رویارویی فورد اورست و تویوتا پرادو، نبرد شاسی‌بلندهای آفرودی خانوادگی

فورد با نسل جدید شاسی‌بلند هفت‌نفرهٔ اورست، این بخش از بازار را تکان داده و جایگاه خود را نسبت به دیگر شاسی‌بلندهایی که بر اساس پیکاپ ساخته شده‌اند مثل ایسوزو MU-X، تویوتا فورچونر و میتسوبیشی پاجرو اسپرت ارتقاء داده است. ترکیبی از ظاهر جذاب، پیشرانه‌های توربودیزل قوی، کابین جادار و کاربردی و لیست طولانی تجهیزات ایمنی و رفاهی، اورست را برای کسانی که به دنبال یک خودروی توانمند خانوادگی با قیمتی بین 40 تا 60 هزار دلار هستند به گزینهٔ ایده‌آلی تبدیل کرده است؛ اما اورست اگر واقعاً بخواهد پادشاه شاسی‌بلندهای آفرودی خانوادگی شود باید یک خودروی دیگر یعنی تویوتا لندکروزر پرادو را هم مغلوب کند.

پرادو در استرالیا برای خانواده‌هایی که خواهان خودرویی برای خارج از جاده، یدک کشیدن و مسافرت رفتن هستند به گزینهٔ پیش‌فرض تبدیل شده است. قیمت این خودرو از 41 هزار دلار در تیپ GX آغاز شده و در تیپ فول آپشن کاکادو به 58 هزار دلار می‌رسد که کاملاً هم‌سطح بازهٔ قیمتی اورست است. هرچند در آمار فروش پیروزی با پرادو است زیرا در طول سال 2022 بیش از دو برابر اورست در استرالیا فروخته است اما بخشی از این فروش به خاطر نام تویوتا است که در قلب و ذهن بسیاری از استرالیایی‌ها مترادف با قابلیت اطمینان است.

بنابراین، حقیقتاً لندکروزر پرادوی قدیمی برای حفظ تاج‌وتخت خود در برابر حملهٔ اورست تازه‌نفس کار سختی پیش رو خواهد داشت زیرا نسل کنونی پرادو در سال 2009 معرفی شده است. ازاین‌رو، مقایسه‌ای بین این دو شاسی‌بلند ترتیب داده‌ایم تا ببینیم کدام‌یک واقعاً شایستگی پادشاهی این بخش را دارد. برای این رقابت، نسخهٔ پرچم‌دار هردو خودرو را انتخاب کرده‌ایم که شاید قیمت گران‌تری داشته باشند اما از تمام تجهیزات ممکن بهره می‌برند.

اورست موردبررسی ما از تیپ پلاتینوم است که به‌صورت استاندارد با پیشرانهٔ 3 لیتری V6 توربودیزل، گیربکس 10 سرعتهٔ اتوماتیک، سامانهٔ چهارچرخ محرک و سه ردیف صندلی عرضه می‌شود و از رینگ‌های 21 اینچی، درب صندوق برقی با سنسور پایی و سانروف پانوراما بهره می‌برد. پرادوی حاضر در این رقابت هم از تیپ کاکادو است که قیمت آن با چند آپشن مثل رنگ برنزی به 64,460 دلار رسیده است. تمام تیپ‌های پرادو با یک پیشرانهٔ 2.8 لیتری چهار سیلندر توربودیزل ارائه می‌شوند که 205 اسب بخار قدرت و 500 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند و به یک گیربکس شش سرعتهٔ اتوماتیک و سامانهٔ چهارچرخ محرک تمام‌وقت متصل است اما سیستم تعلیق بادی فقط خاص تیپ کاکادو است.

هر سه ردیف صندلی‌های اورست برای بزرگ‌سالان مناسب خواهد بود و هرچند فضای صندلی‌های ردیف سوم سخاوتمندانه نیست اما بزرگ‌سالان امکان استفاده از آن را خواهند داشت. صندلی‌های ردیف دوم هم فضای پا و سر زیادی دارند و امکان کشیدن آن‌ها به جلو یا عقب تا 20 سانتی‌متر وجود خواهد داشت که می‌تواند فضای پای صندلی‌های ردیف سوم را بیشتر کند.

در تیپ پلاتینوم همچنین شاهد تودوزی کاملاً چرمی به همراه گرم‌کن و تهویهٔ صندلی‌های جلو هستیم که فضای لوکسی را ایجاد کرده‌اند. داشبورد خودرو تحت سلطهٔ نمایشگر 12 اینچی عمودی اطلاعاتی-سرگرمی است که در کنار صفحه آمپر دیجیتالی 12.4 اینچی کار می‌کند. ظرفیت صندوق بار خودرو در حالت عادی 260 لیتر است که با خواباندن صندلی‌های ردیف سوم این رقم به 900 لیتر می‌رسد. هردو عدد مذکور جزء بهترین‌های این کلاس هستند.

