نگاهی به تاریخچه ماسل کارهای پونتیاک، بخشی مهم از تاریخ خودروسازی آمریکا

عبارت ماسل کار یا خودروی عضلانی در ذهن هر علاقه‌مندی قدرت و ابهت را تداعی می‌کند. هرچند این روزها فورد موستانگ، شورلت کامارو و دوج چلنجر تنها ماسل کارهای باقیمانده در بازار هستند اما وقتی حرف از خودروی عضلانی می‌شود پونتیاک قطعاً یکی از پررنگ‌ترین و افسانه‌ای‌ترین نام‌ها خواهد بود. ممکن است نسل کنونی عشق ماشین‌ها خیلی با این نام آشنایی نداشته باشند اما کسانی که در دههٔ 60 و 70 زندگی می‌کردند هنوز هم پونتیاک و ماسل کارهایش را به یاد دارند که آسفالت‌ها را به آتش می‌کشیدند.

پونتیاک اولین خودروسازی نبود ک ایدهٔ خودروی عضلانی را مطرح کرد زیرا این عنوان به الدزمبیل راکت 88 سال 1949 تعلق دارد. از نظر فنی، اولین ماسل کار پونتیاک را باید بونویل 1957 دانست. این یک کانورتیبل لوکس با پیشرانهٔ 300 اسب بخاری V8 بود. این خودرو راه را برای ماسل کارهای واقعی پونتیاک که با GTO شروع شد هموار و این کلاس خودرویی را محبوب کرد. این باعث عرضهٔ مدل‌های عضلانی زیادی با نام‌های مختلف در اشکال و اندازه‌های گوناگون شد که در ادامه به مهم‌ترین آن‌ها خواهیم پرداخت.

GTO که خیلی‌ها آن را اولین ماسل کار واقعی پونتیاک می‌دانند، نام خود را از عبارت ایتالیایی «گرن توریسمو اومولوگاتو» گرفته که در فراری 250 GTO هم به کار رفته بود و نشان‌دهندهٔ قابلیت استفاده هم در پیست و هم در جاده است. اولین نسل پونتیاک GTO از سال 1964 تا 1967 با 360 اسب بخار قدرت در نسخه‌های کوپه و کانورتیبل تولید شد. نسل دوم که از سال 1968 تا 1972 روی خط تولید بود، فرم فست‌بک و چراغ‌های جلوی افقی داشت و یک نیروگاه 7.5 لیتری V8 قوی‌تر برای آن قابل انتخاب بود.

نسل سوم GTO فقط در یک سال 1973 تولید شد و همچنان پیشرانه‌های V8 داشت اما این بار فقط به‌صورت کوپه و با حداکثر قدرت 250 اسب بخار ارائه می‌شد. نسل چهارم هم مثل نسل قبلی فقط در یک سال 1974 ارائه شد و به خاطر بحران سوخت، تنها پیشرانهٔ آن یک 5.7 لیتری V8 بود. پونتیاک GTO بین سال‌های 2004 تا 2006 دوباره بازگشت اما این بار صرفاً نسخهٔ ری‌بج شدهٔ هولدن مونارو از استرالیا بود که با 400 اسب بخار قدرت در امریکا عرضه شد.

اولین نسل فایبربرد که در اصل پاسخ پونتیاک به فورد موستانگ و مرکوری کوگار بود، از سال 1967 تا 1969 با سه پیشرانهٔ V8 مختلف ارائه شد که قوی‌ترین موتور در سال 1969 با رم ایر سفارشی تا 345 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نسل دوم طولانی‌ترین عمر را داشت و از سال 1970 تا 1981 با دوازده پیشرانهٔ مختلف تولید شد. بیشترین فروش این نسل در سال 1979 با 211,453 دستگاه رقم خورد. در این نسل همچنین برای اولین بار پونتیاک پیشرانهٔ توربوشارژ را برای فایربرد ارائه کرد.

نسل سوم فایربرد که بین سال‌های 1981 تا 1992 تولید می‌شد، افزایش قیمت سوخت را در طراحی و مهندسی خود لحاظ کرده بود. بدین منظور، وزن خودرو کاهش یافت و تنها دو موتور از شش پیشرانهٔ آن هشت سیلندر بودند. چهارمین و آخرین نسل فایربرد هم در سال 1993 با طراحی مدرن‌تر به بازار آمد. این نسل با تجهیز به دو ایربگ و ترمز ABS به‌صورت استاندارد، به ایمنی بیشتر توجه کرده بود.

گرند پری اولین بار در سال 1962 به‌عنوان یک مدل پرفورمنس فول سایز متولد و طی هشت نسل و چهار دهه تولید شد. این خودرو به همراه GTO یکی از دو ماسل کار جنرال موتورز بود که با همکاری جان دلورین توسعه پیدا کرد. در سال 1969، گرند پری با پیشرانهٔ 7 لیتری V8 و 390 اسب بخار قدرت به بازار عرضه شد. نسل چهارم که بین سال‌های 1973 تا 1977 تولید شد، بزرگ‌ترین گرند پری تاریخ بود. نسل پنجم با تولید از سال 1978 تا 1987، طولانی‌ترین عمر را در بین همهٔ نسل‌ها داشت و با شش موتور مختلف ازجمله یک V8 دیزلی به فروش می‌رسید. از نسل ششم که در سال 1988 معرفی شد، گرند پری به خودرویی محرک جلو تبدیل و به‌صورت سدان هم ارائه شد تا اینکه آخرین نسل آن در سال 2008 از روی خط تولید کنار رفت.

G8 تنها ماسل کار پونتیاک بود که در آمریکا تولید نمی‌شد. این خودرو در اصل هولدن کومودور استرالیایی بود که در سال‌های 2008 و 2009 با برند پونتیاک در ایالات‌متحده عرضه شد. G8 با سه پیشرانهٔ مختلف عرضه می‌شد که دو نمونهٔ آن‌ها V8 بودند. قوی‌ترین پیشرانهٔ این خودرو یک 6.2 لیتری V8 با 415 اسب بخا قدرت بود که شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت 4.5 ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. بااین‌حال، متأسفانه به دلیل مشکلات مالی پونتیاک و جنرال موتورز، عرضهٔ G8 در سال 2009 خاتمه یافت و یک سال بعد برند پونتیاک تعطیل شد.