سوخت‌های مصنوعی سروصدای زیادی به پا کرده‌اند. برخی افراد آن‌ها را به عنوان برگ برنده پیشرانه‌های درون‌سوز معرفی می‌کنند اما در این مقاله به شما نشان خواهیم داد که چرا احتمال چنین چیزی پایین است. افرادی که به پیشرانه‌های درون‌سوز علاقه دارند امیدوار هستند سوخت‌های مصنوعی بتوانند باعث نجات این پیشرانه‌ها از هجوم خودروهای الکتریکی شوند. سوخت‌های مصنوعی که گاهی با نام های eFuel و synfuel هم شناخته می‌شوند به عنوان راه‌حل جدید حمل‌ونقل پایدار در آینده مطرح شده‌اند که دلیل آن نیز مزیت‌های زیست‌محیطی و این حقیقت است که خودروهای بنزینی کنونی می‌توانند بدون تغییر در پیشرانه از این نوع سوخت استفاده کنند. این نوع سوخت‌ها به خاطر اینکه راه‌حل بحران آب و هوایی محسوب می‌شوند یک گزینه جذاب در برابر خودروهای الکتریکی به شمار می‌روند. همان‌گونه که می‌دانید خودروهای الکتریکی نیازمند سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های شارژ و پیشرفت تکنولوژی برای ایجاد شعاع حرکتی بیشتر هستند.
تولید سوخت‌های جایگزین در حال افزایش است و خودروسازان بیشتری هم در حال تحقیق برای پیشبرد این نوع سوخت‌ها هستند تا بتوانند از آن‌ها در خودروهای درون‌سوز کنونی استفاده کنند. اما درحالی‌که خودروهای الکتریکی می‌توانند کاملاً کربن خنثی باشند، سوخت‌های مصنوعی از این نظر در رده پایین‌تری قرار می‌گیرند. تخمین‌ها نشان می‌دهند سوخت‌های مصنوعی می‌توانند تا ۸۵ درصد آلایندگی کربنی را کاهش دهند. این را نایب‌رئیس پورشه دکتر فرانس استفن والسیر می‌گوید. اگرچه این میزان آلایندگی به صفر نمی‌رسد اما بهبود قابل‌توجهی را نسبت به وضعیت کنونی نشان می‌دهد. آیا همه این‌ها به معنی ادامه حیات خودروهای بنزینی در آینده است؟ از نظر ما این‌طور نیست.
اول اینکه سوخت‌های مصنوعی سوخت‌های مایع هستند که اساساً همان ویژگی‌های سوخت‌های فسیلی را دارند اما به‌صورت مصنوعی و با روش‌های دوستدار محیط‌زیست تولید می‌شوند. هر دو نوع سوخت فسیلی و مصنوعی از زنجیره مولکول‌های هیدروکربنی متفاوت برخوردار هستند. در واقع این هیدروکربن‌ها برای تولید هرگونه سوخت هیدروکربنی همچون بنزین موردنیاز هستند. در واقع تفاوت بین این سوخت‌ها به چگونگی تولیدشان مربوط می‌شود. سوخت‌های فسیلی حاصل میلیون‌ها سال فشار شدید روی بقایای گیاهی و جانوری هستند درحالی‌که سوخت‌های مصنوعی با انجام این فرایندها از طریق منابع تجدید پذیر به دست می‌آیند. اگرچه سوزاندن سوخت‌های مصنوعی باعث ایجاد آلایندگی کربنی می‌شود اما این امر می‌تواند با گیر انداختن کربن برای تولید سوخت مصنوعی بیشتر کاهش یابد.
