مروری بر مجموعه بازی Need For Speed؛ رویایی که خاموش شد

شرکت «EA»، سازنده بسیاری از عناوین مشهور جهان بازی‌های رایانه‌ای، چندی پیش اعلام کرد که مجموعه بازی‌های خودرویی Need For Speed (به اختصار NFS) یا همان جنون سرعت خود را کنار خواهد گذاشت. این عنوان که زمانی یکی از پرطرفدارترین نام‌ها در صنعت بازی‌سازی به شمار می‌رفت، حال به پایان راه خود رسیده و راه را برای کارهای بیشتر و تازه‌تر و البته، عناوین رقیبی چون «Forza Horizon» و «The Crew Motorfest» باز کرده است. به همین بهانه، به بهترین و بدترین نسخه‌های این مجموعه بازی نگاهی خواهیم داشت.

«Most Wanted» نسخه کلاسیک به‌یادماندنی است که هنوز برای بسیاری مترادف «نید فور اسپید خوب» محسوب می‌شود. حس سرعت خالص، جهان باز خوش‌طرح و سیستم تعقیب و گریز هیجان‌انگیز پلیسی، تجربه‌ای را ایجاد کرده که از هر مسابقه، یک صحنه سینمایی درمی‌آورد. طراحی نقشه و ریتم مسابقات این بازی باعث شد که بازی هم برای عاشقان آزاد‌گردی در جهان باز و هم برای طرفداران مسابقه‌های خطی جذاب باشد. همین‌طور ترکیب موسیقی، صحنه‌های FMV و آدرنالین تعقیب‌ها را نمی‌توان به‌راحتی فراموش کرد.

«Carbon» ادامه‌ای بود با حال‌وهوای شب شهری و تمرکز روی دربی‌ها و دوئل‌های کانیون که رنگ و بوی متفاوتی به مجموعه داد. سیستم «crew» و امکان تقسیم نقش‌ها در مسابقات، به‌علاوه تمرکز بر نبردهای کانال‌دار صخره‌ای، تجربه‌ای تقریبا روایی و تاکتیکی رقم می‌زد که برای خیلی‌ها نوآورانه بود. از طرف دیگر، منتقدانی بودند که می‌گفتند Carbon بیش از حد می‌خواست جای Most Wanted را پر کند و بعضی انتخاب‌های طراحی (مثل حذف بعضی عناصر آزادی پیشین) برای برخی بازیکنان ناخوشایند بود. با این حال برای کسانی که دنبال مسابقه‌های مهیج شبانه و پراسترس بودند، کربن هنوز طعم خاص خودش را دارد.

«Rivals» ترکیبی از تجربه تک‌نفره و آنلاین را به‌طور یکپارچه آورد: دنیا مثل یک پهنه زنده بود که بازیکنان هم‌زمان می‌توانستند وارد ماموریت‌ها و رقابت‌ها شوند. گرافیک جذاب، حس رانندگی روان و طراحی ماموریت‌ها که هم سبک «تعقیب پلیس» و هم مسابقات آزاد را پوشش می‌داد، باعث شد بسیاری Rivals را یکی از بازگشت‌های موفق سری بدانند. این بازی موفق شد ایده اصلی نسخه «Hot Pursuit» را با المان جهان‌باز مجموعه‌های دیگر ترکیب کند و در قالب یک بازی با گرافیک خیره‌کننده، به بازار عرضه کند.

اما حال نوبت به آن‌هایی می‌رسد که بازیکنان و منتقدان را «ناامید‌کننده» کردند:

ProStreet تصمیم گرفت از ریشه مسابقات غیرقانونی خیابانی فاصله بگیرد و وارد کورس‌های قانونی و پیست‌های بسته شود؛ تغییری که برای خیلی از طرفداران آرکید آزاد سری NFS بی‌ربط قلمداد می‌شد. اگرچه گرافیک و برخی مکانیک‌های فنی قابل تحسین بودند اما کنترل و حس رانندگی برای برخی بازیکنان خشک و کم‌جاذبه جلوه کرد و کلیت بازی حس یک «NFS» دلچسب را از دست داده بود.

نسخه ۲۰۱۵ از نظر بصری چشم‌گیر بود اما تصمیم EA/Ghost به «همیشه آنلاین» بودن بازی باعث شد مشکلات بزرگی مانند ناتوانی در ذخیره یا متوقف‌سازی بازی، افت فریم و وابستگی به سرور پیش بیایند که تجربه تک‌نفره را آلوده می‌کرد. علاوه بر این، ماموریت‌های تکرارشونده، صحنه‌های FMV نه‌چندان قوی و حس خالی‌تر جهان باز باعث شد بسیاری این نسخه را از انتظارات بازگشت درخشان دور ببینند. به‌عبارتی، بازی زیبا بود اما فقط زیبا بود و بس!

Payback تلاش کرد روایت سینمایی و گیم‌پلی متنوع ارائه دهد اما سیستم پیشرفت ناکارامد و نیاز به grind و نحوه پیاده‌سازی پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای از شور و شعف بازیکنان کاست. منتقدان از اینکه بازی گاهی تجربه‌ای شبیه «کار روزمره» به‌خاطر ساختار پیشروی طولانی و تکراری پیدا می‌کند، انتقاد کردند؛ در حالی که بخش بصری و بعضی لحظات اکشن آن مورد تمجید قرار گرفت. در نتیجه Payback برای عده‌ای سرگرم‌کننده شد اما برای بسیاری به‌عنوان یکی از بدترین‌ها نام گرفت و NFS را از دوران طلایی خود دورتر کرد.

اگر چند دقیقه چشم‌بند بزنیم و پدال زمان را فشار دهیم، صدای خشمگین موتورهای درون‌سوز، فریاد آژیر پلیس و آهنگ‌های تیز رادیوی ماشین دوباره در گوشمان زنگ می‌زند؛ آن لحظاتی که Most Wanted در کارگاه خاطره‌هایمان بوق می‌زد یا Carbon با نورهای نئونی خود، جاده‌های خیال ما را روشن می‌کرد. سری NFS مثل یک دوستی قدیمی است که لحظات زندگی بسیاری را با تجربه‌های متفاوت پر کرده‌اند. در پایان، حتی بازی‌هایی که به‌نظر بد می‌آیند هم خاطراتی را با خود به‌همراه دارند؛ عصر بی‌پیرایگی آرکید، جایی که مهم‌ترین چیز فقط «سرعت» و «احساس آزاد بودن» بود! نظر شما چیست؟