مروری بر تاریخچه و بررسی تمام مدل‌های لانچیا B52 PF200 Aurelia یکی از زیباترین و کمیاب‌ترین خودروهای تاریخ!

در سال 1947 پینین فارینا اقدام به همکاری با کمپانی «سیسیتالیا» که توسط یک راننده مسابقه به نام «پیرو دوسیو» تأسیس شده بود کرد که حاصل این همکاری معرفی مدل «سیسیتالیا 202» شد. یک خودروی اسپرت کوچک با طراحی زیبا و چشم‌نواز که البته این بدنه زیبا را مدیون هنر پینین فارینا بود. این خودرو در نمایشگاه نیویورک سال 1951 به‌عنوان یکی از هشت خودروی زیبای جهان معرفی شد و همچنین علاوه بر زیبای بدنه، سیسیتالیا 202 خیلی زود به‌عنوان خودرویی باکیفیت نیز شهرت یافت و این موضوع باعث شد تا پینین فارینا بر سر زبان‌ها بیفتد و خیلی زود این اعتبار باعث شد تا مشتریان ثروتمند به کمپانی پینین فارینا علاقه‌مند شوند و از باتیستا (مؤسس کمپانی پینین فارینا) درخواست همکاری با دیگر برندها و عرضه خودروهای جدیدتری داشته باشند. علاوه بر این پینین فارینا قصد داشت تا برای تبلیغات بیشتر برند خود خودروهای جدیدی را به نمایش بگذارد. پس او به سراغ دیگر برند ایتالیایی یعنی لانچیا رفت. پینین فارینا برای ساخت خودروی جدید، شاسی B52 را انتخاب کرد (از این شاسی تعداد 98 عدد تولید شد و تمامی آن‌ها در اختیار کمپانی‌های دیگر قرار گرفتند).

پینین فارینا خودروی جدید خود را در بهار سال 1952 و در نمایشگاه تورین به‌عنوان یک خودروی کانسپت یا مفهومی معرفی کرد. خودرویی به‌شدت زیبا و چشم‌نواز با طراحی بدنه ساده به همراه خطوط سیال و روان که از نشانه‌های طراحی پینین فارینا بود. فرم کلی بدنه خودرو به‌صورت مخروطی و رو به عقب بود که چشم‌ها را به خود خیره می‌کرد. علی‌رغم تمام سادگی‌های بدنه اما خودرو دارای ویژگی‌های خاص و منحصربه‌فردی نیز بود. جلوپنجره گرد با یک قاب بزرگ کرومی به همراه کاپوت کشیده با طراحی کِرو خودرو که درواقع از هواپیمای جت F-86 Saber الهام گرفته شده بود. البته الهام از جنگنده‌ها در آن سال‌ها به عبارتی به یک‌ترند در بین خودروسازان و طراحان تبدیل شده بود و دلیل آن نیز شکستن دیوار صوتی در اوایل دهه 1950 در ایالت متحده بود. در کنار جلوپنجره دوار قطعات تزئینی کروم، شش سر اگزوز که از سپر عقب بیرون زده بودند و همچنین رنگ زیبای خاکستری باعث شد تا این خودرو به کانون توجهات نمایشگاه تورین آن سال تبدیل شود. علاوه بر این سقف PF200 پس از جمع شدن در محفظه‌ای درست در پشت کابین قرار می‌گرفت و باعث می‌شد تا در هنگام باز بودن سقف خودرو دارای طراحی یکپارچه‌ای باشد. (تنها اولین نمونه دارای این ویژگی خاص بود) شاهکار جدید پینین فارینا Lancia PF200 Aurelia نام داشت و دارای مشخصات فنی شامل پیشرانه دو لیتری V6 مجهز به دو کاربراتور با قدرتی بین 75 تا 90 اسب بخار بود (تمامی PF200 مجهز به این پیشرانه بودند). گیربکس نیز یک نمونه چهار سرعته دستی بود که وظیفه انتقال نیرو به چرخ‌های عقب را بر عهده داشت. باوجود استقبال خوبی که از این خودرو شد اما پینین فارینا قصدی برای تولید انبوه این مدل نداشت و تنها به دلیل اهداف تبلیغاتی اقدام به طراحی این مدل کرده بود. در رابطه با تعداد دقیق PF200 های تولید شده شک و شبهه زیادی وجود دارد و درواقع تعداد این خودرو بین شش و هفت متغیر است اما طبق تحقیقات انجام شده شش دستگاه PF200 بین سال‌های 1952 تا 1955 تولید شده که سه دستگاه رودستر و سه دستگاه آن کوپه بوده و همچنین یک نمونه خاص نیز از این مدل به سفارش یک مشتری آمریکایی و بر روی شاسی کادیلاک سری 62 ساخته شده است. همچنین گفتنی است تمامی این مدل‌ها با ویژگی‌ها و مشخصات ظاهری منحصربه‌فردی طراحی و ساخته شده‌اند. از این تعداد امروزه پنج دستگاه باقی مانده است که همگی آن‌ها جز کلاسیک‌های ارزشمند و البته گران‌قیمت به شمار می‌روند.

