هواپیماهای کاوازاکی؛ 5 جنگنده برتر این شرکت کدام‌اند؟

ظاهرا مهندسان ژاپنی این مجموعه تاریخچه جالبی در صنعت هوانوردی هم دارند که شامل تولید هواپیماهای گوناگون برای دولت ژاپن می‌شود. گذشته از آن، تیم کاوازاکی در توسعه هواپیمای مشهور بوئینگ 777 هم دست داشته‌اند. با این وجود جنگنده‌های این شرکت به‌طور مداوم در مانورهای هوایی نیروی دفاعی هوایی ژاپن موسوم‌به «JASDF» حضور داشته‌اند.  البته باید در نظر داشت که جنگنده‌های این شرکت همچنان راه طولانی را برای رسیدن به نمونه‌های مشهوری چون F-35 دارند اما همچنان به‌خوبی از ملت خود محافظت کرده‌اند. در ادامه با برترترین مدل‌های جنگنده تولیدشده توسط کاوازاکی، تولیدکننده انواع وسایل‌نقلیه، آشنا خواهیم شد:

شرکت آیرواسپیس کاوازاکی در سال 2008  از یک فروند هواپیمای نگهبان رونمایی کرد که نقش نظارت در مرزهای دریایی ژاپن را برعهده دارد. مهندسان از 4 توربوفن در پیشرانه آن استفاده کرده‌اند که دستیابی به سرعت 538 گره را برایش ممکن می‌سازد. P-1 به‌جای سیم‌کشی‌های عادی از فیبرهای اپتیک سود می‌برد که بخشی از سیستم کنترلی پرواز-با-اپتیک به شمار می‌رود. این سیستم خلل امواج الکترومغناطیسی را کاهش می‌دهد. شرکت توشیبا مسئولیت تولید تجهیزات الکترونیکی این هواپیما را بر عهده داشته و باقی بخش‌های هواپیما مانند سیستم کنترل فشار، RAT و... به‌جز منبع سوخت، بال‌ها و بدنه را هم شرکت «امریکن هانی‌ول آیرواسپیس» تولید کرده است. به این ترتیب P-1 مهارت خاصی در تشخیص زیردریایی‌ها پیدا کرده و می‌تواند با تکیه‌بر اژدرها، بمب‌ها و مین‌هایش آن را خنثی کند.

هر ارتشی به یک هواپیمای نفربر هم نیاز دارد. وظیفه انجام این کار در ارتش ژاپن برعهده C-2 محول شده است. این هواپیما که توانایی جمل 37.6 تن بار را دارد در سال 2017 آغاز به کار کرد. پیشرانه مجهز به دو توربوفن GE این هواپیما بیش از 26.7 هزار کیلوگرم نیروی پیشران تولید می‌کند که بدنه سنگین آن را به حداکثر سرعت 500 گره می‌رساند. گستره مسافت قابل‌پیمایش C-2 حدود 8,640 کیلومتر اعلام شده است.

ژاپن به‌عنوان یک سرزمین جزیره‌ای آسیب‌پذیری زیادی در برابر زیردریایی‌ها دارد. از این رو تلاش کرده تا خود را به‌ بهترین هواپیماهای نگهبان مجهز کند. از آنجا که بهترین متود برخورد با زیردریایی، استفاده از هواپیمای ضدزیردریایی به شمار می‌رود، این پرندگان غول‌آسا در کرانه‌های دریای ژاپن حرکت می‌کنند و درصورت احساس خطر، بی‌هیچ هشداری آن را از بین می‌برند.

ازجمله این نگهبان‌های هوایی، سری P-2J بود که در سال 1971 به پایان راه خود رسید اما همچنان تا دهه 90 میلادی پرواز می‌کرد. این هواگرد نهایتا با مدل P-3C جایگزین شد که از چهار توربوفن سود می‌برد و می‌توانست به حداکثر سرعت 370 گره دست پیدا کند. تولید این مدل هم در سال 1997 متوقف شد اما کاوازاکی تا سال‌ها، تجهیزات الکترونیکی آن را به‌روزرسانی می‌کرد تا هر 98 فروند موجود در نیروی هوایی ژاپن به خدمت‌رسانی ادامه دهند. نسخه به‌روزشده این هواپیماها با نام OP-3C شناخته می‌شود.

در سال 1988، پرنده تمرینی لاکهید مارتین T-33 با کاوازاکی T4 جایگزین شد تا وظیفه آموزش به خلبان‌های نوآموز ارتش این کشور بهتر از قبل انجام شود. این هواپیما که به دو توربوفن مجهز شده بود توان دست‌یابی به سرعت ماخ 0.9 را داشت و از بدنه‌ای آلومینیومی-کربنی سود می‌برد که وزن آن را در مقایسه با مدل پیشین کاهش داده بود. این پرنده دیگر قدیمی شده و نمی‌تواند خلبانان را برای آمادگی در برابر نسل پنجم جنگنده‌ها آماده کند.

توسعه این هواپیما در سال 1966 آغاز شد؛ تا اینکه در سال 1970 تست‌هایش را کامل کرد. این هواپیما شباهت بی‌چون‌وچرایی به لاکهیدمارتین C-141 داشت اما تنها از 2 توربوفن سود می‌برد و توان حمل بار آن برابر 11.9 تن بود. این مدل برخلاف نسل بعدی خود، C-2، که تنها با سه خدمه پروازی کنترل می‌شود، به دو خلبان، یک رهیاب، یک مهندس پرواز و یک مدیر باربری نیاز دارد. حداکثر سرعت آن هم 435 گره بود.