داستان هرست هری الدز 1966، هیولایی با دو موتور V8 و 2400 اسب بخار!

شرکت هرست پرفورمنس در سال 1958 توسط دو جوان علاقه‌مند به خودرو با نام‌های «جورج هرست» و «بیل کمپبل» تأسیس شد. این شرکت کار خود را به‌عنوان یک تعمیرکار خودرو آغاز کرد ولی در اوایل دههٔ 60 به یک تولیدکنندهٔ قطعات افترمارکت تبدیل شد و به دلیل دسته‌دنده‌های نوآورانه‌اش بین علاقه‌مندان به خودرو شهرت یافت. طی سال‌های بعد، دسته‌دنده‌های هرست توسط خودروسازان بزرگ آمریکا مورداستفاده قرار گرفتند و مستقیماً از کارخانه روی بسیاری از خودروهای عضلانی نصب شدند. هرست اما به همین‌جا بسنده نکرد و علاوه بر شیفترهای معروف خود، به تولید دیگر قطعات مخصوص خودروهای عضلانی هم مشغول شد. این شرکت همچنین در سال 1968 برای ساخت نسخهٔ ویژه‌ای از الدزمبیل 442، با این برند متعلق به جنرال موتورز همکاری کرد که منجر به خلق مدل افسانه‌ای هرست/الدز شد.

هرست قبل از اینکه برای ساخت خودروهای عضلانی افسانه‌ای با خودروسازان آمریکایی همکاری کند، برای تبلیغ محصولات خود اقدام به ساخت خودروهای هیولایی درگ کرد. این کار در سال 1965 با خودرویی بنام هرست همی آندر گلس آغاز شد. این یک خودروی فانی کار بود (فانی کار به نوع خاصی از خودروهای درگ گفته می‌شود که ظاهری شبیه خودروهای تولیدی دارند ولی از پیشرانه و شاسی کاملاً سفارشی استفاده می‌کنند) که از پیشرانهٔ 7 لیتری همی کرایسلر با تغییرات فراوانی استفاده می‌کرد و به اسطورهٔ مسابقات درگ تبدیل شد. این خودرو که بر پایهٔ پلیموث باراکودا ساخته شده و عادت داشت دماغهٔ خود را به سمت آسمان بلند کند، چنان موفق عمل کرد که باعث می‌شد بلیط‌های تمام رویدادهایی که در آن حضور داشت به‌طور کامل فروخته شود. هرست اما پس‌ازاین موفقیت، یک گام جلوتر رفت و در سال 1966 اقدام به ساخت خودروی تبلیغاتی بسیار افراطی‌تری کرد.

هرست و الدزمبیل چند سال قبل از ساخت مدل 442 هرست/الدز باهم همکاری می‌کردند و خودروساز آمریکایی از شیفترهای هرست در 442 استفاده می‌کرد. در آن سال‌ها الدزمبیل مدل نوآورانهٔ تورنادو را با انتقال قدرت محرک جلو معرفی کرده بود و طبق گفته‌ها، مهندس ارشد این شرکت برای ساخت گیربکس اتوماتیک ترنس‌اکسل این خودرو از جورج هرست کمک گرفته بود. دیوانه‌وارترین همکاری این دو شرکت اما در پروژهٔ ساخت یک فانی کار جدید بنام هرست هری الدز (Hurst Hairy Olds) رقم خورد. هرچند مشخص نیست دقیقاً چه کسی ایدهٔ ساخت این خودرو را مطرح کرد اما کار هرکسی که بود، منجر به خلق یک هیولای دو موتوره با بدنهٔ الدزمبیل 442 و دو گیربکس ترنس‌اکسل هایدراماتیک شد.

