ناشناخته‌ترین لامبورگینی‌های تاریخ، از شاسی‌بلند نظامی تا مینی‌ون V12!

وقتی حرف از لامبورگینی می‌شود، مدل‌های مشهوری مثل گالاردو و اونتادور به ذهن می‌آیند ولی این برند در طول تاریخ خود خودروهایی ساخته که احتمالاً از وجودشان بی‌خبر هستید.

امروز می‌خواهیم سراغ لامبورگینی‌هایی برویم که هرگز به خط تولید نرسیدند اما قبل از اینکه فکر کنید این‌ها فقط چند کانسپت معمولی و خسته‌کننده هستند بهتر است بدانید در لیست زیر خودروهایی را خواهید دید که هرگز انتظار ساخت آن‌ها را توسط لامبورگینی ندارید.

لامبورگینی رپتور

زاگاتو رپتور که در سال ۱۹۹۶ ساخته شد، گویی از یک فیلم علمی تخیلی آمده که بودجه‌اش در نیمه ‌راه تمام شده است. این خودرو بر پایه دیابلو VT ساخته شد و مجهز به یک موتور V12 با ۴۹۲ اسب بخار، سیستم چهارچرخ محرک و بدون هیچ‌گونه سیستم کمک‌راننده بود. کل سقف خودرو به‌صورت یکپارچه بالا می‌رفت تا امکان ورود به کابین را فراهم کند. زاگاتو با وجود ظاهر عجیبش، کاملاً کاربردی بود و حتی در نمایشگاه خودروی ژنو به نمایش درآمد. متأسفانه، این اتفاق درست زمانی رخ داد که فولکس‌واگن لامبورگینی را خرید و ظاهراً علاقه‌ای به تولید خودرویی نداشت که انگار می‌توانست به یک ربات تبدیل شود.

لامبورگینی جنسیس

اگر تابه‌حال به لامبورگینی کانتاش نگاه کرده‌اید و فکر کرده‌اید «عالیه، اما آیا می‌تونه بچه‌ها رو به تمرین فوتبال ببره؟»، پس جنسیس ۱۹۸۸ دقیقاً برای شما بود. تصور کنید یک مینی‌ون با موتور V12 کانتاش که ۴۵۵ اسب بخار قدرت داشت. جنسیس یک ون معمولی نبود. این خودرو توسط برتونه طراحی شده بود، همان شرکتی که کانتاش و میورا را به دنیا هدیه کرد. البته در این مورد، انگار روز بدی داشتند یا شاید بیش‌ازحد فیلم علمی تخیلی تماشا کرده بودند. درهرحال، جنسیس درهای گالوینگ داشت چون ظاهراً درهای کشویی معمولی برای یک ون لامبورگینی به‌اندازه کافی دراماتیک نبودند.

لامبورگینی کالا

این زیبای سال ۱۹۹۵ قرار بود «لامبورگینی کوچک» باشد که زیر دیابلو قرار می‌گرفت. با موتور V10 با ۴۰۰ اسب بخار قدرت و گیربکس دستی، عملاً همان چیزی بود که یک دهه بعد گالاردو شد. کالا فقط یک خودروی نمایشی ثابت نبود و کاملاً قابل رانندگی بود. در آن سال‌ها، فولکس‌واگن که تازه لامبورگینی را خریده بود، برنامه‌ها را تغییر داد و کالا هیچ‌گاه به تولید نرسید ولی نگاهی به مشخصاتش یعنی موتور V12 تنفس طبیعی و گیربکس دستی نشان می‌دهد که بخشی از DNA این خودرو نهایتاً به گالاردو راه پیدا کرد.

لامبورگینی پورتوفینو

زمانی که کرایسلر مالک لامبورگینی بود، فکر می‌کرد این برند به یک سدان نیاز دارد و نتیجهٔ این تصمیم خلق پورتوفینو بود. این خودرو که در سال ۱۹۸۷ ساخته شد، به یک پیشرانهٔ موتور V8 با حجم تنها ۳.۵ لیتر مجهز بود. تنها ویژگی هیجان‌انگیز پورتوفینو، درهای قیچی مانند در هر چهاردر بود زیرا ظاهراً طراحان به این نتیجه رسیده بودند که اگر قرار است یک سدان کسل‌کننده بسازیم بهتر است درهای جالبی برای آن طراحی کنیم.

