فورد موستانگ در برابر شورولت کامارو و دوج چلنجر؛ آخرین رقابت بدنسازان آمریکایی

از میان این سه‌گانه عضلانی که همیشه باعث ایجاد بحث و رقابت می‌شدند، تنها موستانگ به زندگی خود ادامه می‌دهد؛ درحالی‌که کامارو و چلنجر به‌خاطر برقی‌شدن و تمرکز بیشتر شرکت سازده‌شان روی مدل‌ها بلندقامت، از خط تولید خارج شده‌اند. از همین سوالی در ذهن ایجاد می‌شود که سرانجام کدام مدل پیروز میدان شد؟ نسخه بالارده کدام یک از این اسب‌های آمریکایی، برنده این رقابتِ به‌پایان‌رسیده است؟ پیش از پاسخ به این سوال، باید نگاهی به مشخصاتشان داشته باشیم.

نسخه V8 موستانگ از یک پیشرانه 5 لیتری سود می‌برد که توان تولید 480 اسب بخار قدرت و 562 نیوتن متر گشتاور را دارد. قدرت این پیشرانه از طریق یک جعبه‌دنده 6 سرعتی دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود و بدنه زیبای موستانگ جدید را در عرض 3.9 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

در سوی دیگر، آخرین نسل کامارو SS از یک واحد بزرگ‌تر 6.2 لیتری V8 سود می‌برد و با بهره‌وری از 455 اسب بخار قدرت و 617 نیوتن متر گشتاور، قدرتنمایی می‌کند اما برای رسیدن به سرعت معیار 100 کیلومتر بر ساعت به 4.1 ثانیه زمان نیاز دارد.

کوپه عضلانی دوج هم از یک واحد 5.7 لیتری V8 استفاده می‌کند که توان تولیدی 375 اسب بخار قدرت و 555 نیوتن متر گشتاور را دارد و می‌تواند چلنجر را در عرض 5 ثانیه به 100 کیلومتر بر ساعت برساند؛ البته بهره‌مندی از پکیج «اسکت» با افزایش حجم پیشرانه، قدرت و گشتاورش را هم افزایش می‌دهد و آن را به مرض 4 ثانیه نزدیک می‌کند.

نسخه دارک‌هورس با بهره‌وری از همان موتور موستانگ GT از 500 اسب بخار قدرت و 566 نیوتن متر گشتاور سود می‌برد که با تکیه‌بر بهبودهای موتوری، روی عملکرد فنی بهتر در پیست تمرکز دارد. این مدل با تکیه‌بر جعبه‌دنده 10 سرعتی خودکار می‌تواند درعرض 4.1 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت برسد.

درمقام مقایسه، پیشرانه 6.5 لیتری V8 شورولت کامارو ZL1، تمام 650 اسب بخار قدرت و 881 نیوتن متر گشتاور را از طریق یک جعبه‌دنده 10 سرعتی خودکار به چرخ‌های عقب منتقل می‌کند تا درعرض 3.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

چلنجر هلکت هم مانند کامارو ZL1 از یک موتور 6.2 لیتری V8 استفاده می‌کند که بسته به پسوند آن، مدل‌های عادی، ردآی و جیل‌بریک به‌ترتیب 717، 797 و 807 اسب بخار قدرت تولید می‌کند و برای رسیدن به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت تنها به 3.5 ثانیه زمان نیاز دارد.

فورد موستانگ مانند قبل خودرویی با ظاهر کلاسیک محسوب نمی‌شود اما اشاره‌هایی به مدل‌های دهه‌هایی 60 و 70 میلادی دارد. طراحان این خودروساز، تلاش کرده‌اند که با وجود به‌روزرسانی کابین، همچنان اصالت آن را هم حفظ کنند و از قالب همیشگی خودروهای عضلانی خارج نشوند. این درحالی است که کامارو ZL1 حتی با وجود قطعات مسابقه‌ای و آیرودینامیکی چون بال، اسپلیتر و... المان‌های مشترک بیشتری با نسخه‌های کلاسیک خود دارد. دوج چلنجر هم از این قاعده مستثنا نیست. این مدل طراحی مدرن-کلاسیکی دارد و عملا بهترین نمونه یک خودروی مدرن عضلانی به شمار می‌رود. کابین این کوپه هم روی ایجاد همین حال‌هوا تمرکز دارد.

