، به‌صورت تاکتیکی رپتور را از میدان به درمی‌کند.

درنهایت، F-22 و B-1B رقیب یکدیگر نیستند، بلکه مکمل هم هستند. قدرت واقعی نیروی هوایی نه در تقابل این دو، بلکه در استفاده هوشمندانه و ترکیبی از آن‌هاست؛ جایی که F-22 آسمان را پاک‌سازی می‌کند تا راه برای B-1B باز شود و این غول آهنین، ضربه نهایی را بر پیکره دشمن وارد کند.