نبرد برادرانه، رویارویی مک‌لارن GT و مک‌لارن 600LT

مک‌لارن شرکت کوچکی است و استخر ژن‌های آن سطحی و کم‌عمق است. هر خودرویی که این شرکت از سال 2011 تاکنون تولید کرده را می‌توان در سه دستهٔ اسپرت، سوپراسپرت و هایپراسپرت قرار داد. مک‌لارن تنها با یک گیربکس، یک خانوادهٔ پیشرانه و چند تغییر در شاسی فیبر کربنی خود، خانواده‌ای از برادران تقریباً یکسان را تولید کرده است تا جایی که می‌توان حتی بین مدل 195 هزار دلاری 570S و اسپیداستر 1.7 میلیون دلاری الوا هم اشتراکات و شباهت‌هایی پیدا کرد.

این شرکت بریتانیایی اما که تا چندی پیش به نظر می‌رسید فقط می‌تواند خودروهای پرفورمنس متعدد بسازد، با GT خلاف رویهٔ معمول خود عمل کرده است. این گرند تورر موتور وسط یک مک‌لارن نرم‌تر و مناسب‌تر برای استفاده‌های روزانه است و ظاهر شیک و باوقار آن نشان می‌دهد که گاهی اوقات بجای جاروجنجال به راه انداختن فقط کافی است با طمأنینه صحبت کنید. حال برای اینکه ببینیم این برند شیفتهٔ مسابقات توانسته با موفقیت خودرویی روزمره‌تر تولید کند یا نه، GT را در برابر یکی از محصولات پیست محور سری LT مک‌لارن قرار داده‌ایم.

600LT علیرغم برخورداری از بال‌های دیوانه‌وار و قطعات آئرودینامیکی چشمگیر، در بخش زیادی از DNA خود با GT اشتراک دارد. بازوهای کنترلی تعلیق در هردو خودرو یکسان است، شیشهٔ جلو و ستون‌های A مشترک هستند و هرچند پوستهٔ درها متفاوت است اما در هردو به سمت آسمان باز می‌شوند. در داخل دو خودرو نیز یک گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه خواهید دید. همچنین هردوی این مک‌لارن‌ها محرک عقب هستند زیرا سامانهٔ چهارچرخ محرک برای ترسوهایی است که آئودی و لامبورگینی می‌خرند.

در همین حال، قیمت این دو مک‌لارن نیز به‌اندازهٔ قیمت یک هوندا آکورد باهم اختلاف دارد زیرا قیمت 600LT از 242,500 دلار و قیمت GT از 213,195 دلار آغاز می‌شود. البته آپشن‌های گران‌قیمتی مثل ‌تریم فیبر کربنی 18,310 دلاری در 600LT و سقف شیشه‌ای الکتروکرومیک 6 هزار دلاری در GT، قیمت نمونه‌های مورد آزمایش ما را به ترتیب به 279,270 دلار و 256,125 دلار رسانده است. البته لازم به ذکر است که ما با 600LT کوپه‌ای که در تصاویر می‌بینید فقط رانندگی کردیم و نتوانستیم با ابزارآلات دقیق آن‌را آزمایش کنیم. به همین دلیل، در اینجا از اعدادی استفاده کرده‌ایم که متعلق به نسخهٔ اسپایدر این خودرو با حدود 45 کیلوگرم وزن بیشتر است که سال گذشته با آن رانندگی کردیم.

نقاط مثبت: هر پیچ‌وخمی در مسیر را جذاب می‌کند، شعله‌های آتش را شلیک می‌کند

نقاط منفی: برای استفاده در خیابان خیلی سفت است، صندلی‌ها ناراحت هستند

چکیده: این جانوری آتشین است که واقعاً سزاوار حضور در پیست‌ها خواهد بود

هیچ‌چیز شهری و روزمره‌ای در 600LT وجود ندارد. اگزوزهای این ماشین که از بالای کاور پیشرانه یعنی پشت بال ثابت آن خارج شده‌اند آن‌قدر داغ هستند که امواج قابل‌مشاهده‌ای را در هوا ایجاد می‌کنند. گویی این ماشین از یک آتش‌فشان نیرو می‌گیرد. گدازه‌های جوشان این آتش‌فشان توسط یک پیشرانهٔ 3.8 لیتری V8 توئین توربو با 600 اسب بخار قدرت تولید می‌شود. این موتور حداکثر گشتاور 620 نیوتن متری خود را در 5,500 rpm تولید می‌کند و سریع به این دور می‌رسد. این یک پیشرانهٔ V8 تنبل مثل یک شاسی‌بلند مرسدس نیست، این یک موتور اسپرت خالص است که برای رسیدن به ردلاین 8,500 rpm خود اشتیاق دارد.

هرچند گویی خروجی‌های اگزوز 600LT در گوش راننده قرار گرفته‌اند اما توربوها در حالت درجا صدای خفه‌ای دارند. البته این پیشرانه میل‌لنگ تخت دارد و با استفاده از دسته‌موتورهای سفتی به شاسی متصل شده است که به همین دلیل، حتی پیش از فشردن پدال گاز هم لرزشی در خودرو احساس می‌شود. در داخل خودرو نیز صندلی‌ها ابر چندانی ندارند. این‌ها صندلی‌های اسپرت باریکی هستند که رویهٔ نازکی دارند. به همین دلیل، صندلی‌های 600LT بسیار ناراحت هستند تا جایی که کابین خودرو را به یک اتاق شکنجهٔ پُر از آلکانترا شبیه کرده‌اند!

