تاریخچه مدل‌های لامبورگینی جوتا، وحشی‌ترین خودروهای سنت آگاتا

لامبورگینی نسخهٔ پایانی هوراکان را با نامی که به وحشی‌ترین محصولات سنت آگاتا اختصاص دارد یعنی جوتا معرفی کرده است. این خودرو STJ نام دارد که مخفف سوپر تروفئو جوتا است و بر اساس هوراکان STO ساخته شده است. طراحی کلی STJ بشدت تحت تأثیر خودروهای مسابقه‌ای سوپر تروفئوی لامبورگینی است. پیشرانهٔ V10 در STJ هنوز همان 640 اسب بخار قدرت را تولید می‌کند اما به گفتهٔ لامبورگینی، بزرگ‌ترین تغییرات در آیرودینامیک هوراکان ایجاد شده که باعث افزایش 10 درصدی داون‌فورس شده است. حال به بهانه معرفی جدیدترین مدل جوتا، قصد داریم به مرور تاریخچهٔ این مدل‌های وحشی در تاریخ لامبورگینی بپردازیم.

برخلاف فراری که خودروهای جاده‌ای را فقط برای تأمین هزینه‌های حضور در مسابقات تولید می‌کرد، فروچیو لامبورگینی علاقه‌ای به مسابقه نداشت و معتقد بود باعث از بین بردن منابع شرکت می‌شود. بااین‌حال، لامبورگینی نهایتاً تسلیم شد. به مهندسان و رانندگان آزمایشی خود اجازه داد برای شرکت در مسابقات آماده شوند. بدین ترتیب، در سال 1970 رانندهٔ تست و توسعهٔ لامبورگینی «باب والاس» یک نمونهٔ آزمایشی از میورا با تمام الزامات موردنیاز برای خودروهای مسابقه‌ای سری تورینگ و GT فیا ساخت. ازآنجایی‌که لامبورگینی از نام‌های اسپانیایی برای خودروهای خود استفاده می‌کرد، والاس این خودرو را جوتا نامید. این نام معنی خاصی ندارد اما در ایتالیا به سوپی گفته می‌شود که با لوبیا و گوشت پخته می‌شود.

والاس کار خود را با میورا P400 آغاز کرد. او تغییرات گسترده‌ای در خودرو ایجاد و اکثر قطعات ساختاری را با آلومینیوم و شیشه‌ها را با پلاستیک جایگزین کرد. والاس نهایتاً توانست 360 کیلوگرم از وزن میورا کم کند. دیگر تغییرات این خودرو هم شامل استفاده از چراغ‌های جلوی ثابت برای بهبود آیرودینامیک، دو باک سوخت کوچک‌تر در رکاب‌های جانبی، چرخ‌های سبک‌تر و ارتقاء تعلیق می‌شد که فاصلهٔ عرضی چرخ‌ها را افزایش داد. علاوه بر این، پیشرانهٔ V12 هم با اصلاح بادامک‌ها، افزایش نسبت تراکم، روغن‌کاری کارتل خشک و اگزوزی که نیازی به رعایت قوانین سروصدا نداشت، ارتقاء پیدا کرد.

قدرت رسمی میورا جوتا هیچ‌گاه اعلام نشد اما تخمین زده می‌شود که موتور V12 در این خودرو بین 420 تا 440 اسب بخار در دور نزدیک به 9 هزار rpm تولید می‌کند. متأسفانه، میورا جوتا هیچ‌گاه راهی مسابقه نشد و پس‌ازاینکه والاس کیلومترها با آن رانندگی کرد، به یک خریدار فروخته شد اما متأسفانه، خودرو پیش از تحویل به صاحبش، توسط یکی از کارکنان لامبورگینی تصادف کرد. بااین‌حال، تعدادی خریدار ثروتمند از ساخت میورا جوتا باخبر شده و خواهان خرید آن بودند. آن‌ها بدنهٔ آلومینیومی و ارتقاء تعلیق و پیشرانه را در کنار کابین استاندارد با تمام امکانات رفاهی می‌خواستند که این منجر به ساخت میورا SVJ شد. طبق گزارش‌ها، از این نسخه تنها شش نمونه ساخته شد.

لامبورگینی هم‌زمان با سالگرد 30 سالگی خود، دومین مدل جوتا را معرفی کرد. البته این خودرو ابتدا در قالب نسخهٔ ویژه‌ای از دیابلو بنام SE30 معرفی شد. این مدل که به‌عنوان یک خودروی مسابقه‌ای خیابانی طراحی شده بود، سبک‌تر و قوی‌تر از دیابلوی استاندارد بود. لامبورگینی در SE30 از همان روش‌های کاهش وزن میورا جوتا یعنی تعویض شیشه‌ها با پلگسی‌گلاس و جایگزینی صندلی‌های استاندارد با نمونه‌های فیبر کربنی استفاده کرد و تمام امکانات داخلی مثل رادیو سیستم تهویه هم حذف شدند. برای افزایش قدرت موتور به 530 اسب بخار هم از سیستم سوخت‌رسانی ارتقاءیافته، منیفولدهای هوای منیزیومی و اگزوز جریان بالا استفاده شد.

