130 سال افتخار با ستاره اشتوتگارت

"روزی این ستاره بر سر در یک کمپانی عظیم به نشانه کامیابی و موفقیت خواهد درخشید"

این جمله‌ای بود که گاتلیب دایملر زمانی که سرپرست فنی شرکت Deutz بود، کنار یک ستاره سه پر بالای در خانه‌اش برای همسرش نوشته بود. و اکنون سالهاست که این ستاره نماد کیفیت دست‌نیافتنی و مثال‌زدنی خودرو در جهان است.

مرسدس بنز را همواره با نام اشرافیت و لوکس بودن و البته پیشرو بودن در تکنولوژی می‌شناسیم. کمپانی که تاریخ پر فراز و نشیبی سپری کرده که در جاهایی به اوج و در جاهایی تا نزدیکی‌های مرز نابودی کامل پیش رفته است.

در این مقاله سعی در این داریم که بفهمیم بنز چگونه بنز شد ...

بگذارید ابتدا کمی از تاریخچه خودروسازی و حمل‌ونقل صحبت کنیم:

شاید بتوان اولین ایدهٔ مکتوب در مورد وسیلهٔ نقلیه‌ای را که بدون نیروی انسان یا حیوانات قادر به حرکت باشد، در ایلیاد اثر هومر یافت. در قسمتی از رمان، هیفایستوس (خدای آتش و فلزکاری) یک سه‌چرخهٔ متحرک می‌سازد و از آن برای جابجایی استفاده می‌کند. بنابر گزارش‌های تاریخی در 5500 سال قبل چرخ به‌وسیله سومری‌ها اختراع شد. نمونه‌ای از چرخ نیز در موزه ملی ایران در تهران وجود دارد که مربوط به حدود 5000 سال قبل است که از نظر ساختار نسبتاً کامل به نظر می‌رسد.

در سال 1474 میلادی اولین کالسکه واقعی و امروزی برای امپراتور فردریک ویلهلم سوم (قیصر آلمان) ساخته شد که خود تغییری در ساختار وسایل نقلیه از گاری و ارابه به کالسکه که فضایی کاملاً مناسب برای استقرار افراد بود را باعث شد. در سال 1600 نیز سیمون استوین هلندی یک ارابه بدون اسب ساخت که نیروی خود را از بادبان‌هایش می‌گرفت که توانایی حمل 28 نفر را داشت و مسافت 68 کیلومتری را در 2 ساعت می‌پیمود. در تاریخ خودروسازی تحول عظیم را زمانی می‌توان یافت که تغییر در نیروی محرکه وسایل نقلیه به وجود آمد. پس از کشف نیروی بخار و طراحی موتورهای بخار توسط جیمز وات انگلیسی این موتورها جایگزین چهارپایان شده و تحولی بزرگ را در صنعت ماشینی جهان به وجود آوردند.

شاید بتوان شروع حرکت خودروسازی با نام مهندس نیکلاس جوزف کوگنات افسر ارتش فرانسه در هم آمیخت. خودروی وی (البته اگر بتوان آن را خودرو نامید!) با موتور بخار حرکت می‌کرد و طراحی آن در 1769 میلادی و به دست خود وی رقم خورد و با سرعت 5.2 مایل در ساعت حرکت می‌کرد. این وسیله هم‌اکنون در موزهٔ ملی فرانسه نگهداری می‌شود.

در سال 1860 نخستین موتور احتراقی داخلی به دست یک مهندس بلژیکی به نام ژان ژوزف اتین لونوار اختراع شد و تا چندین دهه بعد اصلاحات و تغییرات متفاوتی در جای‌جای دنیا به دست مهندسان مختلف بر روی آن انجام شد.

سال 1876 میلادی نقطه عطف آغاز حرکتی بود که به تولید خودروهای امروزی انجامید. در این سال اولین موتور چهارزمانه به‌وسیله شرکت اوتو و لانگن اختراع و ثبت شد. این موتور به دست دو مهندس آلمانی به نام‌های گاتلیب دایلمر و ویلهلم میباخ طراحی شد.