لامبورگینی چیتا

قبل از اینکه LM002 به‌عنوان غیرمعمول‌ترین خودروی تولیدی تاریخ لامبورگینی ساخته شود، چیتا وجود داشت. این خودرو در سال ۱۹۷۷ ساخته شد و اولین تلاش لامبورگینی برای ساخت یک خودروی نظامی بود. به‌جای موتور V12 باشکوهی که بعداً زیر کاپوت LM002 قرار گرفت، چیتا یک موتور V8 با حجم ۵.۹ لیتر از کرایسلر داشت که فقط ۱۸۰ اسب بخار تولید می‌کرد. این پروژه اما خیلی زود کنار گذاشته شد زیرا ظاهراً چیتا از روی یک پروتوتایپ نظامی آمریکایی با نام XR311 ساخته شده بود. علاوه بر این، پیشرانهٔ چیتا در عقب قرار داشت که باعث می‌شد به‌اندازه وعده‌های سیاستمداران بی‌ثبات باشد.

لامبورگینی P140

اگر P140 سال ۱۹۸۸ به نظرتان آشنا می‌آید، به این دلیل است که شباهت زیادی به هوندا NSX و بوگاتی EB110 دارد. این عجیب نیست، چون همه این خودروها محصول یک دوره بودند. نکتهٔ شگفت‌انگیز اما اینکه پروژه «لامبورگینی کوچک» توسط هوراچیو پاگانی رهبری می‌شد. بله همان پاگانی. این خودرو با موتور V10 با حجم ۴ لیتر و ۳۷۰ اسب بخار می‌توانست پاسخ لامبورگینی به فراری ۳۴۸ باشد اما این هم قربانی بازی‌های مالکیتی کرایسلر شد. بااین‌حال، بسیاری از درس‌هایی که در طول توسعهٔ P140 آموخته شد درنهایت به گالاردو راه یافت.

لامبورگینی دیابلو GT1 استراداله

این چیزی است که وقتی لامبورگینی تصمیم می‌گیرد به معنای واقعی وارد مسابقات شود اتفاق می‌افتد. GT1 استراداله قرار بود پاسخ لامبورگینی به مک‌لارن F1 GTR و مرسدس CLK GTR باشد. لامبورگینی دو دستگاه از این مدل ساخت با موتور ۶ لیتری V12 که ۶۶۰ اسب بخار تولید می‌کرد. آن‌ها تا مرحله تست پیش رفتند و ثابت کردند که GT1 کار می‌کند ولی نتوانستند بودجه لازم برای ساخت تعداد موردنیاز خودروهای جاده‌ای برای همولوگیشن را تأمین کنند. البته یکی از این دو خودرو درنهایت در سری سوپر GT مسابقه داد.

لامبورگینی فائنا

قبل از اینکه استوک ایدهٔ ساخت یک سدان توسط لامبورگینی را مطرح کند، فائنا در سال ۱۹۷۸ چنین کرده بود. این خودرو بر پایه اسپادا ساخته شد و اساساً نتیجه این بود که کسی در لامبورگینی گفت «بیایید یک رولزرویس بسازیم، اما به سبک ایتالیایی و کمی دیوانه‌وار». فائنا را برتونه آن را طراحی کرد. از این ماشین تنها یک دستگاه ساخته شد که هنوز هم وجود دارد.

لامبورگینی کانتو

کانتو که سال ۱۹۹۹ ساخته شد، قرار بود جایگزین دیابلو شود ولی در ظاهر، به نظر می‌رسید از یک موجود فضایی خواسته بودند فقط بر اساس توصیفات کلامی یک خودرو طراحی کند. این خودرو توسط زاگاتو خلق شد، موتور V12 با حجم ۶ لیتر داشت و اصلاً شبیه هیچ لامبورگینی دیگری قبل یا بعد از خودش نبود. آئودی که تازه لامبورگینی را خریده بود، نگاهی به آن انداخت و اجازهٔ تولید را نداد که تصمیم درستی بود زیرا اگر چنین نمی‌شد، کانتو را بجای مورسیه‌لاگو روی خط تولید می‌دیدیم.