معماری پیشرانهٔ V8 مک‌لارن GT مشابه 600LT است اما درحالی‌که قطر سیلندرهای 93 میلی‌متری آن حفظ شده، طول کورس پیستون از 69.9 میلی‌متر به 73.5 میلی‌متر افزایش پیدا کرده است؛ بنابراین حجم این موتور به 4 لیتر افزایش یافته و مک‌لارن آن‌را به توربوهای اینرسی پایین هم مجهز کرده است که وقتی این ویژگی‌ها با ضریب تراکم بالاتر موتور (در مقایسه با دیگر موتورهای 4 لیتری) ترکیب می‌شود، تجربهٔ رانندگی رام‌تری را فراهم می‌کند. البته در نظر داشته باشید که این هنوز هم یک پیشرانهٔ نسبتاً کورس کوتاه با میل‌لنگ تخت است که هرچند به‌اندازهٔ موتور 600LT وحشی نیست اما هنوز هم با 620 اسب بخار قدرت و 630 نیوتن متر گشتاور، بسیار مسابقه‌ای است.

نقاط مثبت: به همان سریعی 600LT است بدون اینکه راننده را با سفتی تعلیق و صندلی‌های ناراحت مجازات کند

نقاط منفی: به‌نوعی شبیه به یک کوروت 60 هزار دلاری است

چکیده: مک‌لارن با موفقیت رویکرد خود را نرم‌تر کرده بدون آنکه به برند خود خدشه‌ای وارد کند

سر اگزوزهای GT از جای درست و معمول خود خارج شده‌اند و بنابراین این گرند تورر فاقد جوش‌وخروش 600LT است. درنتیجه، خودرو تا دور 8,500 rpm بسیار ساکت‌تر است و در پیمایش‌های روزانه غرش آرام‌تری دارد. مثل همهٔ گیربکس‌های مدرن، گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچهٔ هردو خودرو سعی می‌کند در رانندگی‌های شهری و سفرهای بزرگراهی، دور موتور را پایین نگه دارد. حجم بیشتر و توربوشارژرهای آرام‌تر موتور GT اما در هنگام استفاده از گاز ملایم، به آن برتری قابل‌توجه نسبت به برادرش می‌دهند و این ویژگی در پیست هم برای GT مشکل‌ساز نمی‌شود.

هرچند جی‌تی 20 اسب بخار قدرت بیشتری از 600LT دارد اما 1570 کیلوگرم وزن دارد که یعنی 150 کیلوگرم از 600LT اسپایدر سنگین‌تر است؛ بنابراین نسبت قدرت به وزن GT کمی بدتر از برادرش است اما بااین‌وجود ظرف تنها 2.8 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد و 400 متر را در 10.7 ثانیه طی می‌کند که دقیقاً با 600LT اسپایدر برابر است. چرخ‌های عقب GT حتی هنگام تعویض دنده به دو هم هرز گردی می‌کنند که این بسیار جذاب است و چیزی نیست که بتوان در خودروهای چهارچرخ محرکی مثل لامبورگینی اوراکان تجربه کرد. البته به این نکته هم باید توجه داشت که هرچند ممکن است لامبورگینی هنگام رفتن به دنده دو هرز گردی نداشته باشد اما پیشرانهٔ V10 آن سمفونی ایتالیایی می‌نوازد.

چسبندگی 600LT در پیچ‌ها شگفت‌انگیز است و فرمان پوشیده با آلکانترای آن بازخورد باکیفیتی را به راننده می‌دهد. این احساس آن‌قدر طبیعی است که می‌تواند باعث سرخوردگی مهندسانی شاسی پورشه شود. GT نمی‌تواند چنین حسی را ارائه کند اما به آن نزدیک است و عجیب اینکه در آزمایش شتاب جانبی هم با ثبت 1.01 جی با لاستیک‌های پیرلی P Zero تروفئو R، سایه به سایهٔ 600LT با 1.11 جی عمل می‌کند. هردو خودرو از ترمزهای کربن سرامیکی بهره می‌برند (در 600LT استاندارد و در GT سفارشی) اما تفاوت بین آن‌ها قابل‌لمس است. ترمزهای GT راحت‌تر کار می‌کنند و در احساس پدال ترمز هم برتری دارند.

از نظر طراحی اما GT حرف زیادی برای گفتن ندارد و در چهره و ورودی‌های هوای جانبی آن مقداری کوروت C8 دیده می‌شود. البته بااین‌وجود، این خودرو بیشتر از 600LT جلب‌توجه می‌کند زیرا نمای کلی زیباتری دارد و کمتر از برادر خود ترسناک به نظر می‌رسد. در داخل نیز صندلی‌های GT برای هرکسی با هر جثه‌ای مناسب هستند و همه‌چیز نمای لوکس‌تری نسبت به 600LT دارد. این خودرو همچنین به لطف برخورداری دسته‌موتورهای نرم‌تر، از لرزش 600LT هم رنج نمی‌برد و می‌توان آن‌را لوکس دانست. البته GT هنوز هم کمی پرسروصدا است اما این آزاردهنده نیست.

به‌طورکلی، GT نزدیک‌ترین ساختهٔ مک‌لارن به یک خودروی شهری روزمره است اما هنوز هم خصیصه‌های اصلی یک مک‌لارن را قربانی نکرده است زیرا همچنان مثل مدل مسابقه‌ای M8B سال 1969 یک موتور V8 در میانهٔ خود دارد، مثل MP4/4 سال 1988 توربوشارژر دارد و مثل F1 امکان پلاک شدن و تردد در جاده‌های عمومی را دارد. GT نشان‌دهندهٔ هر چیزی است که مک‌لارن بوده و هست؛ بنابراین، تنها درصورتی‌که بیشتر مواقع در پیست رانندگی می‌کنید و نیاز به داون‌فورس دارید سراغ 600LT یا 720S و یا 765LT بروید.