سریع‌ترین خودروهای اسپرت در تاریخ مزدا، از RX-7 تا اسپید 3

مزدا در حال حاضر غیر از MX-5 هیچ خودروی اسپرت دیگری تولید نمی‌کند اما این شرکت در طول تاریخ خود مدل‌های اسپرت جذاب زیادی را روانهٔ بازار کرده است. خودروهای اسپرت مزدا قبلاً با پیشرانهٔ وانکل شناخته می‌شدند که در سال 2012 با خاتمهٔ تولید RX-8 کنار گذاشته شد اما تاریخ مزدا آن‌قدر با پیشرانهٔ وانکل عجین شده که این شرکت به‌تازگی دوباره سراغ این پیشرانه به‌عنوان ژنراتور بنزینی افزایش‌دهندهٔ برد در کراس‌اوور MX-30 رفته است. جالب اینکه مزدا خیلی علاقه‌ای به توربوشارژر نداشت و بسیاری از خودروهای پرفورمنس نمادین خود را با موتورهای تنفس طبیعی تولید می‌کرد. بااین‌حال، روند صنعت خودروسازی شرکت‌ها را به سمت پیشرانه‌های کم‌حجم توربو سوق داده و به همین دلیل مزدا هم امروز دو پیشرانهٔ توربو تولید می‌کند که هردو پرفورمنسی عالی را فراهم می‌کنند.

حال که تاریخچهٔ مختصری از خودروهای اسپرت مزدا را مرور کردیم، بیایید نگاهی به سریع‌ترین خودروهای تاریخ این شرکت داشته باشیم.

نسل سوم RX-7 که از سال 1992 تا 2002 تولید شد، افراطی‌ترین خودروی جاده‌ای تاریخ مزدا محسوب می‌شود. این خودرو همچنین در بین ساخته‌های مزدا بیشترین توجه را از سوی تیونرها به خود جلب کرده است. نسل سوم RX-7 نه‌تنها در ظاهر کوپهٔ اسپرت جذابی بود بلکه قدرت و پرفورمنس قابل‌توجهی هم داشت. زیر کاپوت این ماشین یک پیشرانهٔ وانکل دو روتوری توئین توربو قرار داشت که در ابتدا 255 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما در سال 1996 این رقم به 280 اسب بخار افزایش یافت. نسخهٔ قوی‌تر RX-7 در کمتر از 5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید که آن را به پرشتاب‌ترین خودروی جاده‌ای مزدا تبدیل می‌کرد. این کوپهٔ ژاپنی همچنین به خاطر وزن سبک و هندلینگ چابک هم مورد تحسین قرار گرفت.

آخرین تلاش مزدا برای نصب پیشرانهٔ وانکل در سینهٔ یک خودروی اسپرت نتیجهٔ متفاوتی نسبت به RX-7 داشت. RX-8 از ابتدا به‌عنوان خودروی اسپرتی طراحی شد که توانایی درنوردیدن جاده‌های کوهستانی را حتی در حالت استاندارد داشته باشد. این خودرو همچنین باید بسیار رقابتی‌تر از تمام کوپه‌های اسپرت قبلی مزدا می‌بود زیرا رقبای زیادی مثل پورشه، نیسان، آئودی، ب‌ام‌و و مرسدس بنز در برابر آن قرار داشتند. RX-8 در سال 2002 معرفی شد یعنی همان سالی که تولید RX-7 خاتمه یافت اما این کوپهٔ جدید جایگزین مستقیم RX-7 محسوب نمی‌شد زیرا RX-8 خودرویی ضعیف‌تر، ارزان‌تر و با پیشرانهٔ وانکل بدون توربو بود و برای کسانی ساخته شده بود که نمی‌خواستند پول یک پورشه را برای یک مزدا بدهند. RX-8 از یک پیشرانهٔ وانکل دو روتوری استفاده می‌کرد که در نسخه‌های دو پورت و چهار پورت ارائه می‌شد و به ترتیب 195 و 240 اسب بخار قدرت داشتند. مزدا بعداً نسخه‌ای اصلاح‌شده از این موتور را هم ارائه کرد که کمی قدرت بیشتر و ردلاین بالاتر 8,500 rpm داشت. RX-8 ظرف حدود شش ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

