خودروهای جادهای و کاربردی جذابی که فقط در یک نمونه ساخته شدند
بسیاری از خودروسازان در طول تاریخ خود مدلهای جذاب و منحصربهفردی را با اهداف مختلفی مثل اقدامات تبلیغاتی و یا بستری آزمایشی برای نمونهای تولیدی ساختهاند که متأسفانه هیچگاه به تولید نرسیده و فقط در حد یک نمونه باقی ماندند. در ادامه با تعدادی از جذابترین نمونههای این خودروها آشنا خواهیم شد. این خودروها برخلاف کانسپتها، نمونههایی کاملاً کاربردی بودند که امکان رانندگی داشتند و میتوانستند بهراحتی روی خط تولید بروند.
کرایسلر لبارون توربین سال 1977
لبارون توربین محصول حدود 25 سال تحقیق کرایسلر روی پیشرانههای توربین گازی بود. این پیشرانهها از اوایل دهۀ 60 بهطور گستردهای در مدل آزمایشی توربین کار مورد ارزیابی قرار گرفته بودند و نهایتاً این پروژه کنار گذاشته شد اما از اوایل دهۀ 70 به دلیل حمایت و کمک مالی وزارت انرژی ایالاتمتحده برای جایگزینی پیشرانههای بنزینی، کرایسلر دوباره سراغ موتورهای توربین گازی رفت و نسل هفتم موتور توربین گازی خود را روی یک نمونه از کوپۀ تولیدی لبارون نصب کرد که در طراحی قسمت جلو تغییراتی را تجربه کرده بود. این پیشرانه که میتوانست علاوه بر بنزین با گازوئیل، نفت سفید و الکل هم کار کند، ابتدا 104 اسب بخار قدرت تولید میکرد که بعداً به 125 اسب بخار افزایش یافت. کرایسلر اما در اواخر دهۀ 70 با مشکلات شدید مالی مواجه شد و نهایتاً در سال 1983 بهطور کامل برنامه موتورهای توربین گازی را کنار گذاشت.
فولکسواگن شیراکو دو موتوره سال 1983
در دههٔ 80 درحالیکه آئودی با مدل چهارچرخ محرک کواترو مشغول فتح مسابقات رالی در سراسر جهان بود، فولکسواگن هم میخواست وارد بازی چهارچرخ محرک شود. بدین منظور، شیراکویی با دو پیشرانهٔ 1.8 لیتری در جلو و عقب ساخته شد. این موتورها مجموعاً 360 اسب بخار قدرت تولید میکردند و خودرو را ظرف تنها 4.5 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت میرساندند. از این شیراکو دو نمونه ساخته شد که یکی برای آزمایش و دیگری برای استفادههای نمایشی بود. فولکسواگن این خودرو را بهگونهای توسعه داده بود که امکان تولید داشته باشد اما نهایتاً در حد همان دو دستگاه باقی ماند.
بامو M8 سال 1990
بامو M8 بهعنوان رقیبی برای فراری با نسخهٔ ویژهای از پیشرانهٔ S70 با تغییراتی مثل افزایش حجم به بیش از 6 لیتر، دو میل بادامک برای هر ردیف سیلندر و منیفولدهای هوای فیبر کربنی در نظر گرفته شده بود. این خودرو با 640 اسب بخار قدرت و 650 نیوتن متر گشتاور، میتوانست به سرعت 320 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. با ساخت کاپوت، درها و درب صندوق از پلاستیک تقویتشده و حذف صندلیهای عقب، وزن M8 نیز به زیر 1450 کیلوگرم رسیده بود. مخزن روغن هم به صندوقعقب منتقل شده و لولههای انتقال روغن در سقف خودرو تعبیه شده بودند. نهایتاً اما به دلیل رکود اقتصادی دههٔ 90، بامو پروژهٔ ساخت نسخهٔ پرفورمنس سری 8 را لغو کرد.
نیسان R390 سال 1997
این خودرو نسخهٔ جادهای از سوپرکار مسابقهای لمانز نیسان R390 GT1 بود. این سوپراسپرت ژاپنی از همان پیشرانهٔ 3.5 لیتری V8 توئین توربوی نسخهٔ مسابقهای با 550 اسب بخار قدرت و 637 نیوتن متر گشتاور استفاده میکرد که این نیرو از طریق یک گیربکس شش سرعتهٔ سکوئنشال به چرخهای عقب منتقل میشد. R390 ظرف 3.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت میرسید و میتوانست به حداکثر سرعت 355 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. از این ماشین فقط یک نمونه ساخته شد درحالیکه نیسان به ساخت نمونههای دیگری با قیمت یک میلیون دلار اشاره کرده بود.