در این مطلب ما به بررسی سرنوشت تمام مدل‌ها پرداخته‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

همان‌طور که گفته شد اولین PF200 در سال 1952 معرفی شد این خودرو دارای رنگ خاکستری بدنه و تودوزی کرم و دارای کد شاسی B52-1004 و شماره موتور B212700 بود. رناتو راسل (Renato Rascel)، خواننده و ستاره سینمای آن روزهای ایتالیا و یک عاشق خودرو نام خود را به‌عنوان اولین خریدار PF200 ثبت کرد. این خودرو تا سال 1958 تحت مالکیت رناتو راسل بود و در این سال خودرو توسط وی فروخته شد. مالکیت PF200 خاکستری‌رنگ تا سال 1961 چند بار دیگر عوض شد و خودرو بین سال‌های 1961 تا 1974 در اختیار یک نفر بود و متأسفانه اطلاعاتی در رابطه با نام و مشخصات این مالکین در دسترس نیست.

سرانجام خودرو در سال 1974 توسط یک خلبان هواپیماهای سبک و همچنین کلکسیونر و علاقه‌مند به خودرو خریداری شد. چیزی که توجه او را به خود جلب کرده بود جلوپنجره دایره‌ای شکل خودرو بود که باعث می‌شد اشتیاق او به ماشین و هواپیما در یکشی جمع شود. لانچیا در آن زمان در وضعیت بسیار بدی بود و حتی بخش‌هایی از بدنه از بین رفته بود، به همین دلیل کار بازسازی این خودرو در اوایل دهه 1980 آغاز شد و بهترین متخصصان برای این کار در آن زمان استخدام شدند که سرپرستی این تیم بر عهده آقای جیانکارلو کاپا بود. در طول بازسازی و علیرغم تحقیقات گسترده و زمان بر اما برخی از جزئیات باید تغییر می‌کردند زیرا قطعات از بین رفته بود و بدتر از آن اینکه جایگزینی برای این قطعات منحصربه‌فرد وجود نداشت، به همین دلیل بازسازی این خودرو 10 سال به طول انجامید و درمجموع، طبق یادداشت و رسیدهای موجود از آن زمان مبلغ 35,000،000 لیره برای این بازسازی هزینه صرف شد. برای درک بهتر این عدد باید بدانید که حقوق ماهانه یک کارگر ساده در آن زمان چیزی بین 300.000 تا 350.000 لیره بود.

برای این خودرو رنگ خاکستری تیره به همراه تودوزی برنزی رنگ در نظر گرفته شده بود که زیبایی خودرو را دوچندان می‌کرد. هنگامی‌که لانچیا بالاخره به خانه آمد مالک، خودرو را در یکی از اتاق‌های نشیمن خانه اصلی خود قرار داد که البته دلیل مالک برای این کار کاملاً منطقی به نظر می‌رسید و وی اعتقاد داشت که PF200 یک شاهکار و یک اثر هنری است که وجود آن را در اتاق نشیمن شما کاملاً توجیه دارد، پس اگر در حال رانندگی با این خودرو نیستید، داخل خانه بهترین مکان برای لذت بردن از آن است!

