شگفت‌انگیزترین خودروهای موتور عقب تاریخ، از بیتل و شورلت کورویر تا 911

در طول تاریخ خودروهای موتور عقب زیادی ساخته شده‌اند اما برخی از آن‌ها شگفت‌انگیز بودند و تأثیر بزرگی روی این صنعت گذاشتند که قصد داریم با آن‌ها آشنا شویم.

این روزها به‌جز یکی دو مدل، هیچ خودروی موتور عقبی توسط خودروسازان تولید نمی‌شود اما چندین دهه پیش این ترکیب بسیار استفاده می‌شد. صرفه‌جویی در فضا، سادگی ساخت و افزایش کشش چرخ‌های عقب ازجمله دلایل نصب پیشرانه در عقب خودرو است. البته این ترکیب را نباید با ترکیب موتور وسط که بیشتر در سوپراسپرت‌ها استفاده می‌شود اشتباه گرفت. با این توضیح، سراغ شگفت‌انگیزترین خودروهای موتور عقب تاریخ می‌رویم.

بدون نام بردن از بیتل نمی‌توان در مورد خودروهای موتور عقب صحبت کرد زیرا این یکی از مهم‌ترین مدل‌ها در تاریخ صنعت خودروسازی محسوب می‌شود. فردیناند پورشه چهار دلیل برای نصب موتور در عقب بیتل داشت. اول فاصله انتقال نیرو به چرخ‌های محرک به حداقل می‌رساند. دوم کشش را بهبود می‌بخشید که برای خودرویی که برای استفاده در هر نوع آب‌وهوایی در نظر گرفته شده بود ضروری به نظر می‌رسید. سوم فرمان را سبک‌تر می‌کرد که این هم موضوع مهمی بود زیرا بیتل برای استفاده توسط عموم جامعه در نظر گرفته شده بود و چهارم دسترسی به موتور برای تعمیر و نگهداری را آسان‌تر می‌کرد. ترکیب موتور عقب در بیتل یک شاهکار طراحی بود و دلیل اصلی تولید آن از سال 1938 تا 2003 محسوب می‌شد.

پورشه 911 از زمانی که در سال 1964 به‌عنوان جانشین 356 که بر اساس بیتل ساخته شده بود به بازار آمد تا به امروز قاطعانه به ترکیب موتور عقب وفادار بوده است. البته این هرگز خودرویی نبوده که بتوان به‌آسانی بر آن تسلط پیدا کرد اما برای کسانی که با دینامیک 911 آشنا باشد، می‌تواند جاده‌ها و پیست‌ها را به هر شکلی که باشند به آتش بکشاند. استفاده از پیشرانهٔ شش سیلندر تخت که وزن را پایین نگه می‌دارد نیز به بهبود دینامیک 911 کمک کرده است. البته طی چند سال گذشته، این موتور به‌آرامی چند سانتی‌متر به جلو کشیده شده است.

یکی از معدود خودروهای آمریکایی موتور عقب شورلت کورویر است. این پاسخ شورلت به محبوبیت فولکس‌واگن بیتل بود و مثل آن از پیشرانهٔ هوا خنک استفاده می‌کرد. متأسفانه اما اندکی بعد مشکلات کورویر خصوصاً از لحاظ پایداری مشخص شد. این مشکل آن‌قدر فراگیر شد که «رالف نادر» در کتاب خود بنام «ناایمن در هر سرعتی» به‌تفصیل به ناپایداری کورویر پرداخت و حتی آن را نامزد اصلی ناایمن‌ترین خودروی تاریخ دانست. البته پس از پایان تولید کورویر مشخص شد که این ماشین خیلی هم از دیگر خودروهای هم‌دورهٔ خود خطرناک‌تر نبوده است اما دیگر نام کورویر سیاه شده بود.

