سریع‌ترین خودروهای عضلانی تاریخ پونتیاک، از فایربرد و GTO تا G8

پونتیاک‌هایی که در ادامه خواهید دید، سریع‌ترین خودروهای تاریخ 84 سالهٔ این شرکت هستند که می‌توانستند به سرعتی نزدیک به 300 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

طی چند دههٔ گذشته، صدها خودروی عضلانی سریع از شرکت‌هایی که هنوز در حال فعالیت هستند و آن‌هایی که ازمیان‌رفته‌اند ساخته شده است. بااین‌حال، نمی‌توان از خودروهای عضلانی حرف زد و نامی از پونتیاک نبرد. پونتیاک در طول تاریخ 84 سالهٔ خود پیش از آنکه در سال 2010 تعطیل شود، ماسل کارهای قدرتمند زیادی تولید کرد که مشهورترین آن‌ها GTO و فایربرد بودند. ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم با سریع‌ترین ماسل کارهای تاریخ این برند دوست‌داشتنی بر اساس حداکثر سرعت آشنا شویم.

حداکثر سرعت: 330 کیلومتر بر ساعت

پونتیاک توجان اساساً همان نسل سوم فایربرد بود که شرکتی بنام نادسن بدنه‌ای جدید برای آن طراحی کرد. علاوه بر این، نادسن با استفاده از دو توربوشارژر، قطعات داخلی فورج‌کاری شده و تغییراتی در سیستم آلایندگی، قدرت پیشرانهٔ V8 فایربرد را هم به حدود 800 اسب بخار رساند. طبق گزارش‌ها، پروتوتایپ‌های توجان توانستند به سرعت 330 کیلومتر بر ساعت برسند. بااین‌حال، قدرت نسخه‌های تولیدی بسیار کمتر بود و اکثر آن‌ها با پیشرانهٔ 5.7 لیتری V8 ساخته شدند که تنها 250 اسب بخار قدرت داشت. از پونتیاک توجان تنها حدود 136 دستگاه ساخته شد.

حداکثر سرعت: 280 کیلومتر بر ساعت

زمانی که نسل پنجم موستانگ با طراحی رترو در سال 2004 به بازار آمد و توجهات را به خود جلب کرد، جنرال موتورز در پاسخ به رقیب سنتی، تصمیم به احیای پونتیاک GTO گرفت. برای این کار، هولدن مونارو ساخت استرالیا با نام پونتیاک GTO در آمریکا عرضه شد. این ماشین اما صرف‌نظر از ریشه‌های استرالیایی، از قدرت کافی برای اینکه یک ماسل کار واقعی تلقی شود برخوردار بود و به یکی از سریع‌ترین خودروهای تاریخ پونتیاک تبدیل شد. نمونه‌های اولیهٔ GTO به پیشرانهٔ 5.7 لیتری V8 با 350 اسب بخار قدرت مجهز بودند اما بعداً پیشرانهٔ قوی‌تر 6 لیتری با 400 اسب بخار قدرت ارائه شده که شتاب 5 ثانیه‌ای و حداکثر سرعت 280 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد.

حداکثر سرعت: 280 کیلومتر بر ساعت

G8 هم یکی دیگر از محصولات هولدن استرالیا بود که با نام پونتیاک در آمریکا عرضه شد. در سال 2009، پونتیاک نسخه‌ای اسپرت و قوی‌تر از این سدان را با نام GXP به بازار فرستاد که به پیشرانهٔ 6.2 لیتری V8 کوروت با 415 اسب بخار قدرت مجهز شده بود. این موتور که در کنار گیربکس‌های شش سرعتهٔ اتوماتیک یا شش سرعتهٔ دستی قرار می‌گرفت، سدان عضلانی پونتیاک را به حداکثر سرعت 280 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. متأسفانه G8 GXP عمر طولانی نداشت زیرا کمتر از دو سال روی خط تولید بود و تنها 1,829 دستگاه از آن ساخته شد. به همین دلیل، امروز قیمت نمونه‌های کارکردهٔ این سدان اسپرت افزایش یافته و به حدود 70 هزار دلار رسیده است.