پرادو در داخل سن بالای خود را نشان می‌دهد. هرچند کیفیت متریال خوب است اما از لحاظ طراحی در حد خودروهای جدیدتر این کلاس نخواهد بود. همچنین صندلی‌های بزرگ و راحت پرادو هم بیشتر شبیه صندلی راحتی خانه هستند تا صندلی خودرو. بااین‌حال، در جلو شاهد گرم‌کن، تهویه و دو حافظه برای صندلی راننده هستیم. سرنشینان ردیف دوم هم از صندلی‌های بسیار جادار با فضای پا و سر زیادی بهره‌مند می‌شوند که مثل فورد قابلیت حرکت به جلو یا عقب را دارند.

بااین‌حال، اگر سرنشینان ردیف دوم قید کمی از فضای پای خود را نزنند، صندلی‌های ردیف سوم با کف بلند و فضای پای محدود بیشتر برای کودکان مناسب خواهد بود. در پرادو همچنین به خاطر استفاده از درب صندوق با لولای جانبی، خبری از درب برقی نیست و در فضاهای تنگ نیز می‌تواند مشکل‌ساز باشد. هنگام باز بودن هر سه ردیف صندلی نیز فضای بار تنها 120 لیتر است که با تا کردن صندلی‌های ردیف دوم به 620 لیتر می‌رسد.

فورد اورست به‌طورکلی سواری آرام و لذت‌بخشی دارد اما در تیپ پلاتینوم شاهد سواری سفت‌تری نسبت به تیپ‌های ارزان‌تر هستیم که این می‌تواند به خاطر رینگ‌های بزرگ‌تر 21 اینچی یا تنظیم سفت‌تر تعلیق به‌صورت عمدی برای القای حس اسپرتی باشد؛ اما غیر این مورد، شاسی‌بلند فورد ویژگی‌های مثبت زیادی دارد. پیشرانه فوق‌العاده است و با 250 اسب بخار قدرت و گشتاور فراوان هرگز کم نمی‌آورد. گیربکس 10 سرعته نیز هرچند حداقل دو دنده بیش از نیاز دارد و گاهی در انتخاب دندهٔ مناسب دچار اشتباه می‌شود اما عملکرد نرمی دارد و برای کاهش مصرف سوخت خیلی زود به دنده‌های بالاتر می‌رود. کابین خودرو نیز ساکت است و سروصدای تایرها یا باد چندان در آن به گوش نمی‌رسد.

پیشرانهٔ 2.8 لیتری پرادو در کنار وزن 2.3 تنی چندان قدرتمند نخواهد بود اما وظیفهٔ خود را به‌خوبی انجام می‌دهد. این موتور که چندان جدید به‌حساب نمی‌آید اما کاملاً اثبات‌شده است، با افزایش دور، گشتاور مناسب و یکنواختی را ارائه می‌کند اما انتظار سرعت بالا را از آن نداشته باشید. انتقال نیرو هم توسط یک گیربکس شش سرعتهٔ اتوماتیک صورت می‌گیرد که این هم چندان مدرن نیست اما عملکرد نرمی دارد. پرادو همچنین سواری بسیار نرمی را هم ارائه می‌کند ولی بااین‌حال، سن بالای خود را خصوصاً در مقایسه با رقبای مدرنی مثل اورست نشان می‌دهد. جهش رو به جلویی که در لندکروزر بزرگ‌تر سری 300 انجام شده نشان می‌دهد که پرادو هم از لحاظ پویایی رانندگی جای زیادی برای پیشرفت دارد.

نتیجه‌گیری این رقابت را با مقایسهٔ پیشرانه‌ها آغاز می‌کنیم. فورد پیشرانهٔ جدیدتر و قوی‌تری دارد که 45 اسب بخار قدرت و 100 نیوتن متر گشتاور بیشتری تولید می‌کند. از سوی دیگر، پرادو به لطف تعلیق بادی از سواری نرم‌تری برخوردار است درحالی‌که کیفیت سواری اورست پایین‌تر از حد مطلوب ارزیابی می‌شود. در داخل هرچند پرادو از سال 2009 تاکنون برای همگام شدن با رقبای مدرن خود چند بار بروز شده اما در برابر اورست تازه‌نفس حرفی برای گفتن ندارد. هردو خودرو از تجهیزات رفاهی و ایمنی قابل‌توجهی بهره می‌برند اما همان‌طور که انتظار می‌رود در اینجا هم خودروی جدیدتر پیروزی دیگری کسب می‌کند.

در فضای کابین برای سرنشینان، دو خودرو در یک سطح هستند اما در فضای صندوق بار اورست برتری واضحی دارد و ظرفیت یدک کشی آن‌هم با 3.5 تن از 3 تن پرادو بیشتر است. درنهایت نیز به قیمت می‌رسیم یعنی جایی که فورد نزدیک به 7 هزار دلار قیمت پایهٔ ارزان‌تری دارد؛ بنابراین، در این رقابت شاهد پیروزی آسان فورد اورست خواهیم بود. این شاسی‌بلندی قوی‌تر، ارزان‌تر و مدرن‌تر است که از امکانات و تجهیزات ایمنی بیشتری بهره می‌برد.