در دهه 1990 موتور PF200 از کار افتاد و متأسفانه با یک موتور مشابه به شماره (B21*2700*) جایگزین شد و بدتر از آن اینکه انجین اصلی خودرو از بین رفت و دلیل این امر اهمیت نداشتن مسائل این‌چنینی و حفظ اصالت خودرو در آن سال‌ها بود. در طول این سال‌ها این خودرو بارها بر روی جلد مجلات مختلف ایتالیایی نقش بسته است و جالب‌تر این‌که تمامی مکاتبات انجام شده در سال 1981 با کمپانی پینین فارینا برای تأیید اصالت خودرو و همچنین عکس‌های مربوط به بازسازی خودرو در دهه 1980 به همراه سند بسیار مهم Automobile Club D'Italia که جزئیات ساخت و تاریخچه مالکیت این خودرو را تأیید می‌کند نیز موجود است. هرچند آتش‌سوزی که در کارخانه پینین فارینا اتفاق افتاد تمام اسناد مربوط به رکوردهای لانچیا PF200 و همچنین تصاویر مربوط به خط تولید این خودرو را از بین برد. این خودرو با دقت تمام توسط مالک خود از آن زمان تا به امروز نگهداری شده است و تنها بازسازی انجام شده بر روی آن همان بازسازی کامل مربوط به دهه 1980 است هرچند که نشانه‌هایی از کهنگی به‌خصوص در رنگ خودرو دیده می‌شود. مالک خودرو سرانجام پس از تقریباً 50 سال خودرو را برای فروش به مزایده گذاشت و PF200 محبوب او چندی پیش در حراجی مشهور RM 2023 با قیمت 718,750 هزار یورو به مالک جدیدش فروخته شد.

دومین نمونه از PF200 در همان سال 1952 و در نمایشگاه پاریس رونمایی شد. این خودرو دارای کد شاسی B52-1013 و کد موتور B21-3141 بود و برخلاف نمونه اول به‌صورت کوپه معرفی شد. علاوه بر تغییر سبک بدنه از رودستر به کوپه، تغییرات ظاهری کمی ازجمله تغییر فرم جلوپنجره از گرد به بیضی که البته این امر باعث زیباتر شدن نمای جلو خودرو شده بود و همچنین تمامی مدل‌های بعدی نیز در بخش جلوپنجره دارای فرم بیضی بودند. تغییر ورودی‌های هوای کناری و حذف راهنماهای بالای چراغ‌ها جلو نیز در این مدل اتفاق افتاد؛ اما مهم‌ترین نکته در مورد این خودرو فرم کلی سقف و کابین خودرو بود که مانند جلوپنجره کاملاً از هواپیماهای جت الهام گرفته شده بود که علاوه بر زیبایی، باعث می‌شد خودرو بیش‌ازپیش خاص و منحصربه‌فرد به نظر برسد. تغییرات نمونه کوپه در کابین نیز ادامه داشت به‌گونه‌ای که آمپرها و نشانگرها به مرکز داشبورد منتقل شده بودند و همچنین فرم کلی داشبورد متفاوت با نمونه رودستر بود.

آن‌طور که از تصاویر مشخص است این خودرو با رنگ نقره‌ای رونمایی شده بود و گفته می‌شود که این خودرو در همان سال و توسط رئیس جمهور وقت آرژانتین، خوآن دومینگو پرون (Juan Domingo Perón) و به‌عنوان هدیه برای همسرش اویتا پرون (Evita Peron) خریداری شد. متأسفانه اطلاعاتی در رابطه با مالکین بعدی خودرو در دسترس نیست اما PF200 C Coupe آخرین بار در سال 2013 در نمایشگاه Auto Spectacular در Taipa (شهری در شبه‌جزیره ماکائو) دیده شد؛ و گفته می‌شود که خودرو به یک کلکسیونر نیوزلندی تعلق دارد.

این‌که این خودرو همچنان سالم است و در طی این سال‌ها از بین نرفته نکته مثبتی است اما همان‌طور که از تصاویر مشخص است خودرو علاوه بر تغییر رنگ دچار تغییرات و اصلاحاتی ازجمله حذف اگزوزهای شش‌گانه که از گلگیر بیرون زده بود و جایگزینی آن با یک اگزوز معمولی، حذف سپرهای جلو و عقب و تغییر ورودی‌های هوای جانبی شده که باعث لطمه خوردن به اصالت خودرو شده است.

