یادی از لامبورگینی سیلوئت، فرزند کوچک و فراموش‌شده سنت آگاتا در دهه 70

لامبورگینی که در سال 1963 توسط فروچیو لامبورگینی تأسیس شد، کار خود را با ساخت گرند توررهایی که از لحاظ راحتی و قابلیت استفادهٔ روزمره نسبت به خودروهای فراری برتری داشتند آغاز کرد. در سال 1966 اما فروچیو که هرگز نمی‌خواست وارد قلمروی خودروهای اسپرت شود، متقاعد شد که سبد محصولات خود را با مدل موتور وسط میورا گسترده‌تر کند. با فرارسیدن دههٔ 70 نیز لامبورگینی مجبور به ساخت یک خودروی اسپرت 2+2 با پیشرانهٔ کوچک‌تر V8 شد تا با مدل‌های مشابهی از فراری، آلفارومئو، مازراتی و دتوماسو رقابت کند. اولین بچه لامبورگینی که اوراکو نام داشت، در سال 1972 روی خط تولید رفت و فروش مناسبی را تجربه کرد ولی آشفتگی مالی جهانی که در سال 1973 آغاز شد، تأثیر منفی بزرگی روی فروش لامبورگینی گذاشت.

در اواسط دههٔ 70، لامبورگینی در مواجهه با کاهش فروش و رقابت شدیدتر از سوی محصولات جدیدتر رقبا، مجبور شد سبد محصولات خود را تازه‌سازی کند. ازاین‌رو، در سال 1974 پرچم‌دار جدید شرکت با نام کانتاش معرفی شد اما یک سال بعد، فراری مدل 308 GTB را با پیشرانهٔ V8 جدیدی به بازار فرستاد و بنابراین، حالا اوراکو با مشکل مواجه شد. ازآنجایی‌که 308 جدیدتر و کمی قوی‌تر از پیشرانهٔ 3 لیتری اوراکو P300 بود، کفهٔ ترازو به نفع فراری پایین آمد. علاوه بر این، زمانی که فراری در نمایشگاه فرانکفورت 1977 نسخهٔ جدید 308 GTS را رونمایی کرد، این محصول دونفرۀ مارانلو جذاب‌تر شد. 308 GTS با سقف تارگا، هیچ رقیبی از لامبورگینی را در مقابل خود نمی‌دید زیرا اوراکو فقط به‌صورت کوپه با ترکیب 2+2 عرضه می‌شد.

بنابراین، مردان سنت آگاتا باید کاری می‌کردند ولی به دلیل محدودیت‌های مالی، نتوانستند محصول کاملاً جدیدی را از ابتدا توسعه دهند. بااین‌حال، لامبورگینی با طراحی مدل جدیدی بر پایهٔ اوراکو، به راه‌حلی خلاقانه دست یافت. این مدل جدید که سیلوئت نام گرفت و در نمایشگاه ژنو 1976 رونمایی شد، پاسخ لامبورگینی به سوپرکار تارگا و دونفرهٔ فراری 308 GTS بود. سیلوئت هرچند در ظاهر کاملاً متفاوت از اوراکو به نظر می‌رسید اما درواقع نسخهٔ تکامل‌یافتهٔ همان بچه لامبورگینی قدیمی بود. همچنین پس از معرفی سیلوئت، تولید اوراکو به پایان نرسید و همچنان در کنار برادر جدید خود روی خط تولید باقی ماند.

مانند تمام محصولات لامبورگینی از زمان میورا، طراحی سیلوئت هم به مارچلو گاندینی سپرده شد. ازآنجایی‌که بودجهٔ توسعهٔ این خودرو بسیار محدود بود، گاندینی و تیم مهندسی پروژه مجبور شدند روی همان فریم اوراکو کار کنند. این ساختار که به دلیل فراهم کردن رانندگی هیجان‌انگیز در اوراکو مورد تحسین قرار گرفته بود، حالا بدون صرف هزینهٔ زیاد، در چندین بخش مهم بهبود پیدا کرد. به‌روزرسانی‌های فنی این خودرو شامل تغییراتی جزئی در سیستم تعلیق و فرمان می‌شد تا سواری خودرو راحت‌تر شود. علاوه بر این، گاندینی رینگ‌های بزرگ‌تر و عریض‌تری را برای سیلوئت در نظر گرفت که با جدیدترین لاستیک‌های پیرلی P7 پوشیده شدند و پایداری و هندلینگ خودرو را بهبود بخشیدند.