مشهورترین خودروی اسپرت مزدا نه یک مدل RX بلکه MX است. MX-5 افسانه‌ای که در آمریکا با نام میاتا شناخته می‌شود. این ماشین تاکنون در چهار نسل تولید شده و پرفروش‌ترین رودستر تاریخ لقب گرفته است. البته شتاب سریع هرگز هدف اصلی میاتا نبوده و به همین دلیل هیچ‌گاه با پیشرانه‌های قدرتمند ارائه نشد. همچنین مزدا هیچ وقت MX-5 را به موتور وانکل مجهز نکرد و رودستر خود را با موتورهای چهارسیلندر معمولی تنفس طبیعی با حجمی از 1.5 تا 2 لیتر به بازار فرستاد. جدیدترین نسخهٔ MX-5 که نسل چهارم محسوب می‌شود، از همیشه سریع‌تر و ایمن‌تر شده و لذت‌بخش‌ترین رانندگی را دارد. بسیار چشمگیر است که مزدا چطور می‌تواند فرمول MX-5 را به‌طور مداوم بهبود ببخشد و در عین حال تجربهٔ رانندگی بسیار شبیه نسل اول دههٔ 90 را ارائه کند. میاتای کنونی از یک پیشرانهٔ 2 لیتری تنفس طبیعی با 181 اسب بخار قدرت استفاده می‌کند و به لطف وزن سبک یک تنی، ظرف 5.8 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

مزدا اسپید 3 که در اروپا با نام MPS عرضه می‌شد را می‌توان تنها هاچ‌بک داغ واقعی در تاریخ مزدا دانست. این خودرو در دو نسل از سال 2007 تا 2013 تولید شد. هردو نسل به‌صورت دیفرانسیل جلو ساخته شدند و از یک پیشرانهٔ 2.3 لیتری چهار سیلندر توربو استفاده می‌کردند که 263 اسب بخار قدرت و 280 نیوتن متر گشتاور داشت. این به‌عنوان یکی از بهترین پیشرانه‌های سال 2008 انتخاب شد. هرچند اسپید 3 از تأثیر شدید گشتاور روی فرمان در هنگام شتاب گیری‌های سخت رنج می‌برد اما هندلینگ بسیار خوبی را ارائه می‌کرد که می‌توانست با بهترین هاچ‌بک‌های داغ زمان خود رقابت کند. ازآنجایی‌که مزدا 3 در آن زمان بر اساس فورد فوکوس ساخته شده بود، عجیب نیست که به‌عنوان جذاب‌ترین خودروی کلاس خود شناخته می‌شد.

همان پیشرانهٔ 2.3 لیتری توربوشارژ اسپید 3 در سینهٔ سدان بزرگ‌تر اسپید 6 هم قرار گرفت. این خودرو اما در مقایسه با برادر کوچک‌تر دیفرانسیل جلوی خود، یک سدان چهارچرخ محرک با شخصیت آرام‌تر بود. در اینجا قدرت موتور به 274 اسب بخار افزایش پیدا کرد اما گشتاور بدون تغییر باقیمانده بود. هرچند اسپید 6 خودرویی بسیار بزرگ‌تر و سنگین‌تر از اسپید 3 بود اما به لطف سامانهٔ چهارچرخ محرک، ظرف 6.2 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید که مشابه برادر هاچ‌بک بود. این خودرو نیز هندلینگی عالی و قدرت کافی برای رانندگی لذت‌بخش داشت اما در بازار موفق عمل نکرد زیرا در دنیای سدان‌های چهارچرخ محرک اسپرت ژاپنی، میتسوبیشی و سوبارو بسیار شناخته‌شده‌تر بودند و به لطف ارتباط با رالی، از شهرت بسیار بیشتری برخوردار بودند.

مزدا هم‌اکنون هاچ‌بک قدرتمندی بنام 3 توربو را تولید می‌کند که هرچند رسماً هاچ‌بک داغ محسوب نمی‌شود اما از اسپید 3 قدیمی سریع‌تر است. این خودرو به یک پیشرانهٔ 2.5 لیتری چهار سیلندر توربو مجهز است که 250 اسب بخار قدرت و 435 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند. این خودرو به لطف کشش بیشتر ناشی از سامانهٔ چهارچرخ محرک، با وجود قدرت کمتر از اسپید 3، در کمتر از 6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد. البته علاقه‌مندان به رانندگی شاید از عدم ارائهٔ گیربکس دستی با این موتور گلایه‌مند باشتد اما رانندگی با مزدا 3 توربو حتی با گیربکس اتوماتیک استاندارد هم بسیار لذت‌بخش است. همچنین با وجود سامانهٔ چهارچرخ محرک، این ماشین به‌اندازهٔ اسپید 3 هنگام رانندگی‌های سخت حس سرکشی ندارد.