خودروهای پیشروی تاریخ که فناوری‌های جدید را ارائه کردند (قسمت اول)

خودرویی که امروز می‌شناسیم، حاصل هزاران نوآوری در طول سالیان است و تکنولوژی‌هایی که امروز در خودروها می‌بینیم، برای اولین بار در یک خودروی تولیدی خاص ارائه شده است. این خودروها بسیار جلوتر از زمان خود و آغازگر مسیری بودند که رانندگی را بهتر و ایمن‌تر می‌کرد. به همهٔ آن‌ها درود می‌فرستیم که رانندگی را برای ما آسان‌تر کردند. این سفری طولانی است، پس با پدال همراه باشید.

کارل بنز در اواخر قرن نوزدهم، وسیله‌ای ساخت که از آن به‌عنوان اولین خودروی جهان یاد می‌شود. این خودرو به یک پیشرانهٔ تک سیلندر 954 سی‌سی مجهز بود و به سرعتی در حدود 15 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. برتا بنز، همسر کارل نیز در سال 1988 اولین سفر جاده‌ای خودرویی را با موتورواگن انجام داد. او برای سوخت‌گیری مقابل یک داروخانه توقف کرد و به‌طور ناخواسته آن را به اولین پمپ‌بنزین جهان تبدیل کرد.

فورد مدل T اولین خودروی تولید انبوه جهان نبود بلکه اولین خودرویی بود که در تعداد زیادی فروخته شد. اولین خودرویی که با استفاده از تکنیک‌های تولید انبوه ساخته شد، الدزمبیل Curved Dash بود. بااین‌حال، بین سال‌های 1901 تا 1907 تنها 19 هزار دستگاه از این ماشین ساخته شد درحالی‌که این رقم برای مدل T بیش از 16.5 میلیون دستگاه بود.

مهندس آمریکایی «کلاید کولمن» اختراع استارت برقی را در سال 1903 به ثبت رساند و بعداً جنرال موتورز این طرح را خرید. کادیلاک اولین خودروسازی بود که استارت برقی را در سال 1912 در مدل تورینگ خود ارائه کرد. این یک انقلاب بزرگ بود و به‌سرعت در صنعت خودروسازی در دههٔ 1910 گسترش پیدا کرد تا جایی که حتی از سال 1919، فورد مدل T ارزان‌قیمت هم به استارت مجهز شد.

هرچند از لحاظ تئوری رولزرویس اولین خودروسازی بود که پیشرانهٔ V8 را ارائه کرد اما از این خودرو تنها سه نمونه ساخته شد زیرا در آن سال‌ها پیشرانه‌ها با هندل روشن می‌شدند و وجود هشت سیلندر نیاز به‌ زور زیادی داشت اما معرفی استارت برقی در سال 1912 به کادیلاک اجازه داد تا اولین خودروی V8 تولید انبوه جهان را در سال 1914 ارائه کند. این شرکت تنها در یک سال 13 هزار دستگاه از مدل 5.4 لیتری V8 خود به فروش رساند.

زمانی که تعداد کمی از خودروسازان پیشرانه‌هایی با بیش از چهار سیلندر تولید می‌کردند، باورنکردنی بود که شرکت آمریکایی پاکارد پیشرانهٔ V12 را معرفی کند. این پیشرانهٔ فوق‌العاده نرم، با حجم 6.9 لیتر تنها 88 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که توسط یک گیربکس سه سرعتهٔ دستی انتقال میافت.

آلومینیوم سبک‌تر از فولاد است و بنابراین، استفاده از رینگ‌های آلومینیومی وزن غیر فنر سوار را کاهش می‌دهد که باعث بهبود کیفیت سواری و هندلینگ می‌شود. به همین دلیل، بوگاتی اولین رینگ‌های آلیاژی جهان را در تایپ 35 خود ارائه کرد. بعداً حتی خودروسازان برای کاهش وزن بیشتر سراغ رینگ‌های منیزیومی هم رفتند.

لاسال برندی متعلق به جنرال موتورز بود که بین بیوک و کادیلاک قرار داشت و از سال 1927 تا 1940 فعال بود. در سال 1929، این برند اولین رادیو را در خودرو ارائه کرد که به‌صورت سفارشی در نمایندگی قابل‌نصب بود. تا پایان دههٔ 30، رادیو به ویژگی استانداردی در خودروها تبدیل شد و توسعهٔ ترانزیستور پس از جنگ جهانی دوم، رادیوها را بسیار کوچک‌تر و قابل‌اعتمادتر کرد. کرایسلر اولین شرکتی بود که در اواخر سال 1955 رادیو ترانزیستوری را در خودرو نصب کرد.

هرچند بخاری از اوایل دههٔ 20 در خودروها دیده می‌شد اما این ویژگی به‌صورت افترمارکت روی خودروها نصب می‌شد. در سال 1933 شرکت آمریکایی نش زمانی که طیف جدیدی از محصولات خود را معرفی کرد، یک بخاری نسبتاً جمع‌وجور و کارآمد را به‌صورت کارخانه‌ای روی آن‌ها نصب کرد.

اولین خودرویی که به‌صورت استاندارد به شیشه‌شوی مجهز بود، تریومف گلوریا سال 1935 بود. البته این سیستم که از طریق وکیوم کار می‌کرد، فقط برای نسخه‌های سقف ثابت گلوریا ارائه می‌شد.

