آیا کراس‌اوورهای آفرودی فورد، تویوتا و سوبارو حریف جیپ می‌شوند؟

قبلاً اگر خواهان یک شاسی‌بلند جمع‌وجور با توانایی‌های آفرود بودید، تنها انتخاب جیپ رانگلر بود. چه آن‌را دوست داشته باشید و چه از آن متنفر باشید، رانگلر و پیشینیان CJ آن طی 80 سال گذشته استانداردهایی را برای حمل‌ونقل در مسیرهای خشن تعیین کرده‌اند. طی سال‌های گذشته، رقبای رانگلر آفرودرهای توانمندی مثل تویوتا لندکروزر، مرسدس بنز G کلاس و لندروور دیفندر بوده‌اند اما اخیراً کراس‌اوورهای تقویت‌شدهٔ کارخانه‌ای هم برای جیپ دردسر درست کرده‌اند.

خودروهای تازه‌واردی مثل فورد برانکو اسپرت که بر اساس اسکیپ ساخته شده و همین‌طور مدل‌های باسابقه‌ای مثل سوبارو اوت‌بک ویلدرنس و تویوتا رافور TRD آفرود با لاستیک‌های آل‌ترین، سامانه‌های چهارچرخ محرک ارتقاءیافته، اصلاح نرم‌افزارها و تقویت تعلیق، با هدف ارائهٔ توانایی‌های آفرود بدون قربانی کردن قابلیت‌های جاده‌ای که برای دارندگان رانگلر آشنا است به بازار آمده‌اند. این سه خودرو با قیمتی در حدود 40 هزار دلار آیا به‌اندازهٔ یک رانگلر با قیمتی مشابه در آفرود توانایی دارند و یا حتی بهتر از جیپ هستند؟ برای فهمیدن پاسخ این سؤال، سه نمونه از توانمندترین کراس‌اوورهای آفرودی بازار را گرد هم جمع کرده و یک جیپ رانگلر آن‌لیمیتد اسپرت را هم به جمع اضافه کردیم تا بفهمیم کدام‌یک از آن‌ها بهترین تعادل را بین آفرود و آنرود ارائه می‌کند.

برانکو اسپرت پاسخ فورد به کراس‌اوورهای کامپکت جیپ رنگید و کامپس محسوب می‌شود. این خودرو وعدهٔ ارائهٔ راحتی و کم‌مصرفی کراس‌اوورها را در کنار توانایی‌های آفرود اس‌یووی‌ها داده است. این خودرو بر اساس پلت‌فرم C1 فورد مشترک با اسکیپ و ماوریک ساخته شده و در نسخهٔ بدلندز (Badlands که نمونهٔ مورد آزمایش ما است) بجای پیشرانهٔ 1.5 لیتری سه سیلندر پایه با موتور 2 لیتری چهار سیلندر توربو ارائه می‌شود که 250 اسب بخار قدرت و 375 نیوتن متر گشتاور دارد. این نیرو از طریق یک گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک به سامانهٔ چهارچرخ محرک با کنترل گشتاور بُرداری و قابلیت قفل کردن دیفرانسیل مرکزی مجازی و دیفرانسیل عقب برای کشش بیشتر در رانندگی‌های آفرودی تحویل داده می‌شود. فورد همچنین برای برانکو اسپرت بدلندز تنظیمات تعلیق منحصربه‌فردی را در نظر گرفته تا هم در آفرود توانمند باشد و هم روی جاده خوب عمل کند. این نسخه که در صدر خانوادهٔ برانکو اسپرت قرار می‌گیرد، در نمونهٔ مورد آزمایش ما 36,005 دلار قیمت دارد و ارزان‌ترین خودروی جمع محسوب می‌شود. درحالی‌که برانکو اسپرت از ابتدا به‌عنوان یک کراس‌اوور آفرودی ساخته شده است، دیگر شرکت‌کنندگان غیر جیپ این رقابت درواقع نسخه‌هایی اصلاح‌شده از کراس‌اوورهایی هستند که سال‌ها است در بازار حضور دارند.

