اولین تجربهٔ رانندگی با فورد برانکو، رانگلر مراقب باش!

فورد برانکو پس از ربع قرن به بازار بازگشته و پس از بارها تأخیر در تولید به خاطر مشکلات مختلف، سرانجام برای انجام آزمایش به دست نشریات مختلف رسیده است. در هنگام انتخاب از بین تیپ‌های متعدد برانکو برای آزمایش، بدون تردید لاستیک‌های بزرگ 35 اینچی را انتخاب کردیم که به‌عنوان بخشی از پکیج سفارشی ساسکواچ ارائه می‌شوند. دلیل چنین انتخابی این است که ما ایمان قاطعی داشتیم که برانکو در آفرود بسیار توانمند خواهد بود. آنچه ما واقعاً می‌خواهیم بدانیم این است که در این خودرو راحتی رانندگی جاده‌ای چقدر قربانی شده است؛ بنابراین تصمیم گرفتیم از نسخه‌ای شروع کنیم که بیش از همه روی آفرود تمرکز دارد.

برانکو علاوه بر نسخه دودر، برای اولین بار در نسخه چهاردر هم ارائه می‌شود. نسخهٔ دودر فقط با سقف فلزی عرضه می‌شود اما برای نسخهٔ چهاردر سقف پارچه‌ای هم قابل سفارش است. بااین‌حال، در هر دو نسخه، سقف، درها و حتی گلگیرها به‌راحتی قابل جدا کردن هستند. زیر کاپوت برانکو پیشرانه‌های آشنای فورد قرار می‌گیرد که شامل 2.3 لیتری چهار سیلندر توربوشارژ 300 اسب بخاری و 2.7 لیتری V6 توئین توربوی 330 اسب بخاری می‌شود. انتقال نیروی هردو موتور توسط یک گیربکس 10 سرعتهٔ اتوماتیک صورت می‌گیرد اما برای موتور چهار سیلندر یک گیربکس هفت سرعتهٔ دستی جدید هم قابل انتخاب است.

برانکو در شش تیپ مختلف با قیمت پایه‌ای از 29,995 دلار تا 62,605 دلار به بازار عرضه می‌شود. با بالا رفتن تیپ‌ها، تجهیزات و توانایی آفرود افزایش پیدا می‌کند اما حتی تیپ پایه را هم می‌توان با سفارش پکیج ساسکواچ که بسته به تیپ بین 2,495 دلار تا 4,995 دلار قیمت دارد، به خودروی توانمندی تبدیل کرد. این پکیج قفل دیفرانسیل جلو و عقب، ضریب گیربکس کوتاه‌تر و لاستیک‌های بزرگ 35 اینچی را به همراه دارد.

لاستیک‌های بزرگ گودیر (به اصرار فورد، گودیر نام رانگلر را از روی دیوارهٔ این لاستیک‌ها پاک کرده است) از سرعت 50 کیلومتر بر ساعت شروع به آواز خواندن می‌کنند و بین سرعت‌های 105 تا 115 کیلومتر بر ساعت صدای باد به صدای لاستیک‌ها غلبه می‌کند. به همین دلیل، با قاطعیت نمی‌توان گفت که برانکو در سرعت‌های بالا از اصلی‌ترین رقیب خود، رانگلر ساکت‌تر است تا زمانی که امکان آزمایش دو خودرو در کنار هم فراهم گردد. بااین‌حال، دقت فرمان برانکو به لطف سیستم تعلیق جلوی مستقل پیشرفته‌تر و سیستم فرمان راک‌اندپینیون، حتی با لاستیک‌های بزرگ آفرودی هم فرسنگ‌ها جلوتر از رانگلر است.

