تاریخچه رنجرور؛ پدر شاسی‌بلندهای لوکس و آفرود

در سال 1947 میلادی بود که موریس ویلکس در حال پیاده‌روی بر روی شن‌های ساحل ولش بود که طرح اولیه از خودرویی را که بتواند روی هرگونه مسیر دشواری تردد کند در ذهن خود حکاکی کرد. این خودرو یک سال بعد در نمایشگاه آمستردام و با نامی که همه با آن آشنا هستیم معرفی شد: لندرور! اولین نسل لندرور سری I موفقیت زیادی را کسب کرد. همان‌طور که ریچارد هموند قبلاً توضیح داده است، لندرور معمولاً اولین خودرویی بود که هنگام عبور از مسیرهای صعب‌العبور و در مناطق دور افتاده دیده می‌شد. با اینکه لندرور سری I یک اسطوره به شمار می‌رفت و در طول این چند دهه نسخه‌های متنوعی از محصولات کارای لندرور تولید شده اما با گذشت زمان، داستان لندرور بسیار جذاب‌تر شد.

اگر لندرور تمرکز بیشتری روی عملکرد جاده‌ای و اشرافیت داشته باشد نتیجه نهایی چه خواهد بود؟ پاسخ ساده است: رنجرور! این روزها رنجرور همچنان جزو بهترین شاسی‌بلندهای لوکس و آفرود دنیاست و در سراسر دنیا به خوبی شناخته شده است؛ اما داستان رنجرور چگونه آغاز شد؟ این خودرو در تاریخچه بیش از نیم قرنی خود چگونه تکامل یافت و به جایگاه امروزی رسید؟ برای بررسی تاریخچه رنجرور پیشنهاد می‌کنیم حتماً با ادامه مطلب همراه ما باشید.

نسل اول رنجرور در سال 1970 و به منظور پر کردن خلأهای موجود در سبد محصولات لندرور تولید شد تا بیشتر روی جاده و راحتی سواری تمرکز داشته باشد و مهم‌تر اینکه ذهنیت جان‌سخت بودن و عدم وجود تجهیزات لوکس در خودروهای این خودروساز را تا حد زیادی بزداید. با اینکه لندرور در آن زمان از چیزی اطلاع نداشت اما رنجرور ابداع کننده کلاس شاسی‌بلندهای لوکسی بود که امروز می‌شناسیم. نسل اول این خودرو در طول 26 سال تولید بی‌وقفه تکامل یافت و به آن درهای عقب، تجهیزات بیشتر و لوکس‌تر، گیربکس 5 سرعته، ترمزهای ضد قفل و حتی نسخه طویل‌تر افزوده شد. رنجرور نسل اول به حدی موفق ظاهر شد که تولید آن به مدت چند سال در کنار نسل بعدی P38A ادامه یافت. سرانجام داستان موفقیت این خودرو در سال 1996 به پایان رسید تا راه برای تولید مدل‌های جدیدتر هموار شود. نیروبخش رنجرور کلاسیک پیشرانه‌های متنوعی بوده که یکی از آن‌ها نمونه 8 سیلندر روور است. این پیشرانه جزو مطمئن‌ترین پیشرانه‌های تاریخ لندرور محسوب می‌شود. این نیروگاه تمام آلومینیومی بلوک کوچک که از طراحی بیوک سود می‌برد توسط روور در دهه 70 میلادی خریداری و روی خودروهای بریتانیایی متنوعی نصب شد.

پیشرانه موردبحث در رنجرور کلاسیک حجم 3.5 لیتری داشت و در ابتدا از کاربراتور استفاده می‌کرد. در ادامه پیشرانه 3.9 لیتری انژکتوری عرضه شد و یک نیروگاه 4.2 لیتری دیگر هم در کنار آن قابل انتخاب بود. نهایتاً رنجرور با پیشرانه دیزلی هم راهی بازار گردید. رنجرور کلاسیک امروز جزو خودروهای کلاسیک پرطرفدار است و در بین شرکت‌های بازسازی و ارتقا نیز طرفداران بسیار زیادی دارد. در این خودرو از هر پیشرانه‌ای، از بلوک کوچک شورولت گرفته تا موتورهای برقی استفاده شده است.

برسیم به نسل دوم رنجرور که با نام پروجکت 38 مشهور شد. این خودرو در سال 1994 عرضه گردید تا به مدت چند سال در کنار نسل اول تولید و عرضه شود. استایل خودرو با اینکه آشنا بود اما برای حس و حال دهه 90 میلادی به روز شده بود هرچند رنجرور نسل دوم روی پلتفرم کاملاً جدیدی شکل نگرفت. این نسل با کد P38 شناخته می‌شود که P مخفف کلمه پگاسوس بوده است. در واقع پلتفرم بکار رفته در P38 نسخه بازنگری شده از همان پلتفرم نسل اول رنجرور کلاسیک بود؛ به عبارت دیگر، لندرور در حال فروش شاسی‌بلندی جدید به مشتریان در سال 1994 با پلتفرمی بود که ریشه‌اش به دهه 70 میلادی بازمی‌گشت. زیر کاپوت هم تفاوت زیادی وجود نداشت و این رنجرور با پیشرانه 8 سیلندر روور و نیروگاه دیزلی بی ام و عرضه شد.