سوبارو اوت‌بک ویلدرنس برای خریدارانی طراحی شده که سال‌ها است لاستیک‌های آفرودی و کیت‌های افزایش ارتفاع را به مدل‌های کراس‌ترک، فورستر و اوت‌بک اضافه می‌کنند. این تلاشی از سوی سوبارو است تا بخشی از سود بازار افترمارکت را به خود بازگرداند. سوبارو برای ساخت ویلدرنس کار خود را با اوت‌بک XT آغاز کرده، ارتفاع آن‌را کمی افزایش داده (حالا ارتفاع کلی خودرو از زمین به رقم چشمگیر 24 سانتی‌متر رسیده است)، صفحات محافظی به بدنه اضافه کرده و رینگ‌های 17 اینچی با لاستیک‌های آل‌ترین را زیر آن قرار داده است. زیر کاپوت اوت‌بک یک موتور 2.4 لیتری چهار سیلندر تخت توربو قرار گرفته که 260 اسب بخار قدرت و 375 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند. این موتور به یک گیربکس CVT متصل شده که برای بهبود عملکرد در آفرود با سرعت پایین اصلاح شده و نیرو را به سامانهٔ چهارچرخ محرک آشنای سوبارو تحویل می‌دهد که حالا به دو حالت آفرود X-Mode جدید مجهز شده است. قیمت اوت‌بک ویلدرنس مورد آزمایش 39,965 دلار است که حدود 2 هزار دلار از اوت‌بک XT اونیکس ادیشن بیشتر است.

تویوتا با رافور TRD آفرود هم مسیری مشابه سوبارو را دنبال کرده است. این نسخه که بر اساس رافور ادونچر شکل گرفته، از فنرهای باز تنظیم شده برای عملکرد بهتر در آفرود با کمک‌های سوپاپ‌دار و لاستیک‌های والکن برای کشش بیشتر بهره می‌برد. تغییرات ظاهری جزئی و حالت‌های رانندگی آفرودی جدید هم این پکیج را کامل می‌کنند. رافور TRD آفرود از یک پیشرانهٔ 2.5 لیتری تنفس طبیعی استفاده می‌کند که 203 اسب بخار قدرت و 250 نیوتن متر گشتاور دارد. این کراس‌اوور هم به سامانهٔ چهارچرخ محرک با کنترل گشتاور بُرداری و گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک مجهز است. قیمت نمونهٔ مورد آزمایش این تویوتا 42,337 دلار است.

خودروی معیار این رقابت که جمع چهارتایی را تکمیل می‌کند یک جیپ رانگلر آن‌لیمیتد اسپرت است. هرچند رانگلر با طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌ها و تجهیزات متنوع آفرود قابل خریداری است اما نمونهٔ مورد آزمایش ما تقریباً لخت است. البته رانگلر حتی در این صورت هم به لطف سامانهٔ چهارچرخ محرک، بهترین زوایای حمله و فرار و لاستیک‌های چهارفصل، توانایی‌های آفرود بالایی دارد. زیر کاپوت این خودرو یک موتور 2 لیتری چهار سیلندر توربو با 270 اسب بخار قدرت و 400 نیوتن متر گشتاور قرار گرفته که به یک گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک متصل است. این نمونه که از دیفرانسیل لغزش محدود عقب و سقف هاردتاپ بهره می‌برد، 37,780 دلار قیمت دارد.

