بزرگ‌ترین پیشرانه تاریخ هر خودروساز؛ از هوندا و پورشه تا بوگاتی و پژو

رسم اخیر خودروسازان که در پی فشارهای زیست‌محیطی ایجاد شده، حجم موتورهای درون‌سوز را کاهش داده و با معرفی خودروهای برقی قصد دارد تا سرانجام آن‌ها را از میان بردارد. همین روند باعث شده تا فهرست موتورهای بزرگ خودروسازان به زمان حال یا گذشته محدود شده باشد. در ادامه نگاهی به بزرگ‌ترین موتورهای تولیدشده توسط هر خودروساز مطرح که دردسترس عموم قرار داشتند می‌پردازیم.

هوندا در سال 1993 از نخستین مدل کراس‌رود برای بازار ژاپن پرده‌برداری کرد که به یک موتور 3,946 سی‌سی V8 مجهز شده بود. این خودرو درحقیقت یک لندروور دیسکاوری نسل 1 بود که توسط برند انگلیسی روور تولید شده و بعدا به ژاپن صادر می‌شد.

بزرگ‌ترین موتور خودرویی ولوو یک V8 با ظرفیت 4,414 سی‌سی بود که توسط یاماها توسعه پیدا کرده بود و روی شاسی‌بلند XC90 و سدان S80 سوار شد و 311 اسب بخار قدرت و 440 نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. پولستار ریسینگ، زیرمجموعه مسابقه‌ای این برند، بعدها از یک نسخه 4,989 سی‌سی همان موتور رونمایی کرد که 650 اسب بخار قدرت را در اختیار راننده قرار می‌داد.

مدل‌های گوناگون مجموعه جگوار-لندروور در سال 2009 به موتوری 5,000 سی‌سی مجهز می‌شدند که قدرتمندترین آن روی رنجروور اسپرت SVR سوار شده بود و نهایتا 567 اسب بخار قدرت و 695 نیوتن‌متر گتاشور تولید می‌کرد.

بزرگ‌ترین موتور تعبیه‌شده در محصولات نیسان و زیرمجموعه‌های آن، متعلق به نمونه V8 با گنجایش 5,552 سی‌سی بود که روی سدان‌های اینفینیتی M56 و Q70 شاسی‌بلند QX80 نصب می‌شد. نیسان از این موتور در مدل‌های سرسخت دیگری چون تیتان، آرماندا، پاترول و پتفایندر نیز استفاده کرده است.

نسل سوم شاسی‌بلند LX و برادرانش یعنی تویوتا لندکروزر به یک موتور 5,663 سی‌سی V8 مجهز شده بودند که در تاریخ این برند بی‌مانند بود. نسخه استاندارد این پیشرانه 383 اسب بخار قدرت و 543 نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. موتور V8 بعدا با نمونه‌های کوچک‌تر و توربوشارژ شده جایگزین شد.

بزرگ‌ترین پیشرانه برند مادر لکسوس، تویوتا، هم همان 5.7 لیتر مربوط به لندکروزر است که در مدل‌های دیگری چون سکویا و وانت توندرا هم مورداستفاده قرار گرفت. سرانجام موتور 5.7 لیتری تویوتا نیز از رده خارج شد.

پیشرانه 10 سیلندر پورشه در ابتدای قرن بیست‌ویکم میلادی موفق شد تا رکورد حجم موتورهای شرکت را بشکند. پورشه کاررا GT که در سال‌های 2004 تا 2006 معرفی شد به یک موتور 5,733 سی‌سی V10 مجهز شده بود که صدایی فوق‌العاده استثنایی داشت. موتور یادشده توان تولید 604 اسب بخار قدرت و 590 نیوتن‌متر گشتاور را داشت که در زمان خود جزو قدرتمندترین خودروهای جهان بود.

برند جگوار برخلاف همکار خود لندروور، از پیشرانه 6 لیتری هم در خودروهایش استفاده کرده بود. موتور جگوار ای-تایپ مشهور در سال 1971 یک واحد 12 سیلندر V شکل بود که حجمی برابر 5,993 سی‌سی داشت. جگوار از این موتور در مدل‌های XJS و XJ12 نیز استفاده کرد.

بزرگ‌ترین موتوری که روی یک مازراتی سوار شده بود درحقیقت به فراری تعلق داشت. پیشرانه بهینه‌شده فراری انزو که روی سوپرخودروی MC12 نیز سوار شده بود حجمی برابر 6 لیتر داشت و می‌توانست 321 اسب بخار قدر تولید کند. مازراتی به لطف مهندسی دقیق این موتور توانست با MC12 موفقیت‌های زیادی کسب کند.

