افسانه‌ای‌ترین خودروهای عضلانی تاریخ پونتیاک، GTO یا ترنس ام؟

پونتیاک به شروع موج خودروهای عضلانی کمک شایانی کرد و به لطف این پنج ماسل کاری که در ادامه خواهید دید، برای همیشه در قلب دوستداران خودرو زنده خواهد ماند.

برند پونتیاک در سال 1926 توسط جنرال موتورز تأسیس شد و در کمتر از یک دهه، محصولات آن بسیار محبوب شدند. این شرکت که از رکود بزرگ دههٔ 30 جان سالم به در برد، به یکی از سودآورترین برندهای جنرال موتورز تبدیل شد. از اواسط دههٔ 50 به بعد، پونتیاک چهرهٔ برند پرفورمنس جنرال موتورز را به خود گرفت و تعدادی از نمادین‌ترین خودروهای عضلانی دوران طلایی ماسل کارها را تولید کرد.

هرچند الدزمبیل راکت اولین خودرویی بود که با قرار دادن یک پیشرانهٔ V8 بزرگ در سینهٔ مدلی جمع‌وجور مفهوم ماسل کار را مطرح کرد اما خودرویی که این فرمول را محبوب کرد GTO بود. به همین دلیل، خیلی‌ها GTO را آغازگر موج خودروهای عضلانی و افسانه‌ای‌ترین محصول تاریخ پونتیاک می‌دانند. GTO که در پاییز 1963 با مدل 1964 معرفی شد، درواقع یک پکیج پرفورمنس برای نسل دوم پونتیاک لمانز بود که بر اساس مدل تمپست ساخته شده بود. GTO که در نسخه‌های کوپه و کانورتیبل عرضه می‌شد، به‌صورت استاندارد از ویژگی‌های پرفورمنس محور زیادی مثل فنرهای سفت‌تر، آنتی‌رول بار جلوی قوی‌تر، لاستیک‌های پهن‌تر و دریچهٔ روی کاپوت بهره می‌برد. برجسته‌ترین ویژگی این خودرو اما پیشرانهٔ 6.4 لیتری V8 با کاربراتور چهار دهنه بود که 325 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برای این پیشرانه حتی پکیجی بنام‌ تری پاور 389 هم قابل سفارش بود که با سه کاربراتور دو دهنه، قدرت را به 350 اسب بخار می‌رساند. GTO با این پیشرانه، 400 متر را در 14.1 ثانیه طی می‌کرد.

هرچند جنرال موتورز با کمی تأخیر به مهمانی پونی کارها که در سال 1964 توسط فورد موستانگ و پلیموث باراکودا آغاز شده بود وارد شد اما در سال 1967 این کار را با دوتا از نمادین‌ترین پونی کارهای تاریخ یعنی شورلت کامارو و پونتیاک فایربرد انجام داد. هرچند فایربرد اشتراکات فراوانی با کامارو داست اما پونتیاک تمام تلاش خود را کرد تا آن را جذاب‌تر کند. یکی از کارهایی که پونتیاک بدین منظور انجام داد، عرضهٔ فایربرد در پنج نسخهٔ مختلف بود که چشمگیرترین آن‌ها فایربرد 400 بود. این نسخه فایربرد را از پونی کار به ماسل کار تبدیل کرد. فایربرد 400 از ارتقاءهای پرفورمنس محور زیادی بهره می‌برد و همان‌طور که از نامش پیدا است، از پیشرانهٔ 400 اینچ مکعبی یا 6.6 لیتری استفاده می‌کرد که از GTO قرض گرفته بود. این موتور در سال 1967 ابتدا 325 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که یک سال بعد این رقم به 330 اسب بخار افزایش یافت. علاوه بر این، پکیج L67 هم با دریچه‌های روی کاپوت و چند ارتقاء در موتور قابل سفارش بود که قدرت را به 335 اسب بخار افزایش می‌داد. در سال 1968 این پکیج با رم ایر II جایگزین شد که پنج اسب بخار دیگر به قدرت موتور اضافه می‌کرد. هرچند این نه قوی‌ترین و نه سریع‌ترین نسخهٔ نسل اول فایربرد نبود اما 400 اولین نسخهٔ پرفورمنس بالای این ماشین محسوب می‌شد.

