سریع‌ترین خودروهای عضلانی کلاسیک جنرال موتورز، از GTO تا کامارو

وقتی حرف از ماسل کارهای دههٔ 60 و 70 می‌شود، بلافاصله نام‌های دوج، پلیموث و فورد در ذهن نقش می‌بندد اما شاید کسی به یاد جنرال موتورز نیفتد زیرا این شرکت بزرگی با چندین برند بود و استراتژی ساخت خودروهای عضلانی خود را روی برندهای شورلت، پونتیاک، بیوک و الدزمبیل تقسیم کرده بود. علاوه بر این، یکی از بزرگ‌ترین دلایلی که باعث شد برندهای جنرال موتورز در دوران ماسل کارها به‌اندازهٔ رقبا شهرت پیدا نکنند، قانون مضحک این شرکت بود که اجازهٔ استفاده از پیشرانه‌های بزرگ‌تر از 6.6 لیتری را فقط به خودروهای فول سایز می‌داد. البته کوروت از این قاعده مستثنی بود اما ماسل کار به‌حساب نمی‌آمد.

به همین دلیل، درحالی‌که چارجرها، باراکوداها و مک‌وان‌ها پیست‌های درگ را به آتش می‌کشیدند، کاماروها و شول‌ها به‌طور غم‌انگیزی ضعیف بودند. این در حالی بود که خود جنرال موتورز در سال 1964 با پونتیاک GTO بخش ماسل کارها را پایه‌گذاری کرد. خوشبختانه جنرال موتورز سرانجام در سال 1970 این قانون احمقانه را کنار گذاشت و همهٔ این برندهای شرکت با ساخت دیوانه‌وارترین و قوی‌ترین ماسل کارهای تاریخ از آن بهره بردند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه با سریع‌ترین ماسل کارهای کلاسیک جنرال موتورز آشنا شویم.

شورلت نوا در سال 1962 با نام Chevy II به‌عنوان محصول پایهٔ شورلت متولد شد و فاقد تمام امکانات بود. این خودرو در نسخه‌های سدان، استیشن و کوپه ارائه می‌شد و خودروی مقرون‌به‌صرفهٔ بسیار محبوبی برای خانواده‌ها بود. در سال 1968، نسل دوم معرفی شد و نام شوی II به نوا تغییر پیدا کرد. نوا هنوز هم یک خودروی خانوادگی ارزان‌قیمت بود اما شورلت در این نسل نسخهٔ SS را ارائه کرد که به یکی از کوچک‌ترین و سریع‌ترین ماسل کارهای دیترویت تبدیل شد. برای نوا SS در سال 1969 پیشرانهٔ بلوک بزرگ 6.5 لیتری قابل انتخاب بود.

پونتیاک در سال 1962، گرند پری را به‌عنوان خودرویی کاملاً جدید که چیزی بین یک کوپهٔ لوکس و یک خودروی اسپرت بود معرفی کرد. این خودرویی زیبا و قدرتمند بود و تا پایان دههٔ 60 گران‌ترین کوپهٔ پونتیاک محسوب می‌شد. نسل دوم گرند پری که در سال 1969 معرفی شد، از فول سایز به میان سایز تبدیل شد و امکان سفارش موتور عظیم 7.5 لیتری برای آن وجود داشت. حالا گرند پری ناگهان از یک کوپهٔ لوکس به یک ماسل کار واقعی تبدیل شد. نسل دوم گرند پری برای رقابت با دوج چارجر در نظر گرفته شده بود که البته علیرغم قدرت بیشتر شبیه آرزو به نظر می‌رسید.

تعداد کمی از ماسل کارهای کلاسیک به‌اندازهٔ شورلت شول SS 454 مدل 1970 قابل‌احترام و ترسناک هستند. مثل شوی II، شول هم در اوایل دههٔ 60 معرفی شد و در نسخه‌های کوپه، سدان و استیشن ارائه می‌شد. حتی وانت ال کامینو هم از سال 1964 بخشی از خانوادهٔ شول شد. زمانی که در سال 1970 محدودیت احمقانهٔ جنرال موتورز برداشته شد، شول SS از نیروگاه هیولایی 7.4 لیتری بهره‌مند شد. جنرال موتورز که زمانی با سیاست‌های خود ماسل کارهایش را محدود می‌کرد، حالا به شگفت‌انگیز بودن شول SS 454 اذعان کرد و گفت هیچ ماسل کاری بالاتر از آن نیست.