دومین نمونه رودستر PF200 نیز در سال 1952 معرفی شد. این خودرو دارای شماره شاسی B52-1051 و شماره موتور B21-3803 بود. این خودرو نیز دارای جزییات مختص به خود بود. به‌عنوان‌مثال این خودرو فاقد ورودی هوای کناری بود و همچنین سقف جمع شونده آن مانند نمونه‌های معمولی بود و در پشت کابین قرار می‌گرفت. متأسفانه اطلاعاتی در رابطه با مالک و یا مالکین ابتدایی خودرو در دست نیست اما در سال 1968 توسط یک مالک آمریکایی خریداری شد. بدنه آلومینیومی خودرو در سال 1975 به‌طور کامل مورد بازسازی قرار گرفت. از نکات جالب در مورد این خودرو تغییر رنگ‌های متعددی است که روی آن انجام شده و گفته می‌شود خودرو در دوره‌های مختلف به رنگ‌های مشکی، قرمز، سفید و درنهایت از سال 1984 تا 2005 به رنگ نقره‌ای بوده است. سال 1993 این خودرو در Pebble Beach Concours d'Elegance و به افتخار Carrozzeria Pininfarina به نمایش گذاشته شد و پس از آن نیز به نمایشگاه‌های این‌چنینی دعوت می‌شد. آخرین بار که این خودرو با رنگ نقره‌ای دیده شد در Greenwich Concours d'Elegance سال 2005 بود و پس از آن مالک خودرو را در حراجی Christie's Monterey Jet Center به قیمت 257,000 دلار به فروش رساند. مالک جدید نیز یک کلکسیونر آمریکایی بود و به‌محض خرید خودرو را برای بازسازی کامل به پینین فارینا سپرد. در طی فرآیند بازسازی خودرو به رنگ اصلی خود یعنی سبز متالیک بازگردانده شد. علاوه بر رنگ، تغییرات انجام شده روی بدنه خودرو که در طول سال‌ها اتفاق افتاده بود نیز به‌طور کامل اصلاح شد. نتیجه نهایی این بازسازی دقیق برای اولین بار در Concorso d'Eleganza Villa d'Este در سال 2010 به نمایش گذاشته شد؛ و پس از آن نیز بارها در همایش‌ها و رویدادهای مهم خودرو در آمریکا دیده شده است.

سومین نمونه رودستر از PF200 در ماه مارس سال 1953 و در نمایشگاه ژنو رونمایی شد و سپس یک ماه بعد در تورین نیز به نمایش درآمد. این مدل با نام کامل Lancia Aurelia PF200 C Spider و دارای کد شاسی B52-1052 بود. طراحی این نمونه کمی زیباتر از دیگر نمونه‌های روباز بود و دارای جزئیات و تزئینات بیشتری بود. همچنین گفتنی است که جلوپنجره در زمان رونمایی فاقد قاب کرومی بود. در پشت درها، ورودی‌های هوا با طراحی بسیار زیبا قرار داشت و باعث می‌شد تا نمای جانبی از یکنواختی فاصله بگیرد. سپرهای جلو نیز در زیر چراغ‌های جلو قرار داشت (برخلاف اولین مدل رودستر که در زمان رونمایی سپرها در فاصله بین جلوپنجره و چراغ‌ها قرار داشت). از دیگر جزییات این مدل می‌توان به نوشته «pf200 C» بر روی دماغه خودرو اشاره کرد. همچنین یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این مدل سقف پارچه‌ای آن بود که به‌طور کامل از روی خودرو برداشته می‌شد و درواقع جمع شونده نبود! پس از حضور در تورین، B52-1052 در Stresa International Concours d'Elegance (رویدادی که در آن خودروها ازنظر زیبایی مورد داوری قرار می‌گیرد، این رویداد به‌صورت سالانه برگزار می‌شود و قدمت آن به قرن هفدهم در فرانسه برمی‌گردد که در آن زمان ثروتمندان با کالسکه‌های آن خود به رقابت می‌پرداختند و به‌مرور این رقابت بین خودروها شکل گرفت) در سپتامبر 1953 حضور پیدا کرد و برنده جایزه زیباترین خودرو شد. پلاکاردی به یاد این برد روی داشبورد نصب شد که همچنان به روی خودرو قرار دارد. همان‌طور که عکس‌های خودرو در Stresa نشان می‌دهد تا سپتامبر 1953 این لانچیا به یک قاب شیشه کامل (در زمان رونمایی بالای شیشه فاقد قاب کرومی بود) مجهز شده بود. پلاک خودرو به شماره MI 215522 حاکی از آن است که این اسپایدر توسط یک مالک خصوصی اهل میلان خریداری شده بود.

