داستان مرسدس A32 AMG، هاچ‌بک اسپرتی با پیشرانه V6 سوپرشارژ

در اواخر دهه ۹۰، خودروهای شهری به‌شدت محبوب شدند و مرسدس بنز آماده ورود به این بازار بود. این شرکت سال‌ها با محصولات تیراژ پایین و پرسود لوکس خود که به دلیل راحتی، پرفورمنس و طراحی در جهان شناخته شده بودند، موفقیت کسب کرده بود اما همیشه جای کسب درآمد بیشتر وجود دارد. نقطه عطف در سال ۱۹۹۷ با معرفی کوچک‌ترین خودروی مرسدس با نام A کلاس، رقم خورد. این خودروی شهری جمع‌وجور طراحی نمادین مرسدس را با مهندسی غیرمعمولی ترکیب کرد که ایمنی را بهبود بخشید و فضای سرنشینان را با وجود ابعاد کوچک افزایش داد. استقبال اولیه عالی بود و بسیاری در شرکت مشتاق بودند ببینند پلتفرم محرک جلو تا چه اندازه پتانسیل دارد. با وجود محدودیت‌های جانمایی، تیمی مخفیانه این خودروی شهری را به یک هاچ‌بک داغ با نزدیک به ۴۰۰ اسب بخار قدرت تبدیل کرد که جهان نظیرش را ندیده بود، اما مرسدس هرگز آن را به تولید نرساند.

صحنه هاچ‌بک‌های داغ در اوایل دهه ۲۰۰۰ رقابتی بود اما هنوز از جنگ اسب بخار امروزی خبری نبود. فولکس‌واگن گلف R32 با پیشرانه ۲۴۰ اسب بخاری VR6 و چهارچرخ محرک یکی از سریع‌ترین هاچ‌بک‌های بازار بود و فورد فوکوس RS و هوندا سیویک تایپ R هم هرچند مدل‌هایی افسانه‌ای بودند اما هیچ‌کدام به ۳۰۰ اسب بخار نزدیک نشدند، چه رسد به ۴۰۰. شاید مهندسی هنوز به آن سطح نرسیده بود یا خودروسازان فکر نمی‌کردند بازار برای خودروهای کوچک با قدرت بیشتر وجود داشته باشد اما مرسدس آماده ریسک بزرگی بود.

A کلاس گامی جسورانه برای این برند به سمت بازار خودروهای کوچک بود. هدف این مدل کارایی شهری بود و بنابراین با موتورهای بنزینی و دیزلی کوچک عرضه شد. طراحی بلند و عمودی آن فضای کابین را جادارتر کرد و کف مرتفع امکان جابه‌جایی پیشرانه به زیر سرنشینان در تصادفات روبرو را فراهم می‌کرد. این رویکرد هوشمندانه بود، اما مرکز ثقل خودرو را بالا برد و به همین دلیل A کلاس در آزمایش گوزن شکست خورد. مرسدس سریعاً با تغییر کنترل پایداری و تعلیق این مشکل را برطرف کرد اما A کلاس هنوز هم خودرویی محافظه‌کارانه بود و درنتیجه، AMG وارد عمل شد.

این شرکت تیونینگ که تا پایان سال ۱۹۹۸ به زیرمجموعه مرسدس بنز تبدیل شد، تحت هدایت هانس ورنر آفرخت و بخش جدید HWA AG که تیم‌های مسابقه‌ای AMG و ساخت خودروهای سفارشی را مدیریت می‌کرد، فعالیت می‌کرد. این همان تیمی بود که CLK GTR مسابقه‌ای را ساخته بود، پس آن‌ها می‌دانستند چگونه یک هیولا خلق کنند. داستان ازاین‌قرار است که در اواخر عمر نسل اول A کلاس، فردی ثروتمند به این گروه مراجعه کرد و خواستار ساخت نسخه‌ای پرفورمنس از این خودروی کوچک شد تا یک هاچ‌بک داغ فوق‌العاده بسازد. تیم با الهام از مدل‌های C32 و SLK32 AMG، تغییرات گسترده‌ای اعمال کرد و نتیجه ماشینی دیوانه‌وار بود که آماده برای به چالش کشیدن خودروهای اسپرت گران‌تر به نظر می‌رسید.

