داستان دیوساری، تنها فورد هات راد جهان با پیشرانه V12 فراری

در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، خودروهای هات راد بسیار محبوب شدند و این سرگرمی سفارشی‌سازی خودروهای قدیمی به یک فرهنگ جهانی تبدیل شد. یکی از محبوب‌ترین خودروها برای تبدیل به هات راد، فورد کوپه 1932 بود که به دیوس (Deuce) شهرت داشت. در دههٔ 40 این خودرو آن‌قدر فراوان و ارزان بود که به بستری ایده‌آل برای ساخت هات راد توسط جوان‌ها تبدیل شد. هرچند سفارشی‌سازی هات رادها خصوصاً پس از شروع دورهٔ ماسل کارها در اواسط دههٔ 60 به‌سرعت تکامل و گسترش پیدا کرد اما بسیاری از علاقه‌مندان همچنان به فرمول سنتی هات راد بر اساس فورد دیوس 1932 وفادار ماندند. به همین دلیل، طی شش دههٔ گذشته دیوس‌های زیادی به هات رادهای جذاب و فوق‌العاده تبدیل شده‌اند که یکی از مشهورترین آن‌ها با نام دیوساری شناخته می‌شود.

خیلی از کودکان رؤیای بازیگر، پزشک یا خلبان شدن دارند اما وقتی پدر شما طرفدار سرسخت هات راد باشد، رؤیاهای کودکی شما هم بیشتر حول محور ماشین خواهد چرخید؛ بنابراین، تعجبی ندارد که «برایان برنت» پسر یکی از دست‌اندرکاران مجلهٔ هات راد از سنین پایین مجذوب این خودروها شده و بزرگ‌ترین آرزویش داشتن یک دیوس هات راد بود. وی در بزرگ‌سالی مالک یکی از نمایندگی‌های فراری در کالیفرنیا شد اما علیرغم ارادت به اسب‌های سرکش ایتالیا، رؤیای کودکی خود را هرگز فراموش نکرد.

به همین دلیل، در سال 1979 برایان تصمیم گرفت رؤیای خود را محقق کند اما ازآنجایی‌که حالا به صدای فوق‌العادهٔ موتور V12 فراری معتاد شده بود، تصمیم به ساخت یک دیوس با قلب ایتالیایی گرفت. برایان برای تبدیل رؤیای خود به واقعیت، سراغ «دیک ماگو» یکی از معتبرترین سازندگان هات راد در جهان رفت. بدین ترتیب، ماگو و کارکنانش دست‌به‌کار شدند و 15 ماه بعد برایان پشت فرمان یک دیوس قرمزرنگ نشست که یک V12 کلمبوی فراری زیر کاپوت داشت.

هرچند ساخت این هات راد بیش از یک سال طول کشید اما ساخت خود خودرو حدود شش ماه زمان برد و حدود 9 ماه دیگر فقط برای تأمین قطعات سفارشی و پیشرانهٔ فراری صرف شد زیرا حتی برای یک نمایندگی رسمی فراری هم تأمین این موتور آسان نبود. البته برایان می‌توانست راهی مارانلو شود و از انزو فراری درخواست یک پیشرانهٔ V12 کند اما اگر به او می‌گفت می‌خواهد از این پیشرانه در یک هات راد استفاده کند، برایان قطعاً با سیلی انزو روی صورتش و لغو مجوز نمایندگی‌اش مواجه می‌شد. به همین دلیل، وی مجبور شد از کانال‌های غیررسمی موتور فراری را پیدا کند.

برایان پس از ماه‌ها جستجو، سرانجام متوجه شد مالک یکی از بزرگ‌ترین کلکسیون‌های خودروی آمریکا بنام «بیل هارا» یک نمونه از این موتور را برای فروش دارد. هارا غیر از مجموعهٔ بزرگ خودروهایش، به خاطر پیوند زدن کل قسمت جلو و پیشرانهٔ فراری 365 GT به جیپ واگنییر هم شهرت یافته بود. این خودرو جراری نام گرفته بود و در سال 1977 هارا دومین نمونهٔ آن را هم ساخت اما این یکی بدنهٔ کاملاً استاندارد واگنییر را داشت. حدود یک سال بعد، این کلکسیونر تصمیم گرفت پیشرانهٔ جراری دوم را با یک موتور مدرن‌تر فراری ارتقاء دهد و بنابراین، موتور 4.4 لیتری V12 دیتونا را از سینهٔ واگنییر درآورد به برایان فروخت.

هرچند ماگو می‌توانست به‌راحتی یک پیشرانهٔ V8 آمریکایی را در سینهٔ یک فورد 1932 قرار دهد اما نصب موتور 350 اسب بخاری کلمبو در این خودرو به کار بیشتری نیاز داشت. وی این کار را با افزودن 10 سانتیمتر به طول ریل‌های شاسی اصلی فورد 1932 آغاز کرد. برای انتقال نیروی موتور به چرخ‌های عقب هم از یک گیربکس چهار سرعتهٔ دستی جنرال موتورز استفاده شد. ماگو و تیمش برای متوقف کردن این هات راد دوازده سیلندر هم دیسک‌های ترمز سفارشی با کالیپرهای متعلق به فولکس‌واگن تایپ 4 و بوسترهای فورد تاندربرد را در نظر گرفتند. طبق استانداردهای اواخر دههٔ 70، این ماشین که دیوساری نام گرفت، یک هات راد سنتی و درعین‌حال پیشرفته بود که مثل خودرویی اسپرت رفتار می‌کرد.

شاسی دیوساری با بدنه‌ای فایبرگلاس پوشیده شده بود که به‌جز کاپوت سه‌تکهٔ اختصاصی که 10 سانتی‌متر بلندتر شده بود، دقیقاً از روی ساختار اصلی فورد 1932 کپی شده بود. این بدنهٔ سفارشی که با رنگ قرمز روشن رنگ‌آمیزی شده بود، باعث شد دیوساری کاملاً شبیه یک هات رود سنتی به نظر برسد درحالی‌که پیشرانهٔ V12 ایتالیایی پرفورمنسی در حد خودروهای اسپرت آن زمان را فراهم می‌کرد. این دیوس یک تنی می‌توانست به حداکثر سرعت 274 کیلومتر بر ساعت برسد که آن را وارد قلمروی خودروهای اسپرت پرفورمنس بالای اواخر دههٔ 70 می‌کرد. علاوه بر این، دیوساری در همهٔ مجلات خودروی معتبر آن زمان موردتوجه قرار گرفت و در نمایشگاه رودستر گرند نشنال 1979 به‌عنوان زیباترین رودستر آمریکا انتخاب شد. این هات رود جذاب پس از نزدیک به نیم قرن هنوز هم وجود دارد و هرچند دیگر متعلق به برایان نیست اما مالک فعلی آن به‌جز تغییر گیربکس و تجهیز به ترمزهای عقب مدرن‌تر، دیوساری را به همان شکلی که توسط ماگو ساخته شده بود حفظ کرده است.