گاتلیب ویلهلم دایملر در 17 مارس 1834 در شهر شورندورف از توابع اشتوتگارت در پادشاهی Württemberg به دنیا آمد. پدر او، یوهان دایملر یک نانوا بود. او تحصیلات مقدماتی را به مدت 6 سال در یک مدرسه لاتین گذراند و به دنیای مهندسی علاقه‌مند شد. سپس دو سال از عمر خود را در دانشگاه پلی‌تکنیک اشتوتگارت گذراند تا بتواند برای طراحی لوکوموتیو مهارت‌های لازم را کسب کند. او در 1861 میلادی به پاریس و بعد به انگلستان رفت و تا 1863 در آنجا ماند. سپس به آلمان برگشت و در شهر Gieslingen an der Steige (شهری کوچک در ایالت Baden-Württemberg کنونی) مشغول به کار شد. وی کار خود را در شرکت Maschinenfabrik Daniel Straub آغاز کرد. شاید مهم‌ترین اتفاق برای دایملر در همین دوران اتفاق افتاد؛ ملاقات و آشنایی با یک جوان یتیم 15 ساله و البته فوق‌العاده با استعداد به نام ویلهلم میباخ!

خانوادهٔ میباخ جوان در 1856 (هنگامی‌که وی 8 سال داشت) به اشتوتگارت مهاجرت کردند. در همان سال مادرش را از دست داد و 3 سال بعد نیز پدرش از دنیا رفت. بعد از این موضوع، یک آموزشگاه خیریه او را به‌عنوان دانش‌آموز قبول کرد. مؤسس و رئیس آموزشگاه، گوستاو ورنر به استعداد میباخ جوان پی برد و او را به مدارس مهندسی مختلف فرستاد. وی خیلی زود در این عرصه پیشرفت کرد تا جایی که در سن بسیار کم در شرکت مذکور استخدام شد. دایملر پس از مشاهده استعداد میباخ جوان او را به‌عنوان مشاور و دست راست خود انتخاب کرد و از آن موقع به بعد همه امور را با همکاری میباخ جوان انجام می‌داد. به لطف مدیریت درست دایملر، شرکت Maschinenfabrik Daniel Straub خیلی سریع رشد کرد اما دایملر نمی‌خواست خود را به این موفقیت‌ها محدود کند و در 1869 به همراه میباخ، این شرکت را ترک کرد و در شرکت ساخت ماشین‌آلات ریلی Maschinenbau Gesellschaft Karlsruhe مشغول به کار شد.

در سال 1872، شرکت Otto und Langen (که با نام رسمی Deutz AG Gasmotorenfabrik ثبت شده بود) سمت مدیریت فنی خود را به دایملر پیشنهاد کرد. این شرکت تحت رهبری نیکلاس اتو مهندس مشهور آلمانی بود وی نیمی از سهام شرکت را در اختیار داشت. دایملر این سمت را پذیرفت و میباخ نیز طراح ارشد شد. تمام تمرکز شرکت بر روی توسعه و ارتقاء موتورهای درون‌سوز بود. بالاخره دایملر و میباخ در 1876 میلادی با کمک یک تیم مهندسی از این کارخانه موفق به طراحی و ساخت اولین موتور چهارزمانه به شکل امروزی شدند. این اختراع به نام شرکت اتو آند لانگن ثبت شد و چرخه ترمودینامیکی این موتورها به چرخهٔ اتو معروف شد. این اختراع در سال 1877 به‌طور رسمی ثبت شد. همکاری دایملر با اتو چند سال بیشتر به طول نینجامید. اختلافات شخصی بین آن‌ها به وجود آمد و ظاهراً نوعی حس حسادت نسبت به دایملر در اتو به وجود آمد. به همین دلیل دایملر در 1880 از این شرکت اخراج شد و تنها یادگار این شرکت برای او 112,000 مارکی بود که به خاطر اختراعش به او پرداختند. میباخ نیز بعد از مدتی استعفا داد و از Deutz خارج شد.