گروه فولکس‌واگن مسئولیت تولید موتورهای بزرگ زیادی را دارد اما حجیم‌ترین موتور خود برند یک واحد W12 با گنجایش 5,998 سی‌سی به شمار می‌رود که توان تولید 444 اسب بخار قدرت و 600 نیوتن‌متر گشتاور را داشت و در شاسی‌بلند توارگ و سدان نیمه‌لوکس «فاتون» استفاده شد. نمونه استفاده‌شده در سدان این شرکت قدرت و گشتاور کمی داشت.

نخستین خودروی جاده‌ای مک‌لارن، سوپراسپرت F1، به بزرگ‌ترین پیشرانه تاریخ این شرکت مجهز شد. این خودرو که در سال 1990 روانه بازار شد از یک موتور ساخته‌شده توسط بی‌ام‌و استفاده می‌کرد که از همان فضاسازی نخستین V12 تاریخ اتوموبیل‌سازی سود می‌برد. بی‌ام‌و اما مدعی شد که راه‌حلش برای استفاده از قطعات کاملا مستقل از V12 اولیه است. بی‌ام‌و حجم 6,064 سی‌سی را برایش در نظر گرفته بود که بیشترین حجم پیشرانه را در میان تمام تولیداتش داشت.

آلفارومئو در سال 1920 تلاش کرد به بازار خودروهای لوکس وارد شود اما تقریبا هیچ خریداری پیدا نکرد. خودروی G1 که حاصل تلاش این خودروسازی برای ورود به بازار یادشده بود، از یک موتور 6,299 یا 6,330 سی‌سی سود می‌برد که از طریق سیلندر خطی سوخت را به انرژی تبدیل می‌کرد. حداکثر قدرت این خودرو 69 اسب بخار بود که برای دوره خود درخور محسوب می‌شد.

موتور W12 فولکس‌واگن که در شاسی‌بلند توراگ هم استفاده شده بود، راه خود را به سدان آئودی A8 نیز پیدا کرده بود و می‌توانست 493 اسب بخار قدرت و 623 نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد. حجم موتور برای تعبیه روی A8 از 5,998 به 6,299 سی‌سی افزایش یافته بود. بنتلی هم از این موتور استفاده کرد که به‌لطف تغییرات تازه در سطحی دیگر قرار گرفت.

لامبورگینی در دوره‌ای گه مورسیه‌لاگو و رونتون را رونمایی کرد، از موتورهای 6.5 لیتری تنفس‌طبیعی V12 بهره می‌برد. موتور این خودروها که بعدا با یک نمونه دیگر با حجم مشابه جایگزین شد حجم دقیق 6,498 سی‌سی داشت. V12 جدید این شرکت روی مدل رووئلتو نصب شده و 814 اسب بخار قدرت را برای این خودرو به ارمغان آورده است.

موتور F140 V12 در سال 2002 و روی سوپراسپرت انزو معرفی شد. این موتور که در ابتدا 6 لیتری بود بعدا بهبود پیدا کرد و در مدل‌های مدرنی چون 812، خانواده آیکونا SP1 تا SP3 و شاسی‌بلند پروسانگوئه به 6,496 سی‌سی رسید. قدرت خروجی آن هم از 715 اسب بخار در شاسی‌بلند ایتالیایی تا 829 اسب بخار در ابرخودروی دیتونا SP3 متغیر است.

یکی از مدل‌های بنتلی در دهه 30 میلادی به موتوری 8 لیتری و قابلیت تولید 200 تا 230 اسب بخار قدرت معرفی شد. بریتانیایی‌ها با تولید این موتور به مشکل برخورده و توسط رولزرویس با موتورهای 7.7 لیتری‌اش مغلوب شدند. با وجود اینکه مدیریت این خودروسازی لوکس عوض شد اما هرگز موتوری به بزرگی نمونه 8 لیتری تولید نشد.

کادیلاک برخلاف سایر برادرانش در جنرال‌موتورز به‌جای عدد 7.5 به 7.7 و 8.2 روی آورد. مدل الدورادو به نمونه 8.2 لیتری مجهز بود. هرچند این ارقام در خودروهای آمریکایی متداول بودند اما جنرال‌موتورز هرگز موتور دیگری به بزرگی موتور الدورادو تولید نکرده و نخواهد کرد.

در سال 1908 پژو تایپ 105 با نخستین موتور 6 سیلندر جهان با حجم 11.1 لیتر روانه بازار شد. این خودرو می‌توانست به سرعت 100 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. از آنجا که خرید این خودروی قوی و گران برای هر کسی ممکن نبود، پژو تولیدش را به 23 دستگاه محدود کرد.

مدل مشهور نایاب تایپ 41 که با لقب «سلطنتی» (رویال) شناخته می‌شود به موتوری هشت سیلندر مستقیم با حجم 12.8 لیتر مجهز بود. بوگاتی رویال یک شکست تجاری به شمار می‌رفت. این خودرو آنقدر گران‌قیمت بود که حتی اشراف به خرید آن علاقه نداشتند.