6 خودروی مشهور آمریکایی با پیشرانه ژاپنی؛ از وانت دوج تا هاچبک پونتیاک

با اینکه اکثر خودروهای تولیدی آمریکا از پیشرانه‌های مخصوص خود استفاده می‌کنند اما برخی مدل‌ها نیز بنا به دلایلی همچون صرفه‌جویی در هزینه‌های تولید از پیشرانه خودروسازان دیگر استفاده کرده‌اند؛ بنابراین اگر پیشرانه مناسبی برای یک خودرو وجود نداشته باشد شاید راه ارزان‌تر و ساده‌تر قرض گرفتن یک پیشرانه از برندی دیگر باشد. چنین چیزی کاملاً در دنیای خودرو مرسوم است و مختص به کشور و برند خاصی نیست. خودروسازان ژاپنی در دهه 80 میلادی شهرت زیادی به دلیل تولید پیشرانه‌های مطمئن و قابل‌اعتماد به دست آوردند و منطقی بود که برندهای آمریکایی با آن‌ها همکاری کنند. همچنین دلیل دیگر همکاری خودروسازان آمریکایی با رقبای ژاپنی این بود که محصولات ریبج شده نیز توسط آمریکایی‌ها عرضه می‌شد. خودروهای آمریکایی متنوعی با پیشرانه‌های ژاپنی تولید شده‌اند اما ما تصمیم گرفته‌ایم از هر برند آمریکایی یک خودرو را انتخاب نماییم.

وانت پیکاپ های امروزی رم به خاطر ابعاد بزرگ خود شناخته می‌شوند اما محبوبیت وانت‌های سبک در دهه 70 میلادی کرایسلر را مجبور کرد تا رقیبی برای فورد کوریر و مینی وانت‌های شورولت بسازد. از آنجایی که کرایسلر در آن دوران شرایط خوبی نداشت و مشغول توسعه پلتفرم K بود بنابراین همان کاری را کرد که هر برند دیگر با سرمایه محدود انجام می‌داد: ریبج کردن خودرویی از یک شرکت دیگر. این‌گونه بود که دوج رم 50 تولید شد. این وانت کوچک در حقیقت همان میتسوبیشی L200 تریتون با نام دوج بود و از پیشرانه ژاپنی استفاده می‌کرد. رم 50 با دو پیشرانه که یکی 4 سیلندر 2 لیتری 93 اسبی و دیگری 2.6 لیتری 105 اسب بخاری بود عرضه می‌شد. گیربکس 4 سرعته دستی نیز نیرو را راهی چرخ‌ها می‌کرد هرچند امکان سفارش گیربکس 5 سرعته دستی یا اتوماتیک نیز وجود داشت. دوج حتی نسخه طویل‌تر رم 50 را با پیشرانه 6 سیلندر 142 اسب بخاری معرفی نمود.

یکی از مشهورترین خودروهای آمریکایی با پیشرانه ژاپنی شورولت نوا است که جزو نمادین‌ترین خودروهای شورولت در دهه 70 میلادی به شمار می‌رود و به عنوان خودرویی کامپکت عرضه شده و حتی نسخه SS آن با پیشرانه 8 سیلندر بلوک بزرگ هم در دسترس بوده است. اولین نسل نوا تا سال 1979 تولید شد اما 6 سال طول کشید تا این خودرو دوباره به بازار برگردد. نوا در سال 1985 از راه رسید اما بجای پیشرانه بزرگ از نیروگاه 4 سیلندر تویوتا استفاده می‌کرد. در واقع این نسل خودروی موردبحث ریبج شده تویوتا اسپرینتر بود، خودرویی که از همان پلتفرم کرولا استفاده می‌کرد. نوا حتی توسط جوینت ونچر جنرال موتورز و تویوتا تولید می‌شد و با اینکه جوینت ونچر مورد اشاره بعدها تویوتا کرولا و تاکوما را نیز تولید کرد اما نوا اولین محصول آن بود.