این را پس از انجام یکی از ناجورترین کارهایی که می‌توان با یک برانکوی مجهز به کیت آفرود انجام داد یعنی حرکت در یک جادهٔ پرپیچ‌وخم با حداکثر سرعت میگوییم. ما مطمئنیم که با سرعت‌هایی حرکت کردیم که می‌توانست رانگلر را به چالش بکشد. برانکو تحت‌فشار روی جاده واقعاً خودروی لذت‌بخشی است. در این خودرو بادی‌رول در هنگام پیچیدن زیاد احساس نمی‌شود آن‌هم درحالی‌که تنظیم کمک‌فنرها هنوز هم بسیار نرم است. البته شاسی مستقل خودرو از طریق فرمان خود را نشان می‌دهد اما این بسیار اندک است. این اولین استفاده از نسل جدید پلت‌فرم تراک میان سایز فورد است که برای ارائهٔ راحتی و پالایش قابل‌توجهی ساخته شده آن‌هم با وجودی که در برانکو بسیار روی آفرود تمرکز دارد.

هنگام فشردن پدال گاز و رسیدن به انتهای دنده یک، پیشرانهٔ V6 توئین توربو به‌اندازهٔ کافی از لاستیک‌ها استفاده می‌کند تا کنترل کشش را فراهم کند. نسخهٔ شش سیلندر برانکو ظرف 6.3 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد که برای یک آفرودر شتاب خوبی است ولی ناامید شدیم که پیشرانهٔ قوی‌تری وجود ندارد. به نظر می‌رسد برای خودرویی که نشان یک اسب قدرتمند روی آن نقش بسته، غرشی بلندتر از صدای خفهٔ یک V6 و سوت توربوشارژرها احتیاج باشد. این در حالی است که موتور V6 تنفس طبیعی رانگلر هم صدای بهتری دارد. از سوی دیگر، پیشرانهٔ چهار سیلندر برانکو با گیربکس دستی می‌تواند گزینهٔ بسیار جذابی باشد زیرا کلاچ آن به‌خوبی تنظیم شده و هماهنگی موتور و گیربکس عالی است. نکتهٔ مهم‌تر اینکه موتور چهار سیلندر تنها 30 اسب بخار از V6 ضعیف‌تر است.

بسیاری این برانکو را برانکوی بزرگ نامیده‌اند تا آن‌را از مدل کوچک‌تر برانکو اسپرت متمایز کنند. در مقایسه با رانگلر، برانکوی بزرگ توصیف مناسبی برای این خودرو است زیرا از روی صندلی راننده هنگام نگاه به کاپوت، عرض بیش از 5 سانتی‌متری این فورد نسبت به جیپ بلافاصله آشکار می‌شود. این عرض بیشتر به معنای فضای بیشتر برای آرنج‌ها و زانوهای سرنشینان جلو است. طراحی بیرونی برانکو هم ادای احترام آشکاری به اولین نسل این خودرو متعلق به اواسط دههٔ 60 است اما بااین‌حال، خودرو کاملاً مدرن به نظر می‌رسد.

نکتهٔ مهم در مورد برانکو این است که کسانی که به فضای صندلی‌های عقب احتیاج دارند، نیازی نیست حتماً سراغ نسخهٔ چهاردر بروند زیرا 400 میلی‌متر طول و فاصلهٔ محوری بیشتر این نسخه تقریباً فقط فضای بار بیشتری را به دنبال دارد که 50 درصد بیشتر است نسخهٔ دودر است اما فضای پای عقب تنها 15 میلی‌متر نسبت به نسخهٔ دودر بیشتر است. در صندلی‌های عقب برانکوی دودر حتی برای فردی با قد 195 سانتی‌متر هم فضای کافی وجود دارد و فضای صندلی‌های عقب هردو نسخهٔ برانکو مشابه رانگلر آن‌لیمیتد چهاردر است. البته بزرگ‌ترین تفاوت بین دو نسخهٔ برانکو به‌غیراز سهولت دسترسی به صندلی‌های عقب در نسخهٔ چهاردر، باریک‌تر بودن قسمت عقبی نسخهٔ دودر و وجود تنها دو صندلی در این قسمت است درحالی‌که نسخهٔ چهاردر در عقب سه صندلی دارد.

