10 خودروی اسپرت جذاب جنرال موتورز که فراموش شدند، از سیلورادو تا کادیلاک

امروز اگر از خودروهای پرفورمنس جنرال موتورز صحبت شود، کوروت، کامارو و کادیلاک‌های بلک‌وینگ به ذهن می‌آیند اما اگر به دههٔ 2000 بازگردیم، این لیست بسیار طولانی‌تر خواهد شد. جنرال موتورز پیش از ورشکستگی در سال 2009، مدل‌های اسپرت را تقریباً برای تمام برندهای خود مثل کادیلاک، شورلت، پونتیاک، بیوک و ساترن ارائه می‌کرد. ازاین‌رو، لیستی از 10 خودروی پرفورمنس جنرال موتورز تهیه کرده‌ایم که از سال 2000 تا 2009 ساخته شدند.

نام SS در شورلت مخفف سوپراسپرت است و پیشینهٔ آن به نسل اول کوروت و سال 1956 بازمی‌گردد. طی دهه‌های بعد، شورلت از این نام برای نسخهٔ اسپرت بسیاری از خودروهای خود استفاده کرد اما در سال 2003 با معرفی SSR (مخفف سوپراسپرت رودستر) یکی از عجیب‌ترین خودروهای تاریخ جنرال موتورز خلق شد. این یک پیکاپ دونفره با طراحی رترو و سقف کانورتیبل بود. SSR ابتدا با یک پیشرانهٔ 5.3 لیتری V8 با 300 اسب بخار قدرت و گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک عرضه شد ولی در دو سال آخر تولید شورلت یک موتور 6 لیتری قوی‌تر با 390 اسب بخار قدرت و یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی را ارائه کرد. SSR اما در بازار موفق نکرد و بین سال‌های 2003 تا 2006 تنها حدود 24 هزار دستگاه از آن فروخته شد.

SSR تنها پیکاپ شورلت با نام SS نبود زیرا در همان سال 2003 شورلت نسخهٔ SS را برای سیلورادو 1500 هم ارائه کرد. این نسخه که برای رقابت با فورد F150 لایتنینگ در نظر گرفته شده بود، به یک موتور 6 لیتری V8 با 345 اسب بخار قدرت مجهز بود که در کنار گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک قرار می‌گرفت. درحالی‌که لایتنینگ فقط به‌صورت محرک عقب عرضه می‌شد، سیلورادو SS به سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز شده بود تا نظر خریدارانی که خواهان یک پیکاپ اسپرت AWD بودند را جلب کند.

ساترن ویو ناشناخته‌ترین خودروی این لیست است. نسخهٔ رد لاین این کراس‌اوور که در سال 2004 ارائه شد، به یک پیشرانهٔ 3.5 لیتری V6 ساخت هوندا با 250 اسب بخار قدرت مجهز شده بود که ارتقاء بزرگی نسبت به موتور 3 لیتری V6 استاندارد ویو با تنها 180 اسب بخار قدرت محسوب می‌شد. نسخهٔ رد لاین همچنان از کاهش 2.5 سانتی‌متری ارتفاع، اصلاح کالیبراسیون فرمان، رینگ‌های 18 اینچی و کیت بدنه هم بهره می‌برد و یکی از جالب‌ترین کراس‌اوورهای آن زمان محسوب می‌شد.

از بین موتورهای سری LS جنرال موتورز، موتور LS4 کاملاً فراموش شده است. این موتور که 5.3 لیتر حجم و 303 اسب بخار قدرت داشت، برای کاربردهای دیفرانسیل جلو طراحی شده بود. خودروهای دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ V8 عرضی بسیار غیرمعمول هستند ولی در دههٔ 2000 جنرال موتورز چهار خودرو با این ترکیب ساخت. پیشرانهٔ LS4 زیر کاپوت شورلت مونت کارلو SS، ایمپالا SS، پونتیاک گرند پری GXP و بیوک لاکراس سوپر قرار گرفت تا جنرال موتورز بتواند با نسل پنجم موستانگ و دوج چارجر که تازه احیا شده بود رقابت کند. هر چهار خودرو به لطف موتور V8 بسیار سریع بودند ولی چندان موفق عمل نکردند زیرا کسی یک خودروی پرفورمنس V8 دیفرانسیل جلو نمی‌خواست.

این هاچ‌بک پنج‌در یک ساب واقعی نبود بلکه در اصل نسخهٔ ری‌بج شدهٔ سوبارو ایمپرزا بود. قوی‌ترین نسخهٔ این خودرو که آئرو نام داشت، از پیشرانهٔ 2 لیتری چهار سیلندر توربوشارژ تخت سوبارو با 227 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد که در سال 2006 با موتور 2.5 لیتری سوبارو جایگزین شد و قدرت را به 230 اسب بخار افزایش داد. طی دو سال ساب موفق به فروش تنها 10,346 دستگاه 9-2X شد.

