تاریخچه هوندا گلدوینگ، بهترین موتورسیکلت تورینگ جهان

هرچند هوندا گلدوینگ امروز به‌عنوان بهترین موتورسیکلت تورینگ جهان شناخته می‌شود اما در سال 1975 به‌عنوان نسل جدید موتورسیکلت پرفورمنس هوندا به بازار عرضه شد.

هوندا گلدوینگ بدون شک بهترین موتورسیکلت تورینگ جهان محسوب می‌شود و بیش از چهل سال است که بر این کلاس سلطه داشته است. اکتبر 2024 پنجاهمین سالگرد تولد گلدوینگ است و طی این مدت بیش از 640 هزار دستگاه فروخته است. این موتورسیکلت اما ابتدا اصلاً یک تورینگ نبود و قرار بود سوپربایک جدید هوندا باشد. پس گلدوینگ تورینگ امروزی با پیشرانۀ 1.8 لیتری شش سیلندر از کجا آمده است؟ در ادامه این ماجرای جالب را توضیح خواهیم داد.

در سال 1969، هوندا با مدل انقلابی CB750 خود در دنیای موتورسیکلت‌ها غوغایی به راه انداخت. پیشرانۀ چهار سیلندر خطی هوا خنک این موتورسیکلت یکی از بهترین پیشرانه‌های آن دوران بود و CB750 سریع‌تر، سبک‌تر و چابک‌تر از تمام رقبای خود محسوب می‌شد. تا سال 1972 اما این موتورسیکلت از همه طرف تهدید شد. سوزوکی مدل G750 را با پیشرانۀ دو زمانۀ آب خنک با قدرت مشابهی به بازار فرستاد و کاوازاکی هم با مدل 900 سی‌سی Z1 به میدان آمد. هوندا اما بیکار ننشست به با استراتژی جدیدی به رقبا پاسخ داد. این شرکت اولین بخش تحقیق و توسعۀ خود را به رهبری «سوئیچیرو ایریماجیری» ایجاد کرد. وی کسی بود که در توسعۀ پیشرانه‌های مسابقه‌ای دور بالای پنج و شش سیلندر هوندا در دهۀ 60 نقش داشت و در بخش رو به رشد خودروسازی هوندا نیز حضور داشت. وظیفۀ این بخش تحقیق و توسعه، ساخت موتورسیکلت پرچم‌دار جدید هوندا بود.

ایریماجیری که مرد خلاقی بود، می‌دانست برای این موتورسیکلت ساخت یک پیشرانۀ چهار سیلندر خطی بزرگ‌تر کافی نیست و باید چیز کاملاً متفاوتی توسعه داده می‌شد. پروتوتایپ این پیشرانه که M1 نام گرفته، کاملاً متفاوت از تمام پیشرانه‌هایی بود که هوندا و یا حتی دیگر موتورسیکلت‌سازان ساخته بودند. حجم 1470 سی‌سی این پیشرانه بیش از دو برابر CB750 بود و دو سیلندر بیشتر داشت. این پیشرانه با آرایش تخت، اولین موتور چهار زمانۀ ژاپنی بود و با آب خنک می‌شد. همچنین انتقال نیرو هم بجای زنجیر از طریق میل‌گاردان انجام می‌شد. پیشرانۀ M1 به‌گونه‌ای طراحی شده بود که فقط روی تولید قدرت بیشتر تمرکز نداشته باشد و گشتاور زیادی را هم در دور موتور گسترده‌ای ارائه کند. درنتیجه، پیشرانه 80 اسب بخار قدرت در دور 6,700 rpm تولید می‌کرد و امکان رسیدن به حداکثر سرعت 225 کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد. طرح تخت پیشرانه همچنین مرکز ثقل بسیار پایینی را ایجاد می‌کرد اما این پیشرانه در کنار گیربکس، طول بسیار زیادی داشت و موقعیت راکب را تنگ می‌کرد.

پروتوتایپ پیشرانۀ M1 یک هیولا بود. این یک طرح رؤیایی بود که طی نیم قرن روی گلدوینگ تأثیر گذاشت اما ابتدا هوندا باید این پیشرانه را رام می‌کرد تا مناسب استفاده در یک موتورسیکلت تولیدی شود. در آن مرحله، هدف همچنان ساخت نسل بعدی موتورسیکلت پرفورمنس پرچم‌دار بود. اولین قدم، کوچک کردن پیشرانه بود. بدین منظور، مهندسان دو سیلندر و یک‌سوم حجم موتور را کم کردند و درنهایت به یک چهار سیلندر 999 سی‌سی رسیدند. بلوک پیشرانه و میل‌لنگ به‌طور یکپارچه طراحی شده و گیربکس زیر میل‌لنگ قرار گرفت تا پیشرانۀ تولیدی تا حد امکان کوتاه شود.

یکی دیگر از نوآوری‌ها، انتقال باک سوخت به زیر زین بود اما محفظه‌ای با ظاهر شبیه باک هم در همان جای معمول نصب شده بود که جعبه‌ابزار، کیت استارت برای مواقع اضطراری، جعبه‌فیوز و مخزن مایع خنک‌کننده در آن قرار می‌گرفت. با انتقال باک به عقب، مرکز ثقل بازهم پایین‌تر می‌آمد. با وجود پیشرانۀ بزرگ، سیستم آب خنک و میل‌گاردان، وزن خشک موتورسیکلت روی 270 کیلوگرم نگه داشته شد.

