مک‌لارن M6GT، اولین خودروی جاده‌ای مک‌لارن با موتور شورلت

این روزها مک‌لارن یکی از برندهای مطرح در بخش سوپراسپرت‌ها است. وجه اشتراک تمام ساخته‌های این شرکت پرفورمنس فوق‌العاده است. هرچند همه F1 را به‌عنوان اولین خودروی جاده‌ای مک‌لارن می‌دانند ولی درواقع، این برند بریتانیایی اولین خودروی جاده‌ای خود را چندین دهه قبل از F1 ساخته بود که M6GT نام داشت.

مثل بسیاری از خودروهای پرفورمنس بالا در گذشته، ریشه‌های مک‌لارن M6GT هم به خودرویی مسابقه‌ای با نام مک‌لارن M6A بازمی‌گردد. این خودروی مسابقه‌ای توسط بنیان‌گذار مک‌لارن ریسینگ «بروس مک‌لارن» ساخته شد که یک راننده، مهندس و طراح خلاق در دنیای مسابقات بود. M6A توسط تیم مسابقهٔ بروس مک‌لارن در سال 1967 برای رقابت در سری مسابقات گروه 7 توسعه پیدا کرد. این خودرو روی اولین شاسی مونوکوک ساخت مک‌لارن شکل گرفت درحالی‌که طراحی ظاهری آن به‌منظور به حداکثر رساندن داون‌فورس برای پیست‌های مسابقات Can Am طراحی شده بود. برجسته‌ترین ویژگی M6A اما پیشرانهٔ آن بود. در سینهٔ این ماشین نسخه‌ای بشدت اصلاح‌شده از موتور 5.9 لیتری V8 شورلت قرار داشت که توسط تیم مک‌لارن به سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری مجهز شده بود.

ساخت اولین M6A آمادهٔ مسابقه در سال 1967 به پایان رسید و کمی بعد، تیم مسابقه‌ای بروس مک‌لارن خودرو را برای آماده‌سازی جهت حضور در فصل جدید مسابقات Can AM طی 3,200 کیلومتر مورد آزمایش قرار داد. در این مسابقات، دو دستگاه M6A به میدان رفتند. این خودرو در اولین حضور خود در مسابقات، پل پوزیشن را کسب کرد و خودروی دوم با رانندگی «دنی هیولم» هم پیشتاز مسابقه شد. در فصل 1967 مسابقات Can AM موانع زیادی بر سر راه مک‌لارن قرار داشت ولی نهایتاً بروس مک‌لارن قهرمان فصل 1967 این مسابقات شد و هیولم هم به جایگاه دوم رسید. در فصل 1968 خودروی جدید M8A جایگزین M6A شد اما بعداً از نام M6 برای خودرویی کابین بسته جهت حضور در مسابقهٔ لمان با نام M6GT استفاده شد. این خودرو نهایتاً به اولین خودروی جاده‌ای مک‌لارن تبدیل شد.

اولین نمونه از M6GT خودرویی مسابقه‌ای بود که از سوی فیا برای حضور در مسابقات گروه 4 تأیید شد ولی به دلیل محدودیت‌های مالی و تغییر قوانین، پروژه نیمه‌کاره رها شد و تنها چند پروتوتایپ از M6GT ساخته شد. بااین‌حال، ازآنجایی‌که بروس مک‌لارن قصد ساخت سریع‌ترین و پرشتاب‌ترین خودروی جاده‌ای جهان را داشت، از این پروتوتایپ‌ها، دو نمونه به نسخه‌ای جاده‌ای تبدیل شدند که یکی از آن‌ها خودروی شخصی بروس مک‌لارن بود و از آن برای تردد به محل کار و جلسات مسابقه استفاده می‌کرد. M6GT روی شاسی مونوکوک آلومینیومی M6 مسابقه‌ای ساخته شد و اساساً یک خودروی مسابقه‌ای با جواز تردد در جاده‌ها بود. به همین دلیل، این ماشین فاقد امکاناتی بود که خودروهای جاده‌ای معمولی داشتند. M6GT جاده‌ای خودرویی کم‌ارتفاع و دونفره با درهای پروانه‌ای بود و مثل M6A از پیشرانهٔ 5.7 لیتری V8 بلوک کوچک شورلت استفاده می‌کرد.

این موتور توسط شرکت مهندسی تراکو تقویت شده بود، به چهار کاربراتور وبر مجهز شده و 370 اسب بخار قدرت و 500 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیرو از طریق یک گیربکس پنج سرعتهٔ ZF به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. به لطف این موتور، خودروی جاده‌ای مک‌لارن ظرف تنها 4.2 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت 265 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. اولین نمونهٔ جاده‌ای M6GT در اوایل سال 1970 با رنگ قرمز تکمیل شد. بروس مک‌لارن از این خودرو برای محک زدن خودروهای جاده‌ای آیندهٔ این برند استفاده کرد. این خودرو به کابین شهری‌تر، چراغ‌های جلوی جمع شونده، سیستم تعلیق نرم‌تر و بدنهٔ فایبرگلاس ضخیم‌تر از خودروی مسابقه‌ای مجهز شده بود تا برای استفاده‌های جاده‌ای مناسب‌تر باشد. M6GT خودروی فوق‌العاده‌ای بود که توان رقابت با جسورانه‌ترین خودروهای زمان خود را داشت ولی متأسفانه هیچ‌گاه به تولید نرسید.

بروس مک‌لارن در ابتدا قصد داشت 250 دستگاه از M6GT تولید کند اما درنهایت، این خودرو در حد دو پروتوتایپ باقی ماند که یکی قرمز و دیگری به رنگ نارنجی نمادین مک‌لارن بود. مک‌لارن حتی پیشنهاد تولید 250 دستگاه از این ماشین را به شرکت بریتانیایی تروجان داد که خودروهای مسابقه‌ای مک‌لارن را برای خریداران این برند می‌ساخت ولی این پروژه هیچ‌گاه محقق نشد زیرا مرگ نابهنگام بروس مک‌لارن در ژوئن 1970 در اثر تصادف، به توقف این پروژه انجامید. پروتوتایپ M6GT که در اختیار بروس مک‌لارن بود، پس از مرگش به دنی هیولم فروخته شد و تروجان نیز دومین M6GT جاده‌ای را ساخت. این خودرو سلف معنوی اولین خودروی تولیدی مک‌لارن یعنی F1 بود و هرچند هدف تولید 250 دستگاهی آن هیچ‌گاه محقق نشد ولی به‌عنوان اولین خودروی جاده‌ای در تاریخ مک‌لارن ماندگار شد.