پس از آن PF200 C spider در اوایل دهه 1960 توسط یک شخص علاقه‌مند در کالیفرنیا خریداری شد و به‌این‌ترتیب خودرو به ایالات متحده آمریکا نقل مکان کرد. خودرو در سال 1968 توسط شخص دیگری اهل ایالت میشیگان خریداری شد. دومین PF200 اسپایدر در آن زمان در شرایط خوبی قرار داشت و حدود 30 سال تحت مالکیت این شخص باقی ماند و درنهایت در سال 1996 به یک شخص اهل فلوریدا فروخته شد. مالک جدید تصمیم به بازسازی خودرو گرفت، از همین رو به سراغ تام پالیسی (Tom Palisi) متخصص بازسازی خودرو اهل شهر تارپون اسپرینگز (Tarpon Springs) فلوریدا رفت. پالیسی یک برنامه کامل برای بازسازی این خودرو ترتیب داد و در وهله اول با دقت، تمام قطعات خودرو را جدا و دسته‌بندی کرد. پس از آن بدنه به اسید آغشته شد و نواحی از بدنه که پوسیده بود دچار خوردگی شد که این نواحی به‌طور کامل ساخته شد. سپس بدنه خودرو با رنگ مارون رنگ‌آمیزی شد. اکسل جلو و گیربکس چهار سرعته دستی خودرو برای بازسازی به شهر ساراسوتا فلوریدا و نزد لوچیانو سانزو گنی (Luciano Sonzogni) که سابقه کار در لانچیا را داشت و تخصص کافی برای تعمیر خودروهای اسپرت ایتالیایی را داشت فرستاده شد. ترمزهای هیدرولیکی، سیستم تعلیق و سیم‌کشی خودرو نیز به‌طور کامل و به‌درستی بازسازی شدند.

در طول بازسازی با چندین مقام بسیار معتبر در جامعه آمریکایی لانچیا، ازجمله مایک کریستیک (Mike Kristick) و مرحوم والت اسپاک (Walt Spak) مشورت شد که هر دو در تهیه قطعات خودرو نقش زیادی داشتند. ازآنجایی‌که موتور اصلی 1991 سی‌سی شش سیلندر 90 اسب بخاری قابل بازیابی نبود، آقای اسپاک به دنبال یک موتور معتبر Aurelia بود و به اندازه کافی خوش‌شانس بود که بلوک PF200 Coupe را که متعلق به واردکننده معروف Kjell Qvale از سانفرانسیسکو کالیفرنیا بود، پیدا کرد.

آقای اسپاک برای بازسازی کامل موتور جایگزین باید بسیاری از قطعات را تعویض می‌کرد. به لیست این کارها باید یافتن کاربراتورهای کوتاه‌تر و فیلتر هوای offset منحصربه‌فرد را اضافه کنید زیرا موتور اصلی Aurelia برای قرار گرفتن در محفظه موتور PF200 کمی بلند بود و پینین فارینا موتور اصلی را دستخوش تغییراتی کرده بود.

ازآنجایی‌که Aurelia PF200 یک خودروی مفهومی منحصربه‌فرد است یافتن بسیاری از قطعات تزئینی اساساً غیرممکن به نظر می‌رسید، به همین دلیل آقای پالیسی یک متخصص محلی را استخدام کرد تا قطعات لازم را بسازد. او همچنین سیستم اگزوز خاص خودرو، جلوپنجره و تمام قطعات تزئینی خودرو را به زیبایی و مطابق نمونه اصلی ساخت.

تودوزی خودرو به‌طور کامل از چرم و توسط یک متخصص اهل تمپا فلوریدا به نام رودی بیلی (Rudy Bailey) ساخته شد. او همچنین بخشی از صندوق عقب خودرو را با چرم مشکی و با طرح الماسی مزین کرد. رادیو خودرو که از برند Autovox بود نیز به‌درستی بازسازی شد.

پروژه بازسازی دقیق این خودرو تقریباً 10 سال به طول انجامید و درنهایت اوایل سال 2013 به پایان رسید.

این PF200 C خیره‌کننده در گردهمایی Concours d'Elegance of America در سنت جونز نیویورک در ژوئن 2013 حضور پیدا کرد و توانست دو جایزه First in Class و The Art that Moves Us را از آن خود کند و در ماه مارس سال بعد، این خودرو جایزه Amelia Island Concours d'Elegance را نیز به خانه برد. PF200 C بدون شک زیباترین نسخه بین تمام PF200 ها به شمار می‌رود. بر همین اساس خودرو در سال 2014 و در حراجی RM Auctions Monterey به قیمت یک میلیون و صد هزار دلار به فروش رفت و پس از گذشت سه سال یعنی در سال 2017 در حراجی RM Sotheby's Amelia Island به قیمت 1,248,500 دلار به فروش رسید و تاکنون در اختیار این مالک قرار دارد.