آنچه اهمیت بسیار زیادی دارد این حقیقت است که فرایندهای موردبحث الکتریسیته زیادی نیاز دارند و خب رسیدن به این میزان انرژی کار سختی است. سوخت‌های مصنوعی را می‌توان با روش‌های متفاوتی به دست آورد اما در اکثر موارد با تبدیل آب به هیدروژن و اکسیژن از طریق الکترولیز این سوخت‌ها تولید می‌شوند. این هیدروژن سپس با کربن دی‌اکسید کربن جو ترکیب می‌شود تا متانول به دست آید و متانول را می‌توان به بنزین خام مصنوعی تبدیل کرد. این بنزین خام می‌تواند به بنزین استاندارد تبدیل شود که قابل‌استفاده در تمامی خودروهای بنزینی کنونی است. تمامی پیشرانه‌های بنزینی شامل نمونه‌های بکار رفته در هواپیماها، کشتی‌ها و… می‌توانند از این نوع سوخت استفاده کنند. سوخت‌های مصنوعی همچنین از نظر حمل‌ونقل نیز مزیت‌هایی دارند زیرا نیازی به دگرگونی زیاد جایگاه‌های سوخت وجود ندارد. مثال بارز این فرایند را می‌توان در تلاش‌های پورشه و زیمنس انرژی دید که سرمایه‌گذاری مناسبی روی کارخانه تولید سوخت‌های مصنوعی در جنوب شیلی انجام داده‌اند. این کارخانه به خاطر بادهای زیادی که در این منطقه می‌وزد تأسیس شده است. از باد به عنوان منبع انرژی در این کارخانه استفاده می‌شود.
پورشه سوخت‌های مصنوعی را در کنار خودروهای الکتریکی می‌بیند و انتظار دارد بتواند از آن‌ها در خودروهای مختلفی استفاده کند. ژرمن‌ها هم‌اکنون از این نوع سوخت برای خودروهای حاضر در مسابقات سوپرکار اروپا استفاده می‌کنند. البته اخیراً خودروی آماده تولید پورشه ۷۱۸ کیمن GT4 RS مدل ۲۰۲۲ نیز با این نوع رانده شده است. خودروسازانی همچون مزدا نیز به دنبال استفاده از سوخت‌های مصنوعی هستند و ژاپنی‌ها سوخت مصنوعی را یکی از راه‌های لذت بردن طرفداران از خودرویی همچون MX-5 می‌دانند. همه این موارد امیدوارکننده به نظر می‌رسد اما باید به نکات دیگری هم توجه کرد. دلایل زیادی برای عدم نجات پیشرانه‌های درون‌سوز توسط سوخت‌های مصنوعی وجود دارد که اصلی‌ترین آن‌ها به تولید و تأمین این سوخت‌ها بر اساس میزان تقاضا مربوط می‌شود. کارخانه پورشه در شیلی برای سال جاری ۱۳۰ هزار لیتر سوخت مصنوعی تولید خواهد کرد و خود پورشه این سوخت را بکار خواهد برد. تا سال ۲۰۲۴ میزان تولید به ۵۵ میلیون لیتر خواهد رسید و تا سال ۲۰۲۶ از نیم میلیارد لیتر عبور خواهد کرد.
شاید نیم میلیارد لیتر رقم زیادی به نظر برسد اما زمانی که در نظر بگیرید آمریکا به‌تنهایی ۴۶۷ میلیارد لیتر سوخت فسیلی در سال ۲۰۲۰ سوزانده است، ظرفیت تولید پورشه خیلی کم جلوه خواهد کرد. علاوه بر این، تکنولوژی موردبحث کاربردهای محدودی دارد. هزینه تولید سوخت‌های مصنوعی هم بالاست. پورشه تخمین می‌زند هزینه تولید هر لیتر سوخت مصنوعی ۱۰ دلار است و بنابراین یک باک سوخت ۵۰ لیتری قیمت حدود ۷۰۰ دلاری خواهد داشت. کارشناسان هزینه تولید بین ۴.۵ تا ۷.۵ دلاری را برای این نوع سوخت‌ها پیشنهاد می‌کنند و اگرچه هزینه‌ها با افزایش تولید کاهش خواهد یافت اما این نوع سوخت‌ها همچنان گران‌تر از انواع مرسوم خواهند بود. شاید قیمت سوخت‌های مصنوعی در آینده بتواند با سوخت‌های فسیلی برابری کند اما دیگر برای رسیدن به اهداف آلایندگی صفر دیر خواهد بود.
