بونویل کجاست و چرا میزبان رکوردهای جهانی است؟
اگر تاکنون از بزرگراه I-80 بین وندوور، شهری کوچک در غرب نوادا شهر سلت لیک سیتی در یوتا رانندگی کرده باشید، آنگاه از کنار دریاچه بزرگ نمک عبور کرده‌اید. این دریاچه نه‌تنها بزرگ‌ترین دریاچه آب‌نمک در نیمکره غربی است، بلکه یکی از شورترین دریاچه‌های جهان نیز محسوب می‌شود. این ویژگی متمایزکننده که تقریباً ۹۰ درصد آن را نمک سفره تشکیل می‌دهد دلیل اصلی آن است که مسیر سرعت بونویل میزبان تعداد زیادی از رکوردهای سرعت جهانی شده است.
دشت‌های نمکی بونویل که در غرب حوضه دریاچه بزرگ نمک در یوتا قرار دارند، مساحتی حدود ۱۲,۰۰۰ هکتار را در برمی‌گیرند. این گستره ۱۹ در ۸ کیلومتری از پوسته نمکی تشکیل شده که ضخامتش می‌تواند از چند میلی‌متر تا چند ده سانتی‌متر متغیر باشد. باران‌هایی که در ماه‌های زمستانی می‌بارد، باعث می‌شود پوسته نمکی در ماه‌های گرم تابستانی پخته شود و به سطحی کاملاً مسطح و به سختی بتن تبدیل شود که این منطقه را به مکان ایده‌آلی برای مسابقات خودرویی مبدل می‌کند. رانندگان برای اولین بار در سال ۱۹۱۲ به دشت‌های نمکی آمدند و این مکان میزبان دیوانه‌وارترین مسابقه‌ای است که ممکن است تاکنون نشنیده باشید.
در سال ۱۹۳۵، سر مالکوم کمبل به‌عنوان اولین فرد از مرز سرعت ۴۸۲ کیلومتر در ساعت عبور کرد و با خودرویی ویژه به نام "بلوبرد" به سرعت ۴۸۵.۴۳۳ کیلومتر در ساعت دست یافت. آخرین رکورد مطلق که در بونویل ثبت شد، به سال ۱۹۷۰ بازمی‌گردد، زمانی که گری گابل با راندن یک خودروی موشکی به‌عنوان اولین نفر از مرز سرعت ۹۶۵ کیلومتر در ساعت عبور کرد و سرعت ۱۰۱۴.۸۷۸ کیلومتر در ساعت را ثبت کرد.
دریاچه بونویل زمانی یک‌سوم از منطقه‌ای را که اکنون به‌عنوان ایالت یوتا می‌شناسیم، پوشش می‌داد و محل کنونی دشت‌های نمکی در آن زمان زیر حدود ۳۰۵ متر آب قرار داشت. تمام آب شیرین با پایان یافتن آخرین عصر یخبندان شروع به محو شدن کرد و مواد معدنی مانند ژیپس یا گچ، هالیت یا نمک، پتاسیم و منیزیم را به‌جا گذاشت. تخمین زده می‌شود که تا ۱۴۷ میلیون تن نمک این منطقه را پوشانده است. دولت آمریکا مالک بیشتر دشت‌های نمکی بونویل است و این منطقه مملو از انبارها و مناطق آزمایشی نظامی است. در واقع، تیمی که در سال ۱۹۴۵ با بمب اتمی درگیر بود، در دشت‌های نمکی تمرین کرده است. محیط این منطقه نیز می‌تواند کشنده باشد زیرا آبی که امروزه در دریاچه باقی مانده، به‌قدری خورنده است که می‌تواند به سیستم الکتریکی یک خودرو را آسیب بزند و باعث اتصال کوتاه آن شود.
بیشتر بخوانید: مهم‌ترین رکوردهای خودروهای بنزینی، از شتاب چلنجر تا حداکثر سرعت بوگاتی
اگرچه بونویل همچنان میزبان سه رویداد سرعت سالانه است اما دیگر اوج سرعت نیست. چرا؟ به این دلیل که به‌اندازه کافی بزرگ نبود. با نزدیک شدن سرعت‌ها به آستانه مافوق صوت، بیابان بلک راک در نوادا به مقصد اصلی تبدیل شد. اینجاست که رکورد جهانی فعلی ثبت شد، زمانی که اندی گرین در سال ۱۹۹۴ با SSC سد صوتی را شکست و به سرعت ۱۲۲۸.۰۳۵ کیلومتر در ساعت دست یافت. او یک 1.6 کیلومتر را در کمتر از ۴.۷ ثانیه طی کرد، اما به چند کیلومتر دیگر برای رسیدن به سرعت حداکثر و توقف نیاز داشت. با این حال، به دلایل ایمنی، 32 کیلومتر اضافی برای موارد احتمالی مانند خرابی چتر نجات لازم بود که بیش از ظرفیت بونویل بود.