پیشرانهٔ دیزلی که توسط «رودولف دیزل» در دههٔ 1890 اختراع شد، ابتدا در کشتی‌ها و زیردریایی‌ها مورداستفاده قرار گرفت و در سال 1908 برای اولین بار در یک کامیون دیده شد. کوچک‌تر و سبک‌تر کردن موتورهای دیزلی یک چالش بود اما خودروسازان پس از جنگ جهانی اول روی آن کار کردند و مرسدس اولین خودروی سواری تولیدی دیزلی را با نام 260D ارائه کرد. این خودرو 45 اسب بخار قدرت داشت و به حداکثر سرعت قابل‌احترام 95 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

امروزی استفاده از گیربکس‌های دستی آسان است اما در دههٔ 30 کاری طاقت‌فرسا بود. به همین دلیل، ارائهٔ گیربکس اتوماتیک تحول بسیار بزرگی در خودروها محسوب می‌شد. این گیربکس توسط جنرال موتورز با نام هایدرامتیک توسعه پیدا کرد و اولین بار در الدزمبیل ارائه شد. جنرال موتورز این گیربکس‌ را به بسیاری از دیگر شرکت‌ها مثل نش، هادسون و رولزرویس هم فروخت.

در چند دههٔ اول پس از اختراع خودرو، رانندگان برای نشان دادن اینکه قصد پیچیدن به چپ یا راست را دارند، باید دست خود را از پنجره بیرون می‌آوردند. سپس با پیشرفت خودروها، قبل از جنگ جهانی دوم، چیزی بنام ترافیکاتور ابداع شد. این بازویی با نوار نارنجی بود که از کنار خودرو بیرون می‌آمد و برخی خودروسازان تا اوایل دههٔ 60 همچنان از آن استفاده می‌کردند. سال‌ها قبل از این اما در سال 1939، بیوک چراغ‌های چشمک‌زن قرمز را پشت خودروهای خود نصب کرد که بعداً چراغ راهنما نام گرفت.

هرچند پیش‌ازاین، شرکت‌های زیادی خودروهای کانورتیبل تولید می‌کردند اما هیچ‌کدام از آن‌ها به سقف بازشوی برقی مجهز نبودند تا اینکه در سال 1939 پلیموث برای اولین بار در مدل دولوکس این سیستم را ارائه کرد.

سوپر ایت اولین خودروی تولید انبوه با پنجره‌های برقی بود. این سیستم که به‌صورت هیدرولیکی کار می‌کرد، از روغن ترمز برای بالا و پایین بردن شیشه‌ها استفاده می‌کرد. بااین‌حال، سیستم پاکارد خیلی قابل‌اعتماد نبود و دچار نشت روغن می‌شد. حدود یک دهه بعد، در سال 1951 کرایسلر اولین شیشه‌هایی که با برق بالا و پایین می‌شدند را در مدل ایمپریال خود ارائه کرد.

در اوایل سال 1948 درحالی‌که ترمزهای همهٔ خودروها کاسه‌ای بود، کرایسلر کراون ایمپریال اولین ترمزهای دیسکی را در هر چهارچرخ ارائه کرد. بااین‌حال، یک دهه طول کشید تا بسیاری از خودروسازان سراغ این ترمزها بروند.

ساب در اولین خودروی خود، اولین سلول ایمنی جهان را معرفی کرد. در این خودرو، ساختاری بسیار مستحکم در اطراف کابین ایجاد شده بود که از سرنشینان در برابر ضربه‌های ناشی از تصادف محافظت می‌کرد. دیگر قسمت‌های خودرو به‌گونه‌ای طراحی شده بود که ضربه‌ها را جذب کند. درواقع، در تصادف بجای سرنشینان، خودرو قربانی می‌شد.

تا پیش از اختراع فرمان هیدرولیک، رانندگی با خودروهای سنگین در شهرها دردسرساز بود و که کسانی که قدرت بدنی کمی داشتند نمی‌توانستند سراغ این خودروها بروند تا اینکه کرایسلر در مدل ایمپریال، فرمان هیدرولیک را ارائه کرد. البته جنرال موتورز هم خیلی زود سراغ این فناوری رفت و تا سال 1956، حدود 25 درصد از تمام خودروهای بازار آمریکا به فرمان هیدرولیک مجهز شدند.

الدزمبیل در سال 1952 چراغ‌هایی را معرفی کرد که به‌طور خودکار کم‌نور می‌شدند. این تکنولوژی که چشم خودکار نام داشت، از طریق یک سنسور تشخیص نور که روی داشبورد نصب شده بود، هنگامی‌که نور خودروهای روبرو را حس می‌کرد، به‌طور خودکار نور چراغ‌های جلو را کاهش می‌داد. البته این سیستم ابتدا کارکرد بی‌نقصی نداشت و به نورهای دیگری مثل بیلبوردهای تبلیغاتی هم واکنش نشان می‌داد. به همین دلیل، جنرال موتورز سیستم چشم خودکار را اصلاح و در خودروهای دیگری از بیوک، کادیلاک و پونتیاک ارائه کرد.

ادامه دارد...