دیگر مشکل این نوع سوخت‌ها نه تنها ضرورت رقابت با سوخت‌های فسیلی بلکه رقابت با خودروهای الکتریکی است. هزینه الکتریسیته با بنزین قابل‌مقایسه و رقابت است و حتی می‌تواند در صورت استفاده از انرژی خورشیدی به صفر برسد. می‌توانیم بگوییم در آغاز راه هستیم. با اینکه از مطرح شدن ایده سوخت‌های مصنوعی چندین دهه می‌گذرد اما در سال‌های اخیر تمرکز روی آن‌ها افزایش یافته است. پیشرفت‌های آتی در این زمینه شاید باعث حل برخی مشکلات شود اما در حال حاضر نمی‌توان آن‌ها را به عنوان ناجی خودروهای درون‌سوز دانست. از طرف دیگر خودروهای الکتریکی هم‌اکنون در دسترس هستند و می‌توان با انرژی‌های تجدید پذیر آن‌ها را به حرکت درآورد. اگرچه این خودروها فعلاً قیمت بالاتری دارند اما در آینده نزدیک با همه‌گیری بیشتر شاهد کاهش قیمتشان خواهیم بود.
محمد
۲۱ اسفند ۱۴۰۰خیلی دلم میخواد بدونم پشت پرده این حجم از الکتریکی شدن چی هست ؟
دقیق میخوان چیکار کنن با دنیا؟
کدوم شرکت ها پشت این قضیه هستن؟
سود حاصل از این کارا چه قدر میشه؟
آیا از تسلا به عنوان یه پوشش برای جواب دادن به این سوال که باعث شد الکتریکی سرعت ببخشه استفاده میکنن؟
شرکت های تکنولوژی چه فکرایی دارن برای برقی کردن؟
و اینکه آیا پشت این قضایا شرکت های سامسونگ و ال جی و هواوی و اپل هستن از بقیه هم به عنوان پوشش استفاده میشه؟
چرا هیچ خبر و تحقیقی راجب فرایند تولید باتری نمیشه؟
چرا رسانه ها فراموش کردن تولید باتری چه قدر مضر هست ؟
چرا به خیلی دیگه از نکات که اگه بگم طولانی میشه هیچ کس توجه نمیکنه؟
چرا؟
چرا؟
چرا؟
H2_H2
۲۱ اسفند ۱۴۰۰حقیقت اینه که خود تولید الکتریسته به خصوص بیشترین برقی که تولید میشه توسط نیروگاه ها هستش که خودشون با سوخت فسیلی کار میکنن
کیانوش
۱ فروردین ۱۴۰۱همه شون سود میکنن از این قضیه شرکت ها سر دولت هارو شیره میمالن که الکتریکی ها واقا پاکن کلی کمک دولتی میگیرن
از این ور دیگه لازم نیست خودشون انجین و خیلی از قطعات دیگه رو توسعه بدن کلی تعدیل نیرو وک کلی صرفه جویی تو تحقیق و توسعه انجین و باطری رو توسط تامین ککنده های دیگه میگیرن و جدیدا هم همه خودروساز ها از پلتفرم های اشتراکی بهره میبرن
خلاصه همه جوره به نفع سرمایه دار هاست
و بزرگترین هزینه هم باید واسه ساخت ایستگاه های سوپرشارژ بشه که هر سوپرشارژ هزینه چند هزار دلاری داره ی کشور و تصور کن واسه کل دنیا چه هزینه ای داره هزینه ای که پول از الوده کردن جو تامین شده هر دلارش با سوختن انرژی در اومده سوختن انرژی هم یعنی الودگی
حتی اگر کاری به ساختن مقایسه الودگی برقی ها و بنزینی ها نداشته باشیم و فقط به هزینه ای کهباید برای تامین زیرساخت شارژ الکتریکی ها خرج بشه نگاه کنیم مشه فهمید که اگرم مزیتی دارن برقی ها خنثی میشه به خرج کردن اون سرمایه واسه تغییر زیرساخت سرمایه ای که با الودگی جو تولید شده دلار به دلارش
زیزیگولو
۲۱ اسفند ۱۴۰۰حالا دیگه؟؟ اونم الآن که برقیا با سرعت نور دارن دنیای خودروها رو فتح میکنن!!؟؟؟ یاد ای شعر افتادم :
((آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا))
