داستان آلارد P4، وقتی لکسوس LS لباس بریتانیایی بر تن کرد!

در اوایل دهه ۹۰ زمانی که لکسوس با مدل انقلابی LS400 در حال برهم زدن معادلات بازار خودروهای لوکس بود، یک شرکت کوچک و خوش‌نام بریتانیایی رؤیای دیگری در سر داشت که ساخت یک سدان اشرافی با پوستهٔ بریتانیایی و قلب تپنده و قابل‌اعتماد ژاپنی بود. این داستان آلارد P4، تجربه‌ای جسورانه و کوتاه‌مدت است که تلاش کرد مهندسی بی‌نقص لکسوس را در کالبدی دست‌ساز و بریتانیایی قرار دهد، اما سرنوشتی جز تبدیل شدن به یک پاورقی جذاب در تاریخ خودروسازی پیدا نکرد. شرکت آلارد موتور کمپانی که پیشینه‌اش به دهه ۳۰ و ساخت خودروهای اسپرت V8 بازمی‌گشت، پس از سال‌ها سکوت تصمیم گرفت بازگشتی شکوهمند به بازار داشته باشد. ایده این بود که به‌جای رقابت در دنیای خودروهای اسپرت، یک سدان لوکس و سفارشی بسازند که بتواند با ترکیب اصالت بریتانیایی و اطمینان‌پذیری مدرن، در برابر غولی مانند جگوار قد علم کند. بهترین گزینه برای زیرساخت این خودرو، لکسوس LS400 بود که با کیفیت ساخت بی‌نظیر و عملکرد نرم خود، جهان را شگفت‌زده کرده بود.

پروژهٔ P4 بر پایهٔ یک ایدهٔ ساده شکل گرفت که استفاده از پلتفرم کامل و پیشرانهٔ افسانه‌ای هشت سیلندر 1UZ-FE لکسوس و ساخت بدنه‌ای کاملاً جدید و متمایز روی آن بود. نتیجه، خودرویی با ظاهری کاملاً بریتانیایی، خطوط زاویه‌دار و سقفی بلند بود که برخی آن را به محصولات روور یا جگوار XJ شبیه می‌دانستند. در داخل کابین نیز، آلارد با استفاده از چرم و چوب دست‌ساز، فضایی کاملاً سفارشی و اشرافی برای خریداران خاص خود تدارک دیده بود؛ اما این رؤیا خیلی زود با واقعیت‌های تلخ اقتصادی روبرو شد. مشکل اصلی، هزینهٔ بسیار بالای تولید بود. آلارد مجبور بود یک دستگاه لکسوس LS400 کاملاً نو را خریداری کرده، آن را تا شاسی لخت کند و سپس پنل‌های دست‌ساز خود را روی آن سوار کند. این فرآیند، قیمت نهایی آلارد P4 را به شکل سرسام‌آوری بالا می‌برد و آن را در محدوده‌ای قرار می‌داد که مشتریان گزینه‌هایی مانند بنتلی را پیش روی خود داشتند.

علاوه بر قیمت گزاف، چند چالش دیگر نیز سر راه آلارد قرار داشت. در آن دوران، لکسوس هنوز یک برند نوپا بود که برای کسب اعتبار در بازار جهانی تلاش می‌کرد و از سوی دیگر، آلارد نیز خارج از بریتانیا تقریباً یک نام ناشناخته بود. متقاعد کردن مشتریان برای پرداخت مبلغی هنگفت برای یک لکسوسِ تغییرشکل‌یافته توسط یک شرکت گمنام تقریباً غیرممکن بود. از سوی دیگر، طراحی P4 نیز منتقدان خود را داشت؛ برخی آن را ترکیبی نچسب از سنت و مدرنیته می‌دانستند. این مشکلات دست‌به‌دست هم دادند تا پروژه با شکست مواجه شود. درنهایت، تنها سه دستگاه پروتوتایپ از آلارد P4 ساخته شد و این خودرو هرگز به مرحلهٔ تولید سری نرسید. بازگشت دوبارهٔ آلارد به صنعت خودروسازی به یک شکست بزرگ تبدیل شد.

سال‌ها بعد، در سال ۲۰۱۷ یکی از این سه نمونهٔ اولیه در یک حراجی ظاهر شد و توجه علاقه‌مندان دنیای خودرو را به خود جلب کرد. این خودرو با کارکردی بیش از ۲۱۰ هزار کیلومتر، به قیمتی بسیار پایین و حتی کمتر از یک لکسوس LS400 کلاسیک و تمیز فروخته شد. این اتفاق نشان داد که ارزش آلارد P4 بیشتر در داستان عجیب‌وغریبش نهفته است و جایگاه چندانی به‌عنوان یک خودروی کلکسیونی ندارد. آلارد P4 امروز یک یادگاری جذاب از دورانی است که رؤیاپردازان کوچک می‌توانستند با قرض گرفتن مهندسی از غول‌های بزرگ، خودروهای منحصربه‌فرد خود را خلق کنند؛ تلاشی که هرچند ناموفق بود، اما یکی از عجیب‌ترین نسخه‌های لکسوس در تاریخ را برای ما به یادگار گذاشت.

منبع: CarBuzz