هرچند در داخل کابین برانکو ویژگی‌های زیبایی مثل رنگ متضاد در زبانهٔ دریچه‌های تهویه و دستگیره‌های دو طرف داشبورد به چشم می‌خورد اما طراحی داخلی در قسمت‌هایی کاملاً ساده بوده و در رو دری‌ها به‌طور گسترده‌ای از پلاستیک سیاه استفاده شده است. علاوه بر این، چرم غربیلک فرمان فورد به زیبایی جیپ نیست و صندلی‌های پارچه‌ای پایهٔ برانکو را به نمونه‌های چرمی ترجیح می‌دهیم. ما حتی یک صفحه آمپر آنالوگ را هم از صفحه آمپر دیجیتالی برانکو بهتر میدانیم.

از همهٔ این‌ها که بگذریم، به مأموریت اصلی برانکو یعنی آفرود می‌رسیم. ما توانایی‌های آفرود این خودرو را در خارج از شهر آستین تگزاس در آب‌های عمیق و صخره‌های گل‌آلود مورد آزمایش قرار دادیم. انتخاب‌گر حالات رانندگی برانکو سیستم چهارچرخ محرک، دیفرانسیل‌های قفل شوندهٔ الکترونیکی جلو و عقب، قطع شدن آنتی‌رول بار جلو و پاسخگویی پدال گاز را تنظیم می‌کند. فقط کافی است سطحی که روی آن قرار دارید را انتخاب کرده و حرکت کنید. در این خودروی سیستمی بنام دستیار Trail Turn هم وجود دارد که ترمز یکی از چرخ‌های عقب را درگیر می‌کند تا خودرو بتواند حول محور آن بچرخد و قطر دایرهٔ چرخش آن 40 درصد کمتر شود.

نسخهٔ شش سیلندر برانکو همچنین از قابلیتی بنام رانندگی با یک پدال هم برخوردار است که هنگام برداشتن پا از روی پدال گاز، ترمزها را فعال می‌کند. با این سیستم، رانندگی در جاهایی که نیاز به استفاده از هردو پدال است، آسان‌تر می‌شود؛ و نهایتاً به سیستم تریل کنترل می‌رسیم که در اصل یک کروز کنترل سرعت پایین برای آفرود است که سرعت تنظیم شده روی 0.8 کیلومتر بر ساعت را چه در هنگام بالا رفتن از صخره‌ها چه پایین آمدن حفظ می‌کند.

کسانی که قصد خرید برانکو را دارند باید بودجه‌ای را هم برای تأمین سوخت آن در نظر بگیرند زیرا مصرف سوخت آفرودر فورد در بزرگراه کمتر از شهر نیست. طبق اعلام EPA، برانکوهایی که لاستیک 35 اینچی دارند، در هر صد کیلومتر در شهر و بزرگراه با موتور شش سیلندر 13.8 لیتر و با موتور چهار سیلندر 13 لیتر بنزین مصرف می‌کنند. این اعداد در کم‌مصرف‌ترین نسخهٔ برانکو به 11.7 لیتر در شهر و 10.7 لیتر در بزرگراه می‌رسد. این در حالی است که رانگلر مصرف سوخت پایین‌تر دارد و برخلاف برانکو، مصرف آن در نسخهٔ روبیکان تفاوتی با دیگر نسخه‌ها ندارد.

در پایان باید گفت هرچند انتظار برای نشستن پشت فرمان برانکو بسیار طولانی و طاقت‌فرسا بود اما به نظر می‌رسد ارزشش را داشته است و کسانی که قبلاً آن‌را پیش‌خرید کرده‌اند، بعید است که ناامید شوند. در پشت ظاهر خشن و آفرودی برانکو، خودرویی راحت خصوصاً روی جاده‌ها پنهان شده که این نقطه‌ضعف اصلی رقیب مستقیم آن یعنی رانگلر است؛ بنابراین باید گفت جیپ به‌هیچ‌عنوان نمی‌تواند در مقابل تهدید بسیار جدی برانکو مقاومت کند و نسل بعدی رانگلر باید بهبودهای گسترده‌ای را تجربه کند. بله فورد برانکو مدعی بسیار قدرتمندی است و اس‌یووی‌هایی که با آن رقابت می‌کنند باید بهتر شوند.