بی ام و در آن دوران مالک لندرور بود و با اینکه به‌طور مستقیم در توسعه P38 دخالت نداشت اما مدیران مونیخی تصمیم گرفتند رنجرور P38 را به مدت محدودی عرضه کنند. این خودرو در آن دوران خبرنگاران را خیلی تحت تأثیر قرار نداد و بنابراین مدیران لندرور سریعاً دست به کار شدند تا نسل جدید را توسعه دهند. این بار شاهد تولید محصولی متفاوت بودیم. نسل سوم رنجرور که با کد L322 شناخته می‌شد به عنوان مدل سال 2003 رونمایی گردید و به حدی نسبت به نسل قبلی پیشرفت کرده بود که همه را تحت تأثیر قرار داد. دیگر خبری از ساختار بدنه روی فریم قدیمی نبود و پیشرانه‌های 8 سیلندر روور نیز حذف شده بودند.

این خودرو با شاسی کاملاً جدیدی که توسط بی ام و مهندسی شده بود عرضه شد. همچنین برای اولین بار در تاریخچه رنجرور از مونوکوک استفاده شد و قوای محرکه آن نیز کاملاً جدید بودند. طراحی خودرو نیز با اینکه به چشم همه آشنا بود اما مدرن شده بود. حتی زیر کاپوت نیز تغییرات متنوعی به چشم می‌خورد. بجای پیشرانه 8 سیلندر روور شاهد پیشرانه 8 سیلندر 4.4 لیتری بی ام و در نسخه HSE بودیم. همچنین بعدها رنجرورهای سوپرشارژردار نیز با پیشرانه 4.2 لیتری جگوار تولید شدند. نکته جالب اینکه پیشرانه‌های دیزلی مشترک با گروه پژو سیتروئن و خودروهایی همچون پژو 607 و سیتروئن C6 نیز برای رنجرور در نظر گرفته شده بودند. خودروی موردبحث به‌صورت استاندارد از سیستم چهار چرخ محرک، سیستم تعلیق بادی و دیفرانسیل مرکزی قفل شونده سود می‌برد و به این موارد باید سیستم پاسخ سطوح لندرور را نیز اضافه کنیم که بسیار مشهور است. برخلاف رنجرور P38A، رنجرور L322 کلاس شاسی‌بلندهای لوکس و بزرگ را در اختیار گرفت و سرانجام توانست رنجرور را به آنچه که مستحق بود برساند. با وجود مشکلات قابلیت اطمینان بسیار زیادی که این خودرو داشت، L322 باعث انقلابی در بین شاسی‌بلندهای لوکس شد.

با ادامه موفقیت رنجرور، لندرور تصمیم گرفت اعضای این خانواده را گسترش داده و مردم بیشتری را جذب آن کند. اولین عضو جدید خانواده در سال 2005 و با نام رنجرور اسپرت معرفی شد. استایل این خودرو بسیار شبیه رنجرور اصلی بود اما همان‌طور که نامش نشان می‌داد، خودرویی اسپرت تر، سبک‌تر و جاده‌ای‌تر بود. البته نباید اشتباه کرد چراکه رنجرور اسپرت هم در آفرود حرف‌های زیادی برای گفتن داشت هرچند تمرکز اصلی آن روی جاده بوده است. این خودرو باعث تعجب افراد زیادی شد زیرا به موفقیت بالایی دست یافت و در سال 2020 از مرز فروش 1 میلیون دستگاه عبور کرد. باید دانست زیر پوست رنجرور اسپرت هیچ اثری از خود رنجرور نبود و در واقع این خودرو بر پایه لندرور دیسکاوری LR3 شکل گرفته بود؛ اما در نسل‌های بعدی هر دو خودرو از زیرساخت رنجرور فول سایز استفاده کردند. همچنین اکثر پیشرانه‌های رنجرور اسپرت نسل اول از جمله نیروگاه 2.7 لیتری دیزلی و 8 سیلندر سوپرشارژردار جگوار با برادر بزرگتر مشترک بودند.