بعد از ماجراهای ناخوشایند فوق، دایملر و میباخ به اشتوتگارت رفتند (1882) و در آنجا در کارگاهی مشغول به کار شدند و پولی را که از دویتز گاز گرفته بودند خرج پروژه‌ها و فعالیت‌های خود کردند. اتفاق جالبی که برای این دو در این برهه افتاد این بود که به دلیل سر و صدای زیاد کارگاه آن‌ها، همسایگان تصور می‌کردند آن دو مشغول جعل اسکناس هستند و به پلیس گذارش دادند. نیروهای پلیس نیز به کارگاه آن‌ها به‌صورت ناگهانی یورش بردند اما در آنجا چیزی به غیر از موتورهای مختلف پیدا نکردند!

تمام تمرکز دایملر و میباخ بر روی تقویت و بهتر کردن موتور خود بود. در 1885 دایملر و میباخ بالاخره موفق به ساخت موتور مورد نظر خود شدند. موتور مذکور با وجود ابعاد جمع و جور خود، 370 وات توان آزاد می‌کرد و دور موتوری معادل 600rpm داشت که در مقایسه با موتورهای آن زمان با دور موتور 120 تا 180 یک شاهکار مهندسی محسوب می‌شد! بعدها نیز نسخه‌های قوی‌تری از این موتور (1 تا 1.5 اسب) در دور موتور بالاتر (900rpm) ساخته شد. در 1885 نسخه کوچک این موتور را بر روی یک دوچرخه‌سوار کردند و نام آن را Reitwagen (به معنای ارابه قابل راندن) گذاشتند. البته شاید نمی‌دانستند که رایت-واگن اولین موتورسیکلت دنیا نیز بود!

دایملر و میباخ بسیار به هدف خود نزدیک شده بودند. وسیلهٔ مذکور هنوز با آنچه آن‌ها در ذهن داشتند تفاوت‌های بسیاری داشت ولی به هر حال قدم مهمی در جهت رسیدن به مقصود بود. اما یک مسئله بود که دایملر و میباخ از آن بی‌خبر بودند که البته همین مسئله سرنوشت صنعت خودرو را تغییر داد. در فاصله 60 مایل دورتر از آن‌ها در مانهایم مهندس نابغهٔ دیگری به نام کارل بنز در حال کار بر روی اختراعات و پیشرفت سریع در کارش بود به حدی که همگان را شگفت‌زده کرد...

در همان سال‌ها که دایملر و میباخ در حال کار بر روی موتور خود بودند چندین مایل دورتر در مانهایم آلمان مهندس متبحر دیگری به نام کارل فردریش بنز در حال کار بر روی یک موتور 4 سیلندر اختراعی خود بود که می‌شود آن را باید سرآغاز موتورهای امروزی دانست. کارل بنز که قبلاً تجربه ساخت لوکوموتیوها را از سر گذرانده بود اکنون همانند بسیاری از مهندسان زمان خود به فکر ساخت خودرو بود.

کارل بنز در 25 نوامبر 1844 به دنیا آمد. پدرش راننده که یک راننده لوکوموتیو بود خیلی زود از دنیا رفت. با وجود اینکه بنز خاطرات چندانی از پدر خود نداشت اما به‌شدت به شغل او علاقه‌مند گشت. علی‌رغم وضع مالی نامناسب، مادرش سخت کار می‌کرد تا مخارج تحصیل وی در بهترین مدارس و کالج‌ها را فراهم آورد تا اینکه کارل جوان از دانشگاه کارلسروهه فارغ‌التحصیل گشت. در 1871 به مهندسی به نام آگوست ریتر ملحق شد تا با کمک هم در کارگاه مکانیکی و تأسیسات فولادی مانهایم کار کنند اما کار در ابتدا اصلاً موفقیت‌آمیز پیش نرفت و آگوست ریتر فردی غیر قابل‌اعتماد از آب در آمد و به دلیل مشکلات پیش‌آمده، وسایل و ابزارآلات به دست مأمورین حکومتی توقیف شدند. برتا رینگر (نامزد بنز) با پول حاصل از فروش جهیزیه خود، سهام ریتر را خرید. سال بعد این دو ازدواج کردند و بعدها صاحب 5 فرزند شدند.

