لامبورگینی پرگونتا، آخرین سوپراسپرت سنت آگاتا پیش از مالکیت آئودی

پرگونتا که با الهام از جت‌های جنگنده بر اساس دیابلو ساخته شده بود، آخرین خودروی لامبورگینی پیش از خرید این برند توسط آئودی در سال ۱۹۹۸ بود.

یکی از نقاط عطف تاریخ لامبورگینی، خرید این خودروساز ایتالیایی توسط آئودی در سال ۱۹۹۸ بود. پس‌ازاین اتفاق، لامبورگینی اولین خودروی خود تحت مالکیت گروه فولکس‌واگن (شرکت مادر آئودی)، یعنی مورسیه‌لاگو افسانه‌ای را معرفی کرد و پس از یک دهه تولید، اونتادور را به بازار آورد؛ اما درست یک سال پیش‌ازاین خرید، لامبورگینی کانسپتی جسورانه به نام پرگونتا را رونمایی کرد که بر پایه دیابلو ساخته شده بود.

لامبورگینی پرگونتا، همکاری با شرکتی فرانسوی

لامبورگینی پرگونتا در نمایشگاه خودروی پاریس ۱۹۹۸ برای اولین بار به نمایش درآمد. این کانسپت که نامش به معنای «سؤال» است، نتیجه همکاری لامبورگینی با شرکت فرانسوی هولیز یک کارگاه طراحی معروف بود. هولیز به خاطر خلق کانسپت‌ها، خودروهای تک ساخت و برخی مدل‌های تولیدی مانند رنو ۵ توربو شناخته می‌شد. هدف این همکاری، طراحی خودرویی بود که آینده لامبورگینی را ترسیم کند و به سؤال «چه می‌شود اگر خودروهای لامبورگینی از جت‌های جنگنده الهام بگیرند؟» پاسخ دهد. «مارک دشان»، مدیر سابق بخش طراحی شرکت برتونه، رهبری این پروژه را بر عهده داشت. پرگونتا با الهام از جت جنگنده داسو رافال طراحی شد و رنگ خاکستری مات آن دقیقاً همان رنگی بود که در این جت استفاده شده بود.

طراحی و ویژگی‌ها، یک ابرخودروی بی‌مانند

پرگونتا از شاسی و پیشرانه V12 تنفس طبیعی دیابلو استفاده می‌کرد، اما بدنه‌ای کاملاً جدید داشت که توسط هولیز طراحی شده بود. ورودی‌های هوای بزرگ کناری، ورودی هوای روی سقف، خط سقف بازطراحی‌شده و خطوط نرم‌تر نسبت به دیابلو، همگی نشان‌دهنده الهام از جت‌های جنگنده بودند. یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های ظاهری پرگونتا، ۱۰ چراغ دایره‌ای کوچک در قسمت جلوی کاپوت بود که از فیبر نوری استفاده می‌کردند. طراحی کابین نیز با داشبورد آبی چشم‌نواز، صندلی‌ها و دسته‌دنده آبی و المان‌های خاکستری در فرمان، پنل درها و کنسول مرکزی به همان اندازه جسورانه بود. پرگونتا به‌جای آینه‌های بغل از دوربین استفاده می‌کرد و مجهز به نمایشگرهای شیشه‌ای با سیستم ناوبری GPS بود که بازهم یادآور کابین جت‌های جنگنده بود.

پرفورمنس، قدرتی فراتر از دیابلو

پیشرانه V12 تنفس طبیعی دیابلو در پرگونتا با تغییراتی مانند جابه‌جایی رادیاتورها به جلو، تقویت شد و ۴۲ اسب بخار بیشتر تولید می‌کرد. این پیشرانه با ۵۳۰ اسب بخار حتی از فراری F50 هم قوی‌تر بود. حداکثر سرعت پرگونتا نیز از دیابلو استاندارد بیشتر بود. برخلاف دیابلو SV مدل ۱۹۹۵ که از سیستم چهارچرخ محرک استفاده می‌کرد، پرگونتا قدرت را فقط به محور عقب منتقل می‌کرد و مجهز به گیربکس دستی جذاب بود. با وجود نبود سیستم چهارچرخ محرک، شتاب پرگونتا به لطف قدرت بیشتر و وزن کمتر (ناشی از حذف سیستم AWD)، تقریباً با دیابلو برابری می‌کرد.

سرنوشت پرگونتا، تک‌ستاره‌ای در آسمان لامبورگینی

متأسفانه، پرگونتا هرگز به تولید انبوه نرسید. پس از رونمایی در پاریس، این خودرو در نمایشگاه خودروی ژنو ۱۹۹۹ نیز به نمایش درآمد اما در همان زمان، آئودی کنترل لامبورگینی را به دست گرفت. یکی از اولین تصمیمات آئودی، توقف تمام پروژه‌های پروتوتایپ و کانسپت لامبورگینی ازجمله پرگونتا بود. البته به‌احتمال‌زیاد، لامبورگینی از ابتدا قصد تولید انبوه پرگونتا را نداشت زیرا این خودرو برای جشن پنجاهمین سالگرد حضور لامبورگینی در نمایشگاه پاریس طراحی شده بود. تنها یک دستگاه از پرگونتا ساخته شد. به دلیل توافق بین لامبورگینی و هولیز، حقوق طراحی این خودرو به شرکت دیگری واگذار نشد و پرگونتا به یکی از نادرترین مدل‌های لامبورگینی تبدیل شد. در سال ۲۰۱۳، این خودرو توسط به حراج گذاشته شد و با قیمت ۱.۶ میلیون دلار به فروش رفت.