هرچند این شاسی‌بلندها معمولاً به خاطر توانایی‌های آفرود برای دور شدن از جهان متمدن در نظر گرفته می‌شوند اما اکثر عمر خود را روی آسفالت سپری می‌کنند. به همین دلیل، ما این چهار شاسی‌بلند آفرودی را در بزرگراه‌ها، جاده‌های کوهستانی و خیابان‌های شهری بررسی کردیم تا ببینیم کدام‌یک بهترین است. انتظار داشتیم سوبارو و تویوتا روی آسفالت خوب عمل کنند اما این موضوع فقط برای یکی از آن‌ها صادق بود. اوت‌بک ویلدرنس بدون شک مطلوب‌ترین سواری را در بین این چهار خودرو دارد و تغییرات سیستم تعلیق و لاستیک‌های آل‌ترین موجب برهم خوردن کیفیت سواری یا افزایش سروصدای جاده نشده است؛ اما بااین‌وجود، تغییر سیستم تعلیق و لاستیک‌ها رفتار اوت‌بک در پیچ‌ها را تغییر داده‌اند زیرا درحالی‌که نسخه‌های معمولی این خودرو تیزتر بوده و حسی مشابه خودروهای سواری دارند، ویلدرنس بسیار شبیه یک شاسی‌بلند رفتار می‌کند که بخشی از این موضوع به خاطر مرکز ثقل بالاتر و عدم پاسخگویی کافی فرمان است. اوت‌بک ویلدرنس اما سریع‌ترین خودروی این جمع است و از لحاظ قدرت هیچ مشکلی ندارد. هرچند ما خواهان اصلاحاتی در پدال گاز بیش‌ازحد تهاجمی و کاهش تأخیر توربوی آن هستیم اما شیفتهٔ قدرت کلی این ماشین شدیم. گیربکس CVT سوبارو هم یکی از بهترین تنظیم‌ها را در بین خودروهایی که اخیراً آزمایش کرده‌ایم دارد.

هرقدر رانندگی با سوبارو لذت‌بخش بود، تویوتا ناامیدکننده بود. بزرگ‌ترین مشکل این خودرو پیشرانه است زیرا درحالی‌که تویوتا برای رافور دو نسخهٔ هیبریدی عالی را ارائه می‌کند، برای این نسخهٔ TRD پیشرانهٔ کم‌توان تنفس طبیعی معمولی را در نظر گرفته است. این پیشرانه حتی قبل از اضافه شدن وزن کیت TRD هم برای رافور ضعیف بود و ضرایب بلند گیربکس هشت سرعته هم کمکی به آن نکرده است. وقتی دور موتور بالا می‌رود، این ترکیب بسیار زمخت، خشن و پرسروصدا احساس می‌شود. در مورد کیفیت سواری رافور TRD افرود اما بین آزمایش‌کنندگان اختلاف‌نظر وجود داشت و برخی آن‌را مثل جیپ آشفته و برخی سفت اما نه آزاردهنده می‌دانستند اما علیرغم این اختلاف‌نظر، همهٔ موافق بودند که احساس و بازخورد فرمان تویوتا در این گروه بهترین است.

پالایش و رانگلر ممکن است کلمات متناقضی به نظر برسند اما جیپ در رانگلر جدید پیشرفت‌های زیادی کرده است. در مقایسه با تویوتا، رانگلر خودروی لذت‌بخشی است. البته این خودرو هنوز هم از اکسل‌های صلب و ساختار بدنه روی شاسی استفاده می‌کند اما رانگلر بی‌نهایت جذاب است تا جایی که رقبا از این لحاظ نمی‌توانند به آن برسند. یکی از بهترین ویژگی‌های این خودرو پیشرانه 2 لیتری توربوشارژ چهار سیلندر آن است که گشتاور دور پایین فراوان و قدرت بالایی داشت و هیچ تأخیر توربویی ندارد. این موتور به یکی از بهترین گیربکس‌های صنعت خودروسازی با ضرایب عالی، تنظیم هوشمندانهٔ نرم‌افزار و تعویض دنده‌های سریع و بی‌وقفه متصل است. سواری رانگلر هم به شکل آزاردهنده‌ای خشک نیست تا جایی که دوست دارید بجای عبور از اطراف چاله‌ها، دقیقاً از روی آن‌ها عبور کنید؛ بنابراین واقعاً باید از مهندسان جیپ قدردانی کنیم که تعلیق اکسل صلب را رام کرده و فرمان را اصلاح کرده‌اند. آن‌ها موفق شده‌اند تمام لرزش و انحراف فرمان رانگلر را از بین ببرند. البته سواری این ماشین هنوز هم به‌اندازهٔ کراس‌اوورهای تعلیق مستقل خوب نیست اما مشکلات‌ آن در رانندگی‌های شهری قابل‌اغماض هستند.