علی رقم عدم موفقیت در شروع کار بنز در سال 1878 شروع به ثبت اختراعات زیادی کرد. وی شروع به توسعه و ساخت موتورهای احتراقی جدیدی در کارخانهٔ تحت مالکیت خود و همسرش کرد. در شب سال نو 31 دسامبر 1878 او موتور دو زمانه خود را کامل کرد و روز بعد در اولین روز سال 1879 آن را ثبت اختراع کرد. کارل بنز در حال نشان دادن استعداد واقعی خود بود و اختراعات زیادی را ثبت کرد که به آن خواهیم پرداخت.

با بالا رفتن تولیدات کمپانی، بنز مجبور به ثبت رسمی کمپانی خود شد. وی در 1882 با شراکت عکاس مشهور امیل بولر و برادرش که یک تاجر پنیر بود شرکت رسمی خود را به نام Gasmotoren Fabriek Manheim را تأسیس کرد تا بتوانند از حمایت‌های بانکی بهره‌مند شوند. اما بنز از این وضع راضی نبود چون تنها با 5% سهام جایگاه کم‌ارزشی داشت و از طرفی ایده‌های وی با عدم موافقت سایر سهامداران عملی نمی‌شد. پس بنز این شرکت را رها کرده و در مغازه‌ای متعلق به مکس رز و فردریش ویلهلم ابلینگر مشغول به تعمیر دوچرخه شد.

در همان سال‌ها بنز در خانه خود مشغول کار بر روی انواع موتورهای احتراقی بود و توانست مدل‌های مختلفی طراحی کند. این سه (بنز، رز و ابلینگر) در اکتبر 1883 کمپانی Reinische Gasmotoren Fabriek Benz And Cie را تأسیس کردند و شروع به طراحی موتور کردند. موتور ساخت بنز از موتور دایملر سنگین‌تر بود و دور موتور به‌مراتب کمتری داشت. او برای اولین بار از سیستم جرقه‌زنی الکتریکی استفاده کرد درحالی‌که سیستم اشتعال دایملر از یک میله پلاتینیومی استفاده می‌کرد که یک طرف آن باید همواره داغ نگه داشته می‌شد. دو اثر از این موتورها همچنان در موتورهای امروزی استفاده می‌شود که عبارت‌اند از سوپاپ‌های قارچی شکل و سیستم خنک کاری با آب (رادیاتور). البته سیستم خنک کاری دایملر از نوع ترموسیفون (قرار دادن موتور در تشتک آب و خنک کردن موتور با برقراری یک جریآن‌همرفتی بین آب سرد و گرم) بود. وی در 1884 ساختار موتور خود را کامل کرد.

در 1885 وی توانست کالسکه‌ای سه‌چرخ طراحی کند که موتور 4 زمانه ساخت خود بنز در بین چرخ‌ها جای می‌گرفت. چرخ‌ها (همانند دوچرخه) به‌وسیله چند سیم به محور اصلی متصل شده بودند و گشتاور موتور نیز با یک جفت زنجیر به دو چرخ منتقل می‌شدند. این وسیله اولین اتومبیل بنزین سوز دنیا بود و Benz Patent Motorwagen 1885 نام گرفت و بدین ترتیب افتخار ساخت یکی از بزرگ‌ترین اختراعات بشریت به نام «کارل فردریش بنز» اهل مانهایم آلمان ثبت شد و وی لقب پدر صنعت خودروسازی را گرفت.