موستانگ جدید از امکاناتی چون نمایشگرهای 12 و 13 اینچی، لانچ‌کنترل و چند ویژگی جانبی دیگر اشاره کرد که روی عملکرد کلی تاثیر چندانی نمی‌گذارد. با این وجود، کامارو از ویژگی‌های مناسب‌تری چون اگزوزهای دوگانه، نمایشگر روی شیشه، ضبط داده‌های فنی خودرو، لانچ‌کنترل و اتصال داخلی وای‌فای سود می‌برد. چلنجر هم با بهره‌مندی از فناوری‌هایی چون چیلر خنک‌کار سیستم سوپرشارژر، قفل حرکت در خط، لانچ‌کنترل و سیستم چهار چرخ محرک برای مدل‌های V6 خود را از دو رقیبش متمایز کرده است. بنابراین موستانگ روی ایجاد تجربه‌ای دیجیتالی‌تر تاکید دارد اما کامارو و چلنجر راهی متفاوت را در پیش گرفته‌اند.

با توجه به اینکه قیمت پایه هر سه خودرو از محدوده 30 هزار دلار آغاز می‌شود اما پرچمدارهایشان نرخ متفاوتی دارند. فورد موستانگ دارک هورس، شورولت کامارو ZL1 و چلنجر هلکت به‌ترتیب با قیمت‌های 57، 80 و 100 هزار به فروش می‌رسند. بنابراین عجیب نخواهد بود اگر ببینیم که مردم به خرید موستانگ رغبت بیشتری دارند.

از آنجا که تولید موستانگ همچنان ادامه دارد، به خریدارش امکان بهره‌مندی از گارانتی یک خودروی نو را می‌دهد. کوپه محبوب فورد از رقبای خود به‌روزتر شده و همچنان هم در خط تولید حضور دارد. اگر کمی سطحی‌نگری کنیم، می‌توانیم آن را برنده رقابت سه‌تنه فورد-شورولت-دوج در بازار کوپه‌های عضلانی بدانیم؛ موستانگ تبدیل به محصولی شد که بیشتر از بقیه دوام آورد! تنها مسئله اصلی آن، قدرت کمتر است.

در سوی دیگر، افرادی هستند که دوست دارند از خودروی عضلانی خود بدون محدودیت سقف استفاده کنند و «فناوری» برایشان در اولویت قرار ندارد. در این صورت، شورولت کامارو به انتخاب برتر آن‌ها تبدیل می‌شود. هر چند این کوپه زیبا که یکی از بهترین نمونه‌ها موجود در بازار خودروهای عضلانی با راندمانی استثنایی به شمار می‌رود، دیگر تولید نخواهد شد و خبری از قطعات تازه نیست.

قاعدتا درحالی که فورد و شورولت بر سر جدیدتر ظاهر شدن تلاش می‌کنند، دوج مسیری متفاوت را طی کرده و چلنجر را به یک چالش مدرن-کلاسیک تبدیل کرده است که حال‌وهوایی متمایز دارد. خودرویی که درکنار ایجاد هیجان بصری، راحتی روزمره مالک را هم تامین می‌کند و درصورت نیاز، حجم عظیمی از قدرت و شتاب را در اختیارش قرار می‌دهد؛ البته با مقداری پول بیشتر.

مشخصا صنعت خودرو هنوز راه زیادی در پیش دارد و به این زودی‌ها از میان برداشته نمی‌شود. بنابراین برنده شدن در آن را نمی‌توان با رقم فروش بیشتر، تعداد لایک بیشتر در شبکه‌های اجتماعی یا حتی نظر مثبت‌تر خریدارانش خلاصه کرد؛ هر چند اگر این فاکتورها را هم در نظر بگیریم، باز هم نتیجه یکسان خواهد بود. برنده واقعی این رقابت که از دهه 60 میلادی جریان دارد، خودرویی است که هنوز در خط تولید باقی مانده، بیشترین فروش را دارد و به نماد کوپه‌های عضلانی تبدیل شده است: فورد موستانگ! شما کدام یک را ترجیح می‌دهید؟