فورد برانکو اسپرت بدلندز از بسیاری از جهات شکاف بین تویوتا و سوبارو و جیپ را پُر می‌کند. این ممکن است یک کراس‌اوور باشد اما از پشت فرمان به‌سختی می‌توان باور کرد که برانکو اسپرت در پلت‌فرم با اسکیپ مشترک است زیرا در این خودرو حس سنتی اس‌یووی مانند وجود دارد در کنار حس استحکامی که تویوتا و سوبارو فاقد آن هستند. پیشرانهٔ چهار سیلندر توربوشارژ این خودرو پر گشتاور و پاسخگو است و هرچند گیربکس در سرعت‌های پایین در ترافیک گهگاهی دچار اشتباه می‌شود اما پاسخگویی مناسبی دارد و به‌خوبی تنظیم شده است. مثل جیپ و تویوتا، سواری فورد هم به سفتی گرایش دارد اما در عوض هندلینگ خوبی دارد و حتی با وجود قرار گرفتن روی لاستیک‌های آل‌ترین، روی جاده با اعتمادبه‌نفس عمل می‌کند.

1-سوبارو اوت‌بک ویلدرنس

2-فورد برانکو اسپرت بدلندز

3-جیپ رانگلر آن‌لیمیتد اسپرت

4-تویوتا رافور TRD آفرود

پس از پایان آزمایش‌های جاده‌ای و شهری، با چهار خودرو رهسپار کوه‌ها و مسیرهای خاکی شدیم.

بسیاری از خودروهای آفرودی به‌صورت تک‌بعدی عمل می‌کنند؛ یعنی مثلاً در خاک یا تپه‌های شنی عالی هستند اما در بالا رفتن از صخره‌ها ضعف دارند. یا برای باتلاق‌های گل‌آلود مناسب هستند اما در مسیرهای جنگلی به مشکل می‌خورند. به همین دلیل، ما در این رقابت مسیرهای مختلفی شامل مسیرهای بیابانی، جاده‌های جنگلی، صخره‌های بزرگ و تپه‌های شنی را پیش روی چهار قهرمان خود قرار دادیم.

ما مدت‌ها بر این باور بودیم که یک کراس‌اوور چهارچرخ محرک با لاستیک‌های مناسب تقریباً می‌تواند به هرجایی که مالک بخواهد برود اما پس از این‌که با رافور TRD به آفرود رفتیم نظرمان تغییر کرد. نشان TRD ممکن است در فورانر یا تاندرا نشان جذابی باشد اما در رافور تلف شده است. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات رافور TRD این است که تویوتا در آن حتی زحمت افزایش فاصله از زمین و بهبود زوایای حمله و خروج را هم به خود نداده است. به همین دلیل، راننده هنگام رانندگی با این ماشین در هرجایی به‌جز یک مسیر بیابانی کاملاً مسطح باید خود را برای شنیدن صداهای آزاردهندهٔ کشیده شدن صفحات زیرین روی موانع آماده کند. همچنین، با فرض اینکه بتوانید هر طور شده رافور را بالا بکشید تا به واقعاً به یک مانع برسید، پیشرانه شما را ناامید خواهد کرد. سیستم کنترل گشتاور برداری در محور عقب هیچ کمکی به این محور نمی‌کند و به همین دلیل خودرو در هر حالت رانندگی آفرودی که قرار داشته باشد، قدرت با کمترین کشش به چرخ‌ها منتقل می‌شود که این منجر به فرو رفتن چرخ‌ها در ماسه یا هرز گردی آن‌ها روی صخره‌ها می‌شود. همچنین وقتی با این خودرو در جایی گیر کنید، هیچ قلابی برای بکسل کردن آن وجود ندارد.