این خودرو تاریخ‌ساز، Benz Patent Motorwagen 1885 نام گرفت و اولین نسخه آن در 1886 به‌طور رسمی ثبت شد. خودروی ساخت بنز هیچ‌گاه کامل نبود اما اولین اتومبیلی بود که بسیاری از اجزای اتومبیل‌های امروزی را دارا بود؛ اجزایی مانند سیستم جرقه، سیستم سوپاپ‌ها، مجموعه دیفرانسیل، کاربراتور، سیستم خنک کاری، محفظه کارتل روغن و سیستم ترمز. خودروی مذکور اهمیت دیگری نیز دارد و اینکه پلتفرمی برای تولید خودروی مشهور Benz Velo بود. یک سال بعد بنز نسخه دیگری از این ماشین طراحی کرد که دارای فرمان‌پذیری به‌مراتب بیشتری بود. کارل بنز در سال‌های بعد مدل‌های بیشتر و پیشرفته‌تری طراحی کرد که مشکلات مدل‌های قبلی را نداشتند. بعد از ارائه سه مدل دیگر از این ماشین، بنز در 1888 شروع به فروش آن کرد.

درست بعد از ثبت اختراع خودرو به نام بنز تنش بین دو طرف بالا گرفت. حق اختراع خودرو به نام بنز ثبت شده بود درحالی‌که دایملر معتقد بود وسیله ساخت او و میباخ در 1885 باید این عنوان را دریافت می‌کرد. بنز پذیرفت که وسیله نقلیه دایملر قبل از خودروی او ساخته شده اما حاضر نشد از افتخار ساخت اتومبیل برای اولین بار کوتاه بیاید. دایملر در 1886 کارخانه Daimler را به‌صورت غیررسمی تأسیس کرد و به همراه میباخ در آن مشغول به کار شد. دایملر و بنز به‌طور جداگانه در شرکت‌های خود اتومبیل‌هایشان را عرضه می‌کردند و هر دو به‌عنوان رقیبان جدی هم عمل می‌کردند. البته تولیدات دایملر بیشتر بود.

در همان سال (1886) دایملر و میباخ یک دلیجان خریدند و نمونه بزرگ‌تر موتور خود را بر روی آن سوار کردند. این خودرو 1.1 اسب‌بخار توان تولید می‌کرد و قابلیت رساندن اتومبیل به سرعت 16 کیلومتر بر ساعت را داشت که با این وصف، بوگاتی ویرون زمان خود محسوب می‌شد! اما این خودرو یک خصوصیت مهم‌تر داشت و آن‌هم این بود که این وسیله برخلاف اختراع کارل بنز، از چهار چرخ بهره می‌برد و البته هندلینگ و کنترل بهتری هم داشت.

دایملر این خودرو را در همان محل تست Reitwagen با موفقیت آزمایش کرد؛ محلی که امروزه ورزشگاه Mercedes-Benz Arena (محل بازی تیم فوتبال اشتوتگارت) در آن بنا شده است. نام این ورزشگاه در ابتدا Adolf-Hitler-Kampfbahn بوده و بعد از چند بار تغییر نام به Mercedes-Benz Arena تغییر نام داده است. این محل، میزبان چندین بازی در جام جهانی 2006 آلمان نیز بوده است.

در 1887 دایملر یک کارگاه دیگر خرید و کار خود را گسترش داد. تقاضا برای موتورهای ساخت دایملر مخصوصاً برای استفاده در قایق‌ها و ماشین‌های ریلی بسیار بالا بود. میباخ در 1889 خودروی معروف Stahlradwagen را طراحی کرد که در نمایشگاه پاریس به نمایش درآمد. این خودرو عامل مهم واردکنندهٔ پژو به صنعت خودروسازی بود. در همین زمان بود که همسر دایملر، اما کانز از دنیا رفت.