برای علاقه‌مندان به پونتیاک، نام ترنس ام مترادف با حد نهایی پرفورمنس در خانوادهٔ فایربرد است. این نسخه که در مارس 1969 بی‌سروصدا معرفی شد، یک پکیج پرفورمنس بود که قوی‌ترین فایربرد کارخانه‌ای را خلق کرد. ترنس ام که فقط با رنگ سفید قطبی با نوارهای آبی مسابقه‌ای تولید می‌شد، به مجموعه‌ای از ویژگی‌های اختصاصی بیرونی مثل کاپوت بازطراحی شده با دریچه‌های کاربردی، ورودی‌های هوای فایبرگلاس روی گلگیرهای جلو و اسپویلر عقب بهره می‌برد. این پکیج همچنین سیستم تعلیق هوی دیوتی با آنتی‌رول بار جلوی یک اینچی، لاستیک‌های پهن‌تر و فرمان هیدرولیک با ضریب متغیر را هم به همراه داشت که هندلینگ را به‌طور چشمگیری بهبود می‌بخشید. زیر کاپوت منحصربه‌فرد ترنس ام همان پیشرانهٔ 6.6 لیتری فایربرد 400 قرار گرفته بود که با پکیج سفارشی رم ایر IV تا 345 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. ترنس ام ابتدا خیلی محبوب نبود و در سال 1969 تنها 697 دستگاه از آن ساخته شد. بااین‌حال، ترنس ام طی سال‌های بعد بسیار موردتوجه قرار گرفت و خیلی زود با خلع کردن GTO از سلطنت، به مدل پرفورمنس بالای اصلی پونتیاک تبدیل شد.

در سال 1968 با عرضهٔ انواع و اقسام ماسل کارهای قدرتمند توسط دیگر خودروسازان آمریکا، GTO دیگر برترین مدل در عرصهٔ عضلانی‌ها نبود و به همین دلیل، مدیر پونتیاک «جان دلورین»، ساخت نسخهٔ ویژه‌ای را برای افزایش فروش مطرح کرد. این منجر به ارائهٔ نسخهٔ جاج (Judge به معنای قاضی) شد که در قالب یک پکیج 332 دلاری (2,900 دلار سال 2024) برای GTO مدل 1969 قابل سفارش بود. ویژگی‌های ظاهری این پکیج شامل جلوپنجرهٔ مشکی، اسپویلر عقب، نوارهای دورنگ و برچسب‌های جاج می‌شد. جاج که ابتدا فقط با رنگ نارنجی ارائه می‌شد، به‌صورت استاندارد به پیشرانهٔ 6.6 لیتری با 366 اسب بخار قدرت و گیربکس سه سرعتهٔ دستی مجهز بود درحالی‌که گیربکس چهار سرعتهٔ دستی یا سه سرعتهٔ اتوماتیک، ترمزهای دیسکی جلو، فرمان هیدرولیک، دیفرانسیل لغزش محدود و دورسنج موتور روی کاپوت هم برای آن قابل سفارش بود. مهم‌ترین آپشن سفارشی GTO جاج اما رم ایر IV بود که قدرت را به 370 اسب بخار افزایش می‌داد. هرچند جاج پرفروش‌ترین ماسل کار سال 1969 نبود اما هدف دلورین را محقق کرد و توانست دوباره نظرات را به GTO جلب کند. این پکیج در سال‌های 1970 و 1971 هم ارائه شد.

در سال 1977 دوران طلایی ماسل کارها چندین سال بود که به پایان رسیده و مدل‌هایی افسانه‌ای که هفت سال قبل خیابان‌ها را به آتش می‌کشیدند، یا کنار رفتند و یا مثل موستانگ به خودروهای اقتصادی تبدیل شدند. بااین‌حال، نسل دوم فایربرد همچنان در حال تولید بود و به‌تازگی فیس‌لیفت بزرگی را تجربه کرده بود که آن را به تهاجمی‌ترین ماسل کار آن سال‌ها تبدیل کرد. با معرفی پکیج اسپشیال ادیشن نیز ظاهر مخوف فایربرد به سطح دیگری ارتقاء پیدا کرد. این پکیج که برای ترنس ام قابل سفارش بود، رنگ مشکی و طلایی چشمگیری را به همراه داشت. پیشرانهٔ استاندارد ترنس ام در سال 1977 یک نمونهٔ 6.6 لیتری (403 اینچ مکعب) با 185 اسب بخار قدرت بود که از الدزمبیل گرفته شده بود اما پیشرانهٔ 6.6 لیتری یا 400 اینچ مکعبی پونتیاک هم با نام T/A ارائه می‌شد که به لطف کاربراتور چهار دهنه روچستر، 200 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند ترنس ام اسپشیال ادیشن بشدت ضعیف بود اما موفق عمل کرد و توانست فروش فایربرد را افزایش دهد.