دلورین DMC 12 یکی از خودروهای شگفت‌انگیز تاریخ است که سرنوشت بدی داشت. این خودرو در ابتدا به‌صورت موتور وسط برای استفاده از پیشرانهٔ وانکل طراحی شده بود اما متأسفانه نهایتاً ماجرا به یک پیشرانهٔ V6 ساخت پژو-رنو-ولوو ختم شد و به همین دلیل طراحان مجبور شدند DMC 12 به‌صورت موتور عقب بازطراحی کنند. دلورین که تنها به مدت دو سال تولید شد، خودروی واقعاً چشمگیری بود و اگر وارد سال سوم و چهارم تولید می‌شد می‌توانست کارهای شگفت‌انگیزی انجام دهد اما متأسفانه سرمایهٔ شرکت ته کشید و جان دلورین در سال 1982 دستگیر شد. او به قاچاق 24 میلیون دلار کوکائین به ایالات‌متحده محکوم شد و هرچند بعداً تبرئه شد اما این موضوع به فعالیت شرکت دلورین پایان داد.

به نظر می‌رسد همهٔ خودروهای موتور عقب آمریکایی بدفرجام بوده‌اند زیرا تاکر 48 هم عاقبت‌به‌خیر نشد! تاکر خودروی نوآورانه‌ای بود که توسط «پرستون تاکر» توسعه پیدا کرد و از تکنولوژی‌های آینده‌نگرانه‌ای مثل چراغ جلوی تطبیقی، شیشهٔ جلوی نشکن و رول بار یکپارچه بهره می‌برد. همچنین قرار بود در این خودرو از پیشرانه‌ای نوآورانه استفاده شود اما توسعهٔ این موتور به نتیجه نرسید و نهایتاً از یک پیشرانهٔ شش سیلندر تخت استفاده شد که در اصل متعلق به هلیکوپتر بل 47 بود. مراسم رونمایی تاکر 48 اما به فاجعه تبدیل شد زیرا بازوهای تعلیق مستقل پروتوتایپ خودرو شب قبل از نمایش عمومی شکستند و پیشرانه هم به‌راحتی روشن نشد. به همین دلیل، روزنامه‌ها این خودرو را یک کلاه‌برداری توصیف کردند درحالی‌که ایده‌های تجاری بلندپروازانهٔ پرستون هم او را به دردسر انداخت و باعث شد تحت پیگرد قضایی قرار گیرد. البته مثل جان دلورین، پرستون تاکر هم نهایتاً تبرئه شد اما این ماجراها تبلیغات منفی زیادی را علیه شرکت او به راه انداخت.

آلپین A110 هرچند هیچ‌گاه شهرت پورشه 911 را پیدا نکرد اما خودروی قابل‌توجه و موفقی بود. این خودرو که در سال 1963 به بازار آمد، از بسیاری از قطعات رنو استفاده می‌کرد مثل پیشرانهٔ چدنی که بعداً با نمونهٔ آلومینیومی سبک‌تر جایگزین شد. A110 در مسابقات رالی بسیار موفق عمل کرد و ماندگار شد. تا سال 1974، این ماشین تا جایی که می‌شد توسعه پیدا کرد و بهتر شد تا اینکه لانچیا استراتوس به‌عنوان اولین خودرویی که به‌طور خاص برای مسابقات رالی طراحی شده بود وارد صحنه شد. البته بااین‌حال، تولید A110 تا سال 1977 ادامه پیدا کرد. در سال 2017 این نام بازگشت اما A110 جدید خودرویی موتور وسط است.

اگر 700 نبود شاید امروزه ب‌ام‌و به شکل امروزی وجود نداشت. در آن سال‌ها، مشکلات مالی ب‌ام‌و به حدی وخیم شده بود که ادغام شرکت با دایملر بنز در حال برنامه‌ریزی بود. بااین‌حال، مهندسی بنام «ویلی بلک» به ناجی باواریایی‌ها تبدیل شد. وی وظیفهٔ طراحی خودرویی بر اساس شاسی کشیده‌تر میکروکار ب‌ام‌و 600 را داشت. بلک شاسی این خودرو را به یک ساختار مونوکوک فولادی تبدیل کرد و حجم پیشرانهٔ R67 مورداستفاده در 600 را افزایش داد. ب‌ام‌و 700 در اصل از همان مهندسی فولکس‌واگن بیتل استفاده می‌کرد اما شخصیت اسپرت بیشتری داشت. ب‌ام‌و 700 در مسابقهٔ 12 ساعتهٔ هوکنهایم 1960 هم به پیروزی رسید.