تاریخچه تصویری پونتیاک فایربرد، از 1967 تا 2002

در تاریخ صنعت خودروسازی جهان، ماسل کارهایی مثل فورد موستانگ، شورلت کامارو و پونتیاک فایربرد به مشهورترین خودروهای تاریخ تبدیل شدند. دراین‌بین اما فایربرد جایگاه ویژه‌ای نزد علاقه‌مندان داشت زیرا از ظاهر منحصربه‌فردی برخوردار بود که دیگر ماسل کارها فاقد آن بودند. علاوه بر این، برخی مدل‌های فایربرد به سقف تی‌تاپ هم مجهز بودند که بسیار بر جذابیت آن‌ها می‌افزود. فراتر از همهٔ این‌ها اما مدل ترنس ام بود که علاوه بر ظاهر جذاب‌تر، گشتاور دیوانه‌واری هم داشت که آن را به هیولای جاده تبدیل می‌کرد. در ادامه، به دلایل شهرت و محبوبیت فایربرد و همین‌طور تاریخچهٔ نسل‌های مختلف آن از سال 1967 تا زمان خاتمهٔ تولید در سال 2002 خواهیم پرداخت.

همچنین بخوانید: نسل چهارم شورلت کامارو، طراحی موردانتقاد که امروز جالب به نظر می‌رسد

پونتیاک فایربرد در سال 1967 پنج ماه پس از شورلت کامارو برای رقابت با فورد موستانگ معرفی شد. این خودرو بر اساس کامارو ساخته شده بود و اشتراکات فراوانی با آن داشت که این موضوع را می‌شد در ظاهر فایربرد هم دید. درحالی‌که در سال 1970 کرایسلر ماسل کارهای جدید خود را به بازار فرستاد و مدل‌هایی مثل پلیموث همی کودا به خودروهای گران‌قیمتی در این بخش تبدیل شدند، فایربرد از همان ابتدا به‌نوعی نقش ماسل کار مقرون‌به‌صرفه را بازی می‌کرد و با پیشرانه‌های شش سیلندر و هشت سیلندر با قدرتی از 165 تا 345 اسب بخار به بازار عرضه می‌شد. قیمت پایهٔ فایربرد از 2,666 دلار معادل 27,400 دلار امروز آغاز می‌شد. پونتیاک همواره فرمول نسل اول فایربرد را بهبود می‌داد تا اینکه در سال 1969 تولید آن خاتمه یافت.

نسل دوم فایربرد در سال 1970 به بازار آمد و یازده سال روی خط تولید باقی ماند. این نسل به خاطر قدرت فوق‌العاده، طراحی خیره‌کننده و مهم‌تر از همه، حضور در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی شهرت یافت. فیلمی که این ماشین را به شهرت رساند، Smokey and the Bandit سال 1977 بود. در نسل دوم فایربرد همچنین عقاب طلایی مشهور پونتیاک هم روی کاپوت ترنس ام نقش بست. در طول یازده سال تولید این نسل، هم پیشرانه‌هایی عالی و هم وحشتناک برای فایربرد ارائه شد. بین سال‌های 1970 تا 1976 برخی نمونه‌های فایربرد از پیشرانهٔ شش سیلندر خطی وحشتناک شورلت استفاده می‌کردند که تنها 110 اسب بخار قدرت داشت درحالی‌که از سال 1977 تا 1981 این موتور با یک نمونهٔ V6 بیوک با 105 اسب بخار قدرت جایگزین شد. از سوی دیگر، ترنس ام در نسل دوم به موتور 6.6 لیتری V8 مجهز شد که تا 370 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

در دههٔ 80، آمریکا درگیر بحران نفت بود و در بحبوحهٔ این بحران، بسیاری از خودروسازان آمریکایی مجبور شدند پیشرانه‌های خود را کوچک کنند و این شامل پونتیاک هم می‌شد. علاوه بر این، بحران نفتی و لزوم کاهش مصرف سوخت خودروها باعث شد پونتیاک نسل سوم فایربرد را آیرودینامیک‌تر طراحی کند و ازاین‌رو، چراغ‌های جلو مخفی شدند. ضعیف‌ترین موتور فایربرد در این نسل یک نمونهٔ چهار سیلندر با تنها 88 اسب بخار قدرت بود درحالی‌که قوی‌ترین پیشرانهٔ V8 آن با 235 اسب بخار قدرت نیز بسیار ضعیف‌تر از نسل قبلی بود. فایربرد در نسل سوم کمترین جذابیت را داشت و کاملاً از سنت‌ها و ریشه‌های خود فاصله گرفت تا جایی که بسیاری نسل سوم را بدترین نسل فایربرد می‌دانند.

در سال 1993، پونتیاک برای چهارمین بار فایربرد را کاملاً بازطراحی کرد و این بار از کوروت C5 و خودروهای اسپرت ژاپنی مثل مزدا RX-7 الهام گرفت. در این نسل همچنین پونتیاک پیشرانه‌های جان‌سختی مثل LT4 و LS1 را برای فایبرد ارائه کرد که به نظر می‌رسید هیچ‌گاه خراب نخواهند شد. متأسفانه اما این آخرین نسل فایربرد بود. هرچند نسل چهارم فایربرد هیچ شباهتی به پیشینیان خود نداشت اما از همان فرمول سنتی استفاده می‌کرد که با ترکیب سرعت و جذابیت ظاهری، اولین فایربردها را بسیار جذاب کرده بود. این ماشین در آخرین سال تولید یعنی 2002 در نسخهٔ ترنس ام به پیشرانهٔ 5.7 لیتری هشت سیلندر LS1 مجهز شد که 325 اسب بخار قدرت و 475 نیوتن متر گشتاور داشت. با این موتور، ترنس ام ظرف 5.1 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و 400 متر را ظرف تنها 13.5 ثانیه طی می‌کرد؛ اما با وجود همهٔ این اعداد جذاب، فایربرد آن‌طور که جنرال موتورز امیدوار بود سودآوری نداشت و به همین دلیل تولید آن در سال 2002 خاتمه یافت. امروزه نسل چهارم فایربرد یکی از ارزان‌ترین راه‌ها برای نشستن پشت فرمان یک ماسل کار محسوب می‌شود.