درگ لامبورگینی روئلتو و مک‌لارن 750، ایتالیا در برابر بریتانیا

750S که احتمالاً آخرین خودروی تمام بنزینی مک‌لارن محسوب می‌شود، صرفاً یک 720S فیس‌لیفت شده با کمی قدرت بیشتر نیست و وزن کمتری هم دارد. حال این سوپراسپرت بریتانیایی باید خود را در برابر پرچم‌دار جدید لامبورگینی ثابت کند. البته روئلتو به لطف پیشرانهٔ 6.5 لیتری V12 همراه با سه موتور الکتریکی که مجموعاً 1015 اسب بخار قدرت تولید می‌کنند، بسیار از 750S با پیشرانهٔ 4 لیتری V8 توئین توربو و 750 اسب بخار قدرت قوی‌تر است ولی پاشنهٔ آشیل سوپرکار پرچم‌دار سنت آگاتا، وزن سنگین 1772 کیلوگرمی است درحالی‌که مک‌لارن تنها 1389 کیلوگرم وزن دارد.

هردو خودرو برای انتقال نیروی موتور از گیربکس‌های دوکلاچه استفاده می‌کنند ولی درحالی‌که در 750S تمام نیروی پیشرانه فقط به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود، در روئلتو دو موتور الکتریکی روی محور جلو نصب شده که سامانهٔ چهارچرخ محرک را فراهم می‌کند و این برتری مهمی در مسابقهٔ درگ خواهد بود زیرا این سیستم، در آغاز حرکت کشش بسیار بهتری را فراهم می‌کند خصوصاً اگر سامانهٔ چهارچرخ محرک از دو موتور الکتریکی تشکیل شده باشد که حداکثر گشتاور را به‌صورت فوری به چرخ‌ها تحویل می‌دهد.

بنابراین، طبیعی است که 750S دیفرانسیل عقب و بدون موتورهای الکتریکی حتی با وجود وزن بسیار سبک‌تر نتواند حریف روئلتو شود. سریع‌ترین زمانی که مک‌لارن در این مسابقه به ثبت رساند، 10.6 ثانیه بود درحالی‌که رقیب ایتالیایی این کار را در 10.1 ثانیه انجام داد. در مسابقهٔ رولینگ هم 750S تنها زمانی توانست پیروز شود که روئلتو در حالت رانندگی راحت قرار داشت و تغییر حالت رانندگی به اسپرت باعث شد لامبورگینی بتواند دوباره بر رقیب بریتانیایی غلبه کند. البته در پایان مسافت 800 متر رولینگ، اختلاف دو خودرو بسیار جزئی بود.

در آخر هم نوبت به آزمایش ترمز از سرعت 160 کیلومتر بر ساعت رسید که لامبورگینی توانست با اختلافی کمتر از یک متر پیروز شود. عملکرد بهتر روئلتو در توقف نیز تعجبی ندارد زیرا این خودرو در جلو از دیسک‌های ترمز بزرگ‌تر 16.1 اینچی و لاستیک‌های پهن‌تر 265 روی رینگ‌های 21 اینچی استفاده می‌کند درحالی‌که ترمزهای مک‌لارن 15.4 اینچی و لاستیک‌های آن 245 روی رینگ‌های 19 اینچی هستند.