دومین نمونه کوپه از سری خودروهای PF200 در نمایشگاه پاریس در اُکتبر سال 1954 رونمایی شد. این مدل دارای طراحی پخته‌تری بود و همچنین فرم سقف آن نسبت به اولین نمونه کوپه متفاوت بود، اما این تفاوت به معنای عادی بودن نبود و سقف این مدل نیز دارای طراحی منحصر به خود بود؛ که باعث می‌شد سنت تفاوت در بین تمامی مدل‌ها به‌خوبی حفظ شود. ازجمله دیگر تفاوت‌های این مدل می‌توان به سپرهای جلو، آبشش های روی ستون C و چراغ‌های عقب اشاره کرد. متأسفانه در مورد این مدل هیچ‌گونه اطلاعاتی در دست نیست و حتی احتمال می‌رود که این خودرو در طول این سال‌ها از بین رفته باشد.

سومین نمونه کوپه خیلی زود و در سال 1955 از راه رسید. پس از رونمایی برنده Rose d'Or elegance concours در ژنو 1955 شد و سپس توسط Kjell Qvale کارآفرین اهل کالیفرنیا خریداری شد و مانند اکثر نمونه‌ها، این خودرو نیز راهی آمریکا شد. البته گفته می‌شود این خودرو توسط خود Kjell Qvale و برای هدیه به همسرش سفارش داده شده بود. طراحی این خودرو در بسیاری از جهات مشابه خودروی coupe II بود و تنها آبشش های روی ستون حذف شده بود و این نما طراحی ساده‌تری به خود گرفته بود. در مورد شماره شاسی خودرو اطلاعاتی در دست نیست و همان‌طور که گفته شد موتور این مدل در حال حاضر بر روی مدل C Spyder قرار دارد و اینکه زیر کاپوت این مدل چه انجینی نصب شده است، مشخص نیست. این خودرو در سال 2005 در Pebble Beach Concours d'Elegance که در آن 75 سالگی پینین فارینا جشن گرفته شد حضور پیدا کرد. این خودرو امروزه در موزه Blackhawk Automotive واقع در کالیفرنیا قرار دارد و به نظر می‌رسد پس از مرگ Kjell Qvale در سال 2013 به این موزه منتقل شده است.

دیدن یک کادیلاک با طراحی ایتالیایی برای عاشقان خودروهای آمریکایی شاید چندان خوشایند نباشد اما وقتی پای پینین فارینا در میان است اوضاع کمی تغییر می‌کند.

این خودرو در نمایشگاه پاریس سال 1954 رونمایی شد. این خودرو به سفارش نورمن گرنس (Norman Granz) تهیه‌کننده و مؤسس کمپانی موسیقی Verve Records ساخته شده بود. نورمن در نمایشگاه ژنو سال 1952 اولین نمونه PF200 را دید و پس از بازگشت به آمریکا یک کادیلاک سری 62 مدل 1953 را به ایتالیا و نزد پینی فارینا فرستاد تا هنر خود را بر روی شاسی این خودرو پیاده کند. حاصل کار خودرویی زیبا با ابعادی کشیده بود و با توجه به تفاوت شاسی این خودرو، با نمونه‌های معمول PF200 تفاوت‌های زیادی داشت اما نشانه خودرو که جلوپنجره بیضی‌شکل آن بود در این خودرو به زیباترین حالت ممکن طراحی شده بود. پینین فارینا تمام بخش‌های خودرو را دچار تحول کرده بود و از همین رو خودرو رنگ و بوی ایتالیایی داشت. در زمان رونمایی خودرو دارای یک رنگ خاص نقره‌ای به همراه تودوزی چرم به رنگ بژ بود اما امروزه خودرو آبی رنگ است!

موتور خودرو دست نخورده باقی ماند جایی که یک پیشرانه V8 نیروبخش این خودرو زیبا بود. گیربکس خودرو نیز یک نمونه چهار سرعته اتوماتیک بود.

این اثر هنری توسط پینین فارینا در Concorso d'Eleganza Roma در سال 1957 به نمایش گذاشته شد، جایی که این خودرو برنده جایزه Grand Premio d'Onore شد. در رابطه با سرگذشت خودرو طی این سال اطلاعاتی در دست نیست اما خودرو امروزه در وضعیت عالی به سر می‌برد و گاهی در نمایشگاه و گردهمایی خودروهای کلاسیک حضور پیدا می‌کند.