5 سوپراسپرت خیره‌کننده‌ای که با الهام از مک‌لارن F1 ساخته شدند

F1 که در بهار 1992 رونمایی شد، اولین خودروی جاده‌ای تولیدی مک‌لارن بود. این خودرو که نتیجهٔ پروژه‌ای بلندپروازانه بود، چندین تکنولوژی فرمول یک را به جاده‌ها آورد. F1 که تا سال 1998 در 106 دستگاه تولید شد، رکورد سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان را شکست و به یکی از ترسناک‌ترین خودروهای مسابقه‌ای لمان تبدیل شد. F1 یکی از نمادین‌ترین خودروهای کل تاریخ محسوب می‌شود و الهام‌بخش توسعهٔ چندین سوپرکار جذاب بوده است.

مسابقات استقامتی BPR گلوبال GT که در سال 1994 یعنی دو سال بعد از پایان مسابقات قهرمانی اسپرت‌کار جهان آغاز شد، در سال 1996 تحت سلطهٔ مک‌لارن F1 GTR قرار گرفت. در سال 1997 اما که فیا این رقابت‌ها را تحت کنترل گرفت و به مسابقات قهرمانی فیا GT تغییر نام داد، خودروسازان جدیدی برای حضور در این مسابقات و پایان دادن به سلطهٔ مک‌لارن ابراز تمایل کردند. یکی از این شرکت‌ها، مرسدس بنز بود. این شرکت توسعهٔ خودروی مسابقه‌ای جدیدی در کلاس GT1 را آغاز کرد که عملکردی بهتر از F1 داشته باشد. بدین منظور، تیم توسعه یک F1 GTR خریدند و از آن برای آزمایش موتور V12 و پانل‌های بدنه استفاده کردند. هرچند این خودرو که CLK GTR نام گرفت از شاسی، پیشرانه و بدنهٔ اختصاصی استفاده می‌کرد ولی بخش عمده‌ای از خودروی مسابقه‌ای جدید مرسدس با الهام از F1 توسعه داده شد. CLK GTR همچنین توانست به سلطهٔ F1 در پیست‌ها پایان دهد زیرا اولین قهرمانی مسابقات فیا GT را از آن خود کرد و فصل بعد نیز با مدل جدید CLK LM از قهرمانی خود دفاع کرد.

سالین که در سال 1983 توسط «استیو سالین» تأسیس شد، به خاطر تیونینگ و تقویت موستانگ‌های فاکس بادی شهرت یافت. سالین همچنین با نسخه‌های مسابقه‌ای موستانگ راهی پیست‌ها شد و در اواخر دههٔ 90 و اوایل دههٔ 80 در مسابقات استقامتی باشگاه خودروهای اسپرت آمریکا چندین قهرمانی کسب کرد. در نیمهٔ دوم دههٔ 90 اما سالین تصمیم گرفت سوپراسپرت اختصاصی خودش را از ابتدا تولید کند و الهام‌بخش این پروژه، مک‌لارن F1 بود. این سوپرکار که S7 نام داشت، در آگوست 2000 در مسابقهٔ مونتری معرفی شد. S7 هرچند در برخی عناصر ظاهری به‌وضوح از F1 الهام گرفته بود ولی زیر این پوسته، خودرویی کاملاً متفاوت پنهان شده بود. قلب تپندهٔ این ماشین یک نیروگاه 7 لیتری V8 تمام آلومینیومی بود که بر اساس موتور ویندزور فورد ساخته شد. این موتور ابتدا تنفس طبیعی بود و 550 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی در سال 2005 نسخهٔ توئین توربو با 750 اسب بخار قدرت معرفی شد. سالین S7 هم مثل مک‌لارن F1 در پیست‌ها موفق عمل کرد به‌گونه‌ای که مجموعاً 10 قهرمانی GT در سراسر جهان کسب کرد و در سال 2010 هم کلاس GT1 لمان برنده شد.