کیانوش
۱ فروردین ۱۴۰۱ببین پیشرانه های برقی فارغ از بحث الودگی بازدهی خیلی بیشتری داره وخصوصا واسه خودروی های معمولی و پرفروش وزن کمتر و هزینه نگهداری کمتر از نظر من بزرگترین ایراد برقی ها باطری هاشونه که بنظرم استفاده ازشون موقتیه و تو دهه اینده یا احتمالا هیدروژن میشه تامین کننده اصلی انرژی الکتریکی ها
و خودروی های احتراق داخلی اسپورت و سوپر اسپورت هم میتونن ادامه بدن بنظرم با همین سوخت ها
اینکه الان همه شرکت ها دارن برقی میزنن این ی جو ی حباب مثل دهه نود که همه کمپانی ها کسب و کار خودشون رو ول کردن و سایت میزدن و کسب و کار اینترنتی میزدن و تهشم اکثرا ورشکست شدن
احتراق داخلی ها هم با هیدروژن و با سوخت های مصنوعی زنده میمونن
امین
۲۱ اسفند ۱۴۰۰به هیچ جایی نمیرسه فقط تبلیغات و بزرگنمایی
سهیل
۲۱ اسفند ۱۴۰۰سوخت های مصنوعی هم تعریفی نداشت به نظر من خودرو های الکتریکی بیشتر مورد توجه هستن تا خودرو های سوخت مصنوعی از نظر من و همین چیزی که اینجا اشاره شد خودرو های الکتریکی برتر از مدل مصنوعی و بنزینی هست هم از نظر هزینه سوخت و الودگی هم از نظر مسافت حالا تصمیم گیری با خودتون
محمد
۲۱ اسفند ۱۴۰۰پیشرانه احتراقی که هیچ به احتمال خیلی بالا تا دو سه دهه آینده حداقل تو کشور های پیشرفته رانندگی جزو خاطرات میشه این سوخت هم شاید سوخت ماشین های احتراقی آینده برای تفریحات بشه درست مثل امروز که اسب جنبه تفریحی و سرگرمی داره
AMIR / ARMI
۲۱ اسفند ۱۴۰۰همین الان در سری مسابقاتی مثل ایندی کار 85 درصد سوخت مصرفی که اتانول باشه از ذرت به دست میاد البته تحقیق جامعی نکردم
ولی فرایند سوختن حالا هر چی که باشه باعث ازاد شدن موادی میشه وقتی طی یه واکنش مواد و اثراتی به جا میمونه اون مواد و گاز های به جا مونده عامل الودگی هستن قرار نیست که فقط دی اکسید کربن باشه حتما
اصلا ممکن نیست طی یه فرایند تبدیل انرژی پسماند نباشه
کیانوش
۱ فروردین ۱۴۰۱اصلا انرژی پاکی وجود نداره خیلی ها یادشون میره هر نوع تبدیل انرژی اثرات منفی رو محیط میذاره و هر صنعتی حتی کشاورزی هم الاینده است چه برسه به ساخت نیم تن باطری واسه هر خودروی سواری و سه تن باطری واسه ی کامیون واسه دنیای برقی مثلا پاکی که بعضی ها تصور میکنن اصلا درست نیست
قضیه این سوخت های مصنوعی هم یا اثر خنثی هم اینه که میگن کربنی که ازاد میشه در ازای سوختن این سوخت با کربنی که واسه تولیدش از جو گرفته میشه تقریبا مساوی و برابر هستش واسه همین به نسبت سوخت های فسیلی خیلی الودگی کم تری داره البته بنظرم چون احتیاج به هیدروژن هم داره ساختنش که از اب گرفته میشه بنظرم همون هیدروژن رو به عنوان سوخت استفاده کردن خیلی بهتره و انرژی به وزنشم سه برار بنزین هستش و میتونه هم انجین های احتراقی و هم الکتریکی رو تامین کنه و احتیاجی به زیرساخت های سوپر شارژ شدیدا گرون نداره
هر دلار از سرمایه ای که تو دنیا تولید میشه با سوزوندن انرژی و الودگی جو تولید شده و واسه جایگزینی هر پمپ بنزین با ی سوپرشارژ چند هزار دلار هزینه بر میداره یعنی راحت ی چند هزار میلیارد دلاری فقط واسه ساختن زیرساخت تامین خودروی های الکتریکی دنیا باید هزینه کنه