در سال 1888 برتا بنز همسر کارل بنز اولین سفر خودرویی را با خودرو سه‌چرخ ساخت بنز انجام داد. در این سفر او فاصله 106 کیلومتری مانهایم تا فورتزهایم را برای برگرداندن فرزندانش ریچارد و یوگن به‌صورت رفت و برگشت طی کرد. او دلیل این سفر را دیدار مادرش در فورتزهایم ذکر کرد ولی در حقیقت هدف او از این سفر نشان دادن قابلیت‌های خودرو بود.

بر طبق مستندات تاریخی در 1889 آرم‌اند پژو از نوادگان امیل پژو (مؤسس کارخانه سنگ قهوه پژو فرانسه) در دیداری با دایملر، به‌شدت به دنیای خودروسازی علاقه‌مند شد تا حدی که در کمتر از یک سال تصمیم به ایجاد کاربری جدید برای کمپانی قدیمی پژو (تأسیس شده در 1810) گرفت. شروع حرکت خودروسازی این کارخانه با طرح Stahlradwagen صورت پذیرفت.

یک سال بعد در سال 1890 دایملر شرکت غیررسمی و ثبت نشده Daimler را منحل و کمپانی Daimler Motoren Gesellschaft AG را با کمک مالی مکس داتن-هافر (سازنده و تاجر باروت)، ویلهلم لورنز (صنعتگر) و کیلیان فون-اشتاینر (بانکدار) تأسیس کرد تا پاسخگوی حجم عظیم سفارشات موتورها و خودروها چه از سوی تجار و چه از سوی شرکت‌های دیگر نظیر پژو باشد. تاریخدانان این برهه از تاریخ را «پیمان دایملر با اهریمن‌ها» نامیدند. دایملر و میباخ درصدد تولید خودرو به‌صورت انبوه در کمپانی خود بودند درحالی‌که سهامداران به دنبال افزایش تولید و فروش موتورها و از همه بدتر تلفیق با دویتز-آگ بودند. میباخ و دایملر به‌شدت با این کار ابراز مخالفت کردند و میباخ استعفا داد. او به‌صورت جدا مشغول توسعه موتور 2 سیلندر خطی شد و موفق به اختراع کاربراتور نیز گردید. دایملر نیز در سفری به فلورانس و اقامت در هتلی، با لینا هارتمان، بیوه 22 ساله مالک هتل، آشنا شد و با او ازدواج کرد. در 1892 DMG بالاخره اولین خودروی خود را فروخت. دایملر درصدد تصاحب اکثریت سهام بود که موفق نشد. بدهی شرکت بالا بود و مدیران DMG به دایملر پیشنهاد خرید سهام و امتیاز اختراعات او را دادند. دایملر نیز پذیرفت و از شرکت بیرون رفت. اما با این اوصاف روزهای خوبی در انتظار دایملر و شرکتش بود...

در سال 1894 کمپانی بنز اولین خودروی استاندارد دنیا را طراحی کرد: مدل Benz Velo

بنز در سال 1894 تعداد 67 دستگاه و در 1895 شمار 134 دستگاه از بنز ولو را بفروش رساند. با این موفقیت بنز در آستانه قرن بیستم جایگاهش را علیرغم تنوع کم در محصولات، به‌عنوان بزرگ‌ترین خودروساز جهان تثبیت کرد. شاید اگر این مدل تا این حد موفق نبود، اکنون در بین تولیدکنندگان خودرو، نامی از بنز دیده نمی‌شد. تولید مدل Velo تا سال 1901 ادامه داشت. تولید ولو شاید از motorwagen 1885 نیز برای Benz & Cie مهم‌تر بود. تولید این مدل سبب گسترش و پیشرفت کمپانی بنز شد. شرکت بنز در سال 1900 بیش از 600 خودرو فروخت که بیشتر آن‌ها صادراتی بودند. مورد دیگری که ولو را پراهمیت می‌کند این بود که اولین مسابقه اتومبیلرانی به‌وسیله این ماشین انجام شد.