سپس لامبورگینی برای SE30 کیت جوتا را ارائه کرد. طراحان لامبورگینی این کیت را فقط برای تبدیل دیابلو SE30 به یک خودروی مسابقه‌ای واقعی ساختند نه شرکت در سری خاصی از مسابقات. این کیت شامل تغییر کاور پیشرانه با ورودی‌های هوای بزرگ‌تر و چند ارتقاء دیگر در پیشرانه می‌شد که قدرت را به 600 اسب بخار افزایش داد. در داخل نیز آینهٔ عقب حذف شد زیرا کاور جدید پیشرانه کاملاً جلوی دید عقب را گرفته بود. این یعنی دیابلو SE30 جوتا دیگر خودرویی جاده‌ای نبود. لامبورگینی تنها 15 دستگاه SE30 را به جوتا تبدیل کرد اما 13 کیت دیگر هم ساخته شد تا خریداران خودشان خودرو را پس از تحویل به جوتا تبدیل کنند.

لامبورگینی در نمایشگاه ژنو 2011 اونتادور را به‌عنوان جانشین مورسیه‌لاگو رونمایی کرد و یک سال بعد بازدیدکنندگان در همین نمایشگاه نمونهٔ خاصی از این سوپرکار را با نام اونتادور J دیدند. این یک اسپیدستر تک ساخت بود که نهایتاً به یک خریدار خوش‌شانس با قیمتی نزدیک به 3 میلیون دلار فروخته شد. اونتادور J از همان پیشرانه V12 اولیه اونتادور با 700 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد اما با حذف رادیو، سیستم تهویه و البته سقف، سبک‌تر شد. این خودرو ادای احترامی به تنها میورا جوتا بود که تصادف کرد و سوخت.

جوتای واقعی در خانوادهٔ اونتادور در سال 2018 با معرفی SVJ در پبل بیچ خلق شد. مثل دیابلو، در این خودرو هم لامبورگینی قصد شرکت در مسابقات خاصی را نداشت اما حالا نام جوتا در سنت آگاتا مترادف با کاهش وزن و افزایش قدرت شده بود. البته هرچند لامبورگینی به دنبال شرکت در مسابقهٔ خاصی با اونتادور SVJ نبود اما هدف خاصی در ذهن داشت که شکستن رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی نوربرگ‌رینگ بود. اونتادور SVJ به لطف افزایش قدرت به 770 اسب بخار، کاهش وزن و سیستم آیرودینامیک فعال لامبورگینی بنام ALA، در این کار موفق شد و رکورد 6 دقیقه و 44.9 ثانیه را در جهنم سبز ثبت کند.

لامبورگینی قبل از معرفی SVJ این رکورد را ثبت کرد و به همین دلیل مدت کوتاهی پس از معرفی خودرو در پبل بیچ تمام 900 دستگاه آن فروخته شدند. یک سال پس از معرفی SVJ کوپه نیز سازندهٔ ایتالیایی در نمایشگاه ژنو 2019 نسخهٔ رودستر آن را معرفی کرد که به لطف سقف فیبر کربنی دوتکه، همان نسبت قدرت به وزن نسخهٔ کوپه را حفظ کرده بود. از SVJ رودستر 800 دستگاه ساخته شد.

با مرور تاریخچهٔ مدل‌های جوتا می‌بینیم که همهٔ آن‌ها به پیشرانهٔ V12 مجهز بوده‌اند و بنابراین، هوراکان اولین لامبورگینی غیر پرچم‌دار است که از این نام بهره‌مند می‌شود. همچنین درحالی‌که مدل‌های قبلی همگی افزایش قدرت و کاهش وزن را تجربه کرده بودند، در هوراکان STJ فقط شاهد بهبود آیرودینامیک و استفاده از کمک‌فنرهای مسابقه‌ای هستیم. البته STJ با وجود قدرت یکسان با STO، در پیست ناردو یک ثانیه سریع‌تر بوده است اما آیا این کافی است؟ به نظر ما نه خصوصاً با توجه به اینکه STJ آخرین نسخهٔ هوراکان است. پرفروش‌ترین سوپراسپرت تاریخ لامبورگینی سزاوار پایان باشکوه‌تری بود.