بهترین خودروهای اسپرت آلمانی دهه 90 میلادی، از آئودی S8 تا بی‌ام‌و Z3 M

در دههٔ 90 میلادی خودروهای چشمگیر زیادی ساخته شد. خودروسازان آلمانی که با تولید خودروهای پیشرفته در دهه‌های 70 و 80 به شهرت رسیده بودند، در دههٔ 90 عصر جدیدی را آغاز کردند. در آن سال‌ها، خودروسازان ژاپنی به چالش کشیدن آلمانی‌ها را آغاز کردند و خودروسازان آمریکایی هم پس از دوران افول دههٔ 80 دوباره در حال جان گرفتن بودند. این عوامل باعث شد خودروسازان آلمانی محصولات خود را به‌طور جامع مورد به‌روزرسانی قرار دهند و خودروهای جدید و چشمگیری را به بازار عرضه کنند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه با بهترین خودروهای اسپرت آلمانی آشنا شویم که نه‌تنها بر کلاس خود حکمرانی کردند بلکه تأثیری ماندگار بر جهان ماشین گذاشتند.

این خودرو آغازگر سری RS آئودی بود. RS2 که از طریق همکاری آئودی با پورشه ساخته شد، فرمول ساخت خودروهای خانوادگی سریع را برای سال‌های بعد تعیین کرد. درحالی‌که پیشرانهٔ 2.2 لیتری پنج سیلندر توربوشارژ این ماشین ساخت آئودی بود ولی پورشه قطعات داخلی آن را ارتقاء داد و روی ترمزها و تعلیق هم کار کرد. RS2 به لطف گشتاور بالای موتور توربو و کشش ناشی از سامانهٔ چهارچرخ محرک، یکی از سریع‌ترین خودروها هنگام حرکت از سکون بود و در مسیرهای لغزنده هم عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت. طی یک دورهٔ کوتاه دوساله کمتر از 3 هزار دستگاه از این استیشن اسپرت ساخته شد.

نسل اول A8 نمایانگر ورود جدی آئودی به بالاترین سطح بازار سدان‌های لوکس بود. این خودرو با بدنهٔ آلومینیومی برای رقابت مستقیم با مرسدس بنز S کلاس و ب‌ام‌و سری 7 ساخته شد. در آن سال‌ها، S کلاس پیشتاز بی‌چون‌وچرای تجمل و سری 7 اسپرت‌ترین خودروی این کلاس محسوب می‌شد. آئودی A8 اما بین این دو قرار می‌گرفت درحالی‌که نسخهٔ اسپرت S8 به‌وضوح برای به چالش کشیدن سری 7 ساخته شده بود. سیستم تعلیق پایین‌تر، گیربکس سریع‌تر و قدرت بیشتر، S8 را به سدان کاملاً اسپرتی تبدیل کرده بود درحالی‌که سامانهٔ چهارچرخ محرک استاندارد هم آن را به انتخاب مناسبی برای مسیرهای لغزنده تبدیل می‌کرد.

ب‌ام‌و Z3 رودستر که در سال 1995 معرفی شد، با استقبال چندان بالایی مواجه نشد. هرچند مدتی طول کشید تا چشم‌ها به طراحی رترو مدرن این خودرو عادت کنند ولی بیشترین انتقادات به پیشرانهٔ چهار سیلندر ضعیف آن وارد شد. به همین دلیل، ب‌ام‌و خیلی زود با نصب پیشرانهٔ 2.8 لیتری شش سیلندر خطی زیر کاپوت Z3، این مشکل را برطرف کرد. بااین‌حال، جذابیت واقعی در سال 1997 شکل گرفت یعنی زمانی که Z3 M معرفی شد. این خودرو ابتدا با پیشرانهٔ M3 نسل E36 در آمریکا عرضه شد که با وجود تولید تنها 240 اسب بخار قدرت، پرفورمنس چشمگیری را برای Z3 فراهم کرد. حدود دو سال بعد اما ب‌ام‌و پیشرانهٔ قوی‌تر S54 را برای این ماشین ارائه کرد که در نسخهٔ اروپایی 325 و در نسخهٔ بازار آمریکا 315 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

M5 چندین دهه است که معیاری برای سدان‌های اسپرت بوده زیرا اساساً این کلاس را نسل اول M5 ایجاد کرد. بااین‌حال، در بین نسل‌هایی که بعداً ساخته شدند، E39 با پیشرانهٔ V8 یکی از مطلوب‌ترین‌ها است. این خودرو آن‌قدر سریع و کامل بود که رقبا را مجبور کرد سوپرسدان‌های خود را خیلی سریع به بازار بفرستند. بااین‌حال، پیشرانهٔ چشمگیر، شاسی عالی و تعادل بی‌نظیر M5 نسل E39 به‌سختی قابل‌رقابت بود.