سرمایه ای که خودش با الودگی جو ایجاد شده
من با انجین الکتریکی مشکلی ندارم واقعا ولی با تامین شدنش با باطری چرا چون احمقانه است وقتی میبینم ی شرکت ی کامیون معرفی کرده که سه تن فقط وزن باطری هاشه
احمقانه است و هیچ مزینتی از نظر الودگی هم نداره توی عمر مفید اون کامیون که نهایتا دو دهه باشه فقط باید الودگی که تولید اون سه تن باطری تولید کرده رو جبران کنه که البته باطری باید سه بار عوض شه توی دو دهه عمر کامیون
کوبیده
۲۱ اسفند ۱۴۰۰نگهداری برقی ها اسانتر و کم هزینه تره رواج برقیا به نفع خود مصرف کننده هست
کیانوش
۱ فروردین ۱۴۰۱عزیزم ی چیزی میگن که انجین الکتریکی دردسر نداره شما باور نکن موتور های برقی خیلی قبل تر از انجین های بنزینی و احتراقی وجود داشتن همچین سگ جونم نیستن هر خونه ای بگردی چهار تا موتور برقی توش پیدا میشه سازوکار همه شون هم یکیه باطری هم که مشخصه چه دردسر هایی داره از نظر قابلیت اعتماد الکتریکی اصلا مزیتی ندارن بنظرم
Arshia m3csl
۲۱ اسفند ۱۴۰۰امیدوارم سوخت های مصنوعی خیلی خوب عمل کنن و کل خودرو ها برقی نشه
Sina10
۲۱ اسفند ۱۴۰۰اصلا در این تحقیق در نظر گرفته نشد این سوخت هدفش جایگزینی کامل نیست بلکه فقط میخواد ماشین هایی از جمله همین کیمن که برای رانندگیشون معروف هستن یا ماشینایی که خریدار اونو بابت موتور بکار رفته اش میخره و تولید محدودی دارن رو راه بندازه و زنده نگه داره ، خب این مقدار سوخت که بیشتر هم خواهد شد کافیه برای این جور ماشینا که تولیدشون محدوده
بقیه هم برن برقی بشن
میلاد
۲۱ اسفند ۱۴۰۰هیچکس فاجعه الکتریکی شدن را درک نخواهد کرد مگر بعد از اینکه ضربه اش را به جامعه و اقصاد جهانی وارد کنه . دقیقا مثل همین ماجرای اتانول تو سوخت که الان داریم تو آمریکا استفاده می کنیم . تازه دارن به این نیتجه می رسن اتانول حاصل از ذرت ضرر و آلودگیش در فرایند تولید تا مصرف بسیار بیشتر از سوخت سنتی قدیمه ( چیزی حدود 25 درصد بیشتر که فاجعه است )
دوست بنده یه اسکوتر تمام برقی دو سال پیش خریداری کرد در اوایل رنج اون چیزی حدود 50 مایل بود . الان به 30 تا 40 مایل رسیده .
همین وضعیت رو خودرو های برقی خواهند داشت .تجاری سازی تکنولوژی باتری ها هم حداقل تا 10 سال آینده به اون حد مطلوب نخواهد رسید.
کشور هایی که به سمت الکتریکی شدن قدم بردارن خودشون رو در منجلاب بزرگی غرق خواهند کرد .
کیانوش
۱ فروردین ۱۴۰۱اگر شروع فرایند تولید با تجزیه اب به هیدروژن و اکسیژن هستش دیگه چرا همون هیدروژن رو به عنوان سوخت استفاده نکنیم به جای اینکه چند مرحله دیگه به فرایند انرژی بر انجام بدن تا به بنزین مصنوعی برسن
Ista
۴ دی ۱۴۰۱احتمالا سوخت های مصنوعی برای ماشین های سوپر اسپرت گرون قیمت استفاده بشه و ماشین های الکتریکی هم برای استفاده عموم مردم
ولی یکی از جذابیت ماشین های سوپراسپرت صدای موتور که با الکتریکی شدن ازبین می ره البته بعضی از کمپانی ها اومدن صدای مصنوعی گذاشتن روی ماشین الکتریکی احتمالا به کیفیت صدای موتور ماشین های درون سوز نرسه