فورد فرلین 427؛ یکی از قوی‌ترین و کمیاب‌ترین خودروهای عضلانی تاریخ

زمانی که حرف از ماسل کارهای دههٔ 60 و 70 فورد می‌شود، بیشتر صحبت‌ها در مورد نسخه‌های قدرتمند متعدد نسل اول موستانگ خواهد بود. دراین‌بین، کسانی که به ماسل کارهای بزرگ‌تر علاقه دارند، به تورینو کبرا اشاره می‌کنند اما عشق ماشین‌های حرفه‌ای، هر صحبتی در مورد ماسل کار نمادین فورد را با یک کلمه و یک عدد سه‌رقمی آغاز می‌کنند: فرلین 427. این خودرو هرچند در حال حاضر محبوبیت کمتری نسبت به موستانگ یا حتی تورینو کبرا دارد اما فرلین مدل 1966 و 1967 با آن پیشرانهٔ افسانه‌ای 427، یکی از سریع‌ترین و قوی‌ترین ماسل کارهایی بود که در عصر طلایی خودروهای عضلانی ساخته شد.

در سال 1965، جنگ اسب بخار در خیابان و پیست‌های درگ بالا گرفته بود. در آن سال‌ها، بسیاری به مسابقات درگ علاقه پیدا کردند و کلاس خودروهای استاندارد بسیار محبوب شدند. خریداران خواهان خودروهای کارخانه‌ای قوی‌تری بودند تا بتوانند یکشنبه مسابقه بدهند و دوشنبه با آن به محل کار بروند؛ بنابراین، سه خودروساز بزرگ دیترویت با خوشحالی به این تقاضا پاسخ دادند. کرایسلر پیشرانهٔ 7 لیتری همی را به خریداران هدیه داد و جنرال موتورز مدل‌هایی مثل پونتیاک GTO و شورلت شول SS را به بازار فرستاد.

فورد در سال 1964 برای علاقه‌مندان به مسابقات درگ، فرلین تاندربولت را ارائه کرد که هرچند خودرویی جاده‌ای بود اما این هیولای وحشی، بسیار گران و برای استفاده‌های روزمره غیرکاربردی بود؛ بنابراین، تادربولت دقیقاً آن چیزی نبود که خریداران می‌خواستند. در همین حال، در سال 1966 مدل فرلین محصول بسیار محبوبی در بازار بود اما نسخه‌ای پرفورمنس بالا برای رقابت با قوی‌ترین ماسل کارهای جنرال موتورز و کرایسلر نداشت. به همین دلیل، در اواسط سال 1966 فورد نسخهٔ R-Code را برای این ماشین ارائه کرد تا ورق را برگرداند.

تا پیش‌ازاین، قوی‌ترین پیشرانهٔ فرلین، یک 6.4 لیتری V8 بود که در صورت تجهیز به کاربراتور چهار دهنه، 320 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این موتور در ترکیب با ساختار نسبتاً سبک بدنه، نسخه دودر فرلین را به خودرو نسبتاً سریعی تبدیل کرده بود اما در برابر هیولاهای همی حرفی برای گفتن نداشت. ارائهٔ نسخهٔ R-Code اما همه‌چیز را تغییر داد. این نسخه پیشرانهٔ قدرتمند 7 لیتری را به ارمغان آورد که با قطعات پرفورمنس مثل پیستون‌های فورج‌کاری شده، سرسیلندرهای جریان بالا و دو کاربراتور چهار دهنه، 425 اسب بخار قدرت و 650 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیرو صرفاً از طریق یک گیربکس چهار سرعتهٔ دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد.