لوتوس کارلتون یک سدان خانوادگی قدرتمند بود که پشت بهترین‌های ب‌ام‌و، مرسدس و آئودی را به خاک مالید. این سدان پرفورمنس بر اساس اوپل امگا ساخته شد که در آلمان تولید می‌شد و به همین دلیل در این لیست جای گرفته است. امگا برای اینکه به یک سوپرسدان قدرتمند تبدیل شود، به بریتانیا فرستاده می‌شد و مردان لوتوس یک موتور شش سیلندر خطی توئین توربو را روی آن نصب می‌کردند. برای مطابقت با افزایش قدرت نسبت به امگا، لوتوس ترمزها و سیستم تعلیق کارلتون را هم ارتقاء داده بود. کارلتون همچنین تنها سدانی بود که از محدودیت سرعت 250 کیلومتر بر ساعت خودروهای آلمانی معاف بود و می‌توانست به حداکثر سرعت 280 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

این سدان جذاب به لطف حضور مرسدس در مسابقات DTM آلمان در دههٔ 90 شکل گرفت. 2.3-16 بر اساس سدان 190 ساخته شده بود ولی به لطف ارتقاء پیشرانه توسط کاسورث و تغییرات متعدد دیگر، به یک خودروی مسابقه‌ای جاده‌ای تبدیل شد. 190E 2.3-16 آن‌قدر توجهات را جلب کرد که ب‌ام‌و را بر آن داشت تا M3 نسل E30 را برای حضور در مسابقات DTM توسعه دهد.

مثل آئودی RS2، در این مورد هم پورشه به مرسدس کمک کرد تا سدان میان سایز خود را به یک موشک کروز تبدیل کند. درحالی‌که مرسدس ترمزهای بزرگ‌تر، پیشرانهٔ V8 قدرتمند و دیگر ارتقاءها را برای E کلاس استاندارد تدارک دیده بود، مهندسان پورشه به نصب پیشرانهٔ بزرگ V8 روی E کلاس کمک کردند و سیستم تعلیق را هم تنظیم کردند. هرچند 500E به‌اندازهٔ M5 هم‌دورهٔ خود چابک نبود ولی در سرعت‌های بالا بهتر عمل می‌کرد و گیربکس اتوماتیک آن به‌اندازهٔ کافی پاسخگو بود که راننده را در پیچ‌های سریع سرگرم کند. 500E همچنین پیشروی سدان‌های اسپرت مرسدس بود که بعداً با مدل‌های AMG ادامه یافت.

پورشه در اوایل دههٔ 90 به خاطر محصولات قدیمی و روش‌های تولید ناکارآمد، با مشکلات مالی مواجه بود و شرکت برای بازگشت به سوددهی بشدت به یک محصول جدید نیاز داشت. بدین منظور، 911 نسل 964 راهی بازار شد. این خودرو اما با اینکه پورشه ادعا می‌کرد 85 درصد قطعات جدیدی نسبت به نسل قبلی دارد، بیشتر یک فیس‌لیفت بزرگ محسوب می‌شد تا خودرویی کاملاً جدید. بااین‌حال، در 964 ظاهر 911 خیلی خوب برای دههٔ 90 مورد به‌روزرسانی قرار گرفته بود و همچنین با ارائهٔ سامانهٔ چهارچرخ محرک برای اولین بار، سریع‌ترین 911 تا آن زمان را خلق کرد. نسخه‌های توربوی این نسل تا 50 اسب بخار قدرت داشتند و در کمتر از 4 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسیدند.

باکستر در کنار کاین، خودرویی بود که سرانجام به شرایط مالی پورشه سروسامان داد. این خودرو ابتدا در سال 1993 در قالب یک کانسپت به نمایش درآمد و نسخهٔ تولیدی آن در سال 1996 معرفی شد. این رودستر موتور وسط از لحاظ هندلینگ پیشروی کلاس خود بود و نشان داد که توان مدیریت قدرتی بسیار بیشتر از قدرت پیشرانهٔ 2.5 لیتری خودرو را دارد. به همین دلیل، در سال 2000 باکستر S با پیشرانهٔ 3.2 لیتری و 250 اسب بخار قدرت عرضه شد.

هرچند نسل اول گلف GTI عصر جدیدی از هاچ‌بک‌های اسپرت را آغاز کرده بود اما GTI در اواخر دههٔ 80 و اوایل دههٔ 90 خیلی شرایط خوبی نداشت زیرا نسل‌های دوم و سوم آن بدون افزایش قدرت، به میزان قابل‌توجهی سنگین‌تر شدند. این باعث شد کوپهٔ کورادو جای خالی یک خودروی کامپکت اسپرت را در سبد محصولات فولکس‌واگن بگیرد. کورادو هرچند خودروی گرانی بود ولی برای کسانی که قصد خرید ب‌ام‌و سری 3 را داشتند، جایگزین جذابی محسوب می‌شد. کورادو که هندلینگ فوق‌العاده‌ای داشت، در قوی‌ترین نسخه با یک پیشرانهٔ شش سیلندر VR شکل ارائه می‌شد که 190 اسب بخار قدرت داشت.