بوگاتی EB218 سال 1999
EB218 دومین کانسپت بوگاتی بود که پس از مالکیت گروه فولکسواگن معرفی شد. این خودرو در اصل نسخهٔ بروز شدهٔ بوگاتی EB112 بود که در سال 1993 معرفی و سه دستگاه از آن ساخته شده بود. ویژگی جذاب EB218 تجهیز به پیشرانهٔ بسیار غیرمتعارف 6.3 لیتری W18 بود. این موتور که توسط فولکسواگن طراحی و ساخته شده بود، از سه ردیف سیلندر ششتایی با زاویهٔ 60 درجه نسبت به یکدیگر تشکیل شده و 555 اسب بخار قدرت و 650 نیوتن متر گشتاور تولید میکرد. EB218 به سامانهٔ چهارچرخ محرک هم مجهز شده بود که از لامبورگینی دیابلو گرفته شده بود.
میباخ اکسلرو سال 2005
شرکت لاستیکسازی آلمانی فولدا برای آزمایش لاستیکهای پرفورمنس بالای جدید خود از مرسدس خودرویی را خواست که بتواند به سرعتی بیش از ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت برسد. نتیجهٔ این درخواست، ساخت میباخ اکسلرو بر اساس پلتفرم سدان فوق لوکس میباخ 57 بود. اکسلرو پیشرانهٔ 5.9 لیتری V12 توئین توربوی سدان 57 را هم قرض گرفته بود اما پیشرانهٔ مذکور در اینجا ۷۰۰ اسب بخار قدرت تولید میکرد. از اکسلرو فقط یک دستگاه ساخته شد که بعداً فروخته شد و هماکنون متعلق به یک شرکت آلمانی بازسازی محصولات مرسدس بنام مکاترونیک است.
فولکسواگن گلف GTI W12 سال 2007
Worthersee، بزرگترین جشنوارهٔ سالانهٔ GTI است. در سال 2007، فولکسواگن برای این جشنواره خودرویی را تدارک دید که همه را شگفتزده کرد. این شرکت بزرگترین پیشرانهٔ خود را در یکی از کوچکترین محصولات خود جای داد تا یکی از عجیبترین هاچبکهای تاریخ را خلق کند. در پشت صندلیهای جلوی این گلف جنجالی موتور 6 لیتری W12 توئین توربوی بنتلی قرار گرفته بود که 650 اسب بخار قدرت داشت. البته گلف برای تجهیز به این موتور عظیم به تغییراتی نیاز داشت و فولکسواگن عرض خودرو را 16 سانتیمتر بیشتر کرد. این گلف W12 کاملاً قابل رانندگی بود و ظرف 3.7 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت میرسید.
لامبورگینی استوک سال 2008
لامبورگینی در نمایشگاه پاریس 2008، کانسپتی بنام استوک را رونمایی کرد که پیشنمایشی از یک سدان تولیدی 230 هزار دلاری بود. استوک پس از شاسیبلند LM002، اولین خودروی موتور جلوی لامبورگینی محسوب میشد. این ماشین به پیشرانهٔ 5.2 لیتری V12 گالاردو مجهز شده بود و قصد داشت به سوپراسپرت دنیای سدانها تبدیل شود. بااینحال، در سال 2009 گفته شد لامبورگینی برنامهٔ تولید استوک را به دلیل ملاحظات فروش و بازاریابی لغو کرده است. این شرکت پس از صرفنظر کردن از ساخت سدان، در سال 2018 شاسیبلند اوروس را بهعنوان محصول چهاردر و موتور جلوی جدید خود به بازار فرستاد.
فولکسواگن XL Sport سال 2014
بازهم فولکسواگن و بازهم خودرویی عجیب. این شرکت سالها درگیر پروژهٔ ساخت کممصرفترین خودروی جهان بود که نتیجهٔ آن عرضهٔ مدل XL1 در سال 2013 بود. این اما خودروی کندی بود که 13 ثانیه طول میکشید تا به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد. به همین دلیل یک سال بعد XL Sport معرفی شد. در این مدل، پیشرانهٔ دیزلی دو سیلندر هیبریدی XL1 با یک پیشرانهٔ دو سیلندر بسیار متفاوت و جذاب جایگزین شد. این یک پیشرانهٔ 1.2 لیتری دو سیلندر V شکل بود که مستقیماً از موتورسیکلت دوکاتی 1199 سوپرلگرا گرفته شده و با ردلاین 11 هزار دور در دقیقه، 200 اسب بخار قدرت تولید میکرد. ترکیب این پیشرانه با گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه و وزن 900 کیلوگرمی XL Sport، شتاب صفرتاصد 5.7 ثانیهای بود.
بوگاتی لاووچیو نوا سال 2019
زمانی که بوگاتی در نمایشگاه ژنو 2019 لاووچیو نوا را با قیمت 13 میلیون دلار رونمایی کرد، گرانترین خودروی جهان لقب گرفت. البته بعداً رولزرویس بوت تیل با قیمت 28 میلیون دلار این عنوان را از آن خود کرد. بوگاتی لاووچیو نوا هرچند بر اساس شیرون ساخته شده اما بدنهای کاملاً متفاوت دارد و ساخت آن دو سال طول کشید. از این خودرو فقط یک دستگاه ساخته شد و درحالیکه گفته میشد توسط کریستیانو رونالدو خریداری شده، وی این شایعه را تکذیب کرد.