الدزمبیل سورسرس 1984، قوی‌ترین خودروی جاده‌ای جهان با 5 هزار اسب بخار!

شرکت هرست پرفورمنس که در سال ۱۹۵۸ تأسیس شده بود و در اوایل دههٔ ۶۰ به یک تولیدکنندهٔ قطعات افترمارکت تبدیل شد، در سال 1968 از طریق همکاری با الدزمبیل، باعث خلق اولین مدل هرست/الدز شد. الدزمبیل از این طریق توانست ممنوعیت جنرال موتورز مبنی بر استفاده از پیشرانه‌های بزرگ‌تر از 6.5 لیتری در خودروهای میان سایز را دور بزند و مدل 442 را به موتور 7.5 لیتری V8 راکت مجهز کند. اولین هرست/الدز آن‌قدر موفق عمل کرد که الدزمبیل تصمیم گرفت در سال 1969 هم به تولید آن ادامه دهد.

در سال 1970 اما ممنوعیت حجم موتور جنرال موتورز برداشته شد و الدزمبیل توانست به‌صورت کارخانه‌ای موتور 7.5 لیتری راکت را زیر کاپوت 442 قرار دهد و درنتیجه، تولید هرست/الدز خاتمه پیدا کرد. بااین‌حال، این نسخهٔ ویژه طی چند نوبت از سال 1972 تا 1975، سپس 1979 و درنهایت در سال‌های 1983 و 1984 به سبد محصولات الدزمبیل بازگشت. آخرین سری هرست/الدز اما که بر اساس کاتلاس G-Body ساخته شده بود، با سری اولیهٔ دههٔ 60 بسیار فاصله داشت. هرست/الدز 1983 در ابتدا یک نسخهٔ ویژهٔ پانزده‌سالگی بود که در بیرون از رنگ منحصربه‌فرد مشکی و نقره‌ای با خطوط قرمز بهره می‌برد.

زیر کاپوت این مدل یک پیشرانهٔ 5 لیتری V8 ارتقاءیافته قرار داشت که هرچند به میل بادامک تهاجمی‌تر، فنرهای سوپاپ سفت‌تر، کاربراتور روچستر چهار دهنهٔ بزرگ‌تر و منیفولد هوای آلومینیومی جدید مجهز شده بود ولی تنها 180 اسب بخار قدرت و 332 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. البته این قدرت برای آن سال‌ها رقم قابل‌احترامی بود و هرست/الدز آن‌قدر خوب فروخت که الدزمبیل در سال 1984 هم به تولید آن ادامه داد ولی در این سال رنگ مشکی و خاکستری بدنه برعکس شد.

پس‌ازاین مقدمهٔ نسبتاً طولانی، به داستان اصلی می‌رسیم. شخصی بنام «راد شیگفری» که عاشق هرست/الدز دههٔ 80 بود، یک نمونه از آن را خرید ولی مثل بسیاری از مالکین هرست/الدز مدل 1983 و 1984، از قدرت استاندارد کارخانه راضی نبود و درنتیجه شروع به اصلاح و تقویت خودروی موردعلاقهٔ خود کرد. اصلاحات وی در ابتدا روی افزایش پرفورمنس متمرکز بودند و بخش عمده‌ای از شاسی و بدنه دست‌نخورده باقی ماند ولی با گذشت سال‌ها، شیگفری جاه‌طلب‌تر شد و هرست/الدز را به هیولایی حماسی تبدیل کرد که سورسرس (Sorceress به معنای جادوگر) نام گرفت.

شیگفری درنهایت تصمیم گرفت هرست/الدز خود را به خودرویی بسیار سریع به سبک پرو مود (نوع خاصی از خودروهای مسابقه‌ای درگ که با بدنه‌ای مشابه خودروهای جاده‌ای ساخته می‌شوند) تبدیل کند ولی می‌خواست درعین‌حال بتواند با این خودرو در جاده‌های عمومی هم رانندگی کند. بدین منظور، وی از یک شاسی لوله‌ای دست‌ساز استفاده کرد و بدنه نیز کاملاً اصلاح شد تا بتواند شاسی و پیشرانهٔ جدید را در خود جای دهد. برای کاهش وزن، این بدنهٔ جدید کاملاً از فیبر کربن ساخته شد. هرچند نتیجهٔ نهایی شبیه یک پرو مود مخصوص پیست به نظر می‌رسید ولی ازآنجایی‌که راد می‌خواست خودرو امکان تردد در جاده‌های عمومی را داشته باشد، این هرست/الدز دیوانه‌وار خود را به داشبورد اختصاصی، درهای کاربردی، دوربین دید عقب و دیگر ملزومات خودروهای جاده‌ای مجهز کرد.

راد بجای اینکه وقت خود را صرف ارتقاء موتور استاندارد 180 اسب بخاری هرست/الدز کند، اقدام به تعویض موتور کرد. وی ابتدا در نظر داشت هر بار که می‌خواهد از خودرو در جاده‌های عمومی استفاده کند، موتور مسابقه‌ای را با موتوری جاده‌ای‌تر تعویض کند اما انجام این کار پرهزینه و زمان‌بر بود و به همین دلیل، تصمیم به ساخت موتوری گرفته شد که بتواند هردو وظیفه را انجام دهد. این یک پیشرانهٔ سفارشی 10.5 لیتری V8 بود که به دو توربوشارژر 98 میلی‌متری مجهز شد و در حالت مسابقه‌ای حدود 5 هزار اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. البته این موتور عظیم را می‌شد روی حالتی بسیار ضعیف‌تر هم تنظیم کرد. این موتور همچنین می‌توانست هم با بنزین معمولی و هم سوخت مسابقه‌ای کار کند.

همان‌طور که انتظار می‌رود، رانندگی با این هیولای نیرومند در خیابان‌های شهری کار ساده‌ای نبود ولی به لطف ویژگی‌های مخصوص جاده و لاستیک‌های خیابانی، راد می‌توانست سورسرس را از طریق خیابان‌های معمولی به پیست ببرد. این ماشین حتی در حالت جاده‌ای هم می‌توانست پرفورمنس دیوانه‌واری داشته باشد و سوپرکارها را تحقیر کند اما این هرست/الدز دیوانه‌وار، پتانسیل کامل خود را در پیست درگ نشان می‌داد یعنی جایی که مسافت 400 متر را زیر 6 ثانیه و با سرعت بیش از 400 کیلومتر بر ساعت طی می‌کرد.