R-Code 427 با اعدادی که همی را به وحشت می‌انداخت، فقط در فرلین 500 ارائه می‌شد و حتی فرلین GT که عضو اسپرت‌تر این خانواده محسوب می‌شد هم از آن بی‌بهره بود. در ظاهر نیز تشخیص فرلین R-Code از نسخه‌های معمولی دشوار بود. تنها ویژگی قابل‌توجه این نسخه، کاپوت فایبرگلاس با دریچه هوای کاربردی بود. این ماشین همچنین فقط با رنگ سفید و صندلی‌های جلوی نیمکتی تولید می‌شد و از هیچ ویژگی لوکسی بهره‌مند نبود.

در نیمهٔ دوم سال 1966 فورد تنها 57 دستگاه فرلین 427 R-Code تولید کرد. البته برنامهٔ تولید خیلی بیشتر از این بود اما کارخانهٔ آتلانتا که پیشرانهٔ 427 را تولید می‌کرد نتوانست به‌موقع موتورهای کافی را تحویل دهد. گفته می‌شد دلیل این موضوع مشکلاتی در ساخت منیفولد دود منحصربه‌فرد این موتور بوده که طراحی پیچیده‌ای داشت.

هرچند فرلین 427 R-Code ارزان‌تر و خیابانی‌تر از تاندربولت 1965 بود اما هنوز هم قیمت گزافی داشت که حدود 50 درصد بیشتر از فرلین پایه بود. به همین دلیل، در سال 1967 فورد با ارائهٔ نسخهٔ 427 W-Code با یک کاربراتور چهار دهنه و 410 اسب بخار قدرت، سعی کرد این فرلین پرفورمنس بالا را در اختیار طیف بیشتری از خریداران قرار دهد. این نسخه و همین‌طور R-Code حالا برای مدل لوکس‌تر فرلین 500XL هم قابل سفارش بود اما هنوز برای فرلین GT ارائه نمی‌شد.

به‌غیراز ارائهٔ نسخهٔ W-Code و تغییرات ظاهری مدل 1967، دیگر تغییرات فرلین 427 شامل رنگ‌های بیرونی بیشتر، کاپوت فولادی با دریچهٔ متفاوت و صندلی‌های اسپرت مجزا در نسخهٔ XL می‌شد. هرچند قیمت این ماشین هنوز هم گران بود اما تقاضا هم زیاد بود و بااین‌وجود مشکلات تولید همچنان ادامه داشت. به همین دلیل، کل تولید فرلین با موتور 427 به تنها 229 دستگاه رسید درحالی‌که فورد تمایل داشت بیشتر تولید کند.

فرلین در نسخهٔ R-Code می‌توانست 400 متر را زیر 14.5 ثانیه طی کند که هرچند بیشتر به خاطر عدم ارائهٔ گیربکس اتوماتیک سریع‌ترین عضلانی آن سال‌ها محسوب نمی‌شد اما با رانندهٔ ماهری پشت فرمان همچنان موپارها را وحشت‌زده می‌کرد. فرلین R-Code در کلاس استاندارد مسابقات درگ بسیار موفق بود و با شکستن رکوردها به یکی از ترسناک‌ترین رقبا تبدیل شد. همین موضوع در نسکار هم مطرح بود و در فصل 1967 فرلین تنها خودرویی بود که توان رقابت با پلیموث بل‌ودر «ریچارد پتی» را داشت. امروز این ماشین فوق‌العاده زیر سایهٔ موستانگ و حتی تورینو رفته است اما در دوران اوج خود چشمگیرترین ماسل کار ساخت فورد محسوب می‌شد.

ازآنجایی‌که بسیاری از نمونه‌های فرلین 427 به‌طور گسترده‌ای در مسابقات شرکت می‌کردند، امروز پیدا کردن نمونه‌های فابریک و کم‌کار آن بسیار دشوار است و زمانی که چنین نمونه‌ای پیدا شود، بیش از 200 هزار دلار قیمت خواهد داشت. بااین‌حال، فرلین R-Code هنوز هم ارزان‌تر از موستانگ باس 429 یا شلبی GT500 مدل 1967 است که قدرت کمتری دارند.