داستان جالب لانچیا ترِوی بی‌موتوره، سدانی با دو موتور در جلو و عقب!

در سال ۱۹۸۴، زمانی که رقابت در مسابقات رالی گروه B به اوج جنون خود رسیده بود، مهندسان بخش مسابقات لانچیا در آبارث دست به خلق یکی از عجیب‌ترین خودروهای تاریخ زدند. آن‌ها یک لانچیا ترِوی (Trevi) که یک سدان خانوادگی دیفرانسیل جلو بود را به موتور دوم در عقب مجهز کردند. این خودرو که لانچیا تروی بی‌موتوره نام گرفت، یک آزمایشگاه فنی متحرک و پاسخی جسورانه به بحران فقدان فناوری چهارچرخ محرک در گروه فیات بود؛ آزمایشی که هرچند ناقص ماند اما راه را برای تولد هیولای افسانه‌ای رالی یعنی لانچیا دلتا S4، هموار کرد.

در سال ۱۹۸۳، قهرمانی لانچیا ۰۳۷ با سیستم دیفرانسیل عقب در رالی در برابر رقبای چهارچرخ محرک مانند آئودی کواترو، یک استثنا بود. تیم لانچیا به‌خوبی می‌دانست که برای ماندن در کورس قهرمانی، به یک سیستم چهارچرخ محرک نیاز فوری دارد اما ازآنجایی‌که چنین فناوری‌ای در گروه فیات وجود نداشت، جورجیو پیانتا، راننده و مدیر فنی آبارث، ایده‌ای دیوانه‌وار را مطرح کرد: چرا یک موتور دوم را در عقب خودرو نصب نکنیم؟ او برای این آزمایش، لانچیا تروی را انتخاب کرد؛ یک سدان نه‌چندان محبوب که عمدتاً به خاطر طراحی جعبه‌ای و داشبورد عجیب‌وغریبش با ۲۹ کلید و عقربه گرد که به آشیانه گردوغبار معروف بود، شناخته می‌شد.

پروژه با حمایت مدیران ارشد ازجمله چزاره فیوریو، مدیر ورزشی تیم، کلید خورد. مهندسان به‌سادگی کل مجموعهٔ قوای محرکه جلو شامل موتور ۲ لیتری سوپرشارژر، گیربکس و سیستم تعلیق را در بخش عقب خودرو، جایی که صندلی‌های سرنشینان قرار داشت، کپی کردند. هر موتور با کمی بهینه‌سازی حدود ۱۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و مجموع قدرت این سدان آرام را به نزدیک ۳۰۰ اسب بخار می‌رساند.

به لطف این قدرت چشمگیر، تروی بی‌موتوره می‌توانست به حداکثر سرعت خیره‌کننده ۲۳۰ کیلومتر بر ساعت برسد که در آن زمان در قلمرو سوپراسپرت‌ها بود. برای خنک‌کاری موتور دوم، درهای عقب جوش داده شدند و دو ورودی هوای بزرگ روی آن‌ها تعبیه شد. سیستم کنترل الکترونیکی ساده‌ای نیز وظیفه هماهنگی دو کاربراتور را بر عهده داشت و با تأخیری جزئی در واکنش موتور عقب، از بیش‌فرمانی خودرو جلوگیری می‌کرد.

با وجود عملکرد فوق‌العاده، تروی بی‌موتوره هرگز برای شرکت در مسابقات ساخته نشد. این خودرو مشکلات بنیادینی داشت. موتور عقبی بیش‌ازحد داغ می‌شد و وزن بسیار بالای آن به دلیل وجود دو مجموعه کامل پیشرانه، آن را برای سرویس‌های سریع در مسابقات رالی ناکارآمد می‌کرد. این پروژه در حد یک پروتوتایپ باقی ماند. بااین‌حال، این تلاش یک شکست کامل نبود زیرا لانچیا تروی بی‌موتوره به یک آزمایشگاه فنی عالی برای پروژهٔ رالی جدید لانچیا یعنی دلتا S4 تبدیل شد. خودرویی که در فصل ۱۹۸۵ وارد مسابقات شد و به یکی از نمادهای فراموش‌نشدنی دوران طلایی رالی بدل گشت.

بسیاری از راه‌حل‌های مهندسی به کار رفته در تروی بی‌موتوره به‌ویژه طراحی قفس فولادی برای نگهداری موتور میانی، مستقیماً به دلتا S4 منتقل و در آن تکمیل شد. به‌این‌ترتیب، سدان عجیب دوموتوره لانچیا، نقش پدری معنوی را برای یکی از بزرگ‌ترین قهرمانان تاریخ موتوراسپرت ایفا کرد.