در 1894 میباخ و دایملر و پسرش پاول، زمانی که در هتل هارتمان اقامت داشتند سومین موتور خود را طراحی کردند. یک موتور 4 سیلندر خطی به نام فونیکس که از میل‌سوپاپ و سیستم کاربراتور و انتقال قدرت CVT استفاده می‌کرد. امتیاز این اختراع به‌وسیله فردریک ریچارد سیمس انگلیسی خریداری شد و با کمک وی دایملر و میباخ به کمپانی بازگشتند و تولیدات موتورهای کارخانه بسیار بالا رفت. در 1895، DMG هزارمین موتور خود را ساخت. در سال 1896، آگوست هورش (مؤسس شرکت‌های Audi و Horch) به استخدام Benz & Cie درامد و همکار کارل بنز شد. این همکاری تا زمان تأسیس شرکت A. Horch und Cie به دست خودش ادامه یافت.

در آن زمان چند کمپانی موتورهای دایملر را در شرکت‌های دیگر می‌ساختند؛ ازجمله Peugeot و Panhard et Levassor در فرانسه، Steinway & sons در آمریکا و Austro Daimler (مگنا-اشتایر کنونی) در اتریش-مجارستان. فردریک سیمس هم به فکر ساخت موتورهای دایملر در کشور مادری خود (انگلستان) افتاد. پس از دایملر مجوز استفاده از نام او و ساخت موتورهایش را گرفت و در انگلستان، کمپانی Daimler را تأسیس کرد. Daimler Company، (احتمالاً) اولین خودروساز در تاریخ انگلستان بوده است. گاتلیب ویلهلم دایملر در سال 1900 در اشتوتگارت در امپراتوری آلمان از دنیا رفت و مدیریت DMG به میباخ منتقل شد. دایملر و بنز پدران امپراتوری مرسدس-بنز هیچ‌گاه یکدیگر را ندیدند.

یک سال بعد، ویلهلم میباخ یک خودروی بسیار عالی برای تاجر و ملاک معروف و سرکنسول امپراتوری اتریش-مجارستان در آلمان، آقای امیل یلینک ساخت. یلینک که از این اختراع بسیار خوشش آمده بود تصمیم گرفت تجارت خودرو را جزو کارهای اصلی خود قرار دهد. وی هر روز خودروهای قدرتمندتری سفارش می‌داد تا این که تصمیم گرفت یکی از این خودروها را در مسابقه اتومبیلرانی نایس-ویک شرکت دهد. خودرویی با ارتفاع و مرکز ثقل پایین، اتاقک استیل پرس، موتور با کارایی و قدرت بالا و البته سبک‌وزن و نیز رادیاتور لانه‌زنبوری به‌عنوان اولین خودروی مسابقه‌ای مدرن شناخته می‌شد.

این خودرو نام مرسدس را بر خود گرفت؛ نامی اسپانیایی به معنای ظرافت، وقار و شکوه. مرسدس نام دختر یلینک بود که تا آن زمان تنها 10 سال سن داشت! اولین مرسدس 35 اسب‌بخار قدرت و سرعتش 55 مایل بر ساعت رو به بالا بود. به همین دلیل Mercedes 35HP نام گرفت. با ورود به قرن بیستم میلادی، هر چه قدر که بر تولیدات دایملر افزوده می‌شد، تولیدات بنز رو به کاهش بود. بنز یک تاجر مصمم نبود و این DMG بود که نبض بازار را در اختیار داشت. برای دادن پاسخی به مرسدس‌ها کمپانی بنز بدون مشورت با کارل بنز، 5 مهندس فرانسوی استخدام کرد؛ فرانسه‌ای که خودروسازی‌اش بر اساس ایده‌ها و تفکرات میباخ شکل گرفته بود. البته کمک این 5 نفر موفق شد جواب قانع‌کننده‌ای به مرسدس‌ها بدهد؛ بنز پارسیفال!