مثل شاسی، بدنهٔ سیلوئت هم با حداقل بودجهٔ ممکن طراحی شد. چندین قطعهٔ بیرونی این خودرو از اوراکو گرفته یا اصلاح شدند و فقط تعداد محدودی از قطعات کاملاً جدید بودند. برجسته‌ترین قطعات بیرونی جدید این بچه لامبورگینی، گلگیرهای پهن‌تر و مربع شکل مشابه کانتاش، بازطراحی دریچه‌های هوای پیشرانه و اسپویلر تهاجمی زیر سپر جلو بودند. با اینکه سیلوئت اساساً یک اوراکوی بازطراحی شده بود ولی بدون شک بسیار مدرن‌تر از برادر 2+2 خود به نظر می‌رسید. علاوه بر این، سیلوئت با تجهیز به سقف تارگا که عنصر بسیار مهمی برای رقابت با فراری 308 GTS بود، به اولین خودروی روباز لامبورگینی تبدیل شد.

در داخل سیلوئت، همان طراحی جدید آمیخته با قطعات قدیمی ادامه پیدا کرده و غربیلک فرمان مشابه اوراکو بود ولی داشبورد و صندلی‌ها از نو طراحی شدند. بجای صندلی‌های عقب نیز حالا محفظه‌ای برای قرار دادن سقف تارگا تعبیه شده بود. در پیشرانه اما هیچ تغییری صورت نگرفته و سیلوئت از همان موتور 3 لیتری V8 اوراکو استفاده می‌کرد که به‌صورت عرضی در وسط نصب شده بود. این موتور که توسط جامپائولو دالارا طراحی شده بود و به یک گیربکس پنج سرعته دستی متصل می‌شد، 270 اسب بخار قدرت و 275 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. هرچند امروز در دوران تمراریوی 900 اسب بخاری این اعداد بسیار اندک به نظر می‌رسند اما در نیمهٔ دوم دههٔ 70 برای تبدیل سیلوئت به یک سوپراسپرت واقعی کافی بودند. به لطف این پیشرانه، بچه لامبورگینی ظرف 6.5 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت 260 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

سیلوئت غیر از پرفورمنس قابل‌توجه، به دلیل رانندگی فوق‌العاده و سواری راحت هم مورد تحسین قرار گرفت. هرچند این خودرو اساساً یک اوراکوی مدرن شده بود ولی مانند خودرویی متفاوت و بسیار بهبودیافته احساس می‌شد. بااین‌حال، زمانی که تولید سیلوئت آغاز شد، لامبورگینی در حال دست‌وپا زدن برای بقا بود و نهایتاً در سال 1978 ورشکست شد. در آن سال‌ها، خطوط تولید لامبورگینی با سرعت بسیار پایینی کار می‌کرد و شرکت منابع لازم برای بازاریابی و تبلیغات خودروهای خود را نداشت. به همین دلیل، در طول عمر کوتاه سه‌سالهٔ سیلوئت که از سال 1976 آغاز شد و در 1979 به پایان رسید، تنها 54 دستگاه از آن ساخته شد. سپس زمانی که لامبورگینی توسط برادران «ژان کلود و پاتریک میمران» از مرگ نجات پیدا کرد، تولید سیلوئت و اوراکو خاتمه پیدا کرد و هردو خودرو چند سال بعد با مدل جدیدتر و بسیار موفق‌تر جالپا جایگزین شدند. به همین دلیل، سیلوئت خیلی زود فراموش شد.