سوبارو اوت‌بک ویلدرنس هم در آفرود فقط کمی از رافور TRD بهتر است. مثل تویوتا، زوایای حمله و فرار هم برای اوت‌بک یک چالش هستند اما خوشبختانه افزایش فاصله از زمین، این زوایا را کمی بهبود داده و واقعاً با نسخه‌های معمولی تفاوت ایجاد کرده‌اند. فاصلهٔ بیشتر از زمین به راننده این امکان را می‌دهد که هوشمندانه مسیر خود را از بین موانع انتخاب کند زیرا اگر مراقب نباشید، دماغهٔ خودرو مرتب در خاک فرو می‌رود. همچنین مثل رافور، وقتی مسیر دشوار می‌شود، ویلدرنس هم به مشکل می‌خورد و روی همان موانعی که تویوتا ناامیدانه هرزگردی می‌کرد، سوبارو هم متوقف شد؛ اما درحالی‌که تویوتا هرزگردی می‌کرد، اوت‌بک در انتقال گشتاور خود به مسیر مشکل داشت زیرا گیربکس CVT قادر به یافتن دنده‌ای که به‌اندازهٔ کافی سنگین باشد نبود و موجب درماندگی سامانهٔ چهارچرخ محرک توانمند سوبارو می‌شد. البته قرار دادن خودرو روی حالت X-Mode گاهی اوقات به بهبود این مشکل کمک می‌کند.

فورد برانکو اسپرت بدلندز در مقایسه با رقبای کراس‌اوور خود شگفت‌انگیز است. در این ماشین هرگز درماندگی، لیز خوردن یا هرزگردی روی هر مسیری که پیش روی آن قرار دادیم وجود نداشت. تنظیم هوشمندانهٔ سامانهٔ چهارچرخ محرک برانکو اسپرت نیز به دلیل توانایی‌های بالا شایستهٔ تحسین است. حتی زمانی که برانکو در حالت رانندگی معمولی پیش‌فرض قرار دارد به‌سرعت می‌توان متوجه شد که کدام چرخ در حال لیز خوردن است. در این صورت، سیستم از ترمزها استفاده می‌کند تا رفتاری مشابه قفل دیفرانسیل را تقلید کرده و قدرت را با کشش مناسب به چرخ‌ها برساند. برانکو اسپرت بدلندز اگر در یکی از حالت‌های آفرود متنوعی که دارد قرار گیرد و یا سامانهٔ چهارچرخ محرک آن برای توزیع 50-50 قدرت قفل شود، حتی از این هم توانمندتر می‌شود. لاستیک‌ها و ابعاد مناسب برانکو اسپرت بدون شک موجب بهبود توانایی‌های آن در آفرود شده‌اند و مهندسی هوشمندانه نیز این کراس‌اوور را بسیار بیشتر از چیزی که به نظر می‌رسد توانمند کرده است.

شاید عجیب نباشد که جیپ رانگلر حتی در پایه‌ای‌ترین نسخه هم در آفرود واقعاً یک کلاس بالاتر از بقیه است. رانگلر در مسیری که تویوتا و سوبارو را در تهاجمی‌ترین تنظیمات آفرودی متوقف کرد، توانست با دو چرخ محرک به‌راحتی پیش برود. همچنین برای عبور از موانعی که فورد را مجبور می‌کرد تا دیفرانسیل‌های خود را قفل کند، جیپ به چیزی بیشتر از قرار دادن گیربکس کمکی خود در حالت 4 High نیاز نداشت. تماشای عبور رانگلر از روی موانعی که تویوتا و سوبارو را درمانده کرده بوده سرگرم‌کننده بود. در این شرایط، اگر پشت کراس‌اوور نشسته باشید باید مسیر حرکت خود را با دقت انتخاب کنید اما اگر رانگلر داشته باشید می‌توانید بدون نیاز به حالت‌های رانندگی خاص به هرجایی که می‌خواهید بروید؛ بنابراین هرچند ما یک رانگلر روبیکان با تمام تجهیزات آفرودی می‌خواهیم اما واقعیت این است که رانگلر اسپرت معمولی برای اکثر افراد به‌اندازهٔ کافی توانمند است.