پارسیفال اولین خودرویی بود که از میل‌گاردان استفاده می‌کرد، توان مسابقه‌ای بالایی داشت و در شرایط سخت دوام میاورد به‌علاوه که به‌صورت روزمره نیز کاربردی بود در مسابقات اتومبیلرانی آن زمان برنده یا یک خودروی مرسدس بود یا یک خودروی ساخت بنز. تا آن زمان شرکت‌های دیگری نیز تأسیس شده بودند ازجمله پژو (1890)، دوریا (1893)، فورد (1896)، اوپل (1898)، فیات (1899)، رنو (1899) و ... . اما این بنز یا دایملر بودند که همواره برنده مسابقات اتومبیلرانی بودند. در سال 1903 بنز خود را از سمت مدیریت Benz & Cie بازنشسته کرد و تصمیم گرفت که یک سهامدار عادی شرکت بماند. برخلاف انتظار شرکت بنز، مدل‌های پارسیفال برخلاف انتظار خوب فروش نرفتند. مدیریت بنز شامل تغییرات دیگری شد که 1904 و 1905 را کمی بهتر از گذشته کرد ولی دایملر داشت فاصله را کم می‌کرد. در سال 1908 بنز دیگر موفق نبود.

در سال 1909، بنز اتومبیل بلیتزن را ساخت؛ یک اتومبیل سنگین با موتوری به حجم 21500 سی‌سی و توان 200 اسب‌بخار که می‌توانست به‌سرعت 228 کیلومتر بر ساعت دست یابد. تولید این خودرو پیشرفت محسوسی برای بنز و صنعت خودروی آن زمان محسوب می‌شد.

در 1907 میباخ شرکت DMG را ترک کرد. شاید دلیل این امر اختلافات با سایر سهامداران و همچنین پسران دایملر بود. گرچه انتقادات فراوانی بر نحوه مدیریت وی نیز وارد بود. به همین دلیل شرکت را ترک کرد تا پاول دایملر جانشین او شود. او در 1909 به دیدار دوست نزدیک خود، فردیناند فون زپلین (خالق کشتی‌های هوایی معروف زپلین) رفت و با همراهی فرزندش، کارل و کمک زپلین، شرکت خود را تحت نام Luftfahrzeug - Motorenbau Gmbh به‌عنوان یک زیرمجموعه از شرکت Luftschiffbau - Zeppelin GmbH تأسیس کند. سه سال بعد (1912) نام شرکت به Maybach - Motorenbau GmbH تغییر یافت. دو حرف M در لوگوی میباخ از این عبارت گرفته شده است. تولیدات اولیه شرکت محدود به موتورهای زپلین ها بود اما بعداً به ساخت موتور برای انواع شناورها، تانک‌ها، لوکوموتیوها و سایر خودروسازان گسترش یافت.

با شروع جنگ جهانی اول تولیدات Maybach Motorenbau به موارد نظامی محدود شد اما بعد از امضای معاهده ورسای در 1919، تولید خودروی لوکس تحت برند Maybach آغاز شد. لوکس‌ترین خودروی شرکت نیز به احترام فردریک فون زپلین، نام Zeppelin را بر خود گرفت. با شروع جنگ جهانی دوم تولیدات میباخ دوباره شکل نظامی بر خود گرفت ولی خسارات وارده بر میباخ بعد از جنگ غیر قابل وصف بود. کارخانه‌های تولید موتور در Friedrichshafen به‌شدت بمباران شده بودند، تولید خودرو هم متوقف شد و هیچ‌گاه دوباره از سر گرفته نشد. چند سال بعد نام شرکت به MTU - Friedrichshafen تغییر یافت که مخفف عبارت Motoren und Turbinen Union بود. در سال 1960، MTU به دست دایملر-بنز خریداری شد.

ادامه دارد ...