1 میلیون کیلومتر با مرسدس بنز E کلاس 1992

مایکل نیکل 5 سال پس از استخدام در دایملر و در سال 1992 این خودرو را خریداری کرده است. به دلیل عدم وجود بودجه‌ی کافی نیکل نتوانسته است که مدلی مجهزتر را بخرد به همین دلیل به همین مدل بسنده کرده است.

رنگ خودرو به‌صورت استاندارد سرمه‌ای بوده و کابین فابریک نیز رنگ خاکستری روشن را دارد. از جمله تجهیزات سفارشی این خودرو می‌توان به سانروف برقی، استراحتگاه دست مرکزی، قفل مرکزی، رادیو و پشت‌سری‌های عقب اشاره کرد. نیروبخش این خودرو پیشرانه‌ای دیزلی بوده که خروجی آن از نظر استانداردهای امروزی خنده‌دار است! به هر حال پیشرانه‌ی دیزلی قدرت 75 اسب بخاری و گشتاور 126 نیوتون متری دارد. این خودرو در طول 25 سال گذشته به‌طور متوسط 6 لیتر در صد کیلومتر سوخت سوزانده است.

برنامه‌ی نیکل این بود که پس از یک سال خودرو را بفروشد اما این کارمند 55 ساله که حالا جزئی از کارمندان خط مونتاژ مدل GLE است تصمیم گرفت تا خودرو را نگه دارد. او در طول این سال‌ها قطعاتی چون کلاچ، ترمزها، آلترناتور و واتر پمپ را تعویض نموده است.

درست همانند کل مدل‌های W124، این خودرو نیز بسیار قابل‌اعتماد بوده است. البته برخی مشکلات همانند زنگ‌زدگی و تصادف در سال 2003 رخ داده است. یک سال بعد نیز تصادفی کوچک رخ داده به گونه‌ای که این خودرو از پشت به خودرویی دیگر برخورد کرده و نیاز به تعویض چراغ‌های جلو، جلوپنجره و کاپوت داشته است. همه‌ی این موارد از لوازم اوراقی تهیه گردیده اما سپر جلو به‌صورت نو خریداری شده است.

نیکل شاید در صنعت خودرو مشغول بکار باشد اما طرفدار خودرو نیست: "برای من، خودرو یک وسیله برای استفاده است. من به ندرت خودرو را شسته و تمیز می‌کنم."

هرچند معنی سخن این نیست که هزینه‌های نگهداری و سواری E کلاس قدیمی ارزان است چراکه در طول این سال‌ها نیکل 62847 دلار برای هزینه‌های نگهداری کلی و 57720 دلار برای هزینه‌ی سوخت این خودرو صرف کرده است.