برای ساخت این ماشین، الدزمبیل دو ساب‌فریم تورنادو، دو گیربکس توربو هایدراماتیک، دو پیشرانهٔ 7 لیتری و یک بدنهٔ سفیدرنگ مدل 442 را برای هرست فرستاد. سپس تیم کوچکی از مهندسان هرست دست‌به‌کار شدند و ساب‌فریم‌ها را با یک شاسی لوله‌ای سفارشی و یک رول کیج کامل به هم متصل کردند. سپس پیشرانه‌ها هم با سوپرشارژرهای ساخت موندلو و سیستم انژکتور هیلبورن که می‌توانست با مخلوط نیترومتان و الکل کار کند تقویت شدند. درنهایت، یکی از پیشرانه‌ها در جلو و دیگری در عقب نصب و هرکدام به یک گیربکس ترنس‌اکسل اختصاصی متصل شدند. این فانی کار از بدنهٔ الدزمبیل 442 مدل 1966 استفاده می‌کرد و هری الدز لقب گرفت، خودرویی چهارچرخ محرک با دو پدال گاز و دو مجموعه آمپر بود. هرچند هیچ داینویی قادر به اندازه‌گیری قدرت واقعی این ماشین نبود ولی ظاهراً موتورهای V8 سوپرشارژ مجموعاً بین 2000 تا 2400 اسب بخار قدرت تولید می‌کردند.

هرچند ساخت این هیولای دیوانه‌وار واقعاً شاهکار بود اما رانندگی و کنترل آن‌هم به راننده‌ای افسانه‌ای نیاز داشت. به همین دلیل، هرست سراغ اسطورهٔ مسابقات درگ «جنتلمن جو» رفت. وی که خود را بازنشست کرده و به ادارهٔ یک شرکت مشغول شده بود، ابتدا مخالفت کرد ولی با اصرار جورج هرست، سرانجام پذیرفت که هدایت این هیولای چموش را بر عهده بگیرد. بااین‌حال، رام کردن این غول بی‌شاخ‌ودم اصلاً کار آسانی نبود. در طول آزمایش‌های اولیه، کنترل هیولای دو موتورهٔ هرست در حالت تخته‌گاز تقریباً غیرممکن بود زیرا گشتاور موتور می‌توانست مجموعهٔ تعلیق جلو را خرد کند. علاوه بر این، چرخ‌های جلو فرمان نمی‌پذیرفتند و ابر بزرگی از دود که توسط لاستیک‌ها تولید می‌شد دید جلو و عقب را کاملاً مسدود می‌کرد. در ادامه اما اکثر این مشکلات برطرف شدند و خودرو سرانجام در مارس 1966 در یک گردهمایی در کالیفرنیا برای اولین بار به نمایش درآمد. پس‌ازاین، هری الدز به سراسر آمریکا سفر کرد و همان‌طور که انتظار می‌رفت، فوراً به یک افسانه تبدیل شد و هرجایی که حضور میافت جمعیت زیادی را جمع می‌کرد.

پس از جلب نظر کل جمعیت آمریکا در طول سال 1966، هری الدز بازنشست شد و خودروی جدیدی در اختیار جو قرار داده شد که بهبودهایی جزئی را تجربه کرده بود. بدین ترتیب، تور تبلیغاتی هرست در طول سال‌های 1967 و 1968 هم با خودرو دوم ادامه پیدا کرد. آخرین حضور عمومی این خودرو در نیاگارا درگ‌وی در نیویورک رقم خورد یعنی جایی که هری الدز تصادف بدی کرد و هرچند خوشبختانه نه جو و نه هیچ‌کدام از افراد حاضر در مسابقه آسیبی ندیدند ولی خودرو غیرقابل تعمیر شد و نهایتاً به اوراقی فرستاده شد. خودرو اول که در سال 1966 ساخته شده بود نیز اوراق شد و قرار بود اسقاط شود اما خوشبختانه برخی قطعات آن جان سالم به دربردند. بعداً یکی از علاقه‌مندان به الدزمبیل، پروژهٔ بازسازی گستردهٔ این خودرو را آغاز کرد و هری الدز مدل 1966 اکنون سالم و سلامت است. این هیولای افسانه‌ای درگ در سال 2004 به باشگاه هرست/الدز آمریکا فروخته شد.