دوج چارجر دیتونا در برابر موستانگ دارک هورس؛ نبرد برق و بنزین عضلانی‌ها

خودروی عضلانی چیست؟ پاسخ این سؤال بستگی به سن مخاطب دارد. جوان‌ترها کوپه‌های مدرنی مثل موستانگ و کامارو را عضلانی می‌دانند درحالی‌که قدیمی‌ترها به خودروهایی مثل پونتیاک GTO و شورلت شول اشاره می‌کنند. بااین‌حال، همه روی تعریف کلی ماسل کار اتفاق‌نظر دارند یعنی خودروی دیفرانسیل عقب آمریکایی با پیشرانهٔ V8. امروز اما این تعریف تغییر کرده و اوضاع ماسل کارها وخیم به نظر می‌رسد زیرا به دلیل قوانین آلایندگی، عنصر اصلی خودروهای عضلانی یعنی موتور V8 در حال انقراض است و خودروسازان به پیشرانه‌های کوچک‌تر چهار یا شش سیلندر و یا موتورهای الکتریکی روی آورده‌اند.

در این شرایط، تنها خودرویی که همچنان به فرمول اصلی ماسل کار پایبند مانده فورد موستانگ است. البته جدیدترین نسل این خودرو از شاسی، سیستم تعلیق و فرمان بسیار اصلاح‌شده‌ای بهره می‌برد که خودرو را در پیچ‌ها بسیار چابک‌تر می‌کند ولی زیر کاپوت همچنان همان موتور V8 تنفس طبیعی سنتی قرار گرفته است. پرچم‌دار حال حاضر خانوادهٔ موستانگ، مدل دارک هورس است که فورد امیدوار است روزی شهرت مدل‌های شلبی را پیدا کند. پیشرانهٔ 5 لیتری کایوت در سینهٔ این مدل 500 اسب بخار قدرت و 567 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند که این نیرو از طرق یک گیربکس شش سرعته دستی یا 10 سرعته اتوماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. دارک هورس به‌نوعی ادای احترامی به موستانگ‌های باس قدیم است و به‌گونه‌ای طراحی شده که هم بر پیست‌های درگ و هم جاده‌های پیچ‌درپیچ سلطه داشته باشد. قیمت این خودرو در نمونهٔ آزمایشی فول آپشن ما 80,950 دلار است.

برخلاف موستانگ اما شورلت کامارو و دوج چلنجر به تاریخ پیوسته‌اند و ماسل کار دوج که پیشینهٔ آن به اواسط دههٔ 2000 بازمی‌گشت، حالا با چارجر جدید جایگزین شده است. این خودرو اما هرگز با فرمول سنتی ماسل کارها مطابقت ندارد زیرا از موتورهای الکتریکی و باطری 100.5 کیلووات ساعتی استفاده می‌کند. حتی نسخهٔ بنزینی چارجر جدید هم بجای پیشرانه‌های همی، به موتور 3 لیتری شش سیلندر خطی توئین توربو مجهز شده است. بااین‌حال، دوج وعده داده که چارجر جدید ادامه‌دهندهٔ راه چلنجر باشد. در حال حاضر، قوی‌ترین نسخهٔ چارجر، مدل دیتونا اسکات پک با دو موتور الکتریکی در جلو و عقب و حداکثر 670 اسب بخار قدرت و 850 نیوتن متر گشتاور است.

البته این اعداد در حالت اووربوست تولید می‌شود و در حالت عادی قدرت 630 اسب بخار خواهد بود که به هر چهارچرخ منتقل می‌شود و در خط مستقیم پرفورمنسی سریع‌تر از هر خودروی عضلانی دیگری را فراهم می‌کند. چارجر جدید در طراحی بیرونی هم به‌طور ماهرانه‌ای از اسلاف قدیمی دههٔ 60 و 70 خود الهام گرفته است و برای ارائهٔ احساس یک ماسل کار واقعی، به سیستم اگزوز مصنوعی هم مجهز شده است. قیمت این خودرو در نمونهٔ آزمایشی ما 85,965 دلار است؛ اما آیا می‌توان یک خودروی الکتریکی چهارچرخ محرک را ماسل کار دانست؟ در ادامه به این سؤال پاسخ می‌دهیم.

چارجر به دلیل وجود باطری، با وزن 2683 کیلوگرم، بسیار از موستانگ 1827 کیلوگرمی سنگین‌تر است ولی مدت‌ها است که به شتاب بالای خودروهای الکتریکی عادت کرده‌ایم و در اینجا هم دوباره این مزیت را می‌بینیم زیرا باعث می‌شود چارجر دیتونا بر وزن سنگین خود غلبه کند و با لانچ کنترل ظرف 3.2 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد و 400 متر را در 11.5 ثانیه طی کند. بااین‌حال، موستانگ هم خودروی کندی نیست و حتی بدون لانچ کنترل، ظرف 3.7 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت رسید و 400 متر را در 12 ثانیه طی کرد. هنگام توقف نیز دوج در مسافت قابل‌احترام 31.7 متری از سرعت 96 کیلومتر بر ساعت به سکون رسید درحالی‌که موستانگ این کار را در مسافت فوق‌العادهٔ 26.2 متری انجام داد.