مردان AMG ابتدا فکر می‌کردند می‌توانند پیشرانه V8 را زیر کاپوت کوچک A کلاس جا دهند اما خیلی زود دریافتند که این غیرممکن است و درنتیجه پیشرانه ۳.۲ لیتری V6 سوپرشارژ را انتخاب کردند که با تنظیمات خاص ۳۷۵ اسب بخار و ۴۵۰ نیوتن متر گشتاور با ردلاین ۶,۲۰۰ rpm تولید می‌کرد. این ارقام برای خودرویی با وزن حدود یک تن بسیار قابل‌توجه بود. برای مدیریت این قدرت، خودرو به گیربکس پنج سرعته اتوماتیک با تنظیم AMG و سیستم چهارچرخ محرک اختصاصی 4Matic مجهز شد. ترمزها و تعلیق ارتقا یافتند و رینگ‌های پنج‌پره AMG با لاستیک‌های پیرلی P زیرو روسو پوشیده شدند. نتیجه خودرویی بود که ظاهراً در کمتر از ۵ ثانیه به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و حداکثر سرعت حدود ۲۷۰ کیلومتر بر ساعت داشت، هرچند امتحان این سرعت در خودرویی که به نظر می‌رسد با یک باد جانبی واژگون شود، ترسناک بود.

عملکرد تنها نیمی از ماجرا بود و ظاهر نیز اهمیت داشت. نسل اول A کلاس طراحی مناسبی داشت و تحسین شد اما نیاز به تغییراتی برای هماهنگی با قدرت و پرفورمنس بیشتر این نسخه خاص داشت و ازاین‌رو، کیت بدنه‌ای شامل نمای جلوی و عقب تهاجمی‌تر، رکاب‌های کناری اسپرت، اگزوز دوگانه و اسپویلر ظریف طراحی شد. افزایش فاصله عرضی چرخ‌ها هم به نصب رینگ‌ها و لاستیک‌های جدید کمک کرد. داخل کابین، صندلی‌های AMG، فرمان AMG، آمپرهای سفید و پدال‌های آلومینیومی اضافه شدند. این A کلاس خاص که A32K نام گرفت خودرویی نمایشی نبود و کاملاً قابلیت استفاده داشت و راه را برای مدل‌های کامپکت بعدی AMG هموار کرد.

داستان نسخه داغ نسل اول A کلاس صرفاً در A32K خلاصه نمی‌شود و داستان عجیب‌تری از سال ۱۹۹۹ آغاز شد. مرسدس پس از کمک به مک‌لارن برای کسب قهرمانی سازندگان فرمول یک در سال ۱۹۹۸ و قهرمانی رانندگان میکا هکینن، تصمیم گرفت یک هاچ‌بک داغ ویژه برای او و هم‌تیمی‌اش بسازد. فرمول ساده برای این کار می‌توانست مشابه A32K باشد اما مردان AMG این را کافی نمی‌دانستند و به‌جای آن از دو موتور ۱.۹ لیتری چهار سیلندر A190 استفاده کردند که یکی در جلو و دیگری در عقب نصب شد و سامانه چهارچرخ محرک را ایجاد کرد.

این ایده دیوانه‌وار بود. یکی از موتورها می‌توانست خاموش شود و خودرو را به هاچ‌بکی محرک جلو یا محرک عقب تبدیل کند. برای ارائه لذت رانندگی بیشتر نیز از گیربکس پنج سرعته دستی استفاده شد. بسیاری از تغییرات ظاهری این مدل الهام‌بخش A32K بودند، اما پیشرانه کاملاً منحصربه‌فرد بود. برای جلوگیری از واژگونی در سرعت بالا، AMG تعلیق را پایین آورد، تنظیمات تهاجمی‌تری اعمال کرد و ترمزهای E55 AMG را برای توقف قدرتمند نصب کرد. میکا هکینن و دیوید کولتارد هرکدام یکی از این A کلاس منحصربه‌فرد که A38 نام گرفته بود را دریافت کردند و یکی در موزه شرکت قرار گرفت اما به دلیل هزینه بالا هرگز به تولید انبوه نرسید.