لندرور بار دیگر به دنبال گسترش اعضای خانواده رنجرور بود و در سال 2012 خودروی ایووک را بر پایه کانسپت LRX سال 2008 رونمایی کرد. این کراس اور کوچک‌تر از استایل گیرا، تجهیزات لوکس و برخی توانایی‌های خارج از جاده سود می‌برد و همه این ویژگی‌ها به همراه قیمت جذاب‌تر باعث شدند ایووک موفق باشد. خودروی موردبحث در ابتدا به‌صورت سه در عرضه شد اما شروع خوبی نداشت. با اینکه ایووک های اولیه از پیشرانه‌های فورد استفاده می‌کردند اما در ادامه پیشرانه‌های خود لندرور روی آن‌ها نصب شد. ایووک همچنان در بازار حضور داشت و در سال 2019 نسل دوم آن معرفی شد. این بار شاهد لوکس‌تر شدن کابین بودیم ولی طراحی ظاهری خیلی تغییر نکرده بود. همین موضوع درباره قوای محرکه نیز صدق می‌کرد هرچند یک نسخه 3 سیلندر پلاگین هیبریدی به خانواده ایووک افزوده شده بود.

اما رنجرور L322 پس از یک دهه حضور در بازار، در سال 2011 بازنشسته شد و جای خود را به نسل جدید L405 داد. این خودرو در بحث ظاهری تفاوت چشمگیری با مدل پیشین نداشت اما همچنان مدرن‌تر به نظر می‌رسید و از چراغ‌های جذاب‌تر و رینگ‌های متفاوت سود برده بود. همچون همیشه، اکثر تغییرات در زیر پوست رنجرور رخ داده بودند. علاوه بر پلتفرم جدید، رنجرور L405 با شاسی تمام آلومینیومی معرفی شد که نتیجه آن وزن کمتر بود. با اینکه رنجرور خودروی سبک‌وزنی نیست اما کاهش وزن 450 کیلوگرمی آن کاملاً قابل‌توجه بود و روی سواری خودرو تأثیر چشمگیری گذاشته بود. چهارمین نسل رنجرور شاهد معرفی دوباره نسخه طویل‌تر به همراه تجهیزات لوکس زیادی بود. نیروبخش این خودرو هم پیشرانه‌های انجینیوم خود جگوار لندرور بود و نسخه سوپرشارژردار آن قدرت 500 اسب بخاری داشت. سیستم پاسخ سطوح لندرور در این خودرو ارتقا یافت و از حالت خودکار جدیدی سود برد. رنجرور L405 در سال 2021 به پایان خط رسید اما بی‌شک طراحی زیبای آن همچنان جلب‌توجه خواهد کرد.

همان‌طور که گفتیم رنجرور اسپرت جای خالی یک شاسی‌بلند اسپرت تر و جاده‌ای را پر کرد اما یک حفره دیگر همچنان وجود داشت. پس از موفقیت بی ام و X6، نیاز بود که لندرور هم یک شاسی‌بلند کوپه بسازد و تا آن زمان برند موردبحث جزو معدود خودروسازانی بود که این کار را انجام نداده بود اما خودروی رنجرور ولار همان چیزی بود که طرفداران می‌خواستند. ولار در سال 2017 معرفی شده اما شبیه X6 یا GLE کوپه نیست. این خودرو از استایل مشابه رنجرور با برخی تغییرات از جمله خط سقف خمیده‌تر سود برده و طراحی جذابی دارد. با اینکه ولار به سیستم چهار چرخ محرک و سیستم پاسخ سطوح مجهز شده اما از پلتفرم جگوار XE استفاده می‌کند هرچند تواناتر از آن چیزی است که تصور می‌کنید. تجهیزات لوکس متنوع، قوای محرکه گسترده شامل نسخه‌های هیبریدی و پلاگین هیبریدی و... در ولار وجود دارند.

نهایتاً به پنجمین نسل رنجرور با کد L460 می‌رسیم که در سال 2021 معرفی شده است. طراحی این خودرو بازهم روندی تکاملی را طی کرده اما ویژگی‌های مدرن زیادی از جمله دستگیره‌های در الکترونیکی دارد؛ اما موضوع مهم درباره L460 استفاده از پلتفرم جدید MLA-Flex است که هم از پیشرانه‌های درون‌سوز و هم از موتورهای برقی پشتیبانی می‌کند. لندرور بحث برقی سازی را جدی گرفته و دو نسخه پلاگین هیبریدی با برد برقی 120 کیلومتری را معرفی کرده که بهترین عملکرد در این کلاس است.

رنجرور فول سایز برای اولین با کابین هفت نفره هم تولید شده و طبیعتاً می‌توان نسخه طویل‌تر آن را نیز سفارش داد. برنامه سفارشی ساز SV هم مختص افرادی است که به پول اهمیت زیادی نمی‌دهند. جدیدترین نسل رنجرور و رنجرور اسپرت یک‌بار دیگر از پیشرانه 8 سیلندر بی ام و با قدرت فراتر از 600 اسب بخار استفاده کرده‌اند و دیگر خبری از پیشرانه 8 سیلندر نسل قبل نیست. با وجود تغییرات رخ داده، L460 همچنان جزو بهترین شاسی‌بلندهای لوکس دنیاست.