کانکوئست خودروی دو در اسپرت با طراحی پیشرانه جلو و دیفرانسیل عقب بود که در خارج از آمریکا با نام میتسوبیشی استاریون شناخته می‌شد. در دهه 80 میلادی کرایسلر 15 درصد سهام میتسوبیشی را در اختیار داشت و به همین خاطر می‌توان گفت به نوعی در توسعه استاریون دخالت کرده است. کانکوئست با دو پیشرانه در دسترس بود که یکی از نوع 4 سیلندر 2 لیتری توربو و دیگری از نوع 4 سیلندر 2.6 لیتری توربو بود. مدل حجیم‌تر 145 اسب بخار قدرت داشت و بعدها خروجی آن به 197 اسب بخار رسید. با اینکه این خودروی اسپرت هم‌اکنون فراموش شده اما از نظر تکنولوژی در دوران خود پیشرفته بوده است. از جمله تجهیزات کانکوئست می‌توان به سیستم تهویه مطبوع اتوماتیک و شیشه‌های برقی اشاره کرد.

فورد در ابتدا می‌خواست نسل چهارم موستانگ را به عنوان خودروی اسپرت دیفرانسیل جلو تولید اما خوشبختانه این ایده عملی نشد اما بجای آن کار روی جانشین موستانگ ادامه یافت، خودرویی که بر پایه پلتفرم مزدا 626 تولید شد و نهایتاً شاهد تولد فورد پروب بودیم. از آنجایی که پروب با کمک‌های مزدا تولید شد بنابراین به پیشرانه F2 این برند ژاپنی مجهز گردید. پیشرانه 2.2 لیتری تنفس طبیعی موردبحث 110 اسب بخار قدرت داشت اما در نسخه GT پروب با توربو همراه می‌شد و قدرتش به 145 اسب بخار می‌رسید. دومین نسل فورد پروب در سال 1993 با پیشرانه 6 سیلندر 2.5 لیتری که 164 اسب بخار قدرت داشت معرفی شد. با وجود اینکه فورد تلاش‌های بیشتری برای توسعه نسل دوم پروب انجام داده بود اما این خودرو همچنان از نیروگاه ساخت مزدا استفاده می‌کرد.

پونتیاک وایب هاچبکی جمع‌وجور بود که توسط جوینت ونچر مشترک جنرال موتورز و تویوتا تولید می‌شد. این خودرو در دو نسل عرضه گردید و شهرت بالایی هم داشت. وایب تقریباً مشابه تویوتا ماتریکس بود هرچند از نظر ظاهری طراحی خشن‌تری به خود گرفته بود تا کمی شبیه کراس اورها باشد. با این وجود هر دو خودرو شباهت‌های فنی به ویژه در بخش پیشرانه داشتند. وایب بر اساس پلتفرم تویوتا کرولا توسعه یافته بود و از پیشرانه 4 سیلندر 1.8 لیتری تویوتا استفاده می‌کرد. سیستم چهار چرخ محرک سفارشی نیز برای افرادی بود که خواهان کشش بیشتر به ویژه در زمستان بودند.

ساترن ویو جزو محبوب‌ترین محصولات این شرکت در اوایل قرن 21 بود و جنرال موتورز حتی نسخه ریبج اوپل را به عنوان نسل بعدی در سال 2008 معرفی کرد؛ اما قبل از آنکه دومین نسل ویو به اوپل آنتارا بدل شود، شاهد تولید نسل اول آن با پیشرانه قدرتمندی بودیم. ساترن در سال 2004 نسخه پرفورمنس ویو با پسوند ردلاین را رونمایی کرد که البته اکثر تغییرات آن به طراحی ظاهری محدود می‌شدند. آنچه باعث تمایز ویو ردلاین می‌شد پیشرانه 6 سیلندر 3.5 لیتری هوندا با 250 اسب بخار قدرت بود. نیروی تولیدی نیز از طریق گیربکس و سیستم چهار چرخ محرک هوندا راهی چرخ‌ها می‌شد تا این خودرو صفر تا 96 کیلومتر در ساعت زیر 7 ثانیه داشته باشد.