حداکثر سرعت: 275 کیلومتر بر ساعت

در نسل پنجم پونتیاک گرند پری، نسخه‌ای ویژه بنام 2+2 به خاطر قوانین مسابقات نسکار ساخته شد. این نسخه، بدنهٔ آیرودینامیکی که قرار بود در مسابقات استفاده شود را برای فروش به عموم مردم ارائه می‌کرد. گرند پری 2+2 به یک پیشرانهٔ 5 لیتری V8 با کاربراتور چهار دهنه مجهز بود که 165 اسب بخار قدرت داشت و به یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک متصل بود. هرچند این ماشین قدرت زیادی نداشت اما به لطف بدنهٔ آیرودینامیک، می‌توانست به حداکثر سرعت 275 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. از گرند پری 2+2 تنها 1,225 دستگاه ساخته شد.

حداکثر سرعت: 265 کیلومتر بر ساعت

نسل چهارم فایربرد که در سال 1993 به بازار آمد، بازنگری بزرگی روی نسل سوم بود که حدود یک دهه قبل معرفی شده بود. بااین‌حال، هرچند نسل چهارم فایربرد شکل آیرودینامیکی گذشته که کمک می‌کرد به حداکثر سرعت 265 کیلومتر بر ساعت برسد را حفظ کرده بود اما 90 درصد آن کاملاً جدید بود. نسخه‌های ترنس ام این نسل به پیشرانهٔ 5.7 لیتری هشت سیلندر LS1 مجهز بودند که از کوروت C5 گرفته شده بود. این پیشرانه 305 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و فایربرد را ظرف تنها 5.1 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. در این نسل ایمنی هم با ویژگی‌هایی مثل دو ایربگ و ترمز ABS ارتقاء پیدا کرد.

حداکثر سرعت: 260 کیلومتر بر ساعت

این خودرو محصول برنامهٔ مسابقه‌ای سوپر دیوتی پونتیاک بود که در سال 1961 آغاز شد. این ماشین بر اساس پونتیاک تمپست به‌طور ویژه برای مسابقه ساخته شد و قوی‌ترین محصول تاریخ پونتیاک لقب گرفت. تمپست سوپر دیوتی به یک پیشرانهٔ 6.9 لیتری V8 مجهز بود که 405 اسب بخار قدرت و 576 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. علاوه بر این، سوپر دیوتی از تکنولوژی‌هایی بهره می‌برد که از تجربهٔ پونتیاک در مسابقات نسکار حاصل شده و امکان دستیابی به حداکثر سرعت 260 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کردند. یکی از این تکنولوژی‌های منحصربه‌فرد، گیربکس ترنس‌اکسل بود که در عقب نصب شده بود. از تمپست سوپر دیوتی تعداد انگشت‌شماری در نسخه‌های کوپه و استیشن ساخته شد.

حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت

در سال ۱۹۷۳، دوران ماسل کارها به پایان رسیده بود و این خودروها یا بسیار ضعیف شدند یا با خط تولید خداحافظی کردند. بااین‌حال، پونتیاک در همان سال یکی از سریع‌ترین فایربردهای تاریخ را با نام ترنس ام ۴۵۵ سوپر دیوتی ساخت. درحالی‌که دیگر ماسل کارهای آن دوره باید قوانین آلایندگی و مصرف سوخت را رعایت می‌کردند، موتور عظیم ۷.۵ لیتری فایربرد به‌نوعی از معافیت قانونی بهره‌مند شده بود. این پیشرانه 310 اسب بخار قدرت و 535 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و ترنس ام سوپر دیوتی را ظرف تنها 5.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. از این خودرو فقط ۴,۵۵۰ دستگاه ساخته شد.

حداکثر سرعت: 245 کیلومتر بر ساعت

یکی از خودروهایی که باعث شد نام پونتیاک برای همیشه در یادها بماند، GTO بود. همچنین از این ماشین به‌عنوان اولین ماسل کار تاریخ هم یاد می‌شود. از سال 1969 نیز برای GTO پکیج ویژه‌ای بنام جاج ارائه شد که همه‌چیز را هیجان‌انگیزتر کرد. این پکیج ویژگی‌های ظاهری منحصربه‌فرد و قدرت بیشتری در زیر کاپوت را به دنبال داشت. GTO جاج در سال 1969 با پیشرانهٔ 6.6 لیتری ارائه می‌شد که در قوی‌ترین نسخه با نام رم ایر IV، تا 370 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و خودرو را به حداکثر سرعت 245 کیلومتر بر ساعت می‌رساند.