1-جیپ رانگلر آن‌لیمیتد اسپرت

2-فورد برانکو اسپرت بدلندز

3-سوبارو اوت‌بک ویلدرنس

4-تویوتا رافور TRD آفرود

در این رقابت جالب، تویوتا رافور TRD آفرود جایگاهی بهتر از آخر کسب نمی‌کند زیرا از نمایش ضعیف آن خصوصاً با توجه به شهرت تاریخی تویوتا در توانایی‌های آفرود شگفت‌زده شدیم. ما فکر می‌کردیم پکیج TRD توانایی‌های رافور را افزایش دهد اما این کار را نکرده و رافور TRD آفرود کمترین توانایی‌ها را در آفرود و کمترین لذت را روی آسفالت داشت.

سوبارو اوت‌بک ویلدرنس در جایگاه سوم قرار می‌گیرد. ما انتظار داشتیم اوت‌بک روی آسفالت بهترین عملکرد را داشته باشد و این‌طور هم بود. علیرغم فرمانی که کمی کسل‌کننده است، این کراس‌اووری بسیار راحت است که رانندگی خوبی دارد؛ اما بااین‌حال، ویلدرنس در آفرود چندان از رافور بهتر نیست و احساس می‌شود که فقط لباس‌هایی با مارک آفرود پوشیده است. موانعی که این نسخه از روی آن‌ها عبور کرد احتمالاً برای یک اوت‌بک استاندارد هم مشکلی ایجاد نمی‌کنند درحالی‌که در مواجهه با موانع دشوار، هیچ اوت‌بکی چه معمولی و چه ویلدرنس حرفی برای گفتن نخواهد داشت.

جیپ رانگلر آن‌لیمیتد حتی در ساده‌ترین نسخه هم آن‌قدر در آفرود توانمند است که سه خودروی دیگر به آن نزدیک هم نمی‌شوند؛ اما باید توجه داشت که این یک جیپ است و برای بهبود آفرود، برخی موارد که روی آسفالت مهم هستند را قربانی کرده است؛ بنابراین اگر بتوانید از سواری آشفته، فرمان کُند و کابین پرسروصدای آن چشم‌پوشی کنید، رانگلر گزینه‌ای وسوسه کننده خواهد بود.

برای کسانی که می‌خواهند همه‌چیز یعنی رفتار عالی روی جاده و توانایی‌های قابل‌توجه در آفرود را باهم داشته باشند، فورد برانکو اسپرت بدلندز بهترین گزینه است. هیچ خودروی دیگری در این جمع به‌خوبی فورد بین آنرود و آفرود تعادل برقرار نکرده است حتی معیار ما یعنی جیپ. این خودرو روی آسفالت راحت و سریع و در آفرود تقریباً توقف‌ناپذیر است.

نقاط مثبت: احساس فرمان خوب

نقاط منفی: تقریباً همهٔ چیزهای دیگر

چکیده: آنچه از تویوتا و TRD انتظار داریم نیست و تقریباً به همان اندازه‌ای که در آفرود توانمند نیست، روی جاده هم لذت‌بخش نیست

نقاط مثبت: سواری مطلوب روی جاده، پیشرانهٔ قدرتمند، ارزش بالا در برابر قیمت

نقاط منفی: گیربکس CVT که توانایی‌های خودرو را در شرایطی که کشش پایین است محدود می‌کند

چکیده: یک پکیج جذاب با رانندگی عالی است ولی ما را متقاعد نکرد که توانایی‌های بیشتری نسبت به اوت‌بک معمولی دارد

نقاط مثبت: از هر مسیری که بخواهید عبور می‌کند

نقاط منفی: سواری آشفته، فرمان مبهم

چکیده: تنها ایراد رانگلر برخی مشکلات روی جاده است و غیرازاین، جیپ همچنان یکی از برترین خودروهای دنیا برای آفرود محسوب می‌شود

نقاط مثبت: پیشرانهٔ پر گشتاور، رفتار عالی روی جاده، توانایی‌های آفرود شوکه کننده

نقاط منفی: باید به مردم توضیح داد که این برانکوی واقعی نیست

چکیده: راحتی کراس‌اوورها را با توانایی‌های اس‌یووی‌ها ترکیب کرده است که این یک دستاورد مهندسی و طراحی بسیار چشمگیر است