ازآنجایی‌که CB750 در هوندا با نام پادشاه موتورسیکلت‌ها شناخته می‌شد، گلدوینگ که قرار بود جانشین آن باشد، پادشاه پادشاهان لقب گرفت. نام گلدوینگ هم از لوگوی بال هوندا گرفته شده بود. این موتورسیکلت اولین بار در کنفرانس سالانۀ نمایندگی‌های هوندا در لاس‌وگاس در سپتامبر 1974 معرفی و در سال 1975 راهی بازار آمریکا شد. گلدوینگ به دلیل استفاده از فیرینگ‌های کوچک و فقدان طلق جلو، به‌عنوان موتورسیکلتی نیکد پرفورمنس شناخته می‌شد. رسانه‌ها و مردم استقبال خوبی از گلدوینگ کردند اما واقعاً نمی‌دانستند در چه کلاسی قرار می‌گیرد و باید به‌عنوان چه نوع موتورسیکلتی از آن استفاده شود زیرا خود هوندا چنین چیزی را اعلام نکرده بود. گلدوینگ قرار بود یک سوپربایک باشد اما این‌طور نبود و شخصیتی دوگانه داشت.

قدرت 78 اسب بخاری، صندلی اسپرت و ترمزهای دیسکی دوتایی در جلو و تکی در عقب، گلدوینگ را به موتورسیکلت‌های اسپرت شبیه می‌کرد اما رسانه‌های موتورسیکلتی نمی‌دانستند باید آن را در چه کلاسی قرار دهند. یک مجله حتی این محصول هوندا را بجای گلدوینگ، یک موتورسیکلت چهار سیلندر 1000 سی‌سی برای جنتلمن‌ها توصیف کرد. برخی مجله‌ها هم هندلینگ راحت و قدرت و گشتاور فراوان گلدوینگ را تحسین کردند و حتی یک مجلۀ بریتانیایی آن را خودروی دوچرخ توصیف کرد اما هیچ‌کس این موتورسیکلت را یک تورینگ ندانست.

گلدوینگ یک موتورسیکلت تورینگ تمام و کمال نبود اما یک مدل اسپرت هم محسوب نمی‌شد. در آن سال‌ها، در اروپا موتورسواران خواهان یک کروزر اسپرت پرفورمنس بالا با هندلینگ مناسب بودند درحالی‌که در آمریکا، پیمایش‌های طولانی با موتورسیکلت بسیار محبوب بود. به همین دلیل، در این کشور موتورهای هارلی دیویدسون، ب‌ام‌و و موتو گوتزی فروش خوبی داشتند اما این‌ها مدل‌هایی نبودند که در سطح جهانی موردپسند همه باشند زیرا قیمت گرانی داشتند و برخی آن‌ها از قابلیت اطمینان پایین رنج می‌بردند. گزینه‌های دیگر مثل هوندا CB750 و کاوازاکی Z1 هم با ظرفیت سوخت پایین و زنجیری که نیاز به تعمیر و نگهداری منظم داشت، برای مسافت‌های طولانی مناسب نبودند.

موتورسواران آمریکایی اما خیلی زود به پتانسیل تورینگی گلدوینگ پی بردند و بلافاصله یک صنعت افترمارک قدرتمند برای عرضۀ طلق جلو، فیرینگ کامل و خورجین برای این موتورسیکلت شکل گرفت. گلدوینگ حالا به یک تورینگ تبدیل شده بود که می‌توانست از نمونه‌های موجود بهتر عمل کند. این موتورسیکلتی فوق‌العاده قابل‌اعتماد بود که قیمت بسیار کمتری داشت. هوندا که این شرایط را دید، در سال 1980 نسخۀ تورینگ از مدل جدید GL1100 را معرفی کرد. این نسخه به زین راحت و سیستم تعلیق بادی مجهز بود و فاصلۀ محوری بیشتری داشت درحالی‌که پیشرانۀ 1085 سی‌سی چهار سیلندر تخت آن با جرقه‌زنی الکترونیکی، نزدیک به 80 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

این آغاز دوران مدرن گلدوینگ بود. بعداً نیز نسخه‌های اینتراستیت و آسپنساد با فیرینگ کامل، طلق جلو، سیستم صوتی، چراغ‌های قوی‌تر و صندوق بار ارائه شدند. البته حالا وزن این مدل‌ها به بیش از 300 کیلوگرم رسیده بود اما هنوز هم بسیار راحت و قابل‌اعتماد بوده و قیمت مناسبی داشتند. گلدوینگ در اولین سال عرضه تنها 13 هزار دستگاه فروخت اما نیم قرن بعد این رقم به بیش از 640 هزار دستگاه رسیده که بیشتر آن در آمریکا فروخته شده است. ایالات‌متحده آن‌قدر برای هوندا بازار بزرگی بود که خط تولید گلدوینگ را به این کشور منتقل کرد و برای سال‌ها تا زمان رکود مالی بزرگ اواخر دهۀ 2000 موتورسیکلت تورینگ خود را در آمریکا به تولید رساند. گلدوینگ زمانی که به یک تورینگ واقعی تبدیل شد، با موتورسیکلت‌های شناخته‌شدۀ آن زمان مثل هارلی دیویدسون الکترا گلاید، ب‌ام‌و R100 RT و موتو گوتزی 1000SP اسپادا به رقابت پرداخت.