سالین S7 تنها سوپراسپرت آمریکایی نبود که با الهام از مک‌لارن F1 افسانه‌ای ساخته شد و MT900 هم همین شرایط را داشت. این خودرو با کمک طراح سابق شورلت توسط شرکت موسلر اوتوموتیو ساخته شد که در سال 2013 تعطیل شد. MT900 با هدف ارائهٔ پرفورمنسی خیره‌کننده در پکیجی سبک‌وزن و آیرودینامیک بر پایهٔ یک شاسی پیشرفتهٔ فیبر کربنی ساخته شد. اولین پروتوتایپ جاده‌ای که در سال 2001 تکمیل شد، از پیشرانهٔ هشت سیلندر LS6 جنرال موتورز با 350 اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. هرچند وزن خودرو از هدف 900 کیلوگرمی فراتر رفت ولی هنوز هم می‌توانست ظرف 3.5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد. در سال 2003 نیز نسخهٔ ارتقاءیافتهٔ سوپرکار موسلر با نام MT900S معرفی شد که وزن را به 998 کیلوگرم کاهش داد و پرفورمنس را با استفاده از موتور LS1 و بعداً LS7 بهبود بخشید. هرچند این خودرو هم در جاده و هم در پیست امیدهای زیادی داشت ولی به دلیل مشکلات مالی که منجر به تأخیر در توسعه شد، هرگز نتوانست پتانسیل نهایی خود را به نمایش بگذارد. بااین‌حال، حدود 20 دستگاه نمونهٔ جاده‌ای و 30 دستگاه مسابقه‌ای از MT900 ساخته شد.

پس از پایان تولید F1، سیزده سال طول کشید تا مک‌لارن دومین خودروی جاده‌ای خود را عرضه کند. MP4-12C هرچند خودروی جذابی بود ولی هرگز جانشین مستقیمی برای F1 محسوب نمی‌شد. سرانجام در سال 2013 اما مک‌لارن جانشین سوپرکار افسانه‌ای خود را با نام P1 معرفی کرد. البته این پرچم‌دار جدید بیشتر یک جانشین معنوی برای F1 محسوب می‌شد زیرا از هیچ لحاظی شباهتی به سلف خود نداشت. در اواخر سال 2018 اما مک‌لارن پرچم‌دار جدیدی بنام اسپیدتیل را معرفی کرد که جانشین نزدیک‌تری برای F1 محسوب می‌شد. در این خودرو مثل F1، از ترکیب صندلی‌های سه‌تایی با صندلی راننده در وسط استفاده شده بود و با دستیابی به سرعت 403 کیلومتر بر ساعت دست یابد، توانست مثل سوپرکار دههٔ 90 مک‌لارن، حداکثر سرعت چشمگیری را به نمایش بگذارد. در سینهٔ اسپیدتیل یک موتور V8 قرار گرفته بود که هرچند سیلندرهای کمتری نسبت به F1 داشت ولی به لطف دو توربوشارژر و سیستم هیبریدی، قدرت چشمگیر 1050 اسب بخاری تولید می‌کرد. از اسپیدتیل مثل F1 تعداد 106 دستگاه ساخته شد.

گوردون موری که P1 و اسپیدتیل را جانشینان مناسبی برای F1 نمی‌دانست، تصمیم گرفت خودش اقدام به ساخت جانشینی واقعی برای خودرویی کند که در دههٔ 90 طراحی کرده بود. پس از تأسیس شرکت گوردون موری اوتوموتیو یا GMA در سال 2017، این طراح مشهور در نمایشگاه خودروی ژنو 2018 رسماً خبر از توسعهٔ سوپرکاری برای جانشینی F1 داد که سه سال بعد معرفی شد. این شاهکار جدید موری که T.50 نام داشت، ویژگی‌هایی مثل صندلی رانندهٔ مرکزی با دو صندلی سرنشین در طرفین را از F1 الهام گرفته بود. علاوه بر این، سوپرکار گوردون موتور مثل سلف خود به یک پیشرانهٔ V12 تنفس طبیعی مجهز شد ولی این موتور بجای ب‌ام‌و، ساخت کاسورث بود. این موتور با تنها 3.9 لیتر حجم، در نسخهٔ استاندارد 663 اسب بخار قدرت تولید می‌کند درحالی‌که این رقم در نسخهٔ ویژهٔ نیکی لائودا به 772 اسب بخار افزایش یافته است.