در سال 1969 تمام خودروهای جنرال موتورز هنوز تحت قانون محدودیت موتور بزرگ‌تر از 6.6 لیتری در مدل‌های میان سایز بودند اما پونتیاک GTO جاج تحت تأثیر یکی دیگر از سیاست‌های این شرکت قرار گرفت. GTO جاج مدل 1969 به پیشرانهٔ 6.6 لیتری رم ایر IV مجهز شده بود که به گفتهٔ جنرال موتورز، 370 اسب بخار قدرت و 600 نیوتن متر داشت اما خروجی واقعی بیش از این‌ها بود. در آن زمان، طبق سیاست جنرال موتورز، هیچ خودرویی نباید از کوروت قوی‌تر می‌بود و به همین دلیل، قدرت بسیاری مدل‌ها کمتر از واقعیت اعلام می‌شد. GTO جاج که برای رقابت با پلیموث رود رانر عرضه شد، با سیستم جریان هوای رم ایر، منیفولدهای هوای آلومینیومی و سیستم اگزوز جریان بالا، تحت محدودیت 6.6 لیتری تمام قدرتی که می‌توانست را بیرون کشید.

442 درواقع یک پکیج پرفورمنس سفارشی برای الدزمبیل کاتلاس بود که قصد رقابت با پونتیاک GTO را داشت. این پکیج در سال 1968 به مدلی مستقل تبدیل شد و نسخهٔ پرفورمنس بالاتر Hurst/Olds هم برای آن ارائه شد. سپس در سال 1970، الدزمبیل برای 442 پکیج پرفورمنس W30 و پیشرانهٔ 7.5 لیتری را ارائه کرد و خودرویی متولد شد که بسیار سریع‌تر از Hurst/Olds و مدل‌های قبلی 442 بود. Hurst/Olds مدل 1968 می‌توانست 400 متر را در 13.9 ثانیه طی کند درحالی‌که W30 مدل 1970 این کار را در 13.7 ثانیه انجام می‌داد و به همین دلیل، موتورترند به 442 W30 لقب ماشین مسابقات درگ داد.

نسل دوم شورلت کامارو در فوریهٔ 1970 معرفی شد و Z28 را می‌توان جذاب‌ترین نسخهٔ آن دانست. این مدل از همان پیشرانه‌های LT-1 کوروت استفاده می‌کرد که هرچند فقط 5.7 لیتر حجم داشت اما سریع‌تر از بسیاری از دیگر خودروهای عضلانی جنرال موتورز با یک لیتر حجم موتور بیشتر بود. کارانددرایور Z28 مدل 1970 را خودرویی توصیف کرد که می‌تواند فراری را به چالش بکشد.

هرچند بیوک برندی نیست که به ساخت خودروهای پرفورمنس بالا شهرت داشته باشد اما تعدادی از سریع‌ترین ماسل کارهای تاریخ مثل GSX را ساخته است. این شرکت در دههٔ 60 هم در تلاش برای رقابت با پونتیاک GTO جاج و الدزمبیل 442، پکیج گرن اسپرت را برای اسکای‌لارک ارائه کرد. گرن اسپرت 445 مدل 1970 یک خودروی درگ کارخانه‌ای با 400 متر زیر 13.5 ثانیه بود. این هم یکی دیگر از ماسل کارهای جنرال موتورز بود که قدرت آن بسیار کمتر از واقعیت اعلام شد زیرا در آزمایشات داینو قدرت 470 اسب بخاری را نشان داد.

یکی دیگر از قربانیان سیاستی که اجازه نمی‌داد هیچ خودرویی قوی‌تر از کوروت باشد، کامارو SS مدل 1967 بود. این خودرو از پیشرانهٔ 6.5 لیتری استفاده می‌کرد که در کوروت 425 اسب بخار قدرت داشت اما قدرت همان موتور در کامارو 375 اسب بخار اعلام شده بود. بااین‌حال، ازآنجایی‌که حداکثر سرعت کوروت 230 کیلومتر بر ساعت و کامارو 225 کیلومتر بر ساعت بود، نشان می‌داد که قدرت موتور در هردو مدل یکسان است. البته هدف کامارو پشت سر گذاشتن کوروت نبود بلکه شرمنده کردن فورد موستانگ بود که به‌خوبی در پیست و جاده انجام می‌داد.

در سال 1973، دوران خودروهای عضلانی به پایان رسیده بود و این خودروها یا بسیار ضعیف شدند یا با خط تولید خداحافظی کردند. بااین‌حال، پونتیاک در همان سال یکی از سریع‌ترین فایربردهای تاریخ را ساخت. ترنس ام 455 سوپر دیوتی خودرویی بود که پونتیاک باید از سال 1967 تولید می‌کرد اما اجازه نداشت. درحالی‌که دیگر ماسل کارهای آن دوره باید قوانین آلایندگی و مصرف سوخت را رعایت می‌کردند، موتور عظیم 7.5 لیتری فایربرد به‌نوعی از معافیت قانونی بهره‌مند شده بود. البته از نسخهٔ سوپر دیوتی فقط 4,550 دستگاه ساخته شد.