در سال 2006 اولین شاسی‌بلند شورلت با نشان SS تولید شد. این خودرو تریل‌بلیزر SS بود که از یک پیشرانهٔ 6 لیتری V8 با 395 اسب بخار قدرت بهره می‌برد. به خانوادهٔ ساب 9-7X که بر اساس تریل‌بلیزر ساخته شده بود نیز در سال 2008 نسخهٔ آئرو با همین موتور 6 لیتری اضافه شد اما درحالی‌که شورلت به‌صورت محرک عقب و چهارچرخ محرک قابل خریداری بود، ساب فقط با سامانهٔ چهارچرخ محرک ارائه می‌شد. هردوی این خودروها تولید پایینی داشتند زیرا از تریل‌بلیزر SS بین سال‌های 2006 تا 2009 تنها 26,411 دستگاه و از 9-7X از سال 2005 تا 2009 فقط 19,286 دستگاه ساخته شد.

ساخت یک رودستر لوکس بر اساس کوروت با برند کادیلاک روی کاغذ ایدهٔ خوبی به نظر می‌رسید ولی این ایده با تصمیمات وحشتناکی همراه شد. XLR فقط با گیربکس اتوماتیک عرضه می‌شد و از بهترین ویژگی کوروت C6 یعنی پیشرانهٔ آن بی‌بهره بود زیرا بجای استفاده از موتور LS2، کادیلاک تصمیم گرفت XLR را به موتور 4.6 لیتری V8 نورث‌استار خود مجهز کند که تنها 320 اسب بخار قدرت داشت. در سال 2006 اما کادیلاک نسخهٔ XLR-V را با موتور 4.4 لیتری سوپرشارژ نورث‌استار معرفی کرد که با 443 اسب بخار قدرت، بسیار بهتر به نظر می‌رسید ولی هنوز هم در حد کوروت Z06 با موتور 7 لیتری و 505 اسب بخار قدرت نبود.

وقتی حرف از مدل‌های سری V کادیلاک می‌شود، معمولاً CTS-V به ذهن می‌آید که امروز به CT5-V بلک‌وینگ تبدیل شده است ولی کمتر کسی برادر بزرگ‌تر این خودرو یعنی STS-V را به یاد می‌آورد. این سدان اسپرت که چند سال بعد از CTS-V به بازار آمد، هرگز موردتوجه قرار نگرفت. STS-V از همان پیشرانهٔ 4.4 لیتری V8 سوپرشارژ نورث‌استار XLR-V استفاده می‌کرد که در اینجا 470 اسب بخار قدرت داشت. STS-V ارتقاءهای دیگری مثل تجهیز به ترمزهای برمبو، رینگ‌های 18 اینچی و تعلیق سفت‌تر را هم تجربه کرده بود ولی متأسفانه این‌ها برای جلب نظر خریداران کافی نبودند و طی چهار سال تنها 2,503 دستگاه از آن فروخته شد.

سولستیس تلاش جنرال موتورز برای ساخت یک رودستر ارزان‌قیمت به‌منظور رقابت با مزدا MX-5 بود. این خودرو در سال 2005 به بازار آمد و حال و هوایی اسپرتی به برند پونتیاک بخشید که در آن سال‌ها بشدت بدان نیاز داشت. یک سال بعد هم ساترن اسکای بر اساس سولستیس ساخته شد که در خارج از آمریکا با نام اوپل GT و دوو G2X عرضه شد. نسخهٔ پایهٔ سولستیس به یک پیشرانهٔ 2.4 لیتری چهار سیلندر مجهز بود که با 177 اسب بخار قدرت، میاتا را به چالش کشید اما پونتیاک نسخهٔ قوی‌تر GXP را هم با موتور 2 لیتری توربوشارژ و 260 اسب بخار قدرت ارائه کرد. سولستیس و اسکای برای زمان خود خودروهای اسپرت بسیار جذابی بودند ولی متأسفانه ورشکستگی جنرال موتورز باعث مرگ آن‌ها شد.

HHR هم یکی دیگر از خودروهای عجیب شورلت بود. این یک استیشن با طراحی رترو بود که برای رقابت با کرایسلر پی‌تی کروزر طراحی شد. HHR هرگز برای پرفورمنس ساخته نشده بود ولی در سال 2008 جنرال موتورز ایدهٔ دیوانه‌وار تجهیز این خودرو به موتور 2 لیتری توربوشارژ پونتیاک سولستیس را مطرح کرد. این پیشرانه در اینجا هم همان 260 اسب بخار قدرت را تولید می‌کرد ولی در صورت سفارش گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک، قدرت به 235 اسب بخار کاهش میافت. متأسفانه تولید HHR SS در سال 2010 خاتمه یافت و بخش پرفورمنس جنرال موتورز بسته شد.