دارک هورس پیست Figure-8 را ظرف تنها 23.7 ثانیه طی کرد ولی از سوی دیگر، چارجر هم این پیست را در زمان قابل‌احترام 24.1 ثانیه پیمود که از تمام نسخه‌های چلنجر و همین‌طور موستانگ GT سریع‌تر است. طبق اعلام EPA، چارجر دیتونا اسکات پک با لاستیک‌های پرفورمنس بردی 350 کیلومتری دارد ولی در آزمایش جاده‌ای ما با سرعت 110 کیلومتر بر ساعت تنها 300 کیلومتر را طی کرد. شارژ باطری‌های این خودرو هم با شارژر سریع 180 کیلوواتی از 5 تا 80 درصد 44 دقیقه طول می‌کشد. از سوی دیگر، موستانگ مصرف سوخت ترکیبی 13.8 لیتر در هر صد کیلومتر دارد، با هر باک سوخت می‌تواند تا 440 کیلومتر را طی کند و پر کردن باک آن فقط 10 دقیقه زمان می‌برد.

چارجر دیتونا به دلیل ابعاد بزرگ، کابین راحت و قدرت بالا، بزرگراه‌ها خیلی راحت می‌بلعد. کیفیت کابین بهترین چیزی است که در قرن بیست‌ویک از دوج دیده‌ایم و با وجود رینگ‌های 20 اینچی بزرگ، سواری خودرو عالی و کابین بی‌صدا است درحالی‌که صدای مصنوعی اگزوز باعث می‌شود فکر کنیم زیر کاپوت یک V8 قرار دارد. هنگامی‌که جاده پیچ‌درپیچ می‌شود نیز هرچند جیغ لاستیک‌ها درمی‌آید اما ترمزهای قدرتمند، مرکز ثقل پایین، فرمان پاسخگو و کنترل بدنهٔ خوب باعث می‌شود رانندگی با چارجر بسیار لذت‌بخش باشد. از سوی دیگر، هرچند دارک هورس تمرکز زیادی روی پیست دارد، کوچک‌تر از دوج است و راحتی کمتری دارد ولی هنوز هم برای پیمودن مسافت‌های طولانی مکانی عالی خواهد بود.

پشت فرمان دارک هورس باید سیستم اطلاعاتی-سرگرمی پیچیده و کیفیت داخلی ضعیف با وجود قیمت 81 هزار دلاری را نادیده بگیرید و فقط روی رانندگی تمرکز کنید. کمک‌فنرهای مگنه‌راید باعث می‌شود سیستم تعلیق سفت موستانگ در جاده‌های خراب قابل‌تحمل باشد. در جاده‌های پیچ‌درپیچ نیز دارک هورس عملکردی دارد که تاکنون در ماسل کارهای کمی دیده‌ایم. خودرو به درخواست‌های راننده فوراً پاسخ می‌دهد و در حالت‌های اسپرت یا پیست رانندگی با این موستانگ را اعتیادآور می‌کند.

مهم نیست خودروی عضلانی را چطور تعریف کنید. پس از آزمایش گستردهٔ چارجر دیتونا اسکات پک، دید ما نسبت به عضویت خودروهای الکتریکی در این سگمنت خودرویی تغییر کرد. موتورهای الکتریکی این خودرو عدم توانایی دود کردن لاستیک‌ها را با ارائهٔ گشتاور فوری و قدرتی خردکننده جبران می‌کنند و سیستم اگزوز مصنوعی هم صدای واقعی موتور را ارائه می‌کند. از سوی دیگر، موستانگ دارک هورس یک خودروی عضلانی واقعی است که می‌تواند غرش کند و لاستیک‌های عقب را دود کند اما درعین‌حال در پیست پابه‌پای بهترین خودروهای اسپرت دنیا پیش برود. شاسی این ماشین آن‌قدر عالی تنظیم شده که یک رانندهٔ حرفه‌ای به‌راحتی می‌تواند با دارک هورس در جاده‌ای پرپیچ‌وخم سپر به سپر پورشه یا ب‌ام‌و حرکت کند؛ بنابراین، هرچند چارجر دیتونا ثابت می‌کند که یک خودروی الکتریکی هم می‌تواند ماسل کار باشد ولی در حال حاضر، بهترین خودروی عضلانی بازار همانی است که یک موتور V8 سنتی زیر کاپوت دارد.

مقام دوم: دوج چارجر دیتونا اسکات پک

نقاط مثبت: ظاهر جذاب، سرعت فوق‌العاده، استفادهٔ روزمرهٔ بسیار آسان

نقاط منفی: سرعت پایین شارژ، وزن سنگین، قیمت گران

چکیده: اولین برداشت ما از خودروی عضلانی قرن بیست‌ویکمی، برداشت امیدوارکننده‌ای است. امیدواریم دوج به بهبود این ایده ادامه دهد

مقام اول: فورد موستانگ دارک هورس

نقاط مثبت: رفتار عالی هم در خیابان و هم پیست، صدای فوق‌العاده، تجهیزات هوشمند

نقاط منفی: کابین تنگ، باک سوخت کوچک، به‌اندازهٔ دوج شیک و سطح بالا احساس نمی‌شود

چکیده: دارک هورس را باید نقطهٔ اوج خودروهای عضلانی بدانیم و درنتیجه، مطمئناً شایستگی پیروزی در این رقابت را دارد