پوما ST پاورشیفت، اولین محصول اسپرت هیبریدی فورد

Om. 01 جان … اگر همه چیز در حقیقت همان گونه بود که در ظاهر به نظر می رسید ، دیگر دلیلی برای زندگی کردن انسان روی کره زمین وجود نداشت … بین ظاهر و باطن ، بین واقعیت و حقیقت ، بین ذهن و عین ، بسیار فاصله هست … از کسایی که ماکسیما دارن بپرس صدی چند میسوزونن و چرا !!!! ……………. ………………………………………………….. ایالات متحده :

قبل از بحران انرژی، ماشین‌های بزرگ، سنگین و قدرتمند بسیار محبوب بودند. در سال ۱۹۷۱، استاندارد موتور در شورلت کاپریس ۵/۶ لیتری بود. میزان فاصله بین محورها ۵/۱۲۱ اینچ (۰۹۰/۳ میلی‌متر) و تست جاده‌ای مصرف موتور با شورلت ایمپالا یکسان بود که هر دو بیشتر از ۱۵ لیتر در هر مایل مصرف می‌کنند.

اما بحران تقاضا را برای این ماشین‌ها کم کرد. واردات ژاپنی مخصوصاً تویوتا کورونا، تویوتا کورولا، داتسون B210، داتسون ۵۱۰، هوندا سیویک، میتسوبیشی گالانت، سوبارو DL و بعدها هوندا آکورد که همگی ۴ سیلندر بودند. از لحاظ مصرف سوخت بسیار به صرفه تر از ماشین‌های آمریکایی V8، ۶ سیلندر بودند. واردات هوندا و سوبارو به نوعی با محوریت ۴ چرخ پیشروی بازار بود چونکه استانداردهای موجود را دارا بود.

از اروپا، ولکس واگن بیتل، ولکس واگن فست بک، رنو ۸، رنو لی کار و فیات براوا بسیار موفق بودند. ایالت دیتروید با فورد پینتو، فورد ماوریک، شورلت وگا، شورلت نودا، پلی مانس والیانت، پلی مانس و ولار توانست موفقت‌هایی کسب کند. آمریکا موتور هم توانست مدل‌های گرملین، هورنت و پیسر را ارائه کند.

برخی از خریداران از سایز کوچک ماشین‌های ابتدایی و اولیه ژاپنی زیاد استقبال نکردند و طرفدار تویوتا و نیسان شدند چونکه ماشین‌های بزرگتری مانند تویوتا کورونا مارک ۲، تویوتا کرسیدا، فردا۶۱۶ و داتسون ۸۱۰ معرفی کرد که فضای بیشتری را دارا بودند و کولر، قدرت بالای فرمان، رادیو AM و FM، شیشه‌های برقی و قفل مرکزی را در آن‌ها گنجانده بودند که اینها بدون افزایش قیمت در خودرو صورت نگرفتند. یک دهه بعد از بحران نفت ۱۹۷۳، هوندا، تویوتا و نیسان که تحت تأثیر محدودیت صادرات داوطلبانه ۱۹۸۱ قرار گرفتند که این محدودیت واردات انبوه بازار خودروسازی را در تنگنا قرار داده بود، باعث شدند که بازار ماشین‌های لوکس آمریکا رونق بگیرند ماشین‌هایی مانند آکورا، لکسوز و اینفینیتی. وانت‌هایی مانند تویوتا هایلوکس و داتسون که دنباله رو و مقلد مزدا وانت و ایسوزو شورلت LVV بودند به بازار معرفی شدند. میتسوبیشی ماشین‌های Forte خود را به عنوان دادج D-50 مدتی بعد از بحران نفت مجدداً به بازار معرفی کرد. مزدا، میتسوبیشی و ایسوزو با فورد، کریسلر و ژنرال موتور پیمان همکاری بستند. دیری طول نکشید که بازارهای آمریکایی در گروی ماشین‌های داخلی قرار نگرفتند که سیاست‌های واردات خودرو را معطوف خود کرد.

با افزایش واردات خودرو به شمال آمریکا شرکت‌های فورد، ژنرال موتور و کرایسلر مجبور شدند تا ماشین‌های کوچکتر با مصرف سوخت پایین‌تر را برای فروش ارائه کنند. دادج اومنی، پلی مانس هوریزون از طرف کریسلر، فورد فی استا و شورلت شوت همگی ۴ سیلندر شدند و تا دهه ۱۹۷۰ ۴ سرنشین گشتند. در سال‌های ۱۹۸۵ میانگین مصرف خودروهای آمریکایی از ۴/۱۷ مایل در مقایسه با ۵/۱۳ در ۱۹۷۰ رسید؛ و افزایش قیمت نفت برای هر بشکه ۱۲ دلار همچنان از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۹ باقی ماند. فروش ماشین‌های بزرگ با دو مدل در سال ۱۹۷۳ همراه با بحران نفت دوباره صورت گرفت. کادیلاک رویل، بیوک الکترا، اولد موبایل ۹۸، لینکون کانتیننتال، مرکوری مارکز و ماشین‌های لوکس دیگر دوباره شاهد محبوبیت ماشین‌های بزرگ در میانه سال ۱۹۷۰ بودند. تنها مدل سایز کامل ای که هنوز با قیمت پایین‌تر مانند شورلت بل ار و فورد گلکسی ۵۰۰ ارائه نشدند. مدل‌های کوچک‌تر و متوسط مانند اولد موبایل کاتلس، شورلت مونت کارلو، فورد تاندربرد و مدل‌های دیگر فروش خوبی داشتند. واردات مقرون بصرفه با خودروهای سنگین و گران با موفقیت همراه بود. در سال ۱۹۷۶ تویوتا ۳۴۶٬۹۲۰ ماشین را بفروش رساند درحالیکه کادیلاک ۳۰۹٬۱۳۹۰ خودرو را بفروش رساند. استانداردهای امنیتی فدرال مانند استاندارد امنیت خودرو موتور فدرال NHTSA که مربوط می‌شد که گرگیل و ماشین‌هایی مانند موستانک همگی موظف بودند که از شاخصه‌های خودرو چیزی کم نکنند. در سال ۱۹۷۷ ماشین‌های ژنرال موتور خود نماد بحران شدند. در سال ۱۹۷۹ تمامی ماشین‌های بزرگ آمریکایی موتورهای کوچک و فضای خارجی کوچکتر را به ماشین‌ها اضافه کردند. کرایسلر جلوی تولید ماشین‌های بزرگ لوکس را در اواخر سال ۱۹۸۱ گرفت و در سال ۱۹۸۲ وارد ماشین‌